บัตรเชิญสีดำพาพวกเขาเข้าสู่อควาเรียมที่ไม่มีในแผนที่ 13 กฎห้ามละเมิด…แต่เมื่อทำตาม พวกเขากลับเริ่มหายไปทีละคน
ระทึกขวัญ,ผู้ใหญ่,จิตวิทยา,ยุคปัจจุบัน,ไทย,พล็อตสร้างกระแส,แฟนตาซี,สยองขวัญ,เอาตัวรอด,เอาชีวิตรอด,RulesofHorror,horror,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
การที่เจ้าหน้าที่ลึกลับประจำอควาเรียมไตรตันเปิดเผยว่าพวกเขาทุกคนถูกเลือกให้เป็นส่วนหนึ่งของที่นี่ไปตลอดกาล ทำให้ตอนนี้ความหวังที่จะหลบหนีเลือนรางลงไปทุกขณะ จากที่คิดว่าจะได้พากันรอดชีวิตออกไปด้วยกันกลับกลายเป็นว่าปลายทางมันมืดมิดไร้แสงสว่างที่ปลายอุโมงค์แบบสุดๆ มองไม่เห็นหนทางที่จะมีชีวิตรอดเลยแม้แต่นิดเดียว
คนเดียวที่ดูเหมือนจะมีความสุขกับสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้เห็นจะมีเพียงแต่เจ้าหน้าที่ลึกลับคนนั้นเพียงคนเดียว ที่ดูจะไม่ยี่หระกับเรื่องราวประหลาดที่เกิดขึ้นภายในอควาเรียมนี้ราวกับคุ้นชินกับมันเสียเหลือเกิน
พลอยถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อหันไปมองรอบกายแล้วค้นพบว่าเธอคงจะต้องติดอยู่ที่นี่ตลอดไป ไร้โอกาสได้กลับบ้าน “พวกเราจะไม่มีวันได้ออกจากที่นี่เลยใช่ไหม” เธอบ่นพึมพำด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
แกร็ก!
เสียงหนึ่งดังขึ้นระหว่างนั้น พวกเขาหันไปมองตามจุดที่เกิดเสียง หัวใจเต้นแรงขึ้นอีกครั้งด้วยความกลัว ไม่มีใครรู้ว่าเบื้องหลังประตูบานนั้นจะต้องเผชิญหน้ากับความน่ากลัวใดอีก
“ฉันว่า... พวกเราควรไปต่อนะ” อิฐบอกด้วยน้ำเสียงหวาดระแวง แม้เขาจะไม่ได้อยากเดินต่อไปข้างหน้าสักเท่าไหร่ แต่ด้วยกฎเหล็กของที่นี่ระบุไว้ว่าห้ามเดินถอยกลับไปทางเดิมที่เดินมาแล้ว เพราะงั้นทางรอดเดียวคือพวกเขาทุกคนจะต้องเดินต่อไปข้างหน้าเท่านั้น
อิฐส่งสายตาให้กับคนที่ยังพอมีสติหลงเหลืออยู่ให้ช่วยกันพาคนอื่นๆ ไปด้วยกัน เขารู้ว่าคนที่โดนลงโทษจนไร้สตินั้นจะสร้างภาระให้กับพวกเขา แต่ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยพวกนั้นทิ้งไว้ที่นี่แน่ๆ
ระหว่างที่พวกเขากำลังเดินผ่านทางเดินที่เพิ่งเปิดออก อยู่ๆ ฟ้าที่กำลังอยู่ในสภาพล่องลอยและพูดจาไม่สามารถจับใจความได้ก็เดินเข้าไปใกล้ห้องน้ำที่อยู่ทางขวามือของทางเดิน ห้องน้ำนั้นดูเก่าแก่และมืดสลัวกว่าโซนอื่น แต่สิ่งที่ทำให้ฟ้าสนใจคือกระจกบานหนึ่งที่อยู่เหนืออ่างล้างหน้า กระจกนั้นดูเก่าแก่และมีรอยด่างดำ ราวกับไม่เคยถูกทำความสะอาดมานาน แต่ฟ้ากลับรู้สึกว่ามันมีบางสิ่งที่ดึงดูดใจเธออย่างประหลาด ราวกับว่ามันกำลังนำเธอไปสู่คำตอบที่เธอตามหา
ฟ้าเดินเข้าไปใกล้กระจกบานนั้นอย่างช้าๆ ดวงตาของเธอดูลึกลับและเต็มไปด้วยความเข้าใจ เธอใช้มือลูบไล้กระจกอย่างแผ่วเบา แล้วเธอก็เห็นข้อความปริศนาปรากฏขึ้นบนผิวกระจก ข้อความนั้นถูกเขียนด้วยลายมือที่หวัดและดูเหมือนจะเรืองแสงเล็กน้อย มันเป็นคำเตือนเกี่ยวกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้า
“ฟ้า! อย่าอ่านข้อความนั้นนะ!” พลอยกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวสุดขีด เธอจำกฎข้อที่ 12 ได้เป็นอย่างดี “ห้ามอ่านข้อความที่เขียนบนกระจก!”
