บัตรเชิญสีดำพาพวกเขาเข้าสู่อควาเรียมที่ไม่มีในแผนที่ 13 กฎห้ามละเมิด…แต่เมื่อทำตาม พวกเขากลับเริ่มหายไปทีละคน
ระทึกขวัญ,ผู้ใหญ่,จิตวิทยา,ยุคปัจจุบัน,ไทย,พล็อตสร้างกระแส,แฟนตาซี,สยองขวัญ,เอาตัวรอด,เอาชีวิตรอด,RulesofHorror,horror,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
สภาพของลุงแดงที่ร่วงตกลงมาบนพื้นเมื่อครู่สร้างความหวาดผวาให้กับกลุ่มคนที่เหลืออย่างหนัก หลังจากที่ลุงแดงถูกตามล่าจากการละเมิดกฎ บทลงโทษที่เกิดขึ้นกับลุงแดงก็น่ากลัวเสียจนขวัญผวา ตอนที่ลุงแดงลอยค้างอยู่ในอากาศเป็นเรื่องที่เหนือจินตนาการของทุกคนไปมาก ไม่มีใครคาดคิดว่ามันจะเกิดขึ้น
การเปลี่ยนแปลงอันน่าสะพรึงกลัวที่เกิดขึ้นกับเพื่อนๆ ยิ่งตอกย้ำความจริงอันโหดร้ายว่าอควาเรียมไตรตันไม่ใช่แค่สถานที่จัดแสดงสัตว์น้ำ แต่เป็นกับดักที่กลืนกินพวกเขาไปทีละคน แสงสลัวจากตู้ปลาที่ดูบิดเบี้ยวในทางเดินสะท้อนใบหน้าของพวกเขา เผยให้เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวังและความพ่ายแพ้
ลุงแดงได้สติ เปลือกตาค่อยๆ เปิดขึ้น เขาพยายