บัตรเชิญสีดำพาพวกเขาเข้าสู่อควาเรียมที่ไม่มีในแผนที่ 13 กฎห้ามละเมิด…แต่เมื่อทำตาม พวกเขากลับเริ่มหายไปทีละคน
ระทึกขวัญ,ผู้ใหญ่,จิตวิทยา,ยุคปัจจุบัน,ไทย,พล็อตสร้างกระแส,แฟนตาซี,สยองขวัญ,เอาตัวรอด,เอาชีวิตรอด,RulesofHorror,horror,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บัตรเชิญสีดำพาพวกเขาเข้าสู่อควาเรียมที่ไม่มีในแผนที่ 13 กฎห้ามละเมิด…แต่เมื่อทำตาม พวกเขากลับเริ่มหายไปทีละคน
ผู้แต่ง
ณัฐปภานนท์
เรื่องย่อ
13 กฎเหล็กที่ห้ามละเมิด…แม้จะไม่รู้ว่าทำไม
เมื่อกวินและอีก 11 คนได้รับบัตรเชิญสีดำลึกลับ พวกเขาถูกพาไปยัง “อควาเรียมต้องห้าม” ที่ไม่ปรากฏอยู่ในแผนที่โลก
ประตูถูกล็อก
กฎถูกประกาศ
และทุกการละเมิด… คือการแลกด้วยความตาย
แต่ยิ่งพวกเขาเชื่อฟัง พวกเขายิ่งสูญเสียความเป็นตัวเอง และเมื่อกฎข้อสุดท้ายคือ “จงอย่าท้าทายกฎ” บางคนก็เริ่มสงสัยว่า
ถ้าไม่ฝ่าฝืน…เราจะรอดได้อย่างไร?
ความจริงอันน่าสะพรึงกลัวที่ฟ้าค้นพบเบื้องหลังประตูต้องห้ามที่มีร่างของมนุษย์จำนวนมากในสภาพแปลกประหลาดภายในตู้ปลา ยิ่งตอกย้ำความสิ้นหวังและความหวาดกลัวในกลุ่มคนที่ยังมีชีวิตอยู่ บัดนี้แสงสลัวจากตู้ปลาที่บรรจุสิ่งมีชีวิตแปลกประหลาดในโซนลับส่องกระทบใบหน้าของพวกเขา เผยให้เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความพ่ายแพ้และไร้ซึ่งหนทาง ฟ้ายังคงยืนนิ่ง ดวงตาของเธอดูล่องลอยและเต็มไปด้วยความเข้าใจ ราวกับว่าเธอกำลังถูกพลังงานจากห้องนั้นกลืนกินไปอย่างช้าๆ
“ฟ้า... เธอกำลังกลายเป็นเหมือนพวกเขาแล้ว” พลอยบอกด้วยน้ำเสียงของเธอสั่นเครือ รอยประทับบนฝ่ามือของเธอยังคงเรืองแสงอ่อนๆ อยู่
พรึ่บ!!
ทันใดนั้นไฟในห้องก็เริ่มติดๆ ดับๆ อีกครั้ง มันสร้างความน่ากลัวให้กับคนที่อยู่ในห้องนั้น โดยเฉพาะตู้ปลาที่บรรจุร่างทดลองประหลาดครึ่งมนุษย์ครึ่งสัตว์น้ำที่จะให้มองกี่ทีก็ชวนแหวะอยู่เสมอ อุณหภูมิก็เริ่มลดลงเรื่อยๆ จนพวกเขาเริ่มหนาวสั่น เงาของสิ่งมีชีวิตประหลาดที่บิดเบี้ยวและน่ากลัวมากขึ้นในสถานการณ์แบบนี้
พรึ่บบ!!
ตึง!!!
ไฟทั้งหมดดับลง ทั้งห้องมืดมิดจนมองไม่เห็นอะไร จากนั้นอยู่ๆ ก็เหมือนมีลมลูกใหญ่พัดผ่านตัวพวกเขาวูบหนึ่งจนร่างกายเซไปเล็กน้อย
พรึ่บ!
แสงสลัวสีฟ้าจากตู้ปลาเปิดขึ้นอีกครั้ง แม้จะไม่สว่างมากแต่มันก็ทำให้พอจะมองเห็นอะไรได้บ้าง อิฐมองไปรอบๆ ห้องด้วยความประหลาดใจ เพราะในห้องนี้มันแตกต่างไปจากห้องเดิมที่พวกเขาอยู่เมื่อครู่
“เดี๋ยวนะ... นี่ไม่ใช่ห้องที่เราอยู่เมื่อกี๊นี่” อิฐเอ่ยพูดออกมาด้วยความสงสัยก่อนจะหันไปมองรอบห้องอีกครั้ง แล้วพบว่าไม่มีใครอยู่ในห้องนี้เลยนอกจากเขาและแพรวา
อิฐและแพรวาถูกแยกออกจากกลุ่ม พวกเขาไม่ได้ถูกดึงตัวไป หรือหายไปอย่างกะทันหัน แต่พวกเขาเหมือนถูกมิติของอควาเรียมบิดเบือน ทำให้พวกเขาหลงเข้าไปในทางเดินที่แตกต่างกันไปอย่างสิ้นเชิง
อิฐพบว่าตัวเองอยู่ในห้องมืดสนิทที่มีเพียงแสงสลัวๆ จากตู้ปลาขนาดเล็กที่เรียงรายอยู่รอบห้อง ตู้ปลาเหล่านั้นว่างเปล่า ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆ แต่กลับมีภาพหลอนที่น่าสะพรึงกลัวปรากฏขึ้นภายในตู้ ภาพหลอนเหล่านั้นไม่ใช่ภาพของอควาเรียม แต่เป็นภาพที่สะท้อนความกลัวลึกๆ ในใจของเขา
อิฐเห็นภาพหลอนของครอบครัวของเขา ภาพพ่อแม่ของเขาที่เต็มไปด้วยความเครียดและความคาดหวังสูง กำลังจ้องมองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง
“ลูกมันล้มเหลว!! ทำอะไรก็ไม่ได้เรื่องเลย!!!”
