บัตรเชิญสีดำพาพวกเขาเข้าสู่อควาเรียมที่ไม่มีในแผนที่ 13 กฎห้ามละเมิด…แต่เมื่อทำตาม พวกเขากลับเริ่มหายไปทีละคน
ระทึกขวัญ,ผู้ใหญ่,จิตวิทยา,ยุคปัจจุบัน,ไทย,พล็อตสร้างกระแส,แฟนตาซี,สยองขวัญ,เอาตัวรอด,เอาชีวิตรอด,RulesofHorror,horror,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
คำเตือนอันน่าตกใจของหมอกว่าการทำลายแกนพลังงานอาจทำให้ทั้งอควาเรียมไตรตันถล่มลงมา ทำให้กลุ่มคนที่เหลือรอดต้องเผชิญกับทางเลือกที่ยากลำบาก เพราะมันดูเหมือนจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดที่พวกเขามี พอเจอคำพูดของหมอกแบบนี้ก็ทำเอาพวกเขาไปไม่เป็นเหมือนกัน
“แต่ฉันคิดว่าเราไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว” อิฐย้ำด้วยน้ำเสียงมั่นคง
“ถ้างั้นเราก็ต้องหาทางหนีทีไล่ให้ดี” กวินเอ่ยเสริม “ฉันว่าห้องความทรงจำนั้นคือคำตอบ” เขาพูดจบก็พยายามที่จะนึกถึงเพลงกล่อมเด็กที่แม่เคยร้องให้ฟัง ซึ่งซ่อนรหัสผ่านสำหรับหยุดระบบ
“งั้นเรารีบลงไปข้างล่างกันเถอะ” อิฐบอกก่อนจะเดินนำทุกคนลงไป
ทุกคนเดินกันมาจนถึงหน้าประตูใหญ่ที่มีป้ายติดเอาไว้ชัดเจนว่ามันคือห้องความทรงจำ มันถูกปิดเอาไว้ ด้านข้างประตูมีจุดให้กดรหัสผ่านซึ่งแต่ละปุ่มมีสัญลักษณ์ต่างๆ ปรากฏอยู่บนแต่ละปุ่ม พวกเขายืนจ้องอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันมามองหน้ากันด้วยความไม่เข้าใจ
“รหัสไม่ใช่ตัวเลขหรอกเหรอ” อิฐเอ่ยถามขึ้น
“นั่นน่ะสิ เพิ่งเคยเห็นเหมือนกันว่ารหัสผ่านเป็นรูปภาพแทนที่จะใช้ตัวเลข” พลอยเอ่ยเสริม พลางจ้องมองไปที่แต่ละปุ่ม “มีทั้งหมดสามแถว แถวละสี่ปุ่ม รวมเป็นสิบสองปุ่ม สิบสองลาย”
“มีลายอะไรบ้าง” หมอกเอ่ยถามต่อ เพราะเธอมองไม่ค่อยเห็นสักเท่าไหร่นัก
“ดวงจันทร์ ดวงตา ดอกไม้ทะเล คลื่นน้ำ หอยสังข์ ไข่มุก ปะการัง โลมา ดวงดาว สายรุ้ง ต้นไม้ เต่าทะเล”
“กวิน นายนึกอะไรออกบ้างไหม” อิฐถามกวินต่อ
“ฉัน...” กวินนิ่งไปพักใหญ่ก่อนจะตาเบิกโตขึ้นเมื่อเขาได้คำตอบ “ฉันนึกออกแล้ว!!! มันชื่อว่าเพลงแสงดาวใต้ทะเล”
“ร้องให้ฉันฟังหน่อย... เนื้อเพลงมันว่ายังไงบ้าง” อิฐพูดต่อด้วยท่าทีตั้งใจ
“จะลองดูนะ” กวินหลับตาลงแล้วตั้งสมาธิก่อนจะตัดสินใจร้องออกมา
‘ดวงดาวพราวแสง ส่องลงทะเลคราม
ปลาเล็กปลาใหญ่ ว่ายวน ช่างงดงาม
ลูกรักหลับเถิด นะเจ้าจงฝันดี
โลกใบนี้ มีความลับ ซ่อนเร้นมากมาย
ระลอกคลื่น พลิ้วไหว ใจสงบเย็น
หินปะการัง สวยเด่น เป็นดั่งบ้าน
ไข่มุกงามล้ำ ซ่อนไว้ในความมืดนาน
ดวงตาประกาย เฝ้ามอง ทุกการเคลื่อนไหว
ปลาโลมา เริงเล่น พ่นน้ำเป็นฟองขาว
ดอกไม้ทะเล เอนไหว ล้อลมพราว
หอยสังข์ดังแว่ว เสียงเรียก จากแดนไกล
ดวงจันทร์ลับฟ้า คืนนี้ เจ้าจงหลับใหล
ความจริงอยู่ที่ไหน ลูกรักจงอย่ากลัว
ไขปริศนาไป มืดมิดก็ไม่มัว
หลับตาลงนะเจ้า แม่จะเฝ้ารอ
ในวันหน้า ความจริง จะเปิดเผย...
