บัตรเชิญสีดำพาพวกเขาเข้าสู่อควาเรียมที่ไม่มีในแผนที่ 13 กฎห้ามละเมิด…แต่เมื่อทำตาม พวกเขากลับเริ่มหายไปทีละคน
ระทึกขวัญ,ผู้ใหญ่,จิตวิทยา,ยุคปัจจุบัน,ไทย,พล็อตสร้างกระแส,แฟนตาซี,สยองขวัญ,เอาตัวรอด,เอาชีวิตรอด,RulesofHorror,horror,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
กวินยังคงหมดสติอยู่ข้างๆ แพรวาที่นั่งดวงตาแดงก่ำด้วยความเจ็บปวด ท่าทางของเธอดูเหมือนกำลังต่อสู้กับสิ่งที่อยู่ภายในจิตใจของเธอ ความหวาดกลัวยังคงแผ่ซ่านไปทั่วบริเวณ แพรวายังคงเจ็บปวดเมื่อได้รู้ว่าพ่อของเธออาจกลายเป็นส่วนหนึ่งของสิ่งมีชีวิตประหลาดภายในตู้ปลาเหล่านั้น ความสิ้นหวังกัดกินหัวใจพวกเขาทุกคน อิฐที่เคยดูเข้มแข็งบัดนี้ท่าทีดูอ่อนแรงลงมาก แม้จะพยายามปลอบใจเพื่อนๆ ที่เหลืออยู่ แต่เขาเองก็ไม่อาจยอมรับได้ว่าสภาพจิตใจตของเขายังคงปกติดี เพราะมันไม่ปกติ
ความจริงอันน่าสะพรึงกลัวหลังการเปิดเผยของอิฐที่ว่าอควาเรียมไตรตันคือศูนย์วิจัยลับที่ทำการทดลองมนุษย์ และแท้จริงแล้วแม่ของกวินคือผู้สร้างแกนพลังงานที่ควบคุมทุกสิ่งที่นี่
“นี่มัน... เกินกว่าที่เราจะรับไหวแล้วนะ” พลอยพึมพำ น้ำเสียงสั่นเครือ รอยตราประทับบนมือของเธอยังคงเต้นระริกราวกับมีชีวิต เธอเกาะแขนแพรวาแน่น ราวกับหาที่พึ่งสุดท้าย
แพรวากอดปลอบพลอย แม้ตัวเธอจะยังไม่แข็งแรงดี แต่แววตาของเธอมุ่งมั่นไม่น้อย “ไม่... เราต้องไม่ยอมแพ้” เธอเงยหน้ามองอิฐ “แกนพลังงานนั่น... มันอยู่ที่ไหนกันแน่?”
อิฐก้มลงมองสมุดบันทึกในมือของแพรวา “ข้อมูลเบื้องต้นระบุว่าแกนพลังงานหลักถูกซ่อนอยู่ในโซนลับ ใต้ตู้ปลาที่ใหญ่ที่สุด แต่การเข้าถึงมัน... ต้องผ่านการถอดรหัสและเผชิญหน้ากับ ‘ผู้เฝ้ารอคอย’ ที่เฝ้าอยู่” เขาพูดพลางกวาดสายตาไปรอบๆ ราวกับสัมผัสได้ถึงการจ้องมองจากที่ใดที่หนึ่งในความมืด
ลุงแดงที่ยังคงมีอาการหวาดผวา มักจะหันขวับไปมาบ่อยครั้ง ราวกับเงาปริศนายังตามหลอกหลอนเขาอยู่ “ใต้ตู้ปลาที่ใหญ่ที่สุด...” ลุงแดงพึมพำ “ลุงเคยขับรถส่งของไปที่นั่น... มันเป็นโซนที่ปิดตาย ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าไป”
“เราจะไปที่นั่นได้ยังไง” แพรวาถามอิฐ “อควาเรียมนี้มันเหมือนมีชีวิต และมีกฎคอยควบคุมทุกย่างก้าวของเรา”
“เราต้องระมัดระวังให้มากที่สุด” อิฐตอบพลางก้มลงอ่านสมุดบันทึกอย่างรวดเร็ว “สมุดบันทึกนี้ยังมีข้อมูลอีกมากที่ซ่อนอยู่”
ขณะที่ทุกคนกำลังปรึกษาหารือกันและจดจ่ออยู่กับการค้นหาเส้นทางในสมุดบันทึก เสียงกระซิบจากตู้ปลาที่อยู่รอบตัวก็เริ่มแว่วดังขึ้นอีกครั้ง
"ความจริง...คือความมืดมิด จงค้นหามัน... และกลายเป็นส่วนหนึ่งของมัน"
หลังเสียงประกาศเงียบลง กวินที่หมดสติและสูญเสียความทรงจำเกี่ยวกับโลกภายนอกไป บัดนี้เขาก็เริ่มขยับตัวเล็กน้อย ดวงตาของเขาค่อยๆ ลืมขึ้นอย่างช้าๆ แต่แววตาของเขายังคงว่างเปล่าและล่องลอย เขามองไปรอบๆ ราวกับไม่รู้จักสถานที่นี้ ก่อนที่สายตาจะไปหยุดอยู่ที่พลอยที่นั่งอยู่ข้างๆ
พลอยสังเกตเห็นว่ากวินลืมตาขึ้น เธอยิ้มด้วยความดีใจปนเศร้า “กวิน! นายฟื้นแล้ว!”
