เด็กสาวเรียนปีหนึ่งสาขาท่องเที่ยวได้ตกหลุมรักรุ่นพี่ปีสามสาขาการบิน แต่รุ่นพี่กลับไม่สนใจเธอ แต่มีบางอย่างทำให้รุ่นพี่สนใจเธอขึ้นมาและอยากดูแลเธอไปตลอด
รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,ไทย,รักมหาลัย,รักหวานแหวว,รักโรแมนติด,รักในมหาลัย,รักโรแมนซ์,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ซันไชน์ตื่นมาในเช้าวันสดใส ผู้ชายที่เธอตามไปหาเมื่อวันนั้นได้ทักมาหาเธอทางแชท ซันไชน์ตกใจเมื่อเห็นเขาทักมาด้วยข้อความที่ว่า “ไปเที่ยวกันไหม” ซันไชน์พึมพำอยู่ในใจ ยังไม่ตอบอะไรไป สักพักเขาได้โทรมาหาเธอ เธอรับสายด้วยมือที่สั่นงิกงิก
“สวัสดีครับน้อง วันนี้ไปเที่ยวกับพี่เปล่า”
“ปะ..ปะ..ไปค่ะ” เธอตอบรับทันที
“เอ่อ ฉันยังไม่ได้อาบน้ำเลย รอก่อนนะ”
“ได้ครับ”
ซันไชน์แต่งตัวอย่างสวย ชุดเดรสลายดอกไม้เล็กสายเดี่ยวและเสื้อคลุม เธอออกไปจากห้องคิดว่าจะชวนเมเปิ้ลไปด้วยแต่พี่จอมพลไม่ให้เธอชวนไปเพราะเป็นเรื่องของสองเรา ซันไชน์แอบสงสารเมเปิ้ลคิดว่าน่าจะยังร้องไห้อยู่ เธอคงเสียใจมากกับสิ่งที่เห็น
ลงมาข้างล่างเธอได้พบจอมพลในชุดที่ดูมาดแมน ใส่สูทอย่างหล่อ ซันไชน์ดีใจที่ได้ไปเที่ยว ระหว่างนั้นเมเปิ้ลได้แอบมองเธอทางหน้าต่างเหมือนเป็นห่วงเธออยู่ ซันไชน์หันไปเห็นเลยถามจอมพลว่า
“ให้เมเปิ้ลไปด้วยได้ไหม”
“ไม่ได้ เธอจะเป็นก้างขวางคอไปเปล่าๆ” อยู่ๆ เมเปิ้ลเดินลงมา
“พี่จอมพลพูดถูก เธอไปเถอะ ฉันไม่ไปหรอก”
ยังไม่ทันขึ้นรถเมเปิ้ลได้จับมือซันไชน์ก่อน
“ระวังไว้ให้ดีนะ”
“นี่ ฉันไม่เป็นไรนะ” ซันไชน์ยิ้ม
เมเปิ้ลกลับไปที่ห้องของเธอ ปล่อยให้ทั้งสองคนมีความสุขกันตามประสาแฟน วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ พ่อแม่เธอไปต่างจังหวัดเลยไม่ได้กลับบ้าน ฉันนึกพึมพำในใจ ไปเที่ยวคาเฟ่ดีกว่า แต่ในระหว่างจะแต่งตัวพี่จอมทัพโทรมา ฉันแปลกใจแต่รับสายสักหน่อยก็ยังดี
“สวัสดีค่ะ”
“แหม พี่นึกว่าเธอลบเบอร์พี่ออกแล้วซะอีก”
“พี่มีอะไรรีบพูดมาเถอะค่ะ”
“อ่า พี่จะเล่าให้ฟัง ห้องที่น้องไปเมื่อวันนั้นไม่ใช่ห้องพี่ ห้องพี่อยู่หอถัดไป”
“ยังไงคะพี่ หนูไม่เข้าใจ”
“เพื่อนพี่น่ะเป็นคนรวยมาก มหาศาลเลย พี่แค่ไปขอเขาทำงานด้วยน่ะ เราทำงานด้วยกัน ต้องมีค้างที่นั่นบ้าง”
“คือว่าเมื่อกี้นี้ เพื่อนหนูไปกับเพื่อนพี่แล้วค่ะ ไปเที่ยวกัน”
“เฮ้ย อย่านะ”
“มีอะไรคะพี่”
“มันเคยคบผู้หญิงมาหลายคนแล้ว ผู้หญิงทุกคนเสร็จมันหมด”
“ยังไงคะพี่ ทำไมไม่บอกหนูตั้งแต่ตอนนั้น”
