บัตรเชิญสีดำพาพวกเขาเข้าสู่อควาเรียมที่ไม่มีในแผนที่ 13 กฎห้ามละเมิด…แต่เมื่อทำตาม พวกเขากลับเริ่มหายไปทีละคน
ระทึกขวัญ,ผู้ใหญ่,จิตวิทยา,ยุคปัจจุบัน,ไทย,พล็อตสร้างกระแส,แฟนตาซี,สยองขวัญ,เอาตัวรอด,เอาชีวิตรอด,RulesofHorror,horror,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เสียงหอบหายใจจากความกลัวดังระงมไปทั่วบริเวณ บรรดากลุ่มคนที่โดนทำโทษบัดนี้สภาพร่างกายภายนอกแลดูแย่ลงทุกขณะ หากมองเผินๆ อาจไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าสิ่งมีชีวิตเหล่านี้คือมนุษย์มาก่อน เพราะมันดูเหมือนสัตว์ประหลาดหรือปีศาจเสียมากกว่า
อิฐสอดส่ายสายตามองไปรอบๆ อย่างสิ้นหวัง เขาไม่รู้จะทำอย่างไรดีหลังจากนี้ หากเขาอยากจะมีชีวิตรอดออกไป บางทีเขาอาจจะต้องยอมทิ้งเพื่อนร่วมทางเอาไว้ แต่เสี้ยวหนึ่งข้างในจิตใต้สำนึกมันบอกเขาว่าไม่ควรทำอย่างนั้น เพื่อนๆ พวกเขาทุกคนมาที่นี่ไม่ได้คาดหวังว่าจะไม่ได้กลับบ้าน ถ้าจะให้พูดกันตามตรงพวกเขาถูกหลอกให้มายังสถานที่แห่งนี้ ด้วยจุดประสงค์ที่เจ้าของอควาเรียมอยากให้มาเป็นหนูทดลองให้กับการกระทำแปลกประหลาดบางอย่างซึ่งไร้มนุษยธรรมอย่างสิ้นเชิง
ตั้งแต่ที่มีแถลงข่าวเปิดตัวโครงการนี้ในอดีต เขาเฝ้าติดตามมาตลอดในฐานะที่เป็นคนพื้นที่ เขาเกิดและเติบโตที่นี่ ไม่เคยออกไปจังหวัดอื่น ความสำนึกรักบ้านเกิดมันบอกให้เขาเฝ้ารอดูความสำเร็จของอควาเรียมนี้ เพราะหากกิจการรุ่งเรือง นั่นก็หมายถึงว่าบ้านเกิดของเขาจะพัฒนาขึ้นไปอีกครั้ง ไม่ใช่เพียงแค่เมืองรองที่ผู้คนจากเมืองหลวงขับรถผ่านเพียงเพื่อไปเที่ยวจังหวัดที่โดดเด่นด้านการท่องเที่ยว
แต่เพียงไม่กี่ปีก็เกิดข่าวลืออย่างหนาหูว่าในสถานที่แห่งนี้มันเต็มไปด้วยความลึกลับ แต่ก็ยังไม่มีบุคคลภายนอกคนใดที่พิสูจน์ได้ว่าเรื่องที่เล่าลือกันนั้นเป็นเรื่องจริง มีแต่การบอกเล่าปากต่อปากเท่านั้น
สุดท้ายคืนหนึ่งก็เกิดเหตุการณ์ปริศนาครั้งใหญ่ที่ไม่เพียงทำให้คนในท้องที่ตกตะลึงแต่มันสร้างความตื่นตระหนกไปทั่วประเทศ เมื่อกลุ่มนักวิจัยหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยในค่ำคืนที่พายุฝนซัดกระหน่ำอย่างรุนแรง ลุงแดงเป็นหนึ่งในคนที่รอดออกมาได้อย่างเหลือเชื่อ แต่เขาก็จำอะไรม่ได้มาก ตอนที่ตำรวจมาเจอลุงแดงยังคงตกอยู่ภวังค์ อยู่ในความตกใจจนพูดไม่เป็นคำ ต้องใช้เวลาหลายวันพักรักษาตัวในโรงพยาบาลกว่าที่จะสามารถให้ปากคำกับตำรวจได้
ซึ่งก็ไม่ได้ข้อมูลอะไรมากมายเท่าไหร่ เพราะลุงแดงจำเรื่องราวทั้งหมดแทบไม่ได้เลยด้วยซ้ำ มีเพียงคำบอกเล่าจากปากของลุงที่ว่า ได้ยินเสียงระเบิดดังขึ้น ก่อนจะได้ยินเสียงสัญญาณเตือนภัย เขาเห็นนักวิทยาศาสตร์หลายคนวิ่งออกมา เขาจึงวิ่งตาม สุดท้ายก็หมดสติไปก่อนจะพบว่าตัวเองออกมาอยู่ด้านนอกอควาเรียมแล้ว
