บัตรเชิญสีดำพาพวกเขาเข้าสู่อควาเรียมที่ไม่มีในแผนที่ 13 กฎห้ามละเมิด…แต่เมื่อทำตาม พวกเขากลับเริ่มหายไปทีละคน
ระทึกขวัญ,ผู้ใหญ่,จิตวิทยา,ยุคปัจจุบัน,ไทย,พล็อตสร้างกระแส,แฟนตาซี,สยองขวัญ,เอาตัวรอด,เอาชีวิตรอด,RulesofHorror,horror,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ความเงียบที่น่าขนลุกกลับเข้าปกคลุมโซนสัตว์น้ำลึกอีกครั้ง หลังจากการเปลี่ยนแปลงของมิกิ ทุกคนยืนนิ่งอยู่พักหนึ่ง จ้องมองร่างที่นอนหมดสติของเธอด้วยความรู้สึกหวาดกลัวและสิ้นหวัง แสงสลัวจากตู้ปลาที่ดูบิดเบี้ยวราวกับภาพหลอนส่องกระทบใบหน้าของพวกเขา เผยให้เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและไม่เข้าใจถึงชะตากรรมที่กำลังเผชิญอยู่
“มิกิ... เธอไม่ได้ยินเราแล้วจริงๆ เหรอ” พลอยถามเสียงแผ่ว ใบหน้าของเธอยังคงซีดเผือด และรอยตราประทับบนมือก็ยังคงแดงก่ำและมีประกายเรืองรองเล็กน้อย
แพรวาส่ายหน้าช้าๆ “ฉันไม่รู้เหมือนกัน... ฉันไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน” เธอรู้สึกว่าสถานการณ์เริ่มบานปลายเกินกว่าที่ใครจะรับมือไหว
กวินก้มลงมองมิกิ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เขาคิดเอาเองว่าน่าจะต้องปกป้องทุกคนให้ได้มากกว่านี้ แต่ก็ทำไม่ได้เพราะเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังเผชิญหน้าอยู่กับอะไร “ฉันจะพาทุกคนออกไปให้ได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม”
“แต่เราจะออกจากที่นี่ได้ยังไง ในเมื่อทุกทางถูกล็อกไว้หมดแล้ว” ต้นกล่าวขึ้นมา น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง “และกฎพวกนี้... มันเหมือนมีชีวิต” เขามองไปที่สมุดบันทึกในมือ พยายามจดจำรายละเอียดของสิ่งที่เกิดขึ้น เพื่อให้มันเป็นหลักฐานเดียวที่เขาสามารถเก็บไว้ได้
ฟ้าเดินเข้ามาใกล้ร่างของมิกิ เธอวางมือลงบนหน้าผากของยูทูปเบอร์สาวเบาๆ “พลังงานที่นี่แข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ มันกำลังดูดซับประสาทสัมผัสของผู้ละเมิดกฎไปทีละอย่าง” เธอนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับเจมส์ที่สูญเสียการรับรู้และกลายเป็นคนว่างเปล่าราวกับไร้วิญญาณ ส่วนมิกิก็สูญเสียการได้ยินไปแล้ว
“มันกำลังเตรียม ‘ร่าง’ ให้กับตัวเอง” อิฐกล่าวขึ้น
ลุงแดงหันมองไปที่อิฐด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย “นายรู้เรื่องนี้มาก่อนใช่ไหม อิฐ?” เขาเอ่ยถามเสียงเบา “นายรู้ว่ามันคืออะไร”
อิฐไม่ตอบ แต่ดวงตาของเขากลับไปมองยังส่วนลึกที่สุดของโซนสัตว์น้ำลึกที่แสงสลัวส่องไปไม่ถึง
มันมืดมิดเหมือนกับอนาคตของพวกเขา
บูมนักธุรกิจหนุ่มที่ปกติจะดูภูมิฐานและมั่นใจในตัวเองสูง บัดนี้เริ่มแสดงอาการกระสับกระส่าย เขามองไปรอบๆ ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวล ความเชื่อในเหตุผลและผลประโยชน์ทางธุรกิจของเขาเริ่มสั่นคลอน “ที่นี่มันไม่ใช่การลงทุนที่ดีเลยสักนิด!” บูมพึมพำกับตัวเอง “ฉันต้องหาทางออกไปจากที่นี่ให้ได้!”
