เด็กสาวเรียนปีหนึ่งสาขาท่องเที่ยวได้ตกหลุมรักรุ่นพี่ปีสามสาขาการบิน แต่รุ่นพี่กลับไม่สนใจเธอ แต่มีบางอย่างทำให้รุ่นพี่สนใจเธอขึ้นมาและอยากดูแลเธอไปตลอด
รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,ไทย,รักมหาลัย,รักหวานแหวว,รักโรแมนติด,รักในมหาลัย,รักโรแมนซ์,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
วันต่อมาได้มาถึงวันจันทร์อีกครั้ง ซันไชน์ไม่มาหาฉันที่ห้องตั้งแต่เมื่อวาน คิดว่าวันนี้ไปขอโทษที่ห้องเรียนละกัน ฉันรีบอาบนํ้าแต่งตัวเพื่อเข้าเรียน ฉันลงมาจากห้องก็ไม่เห็นเธอ ปกติเธอจะลงมาพร้อมฉันเสมอในเวลาเจ็ดโมงครึ่ง คาดว่าอาจจะเจอเธอที่ห้องเรียน วันนี้เธออาจจะไปไวก็ได้
ฉันนั่งไปตึกเรียนโดยรถเมล์ ถึงตึกเรียนสำเร็จฉันลงมาไปที่ตึกเรียนของเธอซึ่งอยู่ตรงข้ามตึกฉันก่อน แต่กลับไม่เจออะไรเลย ลองถามเพื่อนเธอในคณะทีละคนพบว่าไม่เห็นตั้งแต่เช้า ฉันคิดว่าไม่เป็นไรจึงเข้าไปเรียนคาบเช้าก่อนแล้วตอนเที่ยงค่อยตามหา
เรียนคาบเช้าเสร็จ ฉันออกตามหาซันไชน์เพื่อที่จะพาไปกินข้าวด้วยกัน ระหว่างนั้นฉันได้เจอเธอที่โรงอาหาร ใส่ชุดนอนเหมือนไม่ได้ไปเรียน ฉันกำลังคิดสงสัยใช่คนเดียวกันไหมแต่ไม่กล้าทักจึงได้หันหลังกลับไป
"นี่...เธอลืมฉันแล้วเหรอ"
เสียงเล็กๆน้อยๆจากผู้หญิง เมเปิ้ลมองหันไปข้างหลังพบว่าเป็นเสียงซันไชน์ เมเปิ้ลดีใจที่เธอยังไม่ลืม ฉันได้ขอโทษเธอหลายครั้งต่อหลายครั้งจนเธอพอใจแล้วพยักหน้าให้อภัยพร้อมเล่าทุกอย่างให้ฉันฟัง
"ตอนนี้ฉันอยากฟัง เธอมีอะไรกับชิดดาว ดูไม่ค่อยยิ้มแย้มเลยน"
"ฉันไม่ชอบมันเลย"
"มีอะไรหรือเปล่า"
"มีดิ ยัยนั่นอยากเป็นแฟนพี่จอมทัพก็จริง แต่ทุกคนจะเกลียดเธอไปอีกคนก็ได้นะ"
"ทำไมล่ะ"
"เพราะเธอเป็นพวกเดียวกับมันไง ฉันกลัวเธอจะไม่มีเพื่อนคบ"
"เอ๊ะ ทำไมเป็นข่าวไวจัง เธอเพิ่งเข้ามาเอง"
"เข้ามาอะไรล่ะ เป็นรุ่นพี่ปีสามนั่นแหละ ตอนแรกเขาเข้าคณะอาหาร แต่อยากซิ่วไปการบิน"
