เด็กสาวเรียนปีหนึ่งสาขาท่องเที่ยวได้ตกหลุมรักรุ่นพี่ปีสามสาขาการบิน แต่รุ่นพี่กลับไม่สนใจเธอ แต่มีบางอย่างทำให้รุ่นพี่สนใจเธอขึ้นมาและอยากดูแลเธอไปตลอด
รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,ไทย,รักมหาลัย,รักหวานแหวว,รักโรแมนติด,รักในมหาลัย,รักโรแมนซ์,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เด็กสาวเรียนปีหนึ่งสาขาท่องเที่ยวได้ตกหลุมรักรุ่นพี่ปีสามสาขาการบิน แต่รุ่นพี่กลับไม่สนใจเธอ แต่มีบางอย่างทำให้รุ่นพี่สนใจเธอขึ้นมาและอยากดูแลเธอไปตลอด
ผู้แต่ง
เพอนา
เรื่องย่อ
นิยายรักหวานแหววที่จะสื่อถึงเด็กสาวรูปร่างหน้าตาดีกว่าเมื่อก่อน เธอได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัยปีหนึ่ง ภาคสาขาท่องเที่ยว พ่อแม่เริ่มเป็นห่วงความปลอดภัยแต่เธอคิดดีแล้วที่จะอยู่คนเดียวในหอพักนี้ วันหนึ่งเธอได้ตกหลุมรักรุ่นพี่ปีสาม ภาควิชาการบิน รุ่นพี่ไม่สนใจเธอแต่ได้มีบางอย่างในจิตใจของเธอทำให้รุ่นพี่ชอบแล้วอยากเป็นแฟนเธอสักครั้ง เมื่อทั้งคู่ได้คบรักกันก็ได้มีอุปสรรคมาขวางกั้นแต่ทั้งสองรอดมาได้และตกลงแต่งงานกัน
ห้าวันต่อมา เมเปิ้ลหยุดยาวมานานมากเนื่องจากการบินค้าขายไม่ค่อยดีเท่าไรนัก วันนี้เมเปิ้ลได้บินกับนักบินที่เก่งที่สุด ฉันรู้สึกว่ากำลังขึ้นบินกับใคร เมื่อพบเจอกับนักบินและเพื่อนแอร์โฮสเตสเรียบร้อย ทุกคนมาเจอหน้ากันตามปกติแต่มีนักบินคนหนึ่งใส่หน้ากากอนามัยตลอดจนเดินทางถึงตัวเครื่องบิน จากที่ฉันดูนักบินคนนี้คงจะสะอาดไม่ใช่เล่น ฉันไม่สนใจอะไรจึงตามเพื่อนแอร์โฮสเตสไปจัดเตรียมอาหารตามปกติ
เครื่องบินเริ่มออกเดินทาง เหล่าพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินกำลังเสิร์ฟอาหารให้ผู้โดยสาร ส่วนฉันได้เดินไปสอบถามนักบินที่กำลังขับเครื่องบินในเรื่องการจัดเตรียมอาหาร
"กัปตันคะ ไม่ทราบว่ารับอาหารอะไรดีคะ"
"ฉันขอ...มีอะไรบ้างล่ะ"
"วันนี้มีข้าวผัด หมูอบ และข้าวหน้าเป็ดค่ะ"
"ผมขอ....ข้าวหน้าเป็ด"
"ได้ค่ะ"
"และนักบินสองคนเอาอะไรคะ"
"ผมเอาข้าวหมูอบครับ แล้วน้องล่ะ น้องจะกินอะไรสั่งเลยนะ" นักบินผู้ช่วยถามนักบินอีกคนซึ่งเขาปิดหน้ากากและเหมือนไม่อยากพูดอะไร นักบินผู้ช่วยจึงช่วยตอบแทนไปว่า "เอาเป็นว่า เอาข้าวหมูอบสองละกันครับ"