“เนื้อเพลงมันบอกไว้แค่นี้” กวินบอกหลังร้องจบ
“ไหนเราลองมาดูเนื้อกันทีละท่อนหน่อย นายช่วยเขียนมันออกมาหน่อยได้ไหม” อิฐเอ่ยบอกก่อนที่กวินจะล้วงหยิบปากกาในกระเป๋าออกมาจดเนื้อบนเศษกระดาษ
‘ดวงดาวพราวแสง ส่องลงทะเลคราม
ปลาเล็กปลาใหญ่ ว่ายวน ช่างงดงาม
ลูกรักหลับเถิด นะเจ้าจงฝันดี
โลกใบนี้ มีความลับ ซ่อนเร้นมากมาย
ระลอกคลื่น พลิ้วไหว ใจสงบเย็น
หินปะการัง สวยเด่น เป็นดั่งบ้าน
ไข่มุกงามล้ำ ซ่อนไว้ในความมืดนาน
ดวงตาประกาย เฝ้ามอง ทุกการเคลื่อนไหว
ปลาโลมา เริงเล่น พ่นน้ำเป็นฟองขาว
ดอกไม้ทะเล เอนไหว ล้อลมพราว
หอยสังข์ดังแว่ว เสียงเรียก จากแดนไกล
ดวงจันทร์ลับฟ้า คืนนี้ เจ้าจงหลับใหล
ความจริงอยู่ที่ไหน ลูกรักจงอย่ากลัว
ไขปริศนาไป มืดมิดก็ไม่มัว
หลับตาลงนะเจ้า แม่จะเฝ้ารอ
ในวันหน้า ความจริง จะเปิดเผย...’