“แต่ฉัน... ฉันต้องรู้...” ฟ้าพึมพำ น้ำเสียงของเธอดูล่องลอยแต่ก็แฝงไว้ด้วยความมุ่งมั่น เธอเชื่อว่าการอ่านข้อความนี้จะทำให้เธอเข้าใจถึงพลังงานที่ซ่อนอยู่ในสถานที่แห่งนี้ และอาจจะได้ค้นพบคำตอบเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างพลังจิตของเธอและสิ่งที่เกิดขึ้นในอควาเรียม
แต่ไม่ทันแล้ว ฟ้าได้จ้องมองไปที่ข้อความปริศนาบนกระจก และอ่านออกเสียงออกมาแล้ว!
"กฎข้อที่ 12... ห้ามอ่านข้อความที่เขียนบนกระจก!"
เสียงประกาศดังลั่นขึ้น ทำเอาทุกคนสะดุ้งไปตามๆ กัน แม้จะได้ยินมันบ่อยครั้งแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้พวกเขารู้สึกชินกับมันสักที เพราะพวกเขารู้ว่าสิ่งที่จะเกิดขึ้นหลังจากเสียงสังเคราะห์นั่นจบลงมันโหดร้ายแค่ไหน
ภาพสะท้อนของฟ้าปรากฏขึ้นบนผิวกระจก แต่ภาพสะท้อนนั้นไม่ได้นิ่งเหมือนกระจกเงาทั่วไป มันกลับเคลื่อนไหวอย่างอิสระและมีใบหน้าที่บิดเบี้ยว ดวงตาของภาพสะท้อนเป็นสีดำสนิท และมันกำลังส่งเสียงหัวเราะเยาะที่เย็นยะเยือกและน่าขนลุกออกมา ข้อความปริศนาบนกระจกเริ่มเรืองแสงสว่างจ้าขึ้นและพุ่งตรงเข้ามาที่ดวงตาของฟ้าราวกับจะดูดกลืนเธอเข้าไปในความมืดมิดของกระจก
“ความจริง... คือภาพหลอน จงรับมันไว้ และกลายเป็นนิรันดร์"
เสียงสังเคราะห์นั้นดังก้องอยู่ในโสตประสาทของฟ้าราวกับจะเย้ยหยันความหวังที่จะได้กลับออกไปเผชิญโลกภายนอกอีกครั้งของเธอ
“กรี๊ดดด!!” ฟ้ากรีดร้องสุดเสียง เธอพยายามถอยหลัง แต่ภาพสะท้อนในกระจกกลับพุ่งเข้ามาหาเธอ ราวกับจะกลืนกินร่างของเธอเข้าไปในกระจก เธอมองเห็นภาพหลอนของตัวเองที่กำลังหัวเราะเยาะ และพูดบางอย่างที่เธอไม่สามารถได้ยิน แต่รู้สึกได้ถึงความหมายอันน่าหวาดกลัว
“ฟ้า!” อิฐร้องเรียกด้วยความตกใจ เขามองฟ้าที่กำลังกรีดร้องและตัวสั่นไม่หยุด ใจอยากจะเข้าไปช่วยแต่ก็กลัวว่าจะโดนลูกหลงไปด้วย เขายืนสังเกตุการณ์อยู่ห่างๆ สิ่งที่เขาเห็นได้ชัดคือดวงตาของฟ้าที่เริ่มล่องลอยและเต็มไปด้วยความหวาดกลัวสุดขีด
พลอยกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว เธอมองฟ้าที่กำลังทรมาน และเริ่มรู้สึกว่ารอยตราประทับบนมือของเธอกำลังร้อนขึ้นมาอีกครั้งอย่างรุนแรง
อาการของฟ้าเริ่มแย่ลงเรื่อยๆ เธอกรีดร้องอย่างต่อเนื่อง ร่างกายของเธอกระตุกรุนแรง ดวงตาเบิกกว้างและเต็มไปด้วยความหวาดกลัวสุดขีด ใบหน้าของเธอซีดเผือดราวกับไร้ชีวิต เธอพึมพำถึงเรื่องราวในอดีตที่ไม่มีใครเคยได้ยิน ราวกับว่าเธอกำลังใช้ชีวิตอยู่ในอดีตของอควาเรียม
“ฟ้า! เธอ... เธอโอเคหรือเปล่า” พลอยถามออกไปด้วยความหวาดกลัว เธอเขย่าตัวฟ้าเบาๆ แต่ฟ้ากลับมองเธอด้วยแววตาที่ว่างเปล่าและเต็มไปด้วยความสับสน
อิฐมองไปที่ฟ้าด้วยแววตาที่เหมือนจะรู้อะไรบางอย่าง “มันไม่ได้ฆ่า... แต่มันทำให้เธอติดอยู่ในวังวนของภาพหลอนและไม่สามารถแยกแยะความจริงกับภาพหลอนได้”
เสียงประกาศอันคุ้นเคยดังอีกครั้งหลังจากที่มีคนละเมิดกฎ
“หนึ่ง... ถูกกลืนกิน สอง... ถูกพราก สาม... ถูกบิดเบือน สี่... ถูกลบเลือน ห้า... ถูกแบ่งแยก หก... ถูกหลอกหลอน เจ็ด... ถูกจองจำในอดีต แปด... ถูกตามล่า เก้า... ถูกจองจำในความจริง สิบ... ถูกลบเลือนความทรงจำ สิบเอ็ด... ถูกเปลี่ยนแปลง สิบสอง... ถูกจองจำในภาพลวงตา"
“ยินดีต้อนรับ สู่การเป็นส่วนหนึ่งของไตรตัน ผู้เฝ้ารอคอยตลอดกาล”
เป็นสิ่งที่อิฐไม่เคยเข้าใจ ว่าทำไมอควาเรียมต้องประกาศจำนวนของผู้ที่ถูกลงโทษ รวมถึงผลลัพธ์ที่แต่ละคนได้รับ บางคนได้รับบทลงโทษเพียงหนึ่งครั้ง แต่บางครั้งก็ได้รับผลกระทบจากบทลงโทษถึงสองครั้ง เหมือนกับที่ฟ้าโดน ไหนจะคนอย่างพลอยและลุงแดงที่ถึงแม้จะละเมิดกฎแต่ก็ยังพอจะมีสติหลงเหลืออยู่เมื่อโดนลงโทษไปแล้ว
แม้ว่าจะมีบันทึกของนักวิทยาศาสตร์ที่เคยทำงานอยู่ที่นี่ไว้ในมือ แต่นั่นก็ยังไม่ได้สร้างความความกระจ่างชัดให้กับพวกเขาสักเท่าไหร่นัก อย่างแรกที่เขาควรจะต้องทำเพื่อให้ทุกอย่างชัดเจนมากกว่านี้คงหนีไม่พ้นการตามหาแกนพลังงานซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมดที่นี่
ไม่อย่างนั้นคงจะไม่มีใครได้ออกไปจากที่นี่อีก...
...ตลอดกาล