เขาเดินไปที่แผนผังอควาเรียมที่ติดอยู่บนผนัง มันเป็นแผนผังเดียวกับที่กวินเคยดู แต่ดูเหมือนจะมีเส้นทางบางอย่างที่บูมไม่เคยสังเกตเห็นมาก่อน “ต้องมีทางออกสิ! มันต้องมีทางออก!” เขาบ่นไม่หยุด ท่าทางตระหนกแบบควบคุมตัวเองไม่อยู่ บูมเชื่อในสัญชาตญาณทางธุรกิจของเขา เขามองว่าการเสี่ยงคือการมองหาโอกาส แต่สถานการณ์นี้มันแตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง
“เราต้องเดินหน้าต่อ” กวินกล่าว “เราไม่รู้ว่าเจ้าหน้าที่คนนั้นจะทำอะไรต่อไป” เขาหันไปมองเจ้าหน้าที่ที่ยังคงยืนนิ่ง ไม่ไหวติง ราวกับเป็นเพียงรูปปั้น
“ฉันจะไปหาทางออก!” บูมประกาศเสียงดัง เขาก้าวออกมาจากกลุ่มอย่างเด็ดเดี่ยว “ฉันเคยอ่านแผนผังนี้แล้ว! ฉันคิดว่าฉันพอจะจำทางที่นำไปสู่ทางออกฉุกเฉินได้!” เขาชี้ไปทางเดินที่พวกเขาเพิ่งเดินผ่านมา นั่นคือทางเดินที่นำมาจากอุโมงค์ใต้สมุทรที่เพิ่งหนีออกมา
“บูม! อย่า!” แพรวาร้องห้ามทันที “กฎข้อ 4! ห้ามเดินกลับไปทางเดิมที่เดินผ่านมาแล้ว!” เธอจำกฎข้อนี้ได้อย่างแม่นยำ เพราะมันเป็นกฎที่ดูแปลกประหลาดที่สุดกฎหนึ่ง
“ฉันรู้แพรวา! แต่มันอาจเป็นทางเดียวที่เราจะออกไปได้!” บูมตอบกลับด้วยความใจร้อน “เราจะรอให้ไอ้พวกกฎบ้าๆ นี่มันเล่นงานเราไปทีละคนอย่างนั้นเหรอ!” เขาเชื่อในสัญชาตญาณของตัวเอง และไม่กลัวที่จะเสี่ยง “ฟังนะ! มันก็เหมือนกับตอนทำงานนั่นแหละ ทุกโอกาสทางธุรกิจมักมาพร้อมกับความเสี่ยง แต่ถ้าคุณไม่เสี่ยง คุณก็จะไม่มีวันได้กำไร! เรื่องนี้ก็เหมือนกัน ถ้าไม่ลองเสี่ยง ก็จะไม่มีโอกาสรอด!!” บูมกล่าวประโยคประจำตัวออกมา ราวกับต้องการเรียกความมั่นใจให้ตัวเอง
“แต่กฎนี้มันดูเหมือนจะเป็นการเตือน!” ฟ้าเอ่ยขึ้น น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความกังวล เธอสัมผัสได้ถึงกระแสพลังงานที่ปั่นป่วนอย่างรุนแรงเมื่อบูมกำลังจะละเมิดกฎ “มันกำลังเตือนเราถึงบางสิ่ง... บางสิ่งที่เราไม่ควรหวนกลับไปเผชิญหน้า!”
“ใครจะอยู่ก็อยู๋ไป แต่ฉันจะกลับ!"
