เด็กสาวเรียนปีหนึ่งสาขาท่องเที่ยวได้ตกหลุมรักรุ่นพี่ปีสามสาขาการบิน แต่รุ่นพี่กลับไม่สนใจเธอ แต่มีบางอย่างทำให้รุ่นพี่สนใจเธอขึ้นมาและอยากดูแลเธอไปตลอด
รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,ไทย,รักมหาลัย,รักหวานแหวว,รักโรแมนติด,รักในมหาลัย,รักโรแมนซ์,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
และแล้วก็ใกล้ถึงวันแต่งงานเข้ามาทุกที ทั้งสองใจสั่นตื่นเต้น ลุกขึ้นมาแต่เช้า เมเปิ้ลดีใจทั้งที่เป็นวันถ่ายรูปพรีเวดดิ้งแท้ๆ จอมทัพกระโดดดิ้นมาที่ห้องเธอ ซันไชน์เป็นคนเปิดประตู บอกให้ใจเย็นเมเปิ้ลกำลังแต่งตัวอยู่ จอมทัพนั่งรรออย่างมีสติ
ครึ่งชั่วโมงผ่านไปเมเปิ้ลออกมาจากห้องแต่งตัว เธอใส่ชุดเดรสยาวสวยราวกับนางฟ้า จอมทัพมองเผลอ ทั้งสองเริ่มเดินทางไปร้านถ่ายรูป มาถึงร้านเมเปิ้ลได้ดูชุดในหนังสือพลางแล้วลองเลือกชุดแต่งงานที่เหมาะกับตนเอง
จอมทัพได้ชุดมาแล้ว ส่วนเมเปิ้ลนั้นเลือกหาชุดไม่ได้สักที จนไปเจอชุดที่เหมาะสมกับเธอที่สุดนั้นคือชุดที่เจ้าของร้านเพิ่งปักเย็บเสร็จเมื่อกี้ เป็นชุดเจ้าสาวกระโปรงข้างหน้าสั้นถึงต้นขา ข้างหลังปล่อยยาว สีชมพูอ่อนซึ่งเธอชอบมาก
ในเวลาต่อมาทั้งคู่ได้จ้างช่างภาพไปถ่ายรูปกันที่ทะเล จอมทัพจองตั๋วเครื่องบินไปสามใบ เพื่อมุ่งหน้าไปเมืองP จังหวะนั้นเองเมเปิ้ลโดดดีใจกลางสนมบิน งัดคอช่างภาพไม่อยู่ จอมทัพรีบเอามือเธอออกจากช่างภาพ แล้วทั้งสามได้มาถึงทะเล
ทะเลอันกว้างใหญ่ไพศาล ถึงแม้ทะเลจะกว้างใหญ่ มีภุเขาขวางกั้น แต่ก็ไม่สามารถทำให้พวกเราเลิกกันได้ คำพูดของจอมทัพทำให้เมเปิ้ลมั่นใจ ต่อจากนั้นได้เริ่มถ่ายรูปพรีเวดดิ้งกันจนเสร็จ บอกลาช่างภาพ จอมทัพจะจองตั๋วกลับให้แต่ช่างภาพเกรงใจ เลยคิดว่าไปจองตั๋วเอง แต่จอมทัพไม่ยอมจึงให้เงินช่างภาพไปเป็นค่าตั๋ว ส่วนทั้งสองจะขอนอนพักที่นี่สักคืน
"เอ้อ..เมเปิ้ล อย่าลืมบอกเพื่อนเธอด้วยนะ..ให้นอนห้องฉัน..จะได้อยู่กับน้องฉัน..ไม่งั้นเป็นห่วงเธอแย่"
"ได้ค่ะพี่" เมเปิ้ลหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาบอกซันไชน์ เธอตอบตกลงพร้อมทั้งอวยพรให้รักกันนานๆ
"พี่คะ..วันแต่งงานเราเริ่มเมื่อไรคะ"
"เริ่มเดือนหน้าน่ะ..อ้อ..แล้วส่วนเรื่องจัดงานไม่ต้องจัดการนะ..เดี๋ยวพี่จัดการเอง"
ท้องเริ่มหิว เมเปิ้ลจับท้องร้องเบาๆ จอมทัพพยายามมองหาร้านอาหารใกล้ๆ หาเจอพอดี ร้านอยู่ริมทะเลไม่ไกลมากนักจากจุดที่ถ่าย ทั้งสองเริ่มสั่งอาหารมาเยอะ เนื่องจากหิวมากไม่ได้กินอะไรแต่เช้า อาหารที่สั่งล้วนน่ากินทั้งนั้นและเป็นอาหารซีฟู้ดซะส่วนใหญ่ เมื่ออาหารมาแล้วเริ่มกินกันประมาณว่าหิวจัด