เหตุการณ์ครั้งนั้นจนถึงปัจจุบันก็ยังไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นในคืนนั้น ไม่รู้สาเหตุ ไม่รู้ต้นตอ ไม่มีหลักฐานใดหลงเหลือให้ตำรวจได้ทำงานต่อ เพราะสิ่งที่พวกเขาเจอในคืนนั้นหลังเหตุการณ์จบลง มีเพียงเศษกระจกของตู้ปลาภายในอาคารแตกกระจายไปทั่วบริเวณ คราบน้ำเปียกแฉะไปทั่วทุกพื้นที่ แต่ตัวนักวิจัยที่ทำงานอยู่ภายในนั้นหายตัวไปอย่างน่าสงสัย ไร้ซึ่งร่องรอยของการถูกทำร้ายหรือการใช้กำลัง หากจะมองว่าเป็นการฆาตกรรมก็ยิ่งแล้วใหญ่ เพราะไม่มีการพบร่างของใครสักคน
ไม่พบเลย... แม้แต่คนเดียว
อิฐหันไปมองพลอยก่อนจะพยักหน้าให้เป็นสัญญาณก่อนที่จะพากันลุกไปประคองเพื่อนฝูงที่เหลือเพื่อให้ออกจากจุดที่กำลังนั่งพักกันอยู่ ลุงแดงแม้จะต้องพยายามควบคุมสติของตัวเองแต่ก็ยังพอจะมีแรงช่วยเหลืออิฐกับพลอยอยู่บ้าง
พวกเขาพากันเดินไปตามทางข้างหน้า แม้จะรู้สึกไม่ค่อยอยากเดินก็ตาม แต่เป้าหมายของพวกเขาคือการออกไปจากที่นี่ หากจะให้มานั่งหมดหวังแล้วปล่อยให้ตัวเองอยู่กับที่ก็คงไม่มีวันได้เห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์สักที
บรรยากาศภายในกลุ่มเริ่มตึงเครียดขึ้นเรื่อยๆ ความเหนื่อยล้า ความหวาดกลัว และความสิ้นหวังที่ก่อตัวขึ้น ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาที่เคยเปราะบางอยู่แล้วยิ่งแย่ลง ความไม่ไว้ใจเริ่มก่อตัวทั้งพลอยและลุงแดงอยู่ๆ ก็หวาดระแวงในตัวอิฐขึ้นมาเสียอย่างนั้น ก็ในขณะที่ทุกคนพลาดละเมิดกฎเหล็กกันหมด ทำไมอิฐรอดอยู่คนเดียว ไม่แม้แต่จะเผลอเกือบทำละเมิดข้อกำหนดเลยแม้แต่น้อย
หรือบางทีเขาอาจจะรู้เรื่องนี้อยู่ก่อนแล้วหรือเปล่า...
ความกังวลนี้เริ่มสร้างความขัดแย้งในใจของพลอยและลุงแดงขึ้นมาในทันที ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้ดูจะมีปัญหาอะไร แต่ก็ไม่แน่ว่าความคิดของพวกเขาอาจเป็นผลกระทบมาจากการลงโทษของอควาเรียมก็ได้
“ฉันว่าเราควรหนีออกไปจากที่นี่ได้แล้ว!” พลอยโพล่งขึ้นมา น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว “เราไม่ควรอยู่ต่อแล้ว! ดูสิว่ามันทำอะไรกับเพื่อนๆ ของเราบ้าง!”
ลุงแดงพยักหน้าเห็นด้วย “พลอยพูดถูก” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนล้า “เราไม่รู้ว่าแกนพลังงานนั่นจะทำลายอควาเรียมได้จริงหรือเปล่า ถ้าเราทำพลาด... เราอาจจะตายกันหมด” เขามองไปที่สมุดบันทึกในมือของอิฐ “ลุงไม่อยากให้ใครต้องเจอเรื่องไม่ดีอีกแล้ว”
อิฐเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจยาว “แต่การหนี... ไม่ใช่ทางออก อควาเรียมแห่งนี้มันมีชีวิต และมันจะไม่ยอมให้ใครหนีไปได้ง่ายๆ” เขามองไปที่กลุ่มคน “เราต้องทำลายแกนพลังงานนั่นให้ได้ เพื่อหยุดมันให้สิ้นซาก”
“แต่นายแน่ใจได้ยังไงว่ามันจะได้ผล!” พลอยร้อง “ถ้าเราทำลายมันแล้วอควาเรียมถล่มลงมา เราก็ตายอยู่ดี!”