“อะ...” กวินยื่นกระดาษที่จดเนื้อเพลงให้อิฐ
“โอเค ทีนี้เรามาไล่ดูกัน บนแผงปุ่มกดรหัสถูกแทนด้วยสัญลักษณ์ต่างๆ ใช่ไหม ซึ่งสัญลักษณ์พวกนั้นมันตรงกับคำศัพท์ที่อยู่ในเพลง แสดงว่าเราต้องกดรหัสตามลำดับคำศัพท์ในเพลง” อิฐค่อยๆ อธิบายอย่างใจเย็น
“คำแรกดวงดาว” พลอยพูดในขณะที่ชะโงกหน้ามามองเนื้อเพลงบนกระดาษก่อนจะหันไปมองที่แผงปุ่มกดด้านข้างประตู “นี่ไง มีรูปดวงดาวเหมือนกัน”
“อื้อ งั้นเรามาค่อยๆ หาคำที่ตรงกับสัญลักษณ์บนแป้นกันเถอะ”
‘ดวงดาวพราวแสง ส่องลงทะเลคราม
ปลาเล็กปลาใหญ่ ว่ายวน ช่างงดงาม
ลูกรักหลับเถิด นะเจ้าจงฝันดี
โลกใบนี้ มีความลับ ซ่อนเร้นมากมาย
ระลอกคลื่น พลิ้วไหว ใจสงบเย็น
หินปะการัง สวยเด่น เป็นดั่งบ้าน
ไข่มุกงามล้ำ ซ่อนไว้ในความมืดนาน
ดวงตาประกาย เฝ้ามอง ทุกการเคลื่อนไหว
ปลาโลมา เริงเล่น พ่นน้ำเป็นฟองขาว
ดอกไม้ทะเล เอนไหว ล้อลมพราว
หอยสังข์ดังแว่ว เสียงเรียก จากแดนไกล
ดวงจันทร์ลับฟ้า คืนนี้ เจ้าจงหลับใหล
ความจริงอยู่ที่ไหน ลูกรักจงอย่ากลัว
ไขปริศนาไป มืดมิดก็ไม่มัว
หลับตาลงนะเจ้า แม่จะเฝ้ารอ
ในวันหน้า ความจริง จะเปิดเผย...’
“เอาล่ะ เราขีดเส้นใต้ครบทุกคำที่มีบนแผงรหัสละ” อิฐบอกพลางเดินเข้าไปใกล้แผงควบคุมนั้น เขายื่นนิ้วไปกดปุ่มตามลำดับ
ดวงดาว คลื่น ปะการัง ไข่มุก ดวงตา โลมา ดอกไม้ทะเล หอยสังข์ ดวงจันทร์
แอดดด!!!!
เสียงสัญญาณเตือนดังขึ้นพร้อมไฟสีแดงที่บานประตูสว่างขึ้นบ่งบอกว่ารหัสที่ใส่นั้นผิด พวกเขาหันมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ
“ผิดได้ไง ไหนลองอ่านใหม่สิ” อิฐรีบยกเอากระดาษเนื้อเพลงใบนั้นขึ้นมาดูอีกครั้ง
“หรือจะเพราะอันนี้” หมอกที่นิ่งเงียบมานานชี้นิ้วไปที่ท่อนหนึ่งของเพลง “โลกใบนี้ มีความลับ ซ่อนเร้นมากมาย รหัสผ่านมันอาจจะเริ่มต้นหลังท่อนนี้นะ”
ทุกคนที่ได้ฟังคำแนะนำของหมอถึงคำตาเบิกโตด้วยความคาดไม่ถึง โซนลับกับความลับมันเกี่ยวข้องกันอย่างไม่น่าเชื่อ อิฐรีบกดรหัสใหม่อีกครั้งทันที
คลื่น ปะการัง ไข่มุก ดวงตา โลมา ดอกไม้ทะเล หอยสังข์ ดวงจันทร์
กึก!!