เสียงในภาพหลอนดังขึ้นซ้ำๆ ราวกับจะตอกย้ำความล้มเหลวของเขาในอดีต อิฐเห็นภาพตัวเองที่ถูกพ่อแม่ตำหนิ ถูกคาดหวังให้สืบทอดธุรกิจ แต่เขากลับเลือกที่จะหมกมุ่นอยู่กับสิ่งลี้ลับที่ไม่มีใครเข้าใจ
“ไม่จริง!” อิฐพึมพำ น้ำเสียงของเขาหนักแน่นแต่ก็แฝงไว้ด้วยความเจ็บปวด เขาพยายามจะปฏิเสธภาพหลอนเหล่านั้น แต่พวกมันกลับชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ราวกับจะกลืนกินจิตใจของเขา
“ความล้มเหลวคือความจริงของลูก จงรับมันไว้และกลายเป็นนิรันดร์...”
เสียงในภาพหลอนดังขึ้นซ้ำๆ
ในขณะเดียวกัน แพรวาที่ยังคงมีผิวหนังสีเขียวอมดำ บัดนี้เธอก็เริ่มรู้สึกตัวขึ้นมา ดวงตาของเธอล่องลอยและเต็มไปด้วยความเย็นชา เธอยืนนิ่งจ้องมองไปที่ตู้ปลาเหล่านั้น แสงสลัวๆ จากตู้ปลาขนาดเล็กที่เรียงรายอยู่รอบห้องส่องกระทบใบหน้าของเธอ พร้อมเผยให้เห็นภาพหลอนที่น่าสะพรึงกลัวปรากฏขึ้นภายในตู้เหล่านั้น ภาพหลอนเหล่านั้นไม่ใช่ภาพของอควาเรียม แต่เป็นภาพที่สะท้อนความกลัวลึกๆ ในใจของเธอเช่นเดียวกับที่มันแสดงให้อิฐดู
แพรวาเห็นภาพหลอนของพ่อของเธอ พ่อของเธอไม่ได้อยู่ในสภาพปกติ ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยว ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเกล็ดปลาสีเขียวอมดำ ดวงตาของเขาเรืองแสงสีแดงก่ำ และเขากำลังจ้องมองมาที่แพรวาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมาน
“ทำไม... ทำไมลูกถึงไม่ช่วยพ่อ!”
เสียงในภาพหลอนดังขึ้นซ้ำๆ ราวกับจะตอกย้ำความรู้สึกผิดที่เธอแบกรับมาตลอดชีวิต แพรวาเห็นภาพตัวเองที่เคยใช้ชีวิตอย่างหรูหรา ในขณะที่พ่อของเธอต้องเผชิญหน้ากับชะตากรรมอันโหดร้ายในอควาเรียมแห่งนี้
“มะ... ไม่จริง! กรี๊ด!!! ไม่จริง!” แพรวากรีดร้องสุดเสียง น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความหวาดกลัว เธอพยายามจะปฏิเสธภาพหลอนเหล่านั้น แต่พวกมันกลับชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ราวกับจะกลืนกินจิตใจของเธอ!
“ความผิดคือความจริงของลูก... จงรับมันไว้และกลายเป็นนิรันดร์...”
เสียงในภาพหลอนดังขึ้นซ้ำๆ
หลังเหตุการณ์ไฟทั้งหมดดับลงพร้อมทั้งมีลมปริศนาหอบพัดมาลูกใหญ่ ที่ห้องลับด้านหลังบานประตูที่เพิ่งถูกเปิดออกกลับมาอยู่ในสถานการณ์ปกติอีกครั้ง แต่ที่ไม่ปกตินั่นก็คือสมาชิกของกลุ่มหายตัวไป พลอยเป็นคนแรกที่สังเกตเห็น เธอกวาดตามองไปทั่วบริเวณก่อนจะพบว่าอิฐและแพรวาหายตัวไป
“อิฐกับแพรวา... พวกเขาหายไปไหน!” พลอยพึมพำ น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ
“มันคือบททดสอบจิตใจของอควาเรียม มันกำลังเล่นงานความกลัวที่ลึกที่สุดของเรา” ลุงแดงอธิบาย
“ด้วยการแยกพวกเราออกจากกันเหรอคะ”
“ใช่ มันกำลังแยกเราออกจากกัน”
"ความกลัวคือพลัง จงยอมจำนน และกลายเป็นส่วนหนึ่งของไตรตันผู้เฝ้ารอคอยตลอดกาล..."