"ตกลงค่ะ"
กัปตันได้ถามนักบินผู้ช่วยที่นั่งข้างกำลังปิดหน้ากากอยู่นั้นว่า "ทำไมไม่ตอบล่ะ หัดพูดบ้างนะ" นักบินผู้ช่วยไม่สนใจ ขับเครื่องบินเดินหน้าต่อไปยังจุดหมายปลายทาง
เมเปิ้ลได้เตรียมอาหารเสร็จเรียบร้อย นำไปให้กัปตันและผู้ช่วยนักบินตามปกติ แต่ในที่สุดกลับพบในสิ่งที่ไม่คิดว่าจะเป็นไปไม่ได้ ในจังหวะนักบินผู้ช่วยหิวข้าวพอดี เมเปิ้ลกำลังหันกลับไป หางตาได้ทำให้เห็นจังหวะแว็บขึ้นมา นักบินคนนั้นเปิดเผยใบหน้า เมเปิ้ลหันมากลายเป็นว่าเธอได้บินกับรุ่นพี่ที่เธอเคยตกหลุมรักมาก่อนและเลิกรากันไป
เมเปิ้ลตกใจ รีบเดินกลับไปที่ฝ่ายครัวอย่างรวดเร็ว เดินเสิร์ฟอาหารให้ผู้โดยสารปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เครื่องบินกำลังลงจอดเนื่องจากใกล้ถึงจุดหมายแล้ว ฉันกลับมานั่งที่เดิม คาดเข็มขัดนิรภัยจนเครื่องบินลงจอดเรียบร้อย
ผู้โดยสารลงจากเครื่องบินต่อจากนั้นฉันได้เดินลงมาพร้อมกับนักบิน ทุกคนต่างแยกย้ายไปพักผ่อนตามอัธยาศัย เมเปิ้ลได้เดินเข้าห้องพักใกล้สนามบิน เธอได้นั่งคิดชั่วครู่
"ไม่คิดเลย....ทำไม..ทำไมต้อง..เป็นแบบนี้"เมเปิ้ลนํ้าตาไหลนองขึ้นมา เธอปาดนํ้าตาแต่ยังออกมาอยู่ดี เธอมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง เห็นชาวต่างชาติกำลังปั่นจักรยานอย่างสนุกสนาน คิดว่าน่าจะเป็นจักรยานของโรงแรม เมเปิ้ลเดินออกไปจากห้อง ลงไปชั้นล่างเพื่อที่จะปั่นจักรยานให้สบายใจขึ้นมาบ้าง
เมเปิ้ลลงมาเห็นจักรยานจอดอยู่หลายคันแต่ว่าถูกล็อก จึงไปถามเจ้าของโรงแรมทันที เจ้าของโรงแรมได้บอกเธอว่า "ค่าเช่าจักรยานคิดชั่วโมงละ 20 XX ค่ะ" หลังจากนั้นเมเปิ้ลได้รีบควักเงินออกจากกระเป๋าทันที เจ้าของโรงแรมปลดจักรยาน เมเปิ้ลปั่นไปตามทางในสถานที่รอบโรงแรมอย่างสบายใจ ได้มองทิวทัศน์อันสวยงาม ทุ่งหญ้าอันเขียวขจี ไม่มีใครยุ่งวุ่นวาย
เมเปิ้ลปั่นครบหนึ่งชั่วโมง เธอนำจักรยานคืนโรงแรม กลับเข้าไปในห้องต่อเพื่อพักผ่อนอย่างเต็มอิ่ม แต่เมเปิ้ลหยุดคิดเรื่องนั้นไม่ได้ เพราะในวันถัดไปต้องเจอเขาอยู่ดี
แต่แล้วก็หยุดไม่ได้ เมเปิ้ลคิดว่าหลังจากกลับไปประเทศของตนจะลาออกทันทีแล้วไปหาสายการบินใหม่ที่ไม่เจอใครเลย เจอแต่เพื่อนใหม่ที่ดี ในที่สุดเธอได้นอนหลับไปเนื่องจากเหนื่อยล้ามาทั้งวัน