บูมไม่ฟังคำเตือนเหล่านั้น เขาวิ่งย้อนกลับไปทางเดินที่พวกเขาเพิ่งผ่านมาอย่างรวดเร็ว โดยไม่หันกลับมามองเพื่อนๆ ที่กำลังยืนตกตะลึงอยู่เบื้องหลัง
“บูม! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” กวินพยายามตะโกนเรียก แต่เสียงวิ่งของบูมเริ่มห่างออกไปเรื่อยๆ จนแทบไม่ได้ยิน
ทันใดนั้น เสียงสังเคราะห์ของอควาเรียมก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้มันไม่ได้ประกาศกฎ แต่เป็นเสียงหัวเราะที่เย็นยะเยือกและน่าขนลุกยิ่งกว่าเดิม!
“หึๆ กฎข้อที่ 4... ห้ามเดินกลับไปทางเดิมที่เดินผ่านมาแล้ว..."
เสียงประกาศนั้นดังซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับจะเยาะเย้ยการตัดสินใจอันหุนหันพลันแล่นของบูม
ทันทีที่เสียงนั้นเงียบลง แสงไฟในโถงทางเดินที่บูมวิ่งไปก็เริ่มกะพริบถี่ขึ้นอย่างบ้าคลั่ง สลับกับความมืดที่เข้าปกคลุม ภาพของผนังและตู้ปลาเริ่มบิดเบี้ยวผิดรูปไปจากเดิม ราวกับว่ามิติของสถานที่กำลังถูกบิดงอ
“ดูสิ! ทางเดินมันกำลังเปลี่ยนไป!” พลอยร้องเสียงหลง เมื่อเธอเห็นว่าโถงทางเดินที่บูมเพิ่งวิ่งไปนั้น บัดนี้ดูเหมือนจะยืดยาวออกไปอย่างไร้ที่สิ้นสุด ผนังและตู้ปลาเริ่มเคลื่อนไหวราวกับมีชีวิต!
บูมวิ่งไปได้ไม่นาน เขาก็เริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ ทางเดินที่เขาคิดว่าคุ้นเคย บัดนี้กลับดูแปลกตาไปทุกครั้งที่เขาก้าวเดิน เหมือนมีกำแพงและตู้ปลาใหม่ๆ ผุดขึ้นมาขวางทางอยู่เสมอ ทุกครั้งที่เขาพยายามจะหันหลังกลับ ก็กลับพบว่าเส้นทางข้างหน้ายังคงเป็นทางเดินที่ดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด
“บ้าเอ๊ย! เกิดอะไรขึ้นเนี่ย!” บูมสบถ เขาวิ่งไปชนกับกระจกตู้ปลาที่เพิ่งปรากฏขึ้นมาตรงหน้าแล้วล้มลง เขารู้สึกเหมือนถูกขังอยู่ในเขาวงกตของตู้ปลาที่ไม่มีทางออก!
เสียงหัวเราะของอควาเรียมยังคงดังก้องอยู่รอบตัวบูม ราวกับจะเย้ยหยันความพยายามของเขา
“เขากำลังติดอยู่ในเขาวงกตที่ไม่มีทางออก!” แพรวากล่าวด้วยความตื่นตระหนก เธอเคยอ่านเรื่องราวเกี่ยวกับมิติที่บิดเบี้ยว และสิ่งที่เกิดขึ้นกับบูมก็คล้ายคลึงกับเรื่องเหล่านั้นอย่างน่ากลัว
“มันกำลังเล่นงานจิตใจเขา” ต้นเอ่ยบอก “และบิดเบือนความเป็นจริงรอบตัวเขา”
ขณะที่บูมกำลังวิ่งวนอยู่ในเขาวงกต เขาก็เริ่มเห็นภาพหลอนที่น่าสะพรึงกลัว ภาพของตู้ปลาที่เต็มไปด้วยเงินทองและผลกำไรที่เขาวิ่งไล่ตาม บัดนี้มันกลับกลายเป็นตู้ปลาที่เต็มไปด้วยศพมนุษย์ที่ลอยอืดอยู่ภายใน ดวงตาของศพเหล่านั้นจ้องมองมาที่เขาด้วยความว่างเปล่า ราวกับจะตำหนิความโลภของเขา!
