เด็กสาวเรียนปีหนึ่งสาขาท่องเที่ยวได้ตกหลุมรักรุ่นพี่ปีสามสาขาการบิน แต่รุ่นพี่กลับไม่สนใจเธอ แต่มีบางอย่างทำให้รุ่นพี่สนใจเธอขึ้นมาและอยากดูแลเธอไปตลอด
รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,ไทย,รักมหาลัย,รักหวานแหวว,รักโรแมนติด,รักในมหาลัย,รักโรแมนซ์,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
จวนมาถึงสัปดาห์หน้า เมเปิ้ลเริ่มแผนการ เธอสวมชุดสูทสีดำตัวใหญ่เหมือนกับจะพลางตัวไม่ให้ชิดดาวเห็น จอมทัพมาพอดี เมเปิ้ลเปิดประตูออกมาแล้วบอกลาซันไชน์ จอมทัพและเมเปิ้ลต่างพากันไปที่บ้านชิดดาว ซึ่งบ้านเธออยู่ไม่ไกลมากจากสนามบิน จอมทัพขับรถอย่างระมัดระวัง ส่วนเมเปิ้ลกลัวว่าชิดดาวจะเห็นเลยให้ขับช้าๆ
และแล้วก็มาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง จอมทัพเห็นชิดดาวเข้าไปหมู่บ้านที่ดูผุพัง หลังคาสังกะสี แต่คนในหมู่บ้านนั้นดูไม่ได้เดือดร้อนอะไร ทันใดนั้นเองเสียงดังจากไหนไม่รู้ดังขึ้นมาว่า"พ่อกับแม่เป็นอะไรมากไหม นี่หนูจะได้แต่งงานแล้วนะ ญาติผู้ใหญ่ของฝั่งผู้ชายกำลังมาที่บ้าน เขาอยากเจอหน้าพ่อกับแม่ ทำตัวให้ดูดี สะอาดสะอ้านบ้าง หนูอายเขา" เสียงผู้หญิงพูดดังขึ้นนั่นคือ ชิดดดาว
ทั้งคู่เห็นชิดดาวกำลังด่าพ่อแม่คิดจะหยิบมือถือขึ้นมาแต่แล้วก็ไม่ทัน ชิดดาวเข้าไปในบ้าน จอมทัพหงุดหงิด คิดว่าจะลองอีกครั้ง รอให้ชิดดาวออกมาจากบ้านอีกครั้งจึงเริ่มถ่าย เมเปิ้ลถอนหายใจ รอเวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ชิดดาวยังไม่ออกมาจากบ้านสักที
จู่ๆชิดดาวออกมานํ้าตานอง เมเปิ้ลเอะใจ เธอเป็นอะไร ทั้งสองสงสัยว่าเธอพยายามแกล้งพวกเราเพราะเห็นรถแล้วหรือจะยี่ห้อรถได้ จอมทัพส่เมเปิ้ลไปหลบแถวๆนั้น ส่วนจอมทัพจะหาที่จอดรถ
เมเปิ้ลพยายามหามุมหลบ ระหว่างนั้นเองเธอเห็นจังหวะพอดี พ่อแม่ชิดดาวลงมาทำอาหาร ชิดดาวเดินลงมาจากบันไดด่าพ่อแม่อีกรอบ เมเปิ้ลรีบถ่ายอย่างจริงจัง จอมทัพเดินมาที่เมเปิ้ลหลบพอดี
"ไง..ถ่ายได้ไหม"
"ชัดเลย..ได้แล้ว.."
"แจ๋วเลย..ทีนี้พี่ขอนะ.." จอมทัพชักโทรศัพท์เมเปิ้ล แล้วดึงเมเปิ้ลมายังบ้านชิดดาว
"ในที่สุดฉันก็เห็นสักทีนะ..ชิดดาว" จอมทัพยื่นโทรศัพท์ให้ชิดดาวดู เป็นวิดีโอที่ถ่ายเมื่อกี้ ชิดดาวไม่พอใจ
"นี่..อย่าเลยนะ..อย่าบอกพ่อเธอนะ..ลบเถอะ.." ชิดดาวยกมือไหว้ขอร้อง นั่งคุกเข่าต่อหน้าจอมทัพ
"ไม่..ฉันไปล่ะ..โชคดีนะ" จอมทัพโบกมือลาชิดดาวอย่างสะใจ
จอมทัพพาเมเปิ้ลเดินถึงรถ ทั้งคู่ขึ้นรถ ออกไปจากบ้านชิดดาว จอมทัพพูดขึ้นมาว่า "ทีนี้เราก็ไปหาพ่อฉันได้แล้วนะ" เมเปิ้ลมองจอมทัพแล้วหลบตา พลางคิดว่าชีวิตของชิดดาวน่าสาร บ้านผุพังขนาดนี้ จอมทัพเห็นเมเปิ้ลท่าทางไม่สบายใจ เลยถามขึ้นอีกครั้ง
"เป็นอะไรไป เมเปิ้ล"
"ดูไม่ค่อยดีเลย ทำไมชิดดาวไม่อยู่หอพักล่ะ ถ้าจะไม่อยากอยู่กับพ่อแม่ ก็อยู่หอพักไปดิ"
"ไม่แน่ใจ..เธออาจจะไม่มีค่าเช่า..เฮ้อ..ช่างเถอะ เมเปิ้ล อย่างน้อยได้มาแล้ว"
