บัตรเชิญสีดำพาพวกเขาเข้าสู่อควาเรียมที่ไม่มีในแผนที่ 13 กฎห้ามละเมิด…แต่เมื่อทำตาม พวกเขากลับเริ่มหายไปทีละคน
ระทึกขวัญ,ผู้ใหญ่,จิตวิทยา,ยุคปัจจุบัน,ไทย,พล็อตสร้างกระแส,แฟนตาซี,สยองขวัญ,เอาตัวรอด,เอาชีวิตรอด,RulesofHorror,horror,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บรรยากาศตึงเครียดมากกว่าเดิมเมื่อพวกเขาไม่รู้ว่าจะเอาตัวเองออกไปจากที่นี่ได้อย่างไรโดยที่จะไม่โดนสถานที่แห่งนี้ปั่นหัวได้อีก แม้จะรู้ต้นตอของเรื่องทั้งหมดแล้ว แต่ก็ยังไม่สามารถที่จะเข้าถึงได้ทันที เพราะยังไม่มีใครล่วงรู้รหัสผ่านที่จะเข้าไปถึงโซนลับที่อยู่ด้านใต้ของตู้ปลาขนาดใหญ่ได้
แพรวาที่เงียบมานานเพราะกำลังใช้สมองไตร่ตรองหาทางออกของเรื่องนี้ก็เริ่มพูดขึ้นมา
“จริงๆ ฉันแอบเห็นด้วยกับพลอยนะ”
“เธอหมายถึงเรื่องไหน” อิฐหันไปถามด้วยความสงสัย
“เรื่องทำลายแกนพลังงาน มันอาจจะไม่เวิร์คก็ได้” เธอเอ่ยพูดด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความกังวล
“แล้วทำไมเธอถึงคิดแบบนั้น”
“ลองคิดดูดีๆ นะอิฐ ถ้าแกนพลังงานคือต้นตอทั้งหมดของที่นี่ การที่เราทำลายมันนั่นมันหมายความว่าอาจส่งผลกระทบกับทุกอย่างก็ได้” แพรวาหยุดนิ่งครู่หนึ่งก่อนจะเริ่มอธิบายต่อ “ระบบทั้งหมดหยุดทำงาน อาคารพวกนี้ก็มีโอกาสที่จะพังทลายลงด้วย ดีไม่ดีคนที่ถูกควบคุมอยู่อาจจะโดนกระทบไปด้วย มันอาจจะแย่กว่าเดิมก็ได้นะ”
“แต่เราไม่มีทางเลือกอื่น” อิฐย้ำ
“มันต้องมีสิ” แพรวาเถียงกลับพลางเดินวนไปรอบๆ ราวกับกำลังใช้ความคิด เธอเข้าใจดีในคำพูดของอีกฝ่าย เพราะเอาเข้าจริงใช่ว่าเธอจะมั่นใจเต็มร้อยว่าจะมีทางออกอื่น แต่เธอก็คิดว่าอย่างน้อยมันน่าจะดีกว่าการทำลายทั้งระบบ ถ้าเป็นแบบนั้นมันส่งผลกระทบเป็นวงกว้างมากกว่าการพยายามหาทางออกอื่นแน่นอน
อิฐและกวินเอาสมุดบันทึกขึ้นมาเปิดดูอีกครั้ง พยายามไล่อ่านทุกบรรทัดเพื่อหาว่ามีข้อมูลลับใดแอบซ่อนอยู่อีกบ้างหรือไม่ เพื่อที่ว่าจะได้นำมาใช้ให้เป็นประโยชน์ต่อการหาหนทางหนีออกไปจากที่นี่
อันที่จริงข้อมูลที่มีอยู่ในมือตอนนี้ก็เรียกได้ว่าแทบจะครบทั้งหมดแล้ว ขาดอยู่แค่อย่างเดียววนั่นก็คือรหัสผ่านสำหรับลงไปโซนลับที่อยู่ใต้ตู้ปลายักษ์นั้น
หากพวกเขาหาเจอ ก็เป็นอันจบเรื่องทุกอย่าง
หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะ...
