เด็กสาวเรียนปีหนึ่งสาขาท่องเที่ยวได้ตกหลุมรักรุ่นพี่ปีสามสาขาการบิน แต่รุ่นพี่กลับไม่สนใจเธอ แต่มีบางอย่างทำให้รุ่นพี่สนใจเธอขึ้นมาและอยากดูแลเธอไปตลอด
รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,ไทย,รักมหาลัย,รักหวานแหวว,รักโรแมนติด,รักในมหาลัย,รักโรแมนซ์,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
นิยายเล่มนี้เป็นนิยายรักเรื่องนี้ฉันจะเล่าถึงเด็กสาวปีหนึ่งตกหลุมรักรุ่นพี่ปีสาม เรื่องราวว้าวุ่นนี้จะเป็นอย่างไร จะจบลงเอยกันอย่างไรไม่มีใครรู้ การที่จะตกหลุมรักนักบินนั้นยากแท้ นักบินในเรื่องนี้เป็นคนนิ่งเงียบ แต่งตัวดีตั้งแต่หัวจรดเท้า รูปร่างดี
เด็กสาวปีหนึ่งคนนั้นคือฉันเอง ชื่อ เมเปิ้ล ฉันได้เข้ามหาวิทยาลัยได้สมปรารถนา ได้เรียนภาควิชาท่องเที่ยว พ่อแม่ฉันกลับเป็นห่วงกลัวไม่มีความปลอดภัย ฉันได้แต่บอกว่า ฉันโตแล้ว ให้อิสระบ้าง จนพ่อแม่ยอมเชื่อใจฉัน
ฉันได้พักในหอพักของมหาวิทยาลัย ห้องกว้างน่าอยู่ถูกใจสุด ฉันได้นอนบนเตียงห้าฟุต ข้างหน้าเตียงมีโต๊ะซึ่งฉันเตรียมมาจากบ้านเป็นโต๊ะไม้ วางของที่เตรียมมาเพื่อเข้าหอ ยังไม่คิดอยากจะจัดห้องเลย
หลับไปพักหนึ่งจนถึงสี่โมงเย็นฉันออกไปหาอะไรกินข้างนอก ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยมาก ท้องฟ้าเริ่มมืดไวขณะฉันยังอยู่ร้านอาหารตามสั่งอยู่เลย แม่ค้ารีบทำอาหารตามออเดอร์ จนถึงคิวฉันจ่ายเงินก็รีบกลับห้องทันที ตัวเปียกโชก ฉันเลยอาบนํ้าก่อนกินข้าว
ฉันได้มามหาวิทยาลัยนี้ไม่มีเพื่อน หวังว่าถ้าเข้าไปเรียนอาจจะเพื่อนบ้าง ฉันไม่คิดอะไรมากมาย ไปที่ไหนล้วนเจอเพื่อนทั้งนั้นไม่ว่าจะทำงานหรือเรียนก็ตาม เพื่อนคือคนที่อยู่เคียงข้างในวันที่เจ็บเสมอ สมัยนี้เพื่อนไม่ต้องมีเยอะ ยิ่งมีมากยิ่งเสียใจมาก ไม่รู้คบมารหรือคบใครอยู่
อย่างไรก็ตามเป็นแค่ความคิดที่ฉันเคยได้ยินมา กินข้าวที่แสนอร่อยดีกว่า ก่อนที่จะไปเรียนในวันพรุ่งนี้ฉันได้ทบทวนบทเรียนในห้องแต่กลับไม่มีหนังสือ จึงได้ลองหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ต ลองทำแบบฝึกหัด คำพูดเหมือนฉันเป็นเด็กตั้งใจเรียน ใช่ ฉันมีนิสัยแบบนี้ตั้งแต่เรียนประถมจากการโดนครูบาอาจารย์ตีมือตลอดมา ฉันจำไม่เคยลืม จนฉันเลิกขี้เกียจ พยายามหาอะไรมาเขียน มานั่งทำ
วันต่อมาฉันได้เข้าเรียนวิชาแรกพบเพื่อนมากมายทั้งผู้ชายทั้งผู้หญิง นิสัยดีบ้างไม่ดีบ้าง ฉันตั้งใจเรียน พออาจารย์ได้สั่งงานกลุ่มเท่านั้น วนหากันให้รอบห้อง บางคนเพิ่งรู้จักกัน บางคนรู้จักกันมาตั้งแต่โรงเรียนเก่า ฉันได้กลุ่มที่เป็นกันเองมาก
อยู่ได้ไม่นานเพื่อนในกลุ่มต่างจับฉันเข้ากลุ่มคุยกัน จนได้เรื่องขึ้นมาและแล้วเรื่องราวได้เริ่มต้นขึ้นเมื่อเวลาเรียนหมด ห้องใครไม่รู้จากไหนเดินคุยกันมาอย่างไม่เกรงใจห้องที่เรียนอยู่ ฉันได้แต่ถามเพื่อนข้างๆเมื่อเห็น
"เธอ....คนพวกนี้คือใคร ทำไมออกมาไวจัง นี่ใกล้เวลาพักเที่ยงแล้วเหรอ"
"ใช่ ใกล้เวลากินข้าวแล้ว"
อาจารย์ในห้อง ฉันกำลังเรียนก็ได้ฝากการบ้านไว้แล้วปล่อยไปกินข้าวกัน ฉันได้ลงไปกินข้าวในโรงอาหารตามปกติ ฉันเดินอย่างรีบเหมือนอาการหิว ไม่ทันระวังได้ชนกับผู้ชายคนหนึ่ง ฉันเจ็บหัวเข่าที่สุด ผู้ชายกลับไม่ช่วยเลย เอาแต่ยืนมองเหม่อลอยเหมือนไม่เป็นไร ฉันทนไม่ไหวกับพวกนี้
"เฮ้ย....เจ็บนะเว้ย" ฉันพูดไม่ทันขาดคำ เขาก็จับมือฉันแล้วมองหน้านิ่งใส่
"ทำไม เจ็บมากนักเหรอ เรื่องของเธอสิ ฉันไม่ช่วยหรอก" ผู้ชายคนหนึ่งพูด
ฉันเดินกลับไปที่โต๊ะ ร้องไห้ฟูมฟายเหมือนนางเอกเจ้านํ้าตา คิดไว้ว่ามันเจ็บจริง แต่ไม่มีใครช่วยเลยจนเพื่อนมาเห็นแล้วแปลกใจ
"เมเปิ้ล...หัวเข่าไปโดนอะไรมา"
"ไม่เป็นไรหรอก ฉันโดนแกล้ง"
"ใคร..ใครแกล้ง"
"ดูแล้วน่าจะเป็นรุ่นพี่นะ คนนั้นน่ะ" ฉันชี้ไปที่ผู้ชายคนนั้น
"กินข้าวเสร็จไปห้องพยาบาลกันไหม"
"ก็ได้นะ ฉันเจ็บมาก"
ฉันได้แต่ร้องอวดอวย ผู้ชายมองฉันอย่างเคร่งขรึม ไม่มีเหลียวแลแต่อย่างใด ฉันได้แต่นั่งร้องไห้ไปด้วยกินข้าวไปด้วย เพื่อนปลอบใจและพาไปห้องพยาบาลทันที หมอบอกว่าแผลลึกมากทำให้เจ็บนาน ฉันไม่รู้จะทำยังไง แผลไหลไม่หยุด เพื่อนก็ปลอบใจไปเรื่อยจนหายในที่สุด
ฉันรู้สึกเกลียดผู้ชายคนนั้นเข้าเส้น ฉันเดินกลับห้องเพราะมันดูไม่ไกลมากจากหอพัก ตอนนี้หายดีขึ้นเยอะเลย แต่ฉันจะตามสืบล่าให้ได้ ชายผู้นี้เป็นใคร ทำไมเขาไม่ขอโทษฉันสักคำ คำว่าขอโทษพูดยากนักเหรอ ถ้าเป็นเพื่อนหรือเป็นพี่ก็ให้อภัยกันได้ เขาเป็นผู้ชายแบบไหนกันนะ
