บัตรเชิญสีดำพาพวกเขาเข้าสู่อควาเรียมที่ไม่มีในแผนที่ 13 กฎห้ามละเมิด…แต่เมื่อทำตาม พวกเขากลับเริ่มหายไปทีละคน
ระทึกขวัญ,ผู้ใหญ่,จิตวิทยา,ยุคปัจจุบัน,ไทย,พล็อตสร้างกระแส,แฟนตาซี,สยองขวัญ,เอาตัวรอด,เอาชีวิตรอด,RulesofHorror,horror,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ความจริงอันน่าตกใจเกี่ยวกับแม่ของกวินและการค้นพบสมุดบันทึกของนักวิทยาศาสตร์ผู้ร่วมก่อตั้งอควาเรียมไตรตัน ทำให้บรรยากาศภายในกลุ่มยิ่งทวีความตึงเครียดขึ้นไปอีกหลายเท่าตัว แสงสลัวจากตู้ปลาที่ดูบิดเบี้ยวในทางเดินสะท้อนใบหน้าของทุกคน เผยให้เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความสับสนและความหวาดกลัวที่ผสมผสานกับความอยากรู้อยากเห็นในความลับที่กำลังถูกเปิดเผย
กวินกุมสมุดบันทึกเล่มเก่าไว้แน่นในมือ ดวงตาของเขาจ้องมองลายมือที่คุ้นเคยของแม่ด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย “แม่ของฉัน รู้เรื่องนี้มาตลอดอย่างนั้นเหรอ?” กวินพึมพำ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความผิดหวังและความไม่เชื่อ “ทำไมแม่ถึงไม่เคยบอกอะไรผมเลย...” เขารู้สึกเหมือนถูกหักหลัง แต่ในขณะเดียวกัน ก็มีแรงผลักดันที่จะค้นหาความจริงที่ซ่อนอยู่ในสมุดบันทึกเล่มนี้ให้ได้
แพรวาเดินเข้ามาใกล้กวิน เธอมองไปที่สมุดบันทึกด้วยความสนใจ “บางที... แม่ของนายอาจถูกบังคับให้ทำอะไรบางอย่าง” แพรวากล่าว น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความเข้าใจ “ฉันเองก็ไม่รู้ว่าพ่อของฉันเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้มากน้อยแค่ไหน” เธอคิดถึงปมของตัวเองที่เชื่อมโยงกับอควาเรียม และต้องการค้นหาความจริงเกี่ยวกับพ่อของเธอที่หายตัวไป
อิฐเดินเข้ามาใกล้สมุดบันทึกของกวิน เขามองไปที่ลายมือของแม่กวินด้วยความสนใจ “สมุดบันทึกนี้มีข้อมูลสำคัญเกี่ยวกับแกนพลังงาน และวิธีที่จะหยุดมัน” เขาเชื่อว่านี่คือทางเดียวที่จะรอดพ้นจากอควาเรียมนี้ได้
ลุงแดงมองไปที่กลุ่มคนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเศร้า มันทำให้เขานึกถึงอดีต แต่เขารู้ดีว่าสิ่งที่เคยเกิดขึ้นมันไม่ได้หายไปไหน มันแค่ถูกซ่อนเอาไว้เท่านั้น รอวันที่จะถูกเปิดเผยขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง เขาเบนสายตามองไปที่สมุดบันทึกในมือกวิน “ความจริงที่เจอ มันแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น”
คำพูดของลุงแดงทำเอาทุกคนขนหัวลุกอีกครั้ง ฟังดูแล้วเหมือนกับว่าทุกคนจะต้องเหนื่อยมากกว่านี้ เพื่อที่จะเอาชีวิตรอดออกไปจากที่นี่ให้ได้
เจ้าหน้าที่ชายผู้นั้นยังคงยืนนิ่ง ไม่ไหวติง แต่ดวงตาของเขากลับมีประกายสีแดงเรืองรองถี่ขึ้น และรอยยิ้มที่น่าขนลุกปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน ราวกับว่าเขากำลังพอใจกับความทุกข์ทรมานที่เกิดขึ้น
“เราต้องหาทางออก!” กวินกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ก่อนที่เราทุกคนจะกลายเป็นเหมือนพวกเขา!” เขากวาดตามองเพื่อนๆ ที่กำลังเปลี่ยนแปลงอย่างน่ากลัว
อิฐหันไปมองกลุ่มคน “เราต้องไปต่อ และเราต้องหาทางเข้าถึงแกนพลังงานให้ได้”
พวกเขาตัดสินใจเดินหน้าต่อไปตามทางเดินที่ทอดยาวออกไปอย่างไม่มีจุดหมาย บรรยากาศยังคงมืดสลัวและเต็มไปด้วยความน่าขนลุกมากขึ้นเรื่อยๆ เสียงน้ำไหลเอื่อยๆ ผสมกับเสียงกระซิบที่ดูเหมือนจะหัวเราะเยาะและครางครวญความหวาดกลัวของพวกเขา