ในระหว่างนั้นแพรวาสังเกตเห็นว่าอิฐและกวินกำลังจดจ่ออยู่กับสมุดบันทึก และเอาแต่พูดถึงแกนพลังงาน เธอจึงตัดสินใจบอกความคิดเห็นของเธอออกไปให้ทั้งสองคนได้รับรู้อีกครั้ง
“ไม่ว่ายังไงเราต้องหาทางออกไปจากที่นี่ให้ได้ก่อน” แพรวากล่าว ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหนักแน่น “เราไม่รู้ว่าการทำลายแกนพลังงานนั้นจะส่งผลกระทบอะไรบ้าง” เธอกังวลว่าการกระทำที่หุนหันพลันแล่นอาจทำให้สถานการณ์เลวร้ายลงกว่าเดิม
แพรวาเริ่มเดินสำรวจไปตามผนังห้องอย่างช้าๆ เธอพยายามมองหาร่องรอยของทางออกอื่นๆ ที่อาจไม่ปรากฏในแผนที่ หรือทางออกฉุกเฉินที่ถูกซ่อนไว้ เธอเดินไปตามทางเดินแคบๆ ที่นำไปสู่ส่วนที่มืดมิดยิ่งกว่าเดิม ราวกับว่าเธอถูกดึงดูดด้วยพลังงานบางอย่างที่มองไม่เห็น เธอหยุดอยู่หน้าทางเดินที่ดูเหมือนจะตัน แต่มีรอยร้าวขนาดใหญ่ปรากฏอยู่บนผนัง และแสงสลัวๆ ส่องออกมาจากรอยร้าวเหล่านั้น
“ทางออก... มันต้องอยู่ที่นี่แน่” แพรวาพึมพำ เธอเอื้อมมือออกไปสัมผัสรอยร้าวบนผนังอย่างแผ่วเบา เธอรู้สึกถึงกระแสลมเย็นยะเยือกที่พัดผ่านเข้ามา ราวกับว่ามีอากาศจากภายนอกกำลังเล็ดลอดเข้ามา
ทันใดนั้น แสงไฟในทางเดินก็ดับลงอย่างสิ้นเชิง ความมืดมิดเข้าปกคลุมอย่างสมบูรณ์ ทำให้พวกเขาไม่สามารถมองเห็นอะไรได้เลย
เสียงประกาศของอควาเรียมไตรตันกลับมาอีกครั้ง มันดังก้องไปทั่วบริเวณ
“ทางออก... คือภาพลวงตา จงหลงทาง... และกลายเป็นนิรันดร์"
อิฐรีบเข้าไปหาแพรวา เขามองไปที่รอยร้าวบนผนังด้วยความสนใจ “ระบบรักษาความปลอดภัยของอควาเรียม มันตอบสนองต่อการเคลื่อนไหวของน้ำ บางทีเราอาจจะใช้คลื่นน้ำเพื่อรบกวนระบบ และเปิดทางออกได้” เขานึกถึงข้อมูลที่เขาเคยอ่านในสมุดบันทึกของนักวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับกลไกการทำงานของอควาเรียมแห่งนี้
“คลื่นน้ำอย่างนั้นเหรอ แล้วเราจะสร้างคลื่นน้ำกันได้ยังไง” แพรวามองอิฐด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวังที่ริบหรี่ “นายคิดว่ามันจะได้ผลเหรอ?” แพรวาถาม
อิฐพยักหน้า “มันคือโอกาสเดียว เราต้องลอง” เขาหันไปมองกลุ่มคน “เราต้องหาทางสร้างคลื่นน้ำขนาดใหญ่ให้ได้”
ขณะที่พวกเขากำลังปรึกษาหารือกันและพยายามจะหาทางสร้างคลื่นน้ำ จู่ๆ เสียงคำรามดังสนั่นหวั่นไหวก็ดังมาจากด้านหน้า สิ่งมีชีวิตทดลองขนาดมหึมา ปรากฏขึ้นตรงหน้าพวกเขาอีกครั้ง
“มันมาแล้ว ตั้งใจมาขัดขวางเราแน่ๆ” แพรวาเอ่ยบอกเสียงสั่น แม้เธอจะกลัวแต่ก็ยังยืนหยัดที่จะสู้
“มันรู้ได้ไง” พลอยถามขึ้น
“เพราะมันจับตาดูพวกเราอยู่ตลอดยังไงล่ะ” อิฐตอบด้วยถ้อยคำที่ชัดเจน เขาผลักให้พลอยไปหลบหลังเขา ส่วนแพรวาและกวินก็เดินมายืนเคียงข้างเขาเพื่อเผชิญหน้ากับตัวประหลาดนั้น
แม้ว่าพวกเขาจะเกิดความกลัวขึ้นมาอย่างรุนแรง แต่ก็พอจะสังเกตได้ว่าสิ่งมีชีวิตทดลองที่โผล่มาในครั้งนี้ ไม่ได้ไล่ล่าพวกเขาอย่างในครั้งก่อนๆ ไม่มีการพุ่งกระโจนเข้าใส่พวกเขาในทันที มีเพียงแต่การยืนคุมเชิงกันเท่านั้น ดูๆ ไปแล้วเหมือนกับว่ามันมาเพื่อขัดขวางทุกความพยายามที่จะหลบหนีหรือหาทางออกไปจากอควาเรียมเสียมากกว่า
ในระหว่างนั้นเอง เสียงประกาศอันเยือกเย็นก็ดังก้องขึ้นอีกครั้ง
"ทางออก...คือภาพลวงตา... จงหลงทาง... และกลายเป็นนิรันดร์..."
"ยินดีต้อนรับ... สู่การเป็นส่วนหนึ่งของไตรตัน... ผู้เฝ้ารอคอย... ตลอดกาล..."
