เด็กสาวเรียนปีหนึ่งสาขาท่องเที่ยวได้ตกหลุมรักรุ่นพี่ปีสามสาขาการบิน แต่รุ่นพี่กลับไม่สนใจเธอ แต่มีบางอย่างทำให้รุ่นพี่สนใจเธอขึ้นมาและอยากดูแลเธอไปตลอด
รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,ไทย,รักมหาลัย,รักหวานแหวว,รักโรแมนติด,รักในมหาลัย,รักโรแมนซ์,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เมเปิ้ลได้เที่ยวต่างประเทศในวันถัดมากับเพื่อนพนักงานต้อนรับของเธอ บอกได้ว่าเป็นเรื่องที่สนุกมากแต่เมเปิ้ลมีบางอย่างที่ต้องบอกพวกเขาอยู่ดี ว่าแล้วเมเปิ้ลได้บอกพวกเขาทันทีเมื่อเดินทางเที่ยวเสร็จ
"เธอ...ฉันคิดว่า กลับไป ฉันจะลาออกทันที"
"ทำไม..ได้งานใหม่ที่ดีกว่าเหรอ"
"ไม่.."
"อ๋อ..นี่..ฉันเข้าใจนะ เธออย่าคิดมากดิ งานคืองาน แฟนคือแฟนนะ เธอต้องแยกให้ถูก"
"ไม่...ฉันอยู่ไม่ได้จริงๆ ขอโทษด้วยนะ"
"เฮ้อ..."
สองวันต่อมาเมเปิ้ลได้เดินทางกลับประเทศของตนเอง ขนของออกจากสำนักงาน บอกลาเพื่อนของเธอพร้อมยื่นใบลาออกต่อเจ้าของบริษัทการบินอย่างมั่นใจ เจ้าของตอบรับ เธอเดินออกไปหน้าตาเฉย เพื่อนๆต่างโบกมือลาเธอ
รุ่นพี่จอมทัพมองออกมาทางหน้าต่าง เมเปิ้ลหันกลับมามองตึกอีกครั้งแล้วหันกลับไปที่ป้ายรถเมล์ ส่วนพี่จอมทัพนั้นเสียใจที่ทำไม่ดีกับเมเปิ้ลไว้จนพูดออกมาว่า "ผมไม่น่าทำอย่างนี้กับคุณเลย ผมขอโทษที่ไม่ได้บอกคุณ ถ้าผมไม่ได้ทำงานที่นี่คงจะดี"
ต่อจากนั้นมาเมเปิ้ลได้สมัครงานกับสายการบินใหม่ มีชื่อว่าสายการบินแมงโกแอร์ไลน์ เจ้าของบริษัทรับเธอเข้าทำงานเพราะเห็นเธอเคยมีประสบการณ์จากที่เก่ามาแล้ว เจ้าของบริษัทได้พาเมเปิ้ลไปเยี่ยมชมห้องทำงานของบริษัท พาไปดูห้อง ฉันได้อยู่ห้องที่แสนแคบนิดนึงแต่พออยู่ได้ เจ้าของบริษัทได้โทรหารูมเมทของฉัน รูมเมทเข้ามาพบฉันทันที เธอหน้าสวย แต่คล้ายเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
เธอพาฉันเดินดูรอบห้อง บอกถึงของใช้ส่วนตัว แว็บเดียวเมเปิ้ลเอะใจชั่วครู่ คิดว่าน่าจะเป็นเพื่อนรักของเธอ แต่เพื่อนรักทำงานให้กับบริษัทท่องเที่ยว อาจจะหน้าตาคล้ายกันเป็นไปได้ ในสมัยนี้คนหน้าตาคล้ายกันเยอะแยะ
"สวัสดี...ฉันชื่อซันไชน์นะแล้วเธอชื่ออะไร"
"ซันไชน์ ซันไชน์จริงเหรอ"
"ใช่ เมเปิ้ลใช่ไหม อุ๊ย ฉันจำไม่ได้เลย หน้าตาเปลี่ยนไปเยอะมาก"
"อ้าวนี่...รู้จักกันด้วยเหรอ" เจ้าของบริษัทสายการบินถามงง
"ใช่ค่ะ หนูรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ"
"งั้นตามสบายเลยนะ" หลังจากนั้นเจ้าของบริษัทได้เดินออกไป
เมเปิ้ลแปลกใจจึงถามซันไชน์ไปว่า "ทำไมมาทำงานสายการบินแล้วล่ะ งานบริษัทท่องเที่ยวของเธอล่ะ"
"คือว่า ฉันโดนเจ้าของบริษัทลวนลามน่ะ ฉันกลัว ฉันเลยบอกพ่อแม่แล้วย้ายงาน"
"หึ้ม..ไม่เป็นไรนะ ตอนนี้เธออยู่กับฉันแล้ว เราทำงานด้วยกันแล้วนะ"
"โอ้โห นี่ระดับเจ้าของบริษัทยังทำขนาดนี้เลย นี่มันอะไรกัน หิวมากนักเหรอ"
ซันไชน์นั่งร้องไห้โศกเศร้าเสียใจ และแล้วเธอบอกว่า"อย่าพูดเรื่องนี้อีกได้ไหม ฉันไม่อยากได้ยินเรื่องอีตาแก่นั่นอีกแล้ว"
"ได้..ฉันไม่พูด เอาเป็นว่าเราออกไปหาอะไรกินข้างนอกกันนะ" เมเปิ้ลปลอบใจซันไชน์ ตบไหล่ไปเรื่อยจนหยุดร้องไห้
"เรามาเริ่มต้นใหม่กันนะ เพื่อน"ซันไชน์พยักหน้ายอมรับ หลังนั้นทั้งสองคนได้เดินออกไปจากห้องเพื่อหาอะไรกินกัน