"น่าสงสารนะพี่..อยู่แบบนี้ถ้าเป็นหนูนอนหลับไม่สบายแน่..พ่อแม่คงอยากให้ลูกได้สิ่งดีๆนะ"
"ไม่เมเปิ้ล..พี่รู้จักคนนี้มานาน..เขาทำกับพี่มามาก..พี่คิดสงสารพ่อแม่เขา ที่ต้องมาเจอลูกโหดแบบนี้ทุกวัน ผู้หญิงแบบนี้ใครจะเอา"
ทั้งคู่กลับหอพัก เมเปิ้ลได้บอกลาจอมทัพ ซันไชน์เห็นเมเปิ้ลกลับมาแล้ว ถามเธอว่าแผนการสำเร็จไหม เมเปิ้ลท่าทางไม่สบายใจอะไรบางอย่าง ซันไชน์ใจคอไม่ค่อยดี คิดว่าเธอน่าจะเห็นอะไรไม่ดีมาจึงให้นั่งก่อนแล้วหานํ้าอุ่นๆให้เธอกิน
"เมเปิ้ล..ไปเห็นอะไรมา..ทำไมดูเศร้าจัง..แล้วแผนการสำเร็จไหม"
"แผนการสำเร็จ..พี่จอมทัพบอกว่า จะไปบอกพ่อพรุ่งนี้..แต่ฉันรู้สึกสงสารครอบครัวเธอมาก"
"พี่จอมทัพพาไปตรงไหนล่ะ"
"พี่จอมทัพบอกว่า..บ้านชิดดาวไม่ไกลมาก ภาพที่ฉันเห็นคือสังกะสีผุพัง"
"ห้ะ..นี่เธอไปบ้านหลังไหนมา"
"ก็นั่นไง" เมเปิ้ลเปิดหน้าต่างห้อง ชี้ให้ซันไชน์ดู เธอคิดว่าน่าจะโดนชิดดาวหลอกเข้าซะแล้ว
"เธอ..บ้านชิดดาวไม่ใช่หลังนั้น..เธอโดนหลอกแล้ว"
"เอ้า.." เมเปิ้ลกำหมัดแน่นทุบที่โต๊ะอย่างดัง
"โอ้ย..นี่มันอะไรเนี่ย.บ้านมันอยู่ไหน" เมเปิ้ลมองมาที่ซันไชน์ด้วยความโกรธ เธอได้แต่บอกไม่รู้ แต่ได้ยินมาว่าเป็นบ้านหรู กรอบบ้านดูแคบ ในบ้านมีต้นไม้เยอะแยะ เมเปิ้ลเปิดประตูห้องออกไป เคาะประตูห้องจอมทัพอย่างดัง
"เอ้า..จะเคาะทำไม..ดังมาก"
"พี่.นั่นไม่ใช่บ้านชิดดาว..บ้านชิดดาวเป็นบ้านหรู ซันไชน์บอกว่าเคยได้ยิน แต่ไม่รู้ว่าที่ไหน" หลังจากนั้นซันไชน์ออกมาซ่อนตัวอยู่ข้างหลังเมเปิ้ล
"เข้ามาห้องพี่ก่อนดิ"
"งั้นเอางี้..เราหาวันใหม่..พยายามให้เป็นวันที่มีเวลาว่างเยอะที่สุด..เพื่อจะได้ตามหากัน ส่วนซันไชน์มีอะไรจะพูดไหม แววตาเหมือนมีอะไรปิดบังนะ"
จอมทัพมองฝีหน้าซันไชน์ อยู่ๆเธอร้องไห้ออกมา บอกว่า"พี่ช่วยหนูเถอะนะคะ..มันเอาหนูตายแน่..ถ้าบอกพี่" ซันไชน์พูด เมเปิ้ลนึกแปลกที่เพื่อนไม่ยอมบอก แต่ให้อภัยกันไป ถือซะว่ามีเหตุผล เมเปิ้ลตั้งใจฟังคำพูดของซันไชน์
"เล่ามา..ไม่ต้องกลัว..มันจะทำอะไร"
"แผนการคือ..ถ้าเอาเรื่องบ้านหลังนี้ไปบอกใคร มันจะ..ฆ่าหนูค่ะ"
"ไม่เป็นไร..เดี๋ยวพี่จะบอกพ่อพี่เอง" จอมทัพพูดขึ้น มองหน้าเมเปิ้ลและซันไชน์แล้วพยักหน้า ทั้งคู่เดินกลับห้อง ก่อนเดินกลับจอมทัพพูดขึ้นอีกว่า "เดี๋ยวทักไปนะ"เมเปิ้ลพยักหน้าตอบรับ ซันไชน์ที่ไม่ได้ตั้งใจ มองหน้าเมเปิ้ลแล้ววิ่งหนีไปหลบตัวในห้องนอน ปิดประตูอย่างแน่น เมเปิ้ลรีบกระโจนเข้าห้อง
"ซันไชน์..ออกมา..เธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลย..ฉันยกโทษให้..ออกมาเถอะ" เสียงประตูถูกเปิดออก เมเปิ้ลเห็นซันไชน์นั่งร้องไห้กอดเข่า เธอเข้าไปกอดปลอบใจจนเธอรู้สึกสบายขึ้น
"เธอไม่โกรธใช่ไหม..."
"เหอะ..ไม่โกรธเลย..ใครจะโกรธเธอ..เธอช่วยฉันขนาดนี้..ไม่ต้องร้องนะ" เมเปิ้ลตบไหล่เธอ
"วันหน้า..เราเริ่มต้นใหม่นะ..ฉันไม่รีบ" เมเปิ้ลพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม
