เด็กสาวเรียนปีหนึ่งสาขาท่องเที่ยวได้ตกหลุมรักรุ่นพี่ปีสามสาขาการบิน แต่รุ่นพี่กลับไม่สนใจเธอ แต่มีบางอย่างทำให้รุ่นพี่สนใจเธอขึ้นมาและอยากดูแลเธอไปตลอด
รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,ไทย,รักมหาลัย,รักหวานแหวว,รักโรแมนติด,รักในมหาลัย,รักโรแมนซ์,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ก๊อก..ก๊อก เสียงประตูห้องเมเปิ้ลเคาะอย่างดัง เธอกำลังนั่งร้องไห้ไม่หยุด แต่ประตูเคาะอย่างจัง เมเปิ้ลจึงรีบออกไปเปิดให้ ปรากฏว่าเป็นเพื่อนเธอ ซันไชน์นั่นเอง ซันไชน์ปลอบใจเธอ ตบบ่าเบาๆ แล้วถามเธอ
“เป็นอะไรเหรอเธอ”
“ไม่เป็นไร ฉันเลิกกับพี่จอมทัพ”
“เธอ...ว่าไงนะ”
“โอ๊ย..อยากจะบ้าตาย” ซันไชน์กุมขมับ
ซันไชน์ปลอบใจเมเปิ้ลอีกรอบแล้วบอกว่า” ไม่เป็นไร หาใหม่ได้” แต่เมเปิ้ล เธอกลับไม่ยอม เธอยังรู้สึกชอบรักพี่จอมทัพอยู่ดี แต่แล้วเธอคิดอะไรไม่ออกจึงเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ซันไชน์ฟัง
“เรื่องเป็นแบบนี้ ชิดดาวไปบอกพ่อของพี่จอมทัพว่า เห็นฉันกับพี่จอมทัพไปเที่ยวกันที่ห้าง”
“หึ้ม...เธออย่าไปยอมมันดิ เธอต้องควงพี่จอมทัพไว้”
“โอเคเมเปิ้ล ถ้าเธอทำไม่ได้ เดี๋ยวฉันทำเอง”
“ไม่เอานะ เธอจะทำอะไร”
“ก็จะไปถลอกหนังหัวมันออกไง”
เมเปิ้ลบีบมือซันไชน์ไม่ยอมให้ไปเพราะเดี๋ยวกลัวเกิดเรื่องใหญ่ แล้วคิดว่าทำให้เกรดตกได้ อาจจะไม่ได้เรียนที่นี่ต่อ ซันไชน์ยอมเชื่อฟังคำพูดของเมเปิ้ล ซันไชน์ได้ใจเย็นลง ถามเมเปิ้ลอีกครั้งว่า
“ต่อไปเธอจะทำยังไง เธอไม่มีพี่จอมทัพแล้ว”
“ฉันสัญญา ฉันจะตั้งใจเรียนให้จบ เกรดเอฉันจะคว้ามาให้ได้”
“ดี ดีมาก” ซันไชน์เชื่อมั่นในตัวเมเปิ้ล
ไม่นานเมเปิ้ลกับซันไชน์ได้ขึ้นปีสี่ รุ่นพี่จอมทัพได้จบการศึกษาอย่างสมบูรณ์แบบและสอบนักบินจนผ่าน เมเปิ้ลไม่ได้คุยกับพี่จอมทัพเป็นเวลานานจนเธอลืมเรื่องนั้นไปแล้ว เธอไม่สนใจเครื่องบิน ไม่สนใจเด็กการบิน เธอตั้งใจเรียนทุกสายวิชาที่เธอลงเรียน
ผ่านมาครึ่งเทอมซันไชน์ได้เจอรักแท้ที่ตามหา เธอสวนทางกับเขาในระยะใกล้ ตอนนั้นเธอรู้สึกว่าคิดไม่ผิดจริง หอพักเขาอยู่ตรงนี้จริง นั่นไม่ใช่กลลวง
ว่าตามนั้นซันไชน์คิดอยากจะชวนเมเปิ้ลไปด้วย ซึ่งฉันตอบตกลง พอถึงตอนเย็นฉันกับซันไชน์ได้ออกไปข้างนอกตามแผนที่วางไว้ เธอมุ่งหน้าเข้าสู่ซอยอันเวิ้งว้าง ซอยที่ไม่มีคนเดินผ่านแม้แต่คนเดียว มีแต่อาคารหอพักตรงไปห้ากิโลเมตร หอพักนั้นสูงสิบชั้น ค่อนข้างดูหรูผิดปกติ ซันไชน์มองหาที่จอดรถส่วนฉันเดินขึ้นไปก่อนพบว่าเป็นห้องที่สวยหรูมากตั้งแต่ทางเข้า ข้างหน้าทางเข้ามีตู้กดเงินทุกธนาคาร มีร้านขายของชำ เดินเข้าไปมีลิฟต์ สามารถเข้าได้ทุกเพศทุกวัย สรุปได้ว่าทั้งหมดของอาคารนี้มีสิบชั้นจริงจากที่ดูเลขลิฟต์ ซันไชน์เดินมาถึงลิฟต์พร้อมฉันพอดี ทั้งสองคนขึ้นไปพร้อมกัน ฉันยังไม่รู้หมายเลขห้องแต่เธอดูท่าจะรู้เหมือนถามจากพนักงานข้างล่างมาแล้ว ฉันเดินตามเธอไปติดจนถึงห้อง สุดท้ายก็ได้เดินมาถึงห้องริมขวา ซึ่งใครก็ไม่อยากได้ห้องริม
“นี่พี่เขาอยู่ห้องริมเหรอ”
“อ้าว เธอเรียกพี่เหรอ”
“ใช่ ป้าเขาบอกว่า ห้องนี้อยู่มาหลายปีแล้ว เขาทำงานแถวนี้พอดีเลยเช่าต่อน่ะ”
“อืม ก็ดีนะ แล้วเขาทำงานอะไรเหรอ”
“ป้าบอกว่า เห็นเขาแต่งตัวเหมือนกัปตัน นักบินประมาณนี้”
ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีกับคำพูดของเธอ คิดว่าสิ่งที่ป้าเห็นอาจเป็นพี่จอมทัพ แต่ระหว่างสนามบินกับหอพักนี้อยู่ไกลมากถึงห้าสิบกิโลเมตรเลยทีเดียว ฉันคิดสงสัยเลยถามเธออีกครั้ง ทันใดนั้นเองฉันยังไม่ทันถามเธอ เธอเคาะประตูเข้า
“ก๊อก ก๊อก มีใครอยู่ไหมคะ” เสียงฝีเท้าดังสนั่น หัวใจฉันเต้นแรงเมื่อเธอเคาะประตู
“มีอะไร นี่เธอเป็นใครเนี่ย เข้ามาในหอได้ไง ใครบอกเธอว่าฉันอยู่นี่” ผู้ชายคนหนึ่งพูด ฉันยังไม่ทันก้าวขาออกก็ได้เห็นพี่จอมทัพโผล่มาจากข้างหลังผู้ชาย
“ใครมา”
“ไม่รู้ดิพี่ แต่งตัวสกปรก โสโครก อี๋”
“นี่ฉันขอเข้าไปได้ไหม ฉัน..อยากคุยกับคุณ”
“ให้เขาเข้ามาเถอะ พวกเขาเป็นน้องสาวฉัน อยู่คณะเดียวกัน”
“เชิญ...”
ฉันเดินเข้าไปในห้องพัก พี่จอมทัพเอาน้ำมาเสิร์ฟ ฉันเดินดูรอบห้อง ห้องนี้ถูกประกอบด้วยห้องครัว ห้องนั่งเล่น ห้องนอน ห้องน้ำ ครบหมดทุกอย่างเหมือนบ้านพัก ฉันกลับมานั่งที่โซฟากับซันไชน์เหมือนเดิม
“พี่คะ พี่เป็นพี่น้องกันเหรอคะ....”
“ไม่ เราเป็นฝาแฝดกัน”
“แฝดสอง โอ้” เสียงซันไชน์ปรบมือดัง
“แล้วใครเป็นพี่ ใครเป็นน้องคะ “
“พี่เนี่ยเป็นพี่ชื่อ จอมทัพ ส่วนนี่น้องชื่อ จอมพล”
“ชื่อดูคำเรียกทหารทั้งนั้นเลย ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”
ฉันนั่งอ้ำอึ้งไม่พูดอะไร แววตาเหมือนคนสำนึกผิดในใจ สายตาได้แต่มองไปทางพี่จอมทัพคนเดียว ซันไชน์เผลอยิ้มหลุดทุกครั้งที่มองจอมพล ฉันคิดว่าเขาคงเป็นคู่ครองที่ดีได้แน่เลย
ต่อจากนั้นเธอพูดออกมาว่า “พี่ พี่ชอบหนูไหม” เธอนั่งอยู่ในท่าเขิน จอมพลตกใจไม่รู้ตอบกลับยังไงดี หันมองมาทางพี่ชายของเขา แต่พี่ชายยอมรับแล้วบอกให้พูดไปตรงๆ
“โอเค เอาเป็นว่าตอนนี้เราคบกันไปก่อนนะ ลองคบกันดู”
“อุ๊ย ขอบคุณมากค่ะ”
ทั้งคู่ได้ตอบตกลงคบกัน ซันไชน์ได้มองไปทางเมเปิ้ล ฉันพร้อมยินดีกับเธอด้วย และซันไชน์พาฉันกลับหอพัก ทั้งคู่ได้บอกลากัน ส่วนฉันในขณะที่รู้สึกผิดอยู่ไม่คิดเลยว่าพี่จอมทัพจะมีพี่น้องแล้วเช่าหอตรงนี้ ฉันรีบกลับเดินทางตรงไปยังลิฟต์ ตอนนี้ซันไชน์ยังเขินไม่หยุด
“เมื่อ เมื่อกี้เธอเห็นอะไรไหม”
“ฉันเห็น แต่ฉันขอบอกไว้ก่อนนะ อย่ารักมากเกินไป ฉันเตือนเธอแล้วนะ ตอนนี้เราต้องตั้งใจเรียน เรียนจบให้ได้ อย่าเพ้อเจ้อเรื่องนี้มากนะ”
“เธอนี่ก็เนาะ บ้าแต่เรื่องเรียน หันมาทำอย่างอื่นบ้างก็ได้”
เมเปิ้ลเดินไปรอที่รถมอเตอร์ไซค์ของซันไชน์ ทั้งคู่กลับหอพักกัน เมเปิ้ลรู้สึกเศร้า ทำหน้านิ่งใส่จนนั่งถึงหอพักก็ยังไม่หยุด ซันไชน์สงสารเมเปิ้ลมากที่เสียใจเผลอไปเห็นพี่จอมทัพทันทีทั้งที่ไม่รู้ว่าเขามีพี่น้องอยู่ด้วย ซันไชน์ได้เข้าไปขอโทษเธออีกครั้ง
“ฉันขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริง”
“พอเถอะ ฉันรู้ คราวหลังเธอก็อย่าพาฉันไปละกัน”
ระหว่างแยกทางเมเปิ้ลได้เดินกลับห้องของเธอไปอย่างเงียบ