จากที่ฉันฟังเธอพูดเธอได้ร้องไห้อย่างนํ้าตาตก ฉันปลอบใจเธอสักพักแล้วพาไปกินข้าวด้วยกัน ยังไม่ทันกินได้มีคนเดินชนฉันอีกแล้วอย่างจัง ฉันยังรู้สึกเจ็บที่หัวเข่าไม่หาย แผลใหม่มาอีกแล้ว ซันไชน์เห็นจึงไม่กล้าช่วย ฉันเรียกเธอจนปากฉีก
"เอ่อ...เดี๋ยวฉัน ไปก่อนนะ โชคดี"
"เดี๋ยวๆ ซันไชน์ ฉันเจ็บนะ"
"โอ้ย แล้วจะทำไงดีเนี่ย"
ฉันพยายามลุกขึ้นตะเกียกตะกายด้วยตัวฉันเองพร้อมทั้งแผลกำลังไหลไม่หยุด แต่ถึงยังไงก็ลุกไม่ขึ้น ไม่นานนักได้มีมือหนึ่งแบมือมาเหมือนจะช่วยฉัน ฉันได้จับมือนั้นไว้ เงยหน้าขึ้นมารู้ได้เป็นพี่จอมทัพนั่นเอง
"เจ็บตรงไหนไหม"
"เจ็บหัวเข่าเหมือนเดิมค่ะ เลือดไหลไม่หยุดเลย"
ฉันร้องอวดโอยจนทนไม่ไหว เลือดออกเยอะไม่หยุดสักที สักพักพี่จอมทัพถอดเสื้อเอาเศษเสื้อผ้านักศึกษานั้นมาพันแผลให้ ฉันแอบรู้สึกเสียดายนิดนึงแต่โชคดีคราวนี้พี่จอมทัพยอมอุ้มฉันไปห้องพยาบาลอย่างเร็ว ส่วนเพื่อนของฉัน ซันไชน์ได้ตามไปดูด้วย
"น้องเป็นอะไรไหมครับ"
"ไม่เป็นไร โชคดีที่ห้ามแผลไว้ อันนี้เป็นแผลที่สองแล้ว หนูไปเดินซุ่มซ่ามที่ไหนมานักหนา"
"ไม่ครับ ผมชนน้องเขาเอง"
"ว่าแล้วไง ฉันต้องฟ้องพ่อเธอบ้างแล้วล่ะ"
"อย่าเลยนะครับ เอาเป็นว่าผมจะชดใช้เธอละกันครับ"
จอมทัพพูดเต็มปากเต็มคำ หลังจากที่หมอเดินไปจากฉันเขามองหน้าฉันอย่างเป็นห่วง กลัวว่าอะไรจะเกิดอะไรขึ้นกับฉันอีก จนกระทั่งฉันเผลอหลับไปได้หนึ่งชั่วโมง โชคดีไม่มีเรียนตอนบ่าย ฉันเห็นพี่จอมทัพเผลอหลับทับแขนฉัน ฉันค่อยๆเอาออกแล้วพี่จอมทัพตื่นขึ้น
"อ้าว ตื่นแล้วเหรอ"
"ใช่ ตื่นแล้ว พี่ไม่มีเรียนเหรอคะ"
"พี่ไม่ค่อยมีเรียน มีแต่งาน"
"พี่ขอโทษนะเรื่องวันนั้น พี่คงมองเหม่อลอยน่ะ มัวแต่คิดเรื่องชิดดาว"
"มีอะไรหรือเปล่าคะพี่"
"มัวแต่คิดว่า มันจะกลับมาอีกไหม สุดท้ายสิ่งที่พี่เห็นเขาได้กลับมาจริง"
"ไม่เป็นไรค่ะหนูมีแผน"
"แผน....."