“พี่คิดจะบอกตั้งแต่ตอนนั้นแต่มันห้ามไว้ มันไม่ได้ชื่อจอมพล ชื่อไซม่อน”
“พี่ ทำไมต้องโกหกเพื่อนหนูด้วย”
“ฟังนะ ที่พี่บอกว่าผู้หญิงทุกคนที่เข้ามาเสร็จมันหมด คือ มันทำให้ผู้หญิงเสื่อมเสียทุกคน มันเอารูปผู้หญิงไปโชว์ทางโซเชียล ระวังเพื่อนน้องให้ดีล่ะ”
“หนูขอให้พี่ช่วยได้ไหม”
“พี่บอกได้แค่นี้ วันนี้พี่มีบิน ขอโทษด้วยนะ”
เมเปิ้ลกดวางสายไป คิดอยู่ตั้งนานเธอจะทำไงดีกับเพื่อนของเธอ ฉันคิดไม่ถึง เขาเป็นคนแบบนี้ได้ไงแล้วเขาคิดจะทำอะไรกับเพื่อนฉันอีก ฉันต้องรีบไปช่วยซันไชน์ ฉันต้องรีบไปช่วยเธอแล้วทำให้เธอรู้ให้ได้ว่าผู้ชายคนนี้หลอกเธออยู่
ไม่นานฉันได้ออกไปจากห้อง นั่งรถเมล์ ระหว่างรอรถฉันโทรถามเธอไปที่ไหน เธอบอกเป็นสวนสาธารณะจากมหาวิทยาลัยไม่ไกลมาก รถมาแล้ว ฉันรีบขึ้นรถเป็นคนแรก รถออกเดินทาง
รถเมล์ได้พามาถึงสวนสาธารณะสวยแห่งหนึ่ง ทั้งใหญ่มีต้นไม้ร่มรื่น น่ามาพักผ่อน แถมยังมีให้เช่าจักรยานอีกด้วย แต่สวนดูกว้างใหญ่ทำให้เมเปิ้ลหาอย่างวุ่น จนสุดท้ายฉันได้เจอซันไชน์กำลังนั่งปิกนิกอยู่ท่ามกลางสายน้ำไหลผ่าน เธอกำลังคุยกับผู้ชายที่พาเธอมาอย่างมีความสุข ฉันเห็นจึงเข้าไปหาทันที
“อ้าว เพื่อน เจอกันพอดีเลยนะ”
“เมเปิ้ล มาได้ไง”
“ฉันนั่งรถเมล์มา เห็นสวนสวยเลยอยากมาเที่ยวบ้าง”
ฉันเดินไปที่ปิกนิกของเธอ ผู้ชายมองด้วยตาดุดัน
“คุยกันไปก่อนเลยนะ”
“เมเปิ้ล เธอไม่ไปเดินเล่นต่อเหรอ”
“ไม่ ฉันเมื่อยขา ฉันอยู่กับเธอก่อนแล้วกัน”
“เป็นไงบ้าง เขาพาเธอไปไหนบ้าง”
“ไปหลายที่ ไม่ใช่แค่ที่นี่นะ ก่อนหน้าพาไปห้างด้วย”
ฉันมองซ้ายขวา หันหน้าหันหลัง แล้วบอกเธอว่า “วันนี้พี่จอมทัพโทรมาหาฉัน บอกว่า....” ฉันพาเธอหลบมุมไปสักพัก
“เอ่อ จอมพล ฉันกับซันไชน์ขอเข้าห้องนํ้าก่อนนะ”
“ได้ดิ”
เมเปิ้ลพาซันไชน์ไปในที่ไกลๆ และพาเธอขึ้นรถเมล์ทันที ซันไชน์รู้สึกไม่พอใจเมเปิ้ลจึงตะคอกใส่ “นี่เธอเป็นอะไรเนี่ย ฉันกำลังได้ความรักที่ดีอยู่แล้วเชียว” ซันไชน์หงุดหงิด
“ใจเย็นๆ ฉันจะบอกเธอไว้นะว่า เธอดูนั่น ฉันเห็นพอดีเลย” ซันไชน์ได้มองไปทางกระจก เห็นจอมพละกำลังจีบผู้หญิงคนอื่น และกำลังจูบมือเขา ซันไชน์ได้เห็นและเสียใจกับสิ่งที่เห็นจึงปิดม่านรถเมล์ไป เมเปิ้ลมาช่วยปลอบใจเธอจนหาย
“ฉันจะพาเธอไปหาพี่จอมทัพนะเอาไหม พี่จอมทัพเป็นคนโทรบอกฉันเองเมื่อเช้า แต่วันนี้เขามีบิน เป็นวันอื่นได้ไหม”
“ได้ ฉันจะยอมเธอ ช่วยฉันหน่อยนะ ฉันไม่อยากรักใครอีกแล้ว ฉันรู้แล้ว รักที่แท้จริง คือครอบครัว พ่อแม่ คือเพื่อนที่ยังมีอยู่ ฉันเข้าใจแล้ว” ซันไชน์พูดทั้งน้ำตาแล้วโอบกอดเมเปิ้ล