กวินพยายามจะตอบ แต่เสียงของเขาติดๆ ขัดๆ “เธอ... เป็นใคร?” เขาถามด้วยน้ำเสียงสับสน “ที่นี่... คือที่ไหน?”
คำถามของกวินทำให้พลอยรู้สึกเจ็บปวดใจ เขาจำเธอไม่ได้แล้วจริงๆ
แพรวารู้สึกถึงความอ่อนแรงที่ถาโถมเข้ามา เธอหันไปมองกลุ่มที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิด สภาพของพวกเขาแต่ละคนเลวร้ายลงเรื่อยๆ เจมส์ มิกิ ฟ้า ต้น หมอก และกวิน ล้วนถูกอควาเรียมกลืนกินไปทีละคนในรูปแบบที่แตกต่างกันออกไป บูมหายไปอย่างไร้ร่องรอย และลุงแดงก็กำลังถูกตามล่าด้วยเงาปริศนา
ความหวังเริ่มเลือนรางลงเรื่อยๆ แพรวาตัดสินใจว่าเธอจะต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อหยุดยั้งความบ้าคลั่งนี้ให้ได้ ไม่ว่ามันจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม
จู่ๆ แพรวาซึ่งกำลังพยุงร่างของกวินไว้ และกำลังก้มลงเปิดสมุดบันทึกของนักวิทยาศาสตร์ ก็รู้สึกถึงบางสิ่งที่เย็นเฉียบและเปียกชื้นบริเวณปลายนิ้ว เธอเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าตัวเองอยู่ในโซนของตู้ปลาขนาดใหญ่ที่เรียงรายอยู่สองข้างทาง แสงไฟที่ส่องมาจากตู้ปลาแต่ละตู้มีสีสันแตกต่างกันไป สร้างบรรยากาศที่สวยงาม แต่ก็แฝงไว้ด้วยความน่าขนลุก
ที่ปลายเท้าของแพรวา มีรอยน้ำสีเขียวขุ่นไหลซึมออกมาจากรอยร้าวเล็กๆ บนพื้นของตู้ปลาตู้หนึ่ง มันเป็นตู้ปลาที่ดูเก่าแก่ที่สุดและมีตะไคร่น้ำเกาะหนาแน่น ราวกับไม่เคยถูกทำความสะอาดมานาน แพรวาอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปมองใกล้ๆ เธอเห็นว่าน้ำสีเขียวขุ่นนั้นดูเหมือนจะขยับได้เอง ราวกับมีบางสิ่งมีชีวิตอยู่ในนั้น
“แปลกจัง... น้ำนี่มันไหลมาจากไหนนะ” แพรวาพึมพำด้วยความสงสัย เธอเอื้อมมือออกไปสัมผัสผิวน้ำที่เย็นเฉียบและหนืดเหนอะเล็กน้อย
“แพรวา! อย่าสัมผัสน้ำในตู้ปลา!” อิฐร้องเตือนเสียงดังด้วยสัญชาตญาณ เขานึกถึงกฎข้อที่ 11 ที่เพิ่งอ่านเจอในสมุดบันทึกเมื่อครู่
แต่ไม่ทันแล้ว ปลายนิ้วของแพรวาได้แตะลงบนผิวน้ำสีเขียวขุ่นนั้นแล้ว!
"กฎข้อที่ 11... ห้ามสัมผัสน้ำในตู้ปลา!"