“สมุดบันทึกนี่... มันมีข้อมูลสำคัญ” อิฐกล่าวพลางหยิบสมุดบันทึกขึ้นมาเปิดดู “มันมีแผนผังและรหัสลับที่จะนำไปสู่แกนพลังงาน” เขาชี้ไปที่หน้าหนึ่งในสมุดบันทึก ซึ่งแสดงภาพแผนผังที่ซับซ้อนและมีตัวอักษรแปลกๆ
“รู้อะไรมากกว่านี้ใช่มั้ยอิฐ!” ลุงแดงโพล่งขึ้นมา น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย “นายซ่อนอะไรไว้!” ลุงแดงยังคงมีอาการหวาดผวาและมักจะหันไปมองรอบๆ ราวกับว่ามีเงาปริศนาตามเขาอยู่ตลอดเวลา เขาเริ่มมองอิฐด้วยความไม่ไว้ใจ
อิฐมองหน้าลุงแดงด้วยความนิ่งเฉย “ผมไม่ได้ซ่อนอะไร” อิฐตอบ “ผมแค่รอเวลาที่เหมาะสมที่จะเปิดเผยความจริง ผมเชื่อว่าแกนพลังงานนั่น... คือสิ่งเดียวที่จะหยุดทุกอย่างได้”
พลอยเริ่มร้องไห้ “ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว! ฉันอยากกลับบ้าน!” เธอร้องไห้ซ้ำๆ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
“เราต้องตัดสินใจ!” ลุงแดงกล่าวขึ้นมา น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความสับสน แต่ก็แฝงไว้ด้วยความมุ่งมั่น เขาเงยหน้าขึ้นมองอิฐ “สรุปเราจะเอายังไง? หนีออกไป หรือบุกไปทำลายแกนพลังงานนั่น?”
อิฐมองหน้าลุงแดงอย่างหนักแน่น “ทางเดียวที่จะรอด... คือการเผชิญหน้า เราต้องทำลายแกนพลังงานนั่นให้ได้” เขามองไปที่สมุดบันทึกในมือ “และเราต้องทำตามข้อมูลที่แม่ของกวินทิ้งไว้ในบันทึกนี้”
คำพูดของอิฐทำให้พลอยและลุงแดงนิ่งไปชั่วขณะ ทุกคนจำแม่ของกวินได้ดี หลังจากที่ได้ฟังกวินเล่าให้ฟังว่าแม่ของเขาเคยทำงานที่นี่ก็ทำให้พวกเขาอึ้งไปตามๆ กัน
ความตึงเครียดในกลุ่มพุ่งสูงขึ้นถึงขีดสุด ความคิดเห็นที่แตกต่างกันระหว่างการหนีกับการทำลายแกนพลังงาน ทำให้พวกเขาต้องเผชิญหน้ากับทางเลือกที่ยากลำบาก และไม่ว่าพวกเขาจะเลือกทางไหน ก็ไม่มีใครรู้ว่าอนาคตของพวกเขาจะเป็นอย่างไรในอควาเรียมแห่งนี้
เสียงสังเคราะห์ของอควาเรียมกลับมาอีกครั้ง น้ำเสียงของมันยังคงเป็นเช่นเดิม เย็นยะเยือกและเย้ยหยัน
“หนึ่ง... ถูกกลืนกิน สอง... ถูกพราก สาม... ถูกบิดเบือน สี่... ถูกลบเลือน ห้า... ถูกแบ่งแยก หก... ถูกหลอกหลอน เจ็ด... ถูกจองจำในอดีต แปด... ถูกตามล่า เก้า... ถูกจองจำในความจริง สิบ... ถูกลบเลือนความทรงจำ สิบเอ็ด... ถูกเปลี่ยนแปลง สิบสอง... ถูกจองจำในภาพลวงตา..."
“และพวกเจ้า... กำลังแตกแยก... จงเลือก... และรับผลของมัน..."
"ยินดีต้อนรับ... สู่การเป็นส่วนหนึ่งของไตรตัน... ผู้เฝ้ารอคอย... ตลอดกาล..."