บานประตูค่อยๆ เปิดออกทันที
“เยสสส!!!” ทุกคนโห่ร้องขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงกัน
พวกเขาพากันเดินเข้าไปด้านในทันที สิ่งที่เห้นทำให้พวกเขาตื่นตาตื่นใจเป็นอย่างมาก ตรงกลางห้องมีเครื่องจักรแกนพลังงานขนาดใหญ่ที่กำลังเดินเครื่องสร้างอยู่ มีไอแสงสีฟ้าเรืองออกมาอยู่โดยรอบ
เมื่อพวกเขาเดินเข้าใกล้แกนพลังงานที่อยู่ใจกลางห้องความทรงจำ พวกเขาก็พบว่าแกนพลังงานนั้นไม่ได้เป็นเพียงแหล่งพลังงานธรรมดา แต่กลับถูกควบคุมโดยสิ่งมีชีวิตที่เป็นผลจากการทดลองล้มเหลว สิ่งมีชีวิตนั้นมีรูปร่างคล้ายกับสิ่งมีชีวิตทดลองที่พวกเขาเคยเจอ แต่มีขนาดใหญ่กว่ามาก ประมาณสามเท่าได้ ร่างกายของมันเต็มไปด้วยหนวดระยางค์ที่เรืองแสงได้ในความมืด ดวงตาของมันเป็นสีแดงก่ำและมีประกายชั่วร้าย และที่น่าตกใจที่สุดคือ มันมีความสามารถในการสร้างภาพหลอนและบิดเบือนความเป็นจริง
“มันคือ...ผู้ควบคุม” อิฐกล่าว “มันคือต้นตอของทุกสิ่ง”
สิ่งมีชีวิตนั้นคำรามอย่างเกรี้ยวกราด มันใช้หนวดระยางค์ขนาดใหญ่ของมันกวัดแกว่งไปมาสร้างคลื่นพลังงานที่มองไม่เห็นพุ่งเข้าใส่พวกเขา คลื่นพลังงานนั้นไม่ได้โจมตีทางกายภาพ แต่มันกลับพุ่งตรงเข้าสู่จิตใจของทุกคน สร้างภาพหลอนที่สะท้อนความกลัวลึกๆ ในใจของพวกเขา
อิฐและกวินที่กำลังพยายามจะเข้าใกล้แกนพลังงาน ต้องเผชิญหน้ากับภาพหลอนที่น่าสะพรึงกลัวที่สุด
อิฐเห็นภาพหลอนของครอบครัวของเขา ภาพพ่อแม่ของเขาที่เต็มไปด้วยความเครียดและความคาดหวังสูง กำลังจ้องมองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง
“ลูกมันล้มเหลว! ลูกทำอะไรไม่ได้เรื่องเลย!”
เสียงในภาพหลอนดังขึ้นซ้ำๆ ราวกับจะตอกย้ำความล้มเหลวของเขาในอดีต ภาพความกลัวที่จะทำให้ครอบครัวผิดหวังและทำลายธุรกิจของพวกเขา ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขาอย่างชัดเจน
ส่วนกวินก็เห็นภาพหลอนของแม่ของเขา แม่ของเขากำลังจ้องมองเขาด้วยแววตาที่ว่างเปล่าและเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
“ลูก ทำไมลูกถึงมาที่นี่ ลูกไม่ควรจะรู้เรื่องนี้...”
เสียงในภาพหลอนดังขึ้นซ้ำๆ ราวกับจะตอกย้ำความรู้สึกผิดที่เขาค้นพบความจริงอันโหดร้ายเกี่ยวกับแม่ของเขา ภาพความทรงจำที่เลือนหายไปเกี่ยวกับแม่ของเขากลับมาหลอกหลอนเขาอย่างรุนแรง
ฝ่ายพลอยพยายามจะวิ่งเข้าไปช่วยพวกเขา แต่ถูกเงาปริศนาที่ลอยวนอยู่รอบตัวขัดขวาง
“เราต้องสู้! นี่ไม่ใช่ความจริง” อิฐตะโกนสุดเสียง เขาพยายามต่อสู้กับภาพหลอนเหล่านั้น เขาก้าวไปข้างหน้าอย่างช้าๆ มุ่งตรงไปยังแกนพลังงาน
กวินเองก็พยายามจะนึกถึงเพลงกล่อมเด็กที่แม่เคยร้องให้ฟัง ซึ่งซ่อนรหัสผ่านสำหรับหยุดระบบ เขาก้าวไปข้างหน้าอย่างช้าๆ มุ่งตรงไปยังแกนพลังงานเช่นกัน
ความหวังที่จะทำลายแกนพลังงานยังคงมีอยู่ แต่ก็ต้องแลกมาด้วยการเผชิญหน้ากับความกลัวลึกๆ ในจิตใจของพวกเขาเอง การเผชิญหน้ากับสิ่งมีชีวิตที่ควบคุมแกนพลังงาน และภาพหลอนที่เล่นงานจิตใจ คือบททดสอบสุดท้ายที่พวกเขาจะต้องผ่านไปให้ได้