เสียงสังเคราะห์ของอควาเรียมประกาศก้อง คราวนี้มันดูขุ่นเคืองกว่าครั้งไหนๆ อาจเพราะแพรวาได้ละเมิดกฎเป็นครั้งที่สองแล้ว ดูเหมือนว่าบทเรียนก่อนหน้านี้ที่เธอได้รับยังไม่อาจทำให้เธอได้เรียนรู้ถึงความน่ากลัวของบทลงโทษจากอควาเรียมไตรตัน
แสงไฟในทางเดินที่แพรวายืนอยู่ก็เริ่มกะพริบถี่ขึ้น ปลายนิ้วของแพรวาที่แตะน้ำสีเขียวขุ่น เริ่มมีเส้นใยสีเขียวเข้มคล้ายรากพืชเล็กๆ แตกแขนงออกมาอย่างรวดเร็ว! เส้นใยเหล่านั้นค่อยๆ คืบคลานขึ้นไปตามแขนของเธอ ผิวหนังของแพรวาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเขียวอมดำ และเธอก็รู้สึกถึงความเย็นยะเยือกที่กัดกินเข้าสู่กระดูก!
"น้ำคือชีวิต... น้ำคือความจริง... จงเป็นส่วนหนึ่งของมัน... และกลายเป็นนิรันดร์..."
เสียงสังเคราะห์นั้นดังก้องอยู่ในโสตประสาทของแพรวา ราวกับจะเย้ยหยันความสิ้นหวังของเธอ!
“ไม่จริง! ไม่จริง!!!!” แพรวากรีดร้องสุดเสียง เธอพยายามสะบัดมือออก แต่เส้นใยเหล่านั้นกลับยึดติดกับผิวหนังของเธออย่างแน่นหนา ร่างกายของเธอเริ่มสั่นเทาอย่างรุนแรง และเธอก็รู้สึกเหมือนกำลังถูกดึงดูดเข้าไปในตู้ปลา ดวงตาของเธอมองเห็นภาพหลอนของสิ่งมีชีวิตประหลาดที่กำลังแหวกว่ายอยู่ในน้ำสีเขียวขุ่น ราวกับว่าพวกมันกำลังเชื้อเชิญเธอให้กลายเป็นส่วนหนึ่งของพวกมัน!
“แพรวา! เธอเป็นอะไรไป!” พลอยกรีดร้องด้วยความตกใจ เธอมองแพรวาที่กำลังกรีดร้องและตัวสั่นไม่หยุด และเห็นว่าผิวหนังของเธอกำลังเปลี่ยนสีอย่างน่ากลัว
กวินที่เพิ่งฟื้นตัว บัดนี้ดวงตาของเขากลับเบิกกว้างขึ้นอย่างตื่นตระหนก เขามองแพรวาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขาจำแพรวาไม่ได้แล้ว แต่เขากลับรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แพรวากำลังเผชิญอยู่
อิฐเดินเข้ามาใกล้แพรวา เขามองไปที่มือของแพรวาด้วยความสนใจ “การสัมผัสน้ำ... คือการเปิดประตูให้สิ่งมีชีวิตในน้ำเข้ามาอยู่ในร่างของเธอ และมันกำลังเปลี่ยนแปลงเธอ... ให้กลายเป็นส่วนหนึ่งของพวกมัน”
อาการของแพรวาเริ่มแย่ลงเรื่อยๆ เธอกรีดร้องอย่างต่อเนื่อง ร่างกายของเธอกระตุกรุนแรง ดวงตาเบิกกว้างและเต็มไปด้วยความหวาดกลัวสุดขีด ผิวหนังของเธอเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเขียวอมดำมากขึ้นเรื่อยๆ ราวกับว่าเธอกำลังกลายเป็นสิ่งมีชีวิตประหลาดที่ไม่เคยมีใครเห็นมาก่อน
ในที่สุด แพรวาก็ทรุดตัวลงกับพื้นหมดสติไป ร่างกายของเธอกระตุกเล็กน้อย ดวงตาของเธอยังคงเบิกกว้าง แต่ไร้แวว และที่น่าตกใจที่สุดคือ เมื่อเธอลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตาของเธอดูล่องลอยและเต็มไปด้วยความเย็นชา ผิวหนังของเธอเริ่มมีเกล็ดบางๆ ปรากฏขึ้น และเธอรู้สึกเหมือนกำลังกลายเป็นบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ใช่คนอีกต่อไป
"ยินดีต้อนรับ... สู่การเป็นส่วนหนึ่งของไตรตัน"