“ไม่จริง! ไม่จริง!” บูมกรีดร้อง เขาวิ่งชนกระจกอีกครั้งด้วยความบ้าคลั่ง เลือดไหลซึมจากบาดแผลบนใบหน้า แต่เขากลับไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆ
จู่ๆ เสียงหัวเราะของอควาเรียมก็ดังขึ้นอย่างรุนแรงอีกครั้ง และในจังหวะเดียวกันนั้นเอง ร่างของบูมที่กำลังวิ่งวนอยู่ในเขาวงกตก็เริ่มจางหายไป!
“บูม!” กวินร้องเรียกสุดเสียง
ร่างของบูมค่อยๆ เลือนหายไปในอากาศธาตุ ราวกับถูกกลืนกินโดยแสงที่บิดเบี้ยวของอควาเรียม เหลือทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่า และเสียงหัวเราะที่ยังคงก้องอยู่ในโสตประสาทของทุกคน
ทุกคนต่างตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น บูมหายตัวไปแล้ว! เขาหายไปอย่างไร้ร่องรอย ราวกับไม่เคยมีตัวตนอยู่ตรงนั้น
“เขาหายไปแล้ว...” พลอยพึมพำ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“เขาหายไปเหมือนไม่เคยมีอยู่เลย” แพรวาถึงกับทรุดลงกับพื้นด้วยความอ่อนแรง ใบหน้าของเธอซีดเผือดกว่าเดิม
“นี่คือผลลัพธ์ของกฎข้อที่ 4” อิฐกล่าวขึ้นมา เสียงของเขานิ่งเรียบ แต่แฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง “มันไม่ได้ฆ่า... แต่มันลบตัวตนออกไป”
ลุงแดงส่ายหน้าช้าๆ “เขากลายเป็นส่วนหนึ่งของเขาวงกตแห่งนั้นแล้ว เป็นวิญญาณที่ถูกจองจำอยู่ในมิติที่บิดเบี้ยวของอควาเรียม”
ความหวาดกลัวเข้าปกคลุมกลุ่มคนที่เหลือรอดอย่างรุนแรง นี่คือการสูญเสียที่น่าสะเทือนใจที่สุด บูมคือคนแรกที่หายตัวไปอย่างสมบูรณ์ แบบไร้ร่องรอย ไร้คำอธิบาย
“เราต้องทำอะไรสักอย่าง!” กวินกล่าวด้วยความโกรธปนความสิ้นหวัง “เราจะปล่อยให้มันเล่นงานเราไปทีละคนไม่ได้!” เขาหันไปมองเจ้าหน้าที่ที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ห่างๆ ราวกับเป็นเพียงผู้ชม “แก! แกคือใครกันแน่! แกกำลังทำอะไรกับพวกเรา!”
เจ้าหน้าที่เงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาว่างเปล่า แต่คราวนี้มีประกายสีแดงเรืองรองวูบไหวเพียงชั่วครู่ “กฎ... คือทุกสิ่ง” เขาตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “การท้าทาย... คือหายนะ”
เสียงสังเคราะห์ของอควาเรียมกลับมาอีกครั้ง คราวนี้มันเป็นเสียงที่เต็มไปด้วยความเย้ยหยันและประกาศชัยชนะ
“หนึ่ง... ถูกกลืนกิน สอง... ถูกพราก สาม... ถูกลบเลือน"
“ยินดีต้อนรับ สู่การเป็นส่วนหนึ่งของไตรตัน ผู้เฝ้ารอคอยตลอดกาล"
เมื่อเสียงอันน่าขนลุกนั้นจบลง ทุกสิ่งกลับเข้าสู่ความเงียบงันที่มืดมิดและน่าขนลุกอีกครั้ง อควาเรียมไตรตันยังคงยืนหยัดอย่างน่ากลัว และเกมแห่งการเอาชีวิตรอดก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ โดยที่ไม่มีใครรู้ว่าใครจะเป็นเหยื่อรายต่อไป และจะถูกกลืนกินไปในรูปแบบใด