พวกเขาเดินผ่านโซนต่างๆ ที่ดูแปลกตาและน่ากลัวมากขึ้นเรื่อยๆ บางโซนมีตู้ปลาที่แตกละเอียด น้ำไหลนองเต็มพื้น บางโซนมีแสงไฟที่กะพริบติดๆ ดับๆ น่าหวาดกลัว
ขณะที่พวกเขากำลังเดินผ่านทางเดินที่ดูน่าหวาดระแวง ลุงแดงคนขับรถบัสสูงวัยที่ปกติจะเดินตามหลังเงียบๆ ก็เริ่มมีอาการกระสับกระส่าย เขามองไปที่ทางแยกด้านขวามือ ที่นำไปสู่โซนแสดงสัตว์โซนหนึ่งที่ดูมืดมิดและเงียบสงัดกว่าโซนอื่น เขายืนมองอยู่คู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยพูดขึ้น “ลุงขอตัวไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะ” ลุงแดงกล่าวขึ้นมาเสียงเบา “รู้สึกปวดท้องขึ้นมานิดหน่อยน่ะ”
“ลุงแดง! อย่าแยกตัวไปคนเดียว!” กวินร้องเตือนด้วยสัญชาตญาณ เขานึกถึงกฎข้อที่ 8 ที่ถูกประกาศไปแล้ว “ห้ามอยู่ในโซนสัตว์น้ำคนเดียว!”
“ไม่เป็นไรหรอกหนุ่ม” ลุงแดงยิ้มบางๆ “ลุงแก่แล้ว คงไม่มีใครสนใจหรอก” เขามองไปที่กลุ่มคนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหมายบางอย่าง “บางครั้งการแยกตัว... ก็เพื่อให้คนอื่นปลอดภัยนะ”
ลุงแดงเดินแยกตัวออกไปจากกลุ่มอย่างเงียบๆ ไม่ฟังเสียงห้ามของกวิน อิฐพุ่งตัวเข้าไปขวางหน้าลุงแดงไว้ทันที
“งั้นให้ผมไปกับลุงนะ”
“เชื่อลุงนะอิฐ ปล่อยให้ลุงไปเถอะ” ลุงแดงพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แววตามุ่งมั่นนั้นทำให้อิฐรู้ดีว่าลุงแดงเอาจริง เขาพอจะเดาความหมายที่แอบซ่อนไว้ในแววตาของชายแก่ตรงหน้าได้ดี
นี่คือการเสียสละเพื่อแลกอิสระให้กับพวกเขา
“ลุงแดง! อย่าไปเลยนะคะ!!” แพรวาร้องเรียกด้วยความเป็นห่วง
แต่ลุงแดงก็ไม่ได้สนใจ เขามุ่งหน้าไปยังทางเดินที่นำไปสู่โซนจัดแสดงที่ดูมืดมิด แม้จะมีเสียงกวินและแพรวาตะโกนห้ามไว้อยู่ตลอด แต่ก็ไม่อาจหยุดความตั้งใจของลุงแดงได้ เขาหายลับไปในความมืดมิดของอาคารแล้ว
ไม่ทันถึงเสี้ยวของลมหายใจ เสียงประกาศก็กลับมาอีกครั้ง น้ำเสียงดุดัน รุนแรง และเกรี้ยวกราด มันดังก้องไปทั่วทั้งทางเดิน
"กฎข้อที่ 8... ห้ามอยู่ในโซนสัตว์น้ำคนเดียว!"
แสงไฟในโซนจัดแสดงสัตว์น้ำที่ลุงแดงเดินเข้าไป เริ่มกะพริบถี่ขึ้นอย่างบ้าคลั่ง เขารู้ตัวในทันทีว่าถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องรับบทลงโทษ เขารู้ดีว่าผลลัพธ์ของผู้ละเมิดคืออะไร
เขาเห็นมันมาหมดแล้ว...
ไม่นานอิฐ กวิน แพรวา พลอยพวกเขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของลุงแดงดังแว่วมาอย่างรุนแรงและเจ็บปวด! เสียงนั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัวสุดขีด!
“ลุงแดง!” กวินร้องเรียกด้วยความตกใจ เขากำลังจะวิ่งเข้าไปช่วยลุงแดง แต่แพรวารีบคว้าตัวเขาไว้ “อย่าไปกวิน! นายจะละเมิดกฎ!”
ขณะที่เสียงกรีดร้องของลุงแดงยังคงดังระงมอยู่นั้น ภาพของเงาปริศนาขนาดมหึมาก็ปรากฏขึ้นในตู้ปลาขนาดใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลจากพวกเขา ตู้ปลานั้นดูเหมือนจะไม่มีปลาจริงๆ อยู่ในนั้น แต่บัดนี้กลับมีเงาตะคุ่มขนาดใหญ่ที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วอยู่ภายใน! เงาปริศนานั้นมีรูปร่างคล้ายสัตว์ทะเลขนาดใหญ่ แต่ก็ดูเหมือนจะมีแขนขาคล้ายมนุษย์! มันพุ่งเข้ามาชนกระจกตู้ปลาอย่างรุนแรงราวกับต้องการจะออกมาจากตู้!