"เอาเป็นว่าหนูถามพี่ก่อนนะคะ หนูแอบชอบพี่ตอนที่เห็นชุดเครื่องแบบน่ะ แต่พี่จะชอบหนูไหม หนูไม่กล้าทัก"
"ถ้าพี่บอกว่าชอบล่ะ"
"เราก็ได้จะได้เป็นแฟนกันจริงจัง แต่ถ้าพี่บอกไม่ชอบก็เอาแค่แกล้งกันก็พอ"
"พี่ตอบตกลง"
เมเปิ้ลแสดงท่าทีดีอกดีใจ ส่วนซันไชน์ที่ขับตามมาเห็นพี่เหมือนจะตอบรับแล้วเธอเลยขับเข้าหอไปคนเดียวโดยไม่ยุ่งกับเธอ เมเปิ้ลคิดอะไรไม่ออกจนพี่จอมทัพคิดอยากจะชวนไปเดินเล่นตอนเย็น เมเปิ้ลเขินอายแล้วตอบตกลงอย่างเดียว
หลังจากวันนั้นต่อมาทำให้เธอได้รู้ว่าความรักไม่จำเป็นต้องรอ แต่เขาจะโผล่มาเองทั้งๆที่ไม่ต้องขอร้อง เมเปิ้ลดีใจที่ได้ออกไปเดินเล่นตามสัญญาของทั้งสองคน แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดได้เกิดขึ้นกับทั้งสอง
หญิงสาวคนหนึ่งกำลังวิ่งทางที่ทั้งสองคนกำลังเดินเล่นอยู่ดีก็สะดุดล้มชนทั้งสอง ผลสุดท้ายผู้หญิงคนนั้นได้เจ็บไปด้วย จอมทัพได้เข้าไปช่วยอย่างดีแต่กลับพบว่าเป็นชิดดาว จอมทัพเลยหนีห่างออกจากเธอแล้วพาเมเปิ้ลเดินเล่นต่อ
"นี่คุณ คุณจะคบกับมันใช่ไหม ฉันไม่ยอมนะ"
"ทำไม มีอะไร"
"คุณ กลับมารักฉันเถอะ" ชิดดาวได้สลัดแขนเมเปิ้ลออกแล้วชิดดาวเข้ากอดจอมทัพ ชิดดาวมองไปที่เมเปิ้ล
"นี่มันเรื่องจริงเหรอ"เมเปิ้ลร้องไห้ทั้งนํ้าตา ระหว่างนั้นซันไชน์ได้ออกมาเห็นพอดีจึงเข้าไปประท้วง แต่จอมทัพก็ทนไม่ไหว ได้จับแขนเมเปิ้ลมาและสลัดมือชิดดาวออกไป
"ไปเลยนะ คุณอย่ามายุ่งกับแฟนผมอีก" ทั้งสองคนได้ขึ้นรถยนต์เพื่อไปเที่ยวกัน
"เป็นไงล่ะ โถ ทำเป็นเก่ง สุดท้ายเขาก็ไม่เอา"ซันไชน์พูดด้วยสีหน้าดูถูกชิดดาว ชิดดาวขยำหัวเธออย่างแรง
"โอ้ย หยุด หยุด ฉันฝากไว้ก่อนนะ รับรอง เธอไม่มีวันรักพี่เขาได้หรอก ขนาดนิสัยเธอพี่เขายังไม่เอาเลย"
"ก็เอาดิ" ชิดดาวพูดเสร็จก็ได้ปล่อยซันไชน์ไป
ทั้งสองคน จอมทัพและเมเปิ้ลได้เที่ยวอย่างมีความสุข ชวนไปห้าง ไปสวนสาธารณะเพื่อเดินเล่นยามคํ่าคืน ซื้อของกินตามถนนคนเดินจนส่งเธอกลับหอและจูบบอกลาเป็นครั้งสุดท้าย เพื่อนเธอ ซันไชน์ได้เห็นทั้งคู่ขณะกำลังออกมาต้อนรับกลับ
"แหม ยังไม่ทันไรเลยนะเพื่อน มีแฟนแล้ว"
"อย่าพูดเชียวล่ะ" เมเปิ้ลจุ๊ปาก หันไปโบกมือลาจอมทัพอีกครั้ง
"เข้าห้องเถอะ มืดแล้ว"
ถึงตอนนี้ฉันได้เข้าใจว่าเพื่อนสนิทที่แท้จริงไม่ใช่ใครเลย นั่นก็คือซันไช์มาตลอด ส่วนคนที่หักหลังฉันกลับกลายเป็นเพื่อนใหม่ที่อยู่ดีๆมาขอตีสนิทไปด้วย สำหรับฉันคิดว่าเพื่อนตอนมัธยมดีที่สุด