เวลาบ่ายโมทั้งสองทานเสร็จ เดินทางเข้าห้องพักเพื่อพักหนึ่งคืน แต่แล้วจู่ๆเมเปิ้ลรู้สึกคันเนื้อคันตัว จอมทัพเห็นเธอถอดชุดทีละชิ้นรู้สึกอยากมีอะไรขึ้นมา หลังจากนั้นทั้งสองทำอะไรกันจริง
เช้าวันต่อมาเมเปิ้ลตื่นมางัวเงีย สภาพที่ถอดเปลือยกายกระเด็นลงไปข้างล่างเตียง เมเปิ้ลหยิบชุดขึ้นมามองไปที่เตียงแว๊บเดียวเห็นจอมทัพกำลังหลับอยู่เธอนึกไม่ใส่ชุดละกัน แอบแกล้งต่อดีกว่า จนจอมทัพตื่นขึ้นมารู้สึกหมั่นไส้แล้วเอากับเเธอตต่อ
ทั้งคู่ได้เดินทางกลับกัน เมเปิ้ลรู้สึกเหนื่อย เธอรีบกลับเข้าห้องรู้สึกเหมือนจุกไปทั้งตัว เมื่อคืนนอนไม่รู้เรื่องจำไม่ได้ว่าทำอะไรไปบ้าง ซันไชน์กลับมาห้องเพราะเห็นจอมทัพมาแล้วด้วยสภาพเหมือนโดนใครเตะมา ซันไชน์รู้ว่ามีอะไรกันแต่แอบขำ
"เมเปิ้ล..เป็นไงบ้าง" ซันไชน์เรียกหาเมเปิ้ล เมเปิ้ลเดินมาด้วยสภาพที่ยังจุกอยู่
"โอ้ย..มีอะไร..เจ็บ..เจ็บ"
"โอ้โห..อะไรจะขนาดนั้น" ซันไชน์กลั้นขำไม่หยุด เมเปิ้ลร้องเจ็บเอาเจ็บเอา
"เอาล่ะ..เธอไปอาบนํ้าก่อนไหม"
"ไม่เป็นไร..ฉันเริ่มหายล่ะ..แบบนี้ดีว่ะ..ฉันชอบ"เมเปิ้ลหัวเราะสะใจ ซันไชน์ที่อึ้งไม่เคยเห็นเธอเป็นแบบนี้
"แล้วนี่..งานแต่งเริ่มเมื่อไหร่"
"เดือนหน้า"
"อืม..ฉันรอไม่ไหวแล้วสิ"
"รอไม่ไหวอะไรกัน..รอลูกฉันเหรอ..ฉันไม่อยากมีลูกนะ"
"ไม่หรอก..จะแอบรอดูคู่นี้จะฟินขนาดไหน" ทั้งคู่หัวเราะดัง
"ถึงขนาดจิกหมอน จิกผ้าห่มเลยแหละ"
"บอกให้นะ..นี่แหละมันคือความจริงแบบนั้น..ใครที่เห็นฉันเรียบร้อย..ไม่เข้าร้านเหล้า ฝันไปเถอะ ฉันไม่ใช่คนแบบนั้นจ้า" เมเปิ้ลหัวเราะดังอีกครั้ง
ด้านฝั่งจอมทัพยังจุกไม่หยุด คิดว่าไม่เคยทำอะไรขนาดนี้มาก่อน จอมพลที่เห็นพี่ร้องอวดโอยไม่หยุด ได้หัวเราะอย่างสะใจ จอมทัพกำลังเจ็บอยู่ไม่หายได้มองหน้าและหัวเราะตาม
"โอ้ย..อะไรกัน.."จอมทัพหัวเราะหนัก
"ฟินมากไหมล่ะ สมนํ้าหน้า แหม อยากได้เขา อยากได้เขา เห็นเรียบร้อยดี เป็นไงล่ะจุกเลย"ทั้งสองยังหัวเราะไม่หยุด
"ใครมันจะไปรู้..ว่าเด็กเรียบร้อยมันจะเป็นแบบนี้..มันจุกไปหมดแล้ว ขอนอนพักก่อนนะ..เผื่อจะหาย" จอมทัพเข้าไปนอนในห้อง ตกใจกับเสื้อผ้าที่ถูกกองอยู่ เป็นเสื้อผ้าของน้องคิดว่า เขาคิดว่าน้องเขาคงอยากแต่งงานพร้อมกับเขา
"อ้าวนี่..น้องอยากแต่งพร้อมพี่เหรอ..ทำไมได้กันเร็วจัง..ไหนบอกจะค่อยดูกันไปไง" จอมพลยิ้มระรื่น
"โธ่..ก็มันไม่ไหวแล้วพี่..เลยต้องจัดเลย..แล้วเธอก็ทั้งนิ่มทั้งนุ่มด้วยนะ"จอมพลเพ้อฝัน
"ห่ะ..อะไรนะ..โอ้โห.นี่ฟินยิ่งกว่าพี่อีกนะเนี่ย..จะฟ้องพ่อ"
"ฝันไปเถอะ..พ่อรู้แล้ว"
"จ้า..ฉันรู้จ้า..ไม่ต้องพูด..ฉันไม่ฟ้อง..พ่อเรารู้ตั้งนานแล้วล่ะ" จอมทัพยิ้มแก้มแดงและจับโทรศัพท์เล่นไปเพลินขณะกำลังเขิน ต่อจากนั้นหยิบหมอนบนโซฟาที่นั่งอยู่มากัดเล่น
