เด็กสาวเรียนปีหนึ่งสาขาท่องเที่ยวได้ตกหลุมรักรุ่นพี่ปีสามสาขาการบิน แต่รุ่นพี่กลับไม่สนใจเธอ แต่มีบางอย่างทำให้รุ่นพี่สนใจเธอขึ้นมาและอยากดูแลเธอไปตลอด
รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,ไทย,รักมหาลัย,รักหวานแหวว,รักโรแมนติด,รักในมหาลัย,รักโรแมนซ์,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เด็กสาวเรียนปีหนึ่งสาขาท่องเที่ยวได้ตกหลุมรักรุ่นพี่ปีสามสาขาการบิน แต่รุ่นพี่กลับไม่สนใจเธอ แต่มีบางอย่างทำให้รุ่นพี่สนใจเธอขึ้นมาและอยากดูแลเธอไปตลอด
ผู้แต่ง
เพอนา
เรื่องย่อ
นิยายรักหวานแหววที่จะสื่อถึงเด็กสาวรูปร่างหน้าตาดีกว่าเมื่อก่อน เธอได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัยปีหนึ่ง ภาคสาขาท่องเที่ยว พ่อแม่เริ่มเป็นห่วงความปลอดภัยแต่เธอคิดดีแล้วที่จะอยู่คนเดียวในหอพักนี้ วันหนึ่งเธอได้ตกหลุมรักรุ่นพี่ปีสาม ภาควิชาการบิน รุ่นพี่ไม่สนใจเธอแต่ได้มีบางอย่างในจิตใจของเธอทำให้รุ่นพี่ชอบแล้วอยากเป็นแฟนเธอสักครั้ง เมื่อทั้งคู่ได้คบรักกันก็ได้มีอุปสรรคมาขวางกั้นแต่ทั้งสองรอดมาได้และตกลงแต่งงานกัน
เมเปิ้ลกับซันไชน์ได้ทำงานวันแรก เริ่มต้นงานใหม่ ทั้งสองได้พูดคุยกันเกี่ยวกับงานที่เมเปิ้ลลาออกมาว่า "เธอล่ะ ทำไมถึงลาออกจากงานเก่าล่ะ"ซันไชน์ถามอย่างเป็นห่วง
"ไม่..ฉัน..ไม่มีอะไรหรอก..ช่างมันเถอะ"
หลังจากนั้นทั้งสองเดินทางถึงสนามบิน แยกทางกันทำงาน วันนี้เมเปิ้ลได้ขึ้นบินไปเมืองX ฉันรู้สึกมีความสุขในการทำงานมากกว่าที่เก่า ตอนนี้ไม่รู้เพื่อนเก่าของฉันเป็นไงบ้าง ฉันลาออกมาแบบนี้ ถ้าสักวันเจ้าของบริษัทเก่ารู้เข้าจะแย่ได้ว่าออกมาเพราะว่าเรื่องความรักเก่า
"เลิกคิด..เลิกคิด..ทำงาน..ทำงาน"เมเปิ้ลหันกลับไปทำงานต่อ
ฝั่งรุ่นพี่จอมทัพนั่งอยู่ในสำนักงานสายการบิน วันนี้ไม่มีบินไปไหนแต่รุ่นพี่กลับนั่งร้องไห้ในห้องทำงาน อยากสารภาพเรื่องของตนเอง ทันใดนั้นเสียงประตูเคาะเหมือนมีใครมา จอมทัพตกใจ รีบปาดนํ้าตา หยิบทิชชู่เช็ดหน้าจนหมด
"ก๊อก..ก๊อก ผมเอางานมาส่งครับ"
"อ๋อ โอเค"
ต่อจากนั้นรุ่นพี่จอมทัพนํ้าตาไหลอีกรอบ มองหน้ากระจกที่ตั้งบนโต๊ะ พูดกับตนเองว่า"คราวนี้ผมขอพูดบ้างในฐานะเคยเป็นแฟนเก่าของเธอ ผมทำให้เธอต้องย้ายออกจากงาน"
วันนี้ผมไม่มีบิน ผมขอพูดตรงนี้ ผมเองที่ทำให้เธอต้องเจ็บปวด เรื่องนั้นผมอยากให้เธอลืมแล้วมาเริ่มต้นกันใหม่ ผมเลิกกับเธอไม่ได้จริง ถ้าผมเลิกกับเธอก็ไม่รู้จะไปรักใครอีก ไม่มีใครดีเท่าเธอแล้ว ที่ผมชอบเธอเพราะว่าถึงแม้ครั้งก่อนจะไม่สวย ไม่รวย แต่เธอมุ่งมั่นทำงานมาก เธอตั้งใจเรียน ทุ่มเททุกอย่างเพื่องานที่รักให้สำเร็จลุล่วง อีกทั้งยังเป็นผู้หญิงที่รักความสะอาด ผมไปดูห้องพักเก่าของเธอ แม่บ้านบอกว่าไม่ต้องเก็บกวาดอะไร เธอทำความสะอาดหมดแล้ว น้อยมากผู้หญิงแบบนี้ ผมชอบเธอมากจริง
ในตอนแรกผมอาจจะทำหน้านิ่งใส่เธอ ทำเป็นไม่สนใจเธอ ทั้งที่เธอชอบผม สุดท้ายผมต้องตกระกำลำบาก รอบข้างผมตอนนี้มีแต่พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินมารุมตอม ผมคิดถึงเธอมาก ตอนนี้ผมเบื่อพนักงานพวกนี้จริง ทำได้ยังไงกับผู้ชายแบบนี้ เขาทั้งถ่ายรูปลงโซเชียลทุกวัน ในสิ่งที่ผมเห็นเป็นบางคนเท่านั้น หลังจากนั้นผมได้ลองเข้าไปห้องของพวกพนักงานต้อนรับ วันนั้นเป็นวันฉลองงานแรกของผม ผมฉลองในห้องของเพื่อนพนักงานต้อนรับ ห้องของเธอรกมาก ผมคิดว่านี่หรือห้องของพนักงานต้อนรับของสายการบิน จากที่มองว่าสวย เพอร์เฟค ตรงเป๊ะทุกอย่าง ไม่คิดว่าจะเป็นคนแบบนี้
ถึงตรงนี้ผมขอบอกเป็นคำสุดท้ายว่า ผมอยากได้เธอกลับมา ถึงแม้คนอื่นจะมาชอบผม จะสวยขนาดไหนผมไม่เอาอีก คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจจริง ผมคิดว่า "ตอนนี้เธออยู่ไหน เป็นไงบ้าง ผมคิดถึงเธอเหลือเกิน"
จอมทัพเลิกมองกระจกแล้วหันออกไปทางหน้าต่าง อยู่ๆมันก็ออกมาอีกแล้ว จอมทัพคิดอยากจะกลับบ้าน ไม่ทันใดจอมทัพก็ลุกขึ้น ยกงานไปทำที่ห้องพักของตน
ด้านเมเปิ้ลกำลังทำงานกับซันไชน์ ทั้งสองลงเครื่องบินเสร็จเรียบร้อย เข้าห้องพักเหมือนเดิม แล้วได้คุยกันอีกครั้งในเรื่องการกลับไปคบกับรุ่นพี่จอมทัพอีกครั้ง
"นี่..ถ้ารุ่นพี่คนนั้นกลับมารักเธออีก เธอจะกลับไปไหม"
"ไม่..ไม่กลับแน่นอน คนอย่างนั้นปล่อยไปเถอะ"
"อย่าพูดเลยนะ นอนพักผ่อนเถอะ" เมเปิ้ลพูดเสร็จและนอนลงบนเตียงทันที