“มันคืออะไรน่ะ!” พลอยกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว ใบหน้าของเธอซีดเผือด รอยตราประทับบนมือของเธอก็เริ่มร้อนขึ้นมาอีกครั้ง เมือกสีแดงไหลออกมาจากรอยแผลนั้นมากขึ้นกว่าปกติ
ร่างกายของมิกิกระตุกรัวอย่างน่ากลัว ดวงตาเธอเหลือกจนมองเห็นแต่ตาขาว เธอส่งเสียงครวญครางออกมาอย่างทรมาน ราวกับกำลังได้ยินเสียงกรีดร้องของลุงแดง
ฟ้าเองก็ตาเบิกโต ดวงตาเหลือเพียงสีดำจ้องมองไปทางเงาปริศนานั้น ไม่ต่างกันกับคนอื่นๆ ที่เหลือ พวกเขาเหมือนกำลังถูกบังคับให้จ้องมองไปยังสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น
อิฐเดินเข้ามาใกล้ตู้ปลาที่มีเงาปริศนา เขามองไปที่เงาปริศนานั้นด้วยความสนใจ “มันคือ... ผลจากการทดลองที่ผิดพลาด มันยังคงวนเวียนอยู่ในอควาเรียมนี้” เขานึกถึงข้อมูลที่เขาเคยศึกษาเกี่ยวกับสิ่งมีชีวิตไฮบริดที่ถูกสร้างขึ้นในอควาเรียมแห่งนี้
ลุงแดงปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง เขาพุ่งตัวออกมาจากทางที่เดินไปก่อนหน้านี้อย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเขาซีดเผือดและเต็มไปด้วยความหวาดกลัวสุดขีด เขาหอบหายใจอย่างรุนแรง ราวกับเพิ่งหนีตายมา “มัน... มันตามมา!” ลุงแดงกรีดร้อง “ไอ้... ไอ้พวกนั้นมันตามมา!”
ทุกคนรีบเข้ามาหาลุงแดง “ลุงแดง! ลุงเจออะไร!” กวินถามด้วยความเป็นห่วง
ลุงแดงตัวสั่นไม่หยุด เขาพยายามจะพูด แต่เสียงของเขาติดๆ ขัดๆ “มัน... มันเหมือนปีศาจ... มันไม่มีตัวตน... แต่มัน... มันสัมผัสได้!”
ทุกคนมองหน้ากันด้วยความหวาดกลัว ลุงแดงไม่ได้หายไปเหมือนบูม ไม่ได้สูญเสียประสาทสัมผัสเหมือนมิกิ ไม่ได้ถูกแบ่งแยกตัวตนเหมือนฟ้า และไม่ได้ถูกบิดเบือนการรับรู้เหมือนต้น แต่เขาถูกตามหลอกหลอนด้วยสิ่งที่มองไม่เห็น ทำให้เขาอยู่ในสภาพหวาดระแวงและหวาดกลัวตลอดเวลา!
เสียงประกาศของอควาเรียมดังขึ้นอีกครั้ง ทุกคนไม่ได้รู้สึกตื่นตกใจกับมันอีกแล้ว กลายเป็นความชาชินไม่ได้หวาดกลัวแต่อย่างใด เพราะมันเกิดขึ้นทุกครั้งที่มีคนแหกกฎ
“หนึ่ง... ถูกกลืนกิน สอง... ถูกพราก สาม... ถูกบิดเบือน สี่... ถูกลบเลือน ห้า... ถูกแบ่งแยก หก... ถูกหลอกหลอน เจ็ด... ถูกจองจำในอดีต แปด... ถูกตามล่า”
"ยินดีต้อนรับ สู่การเป็นส่วนหนึ่งของไตรตัน ผู้เฝ้ารอคอยตลอดกาล"
เฮือกกก!!!
“เชี่ยยยย!!!!”
เสียงตะโกนร้องด้วยความตกใจของทุกคนดังลั่นขึ้น ภาพตรงหน้าทำให้พวกเขาต้องอ้าปากค้าง อยู่ๆ ร่างของลุงแดงก็ถูกดึงลอยขึ้นไปบนอากาศ แล้วค้างอยู่แบบนั้น ใบหน้าซีดเซียว ตาเหลือกจนเหลือแต่ตาขาว ปลายมือและเท้าเหยียดตรงและดำคล้ำ ยังไม่ทันที่คนที่เหลือจะได้คิดอะไร เสียงประกาศอันน่าขนลุกก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“ผู้ละเมิดต้องถูกลงโทษ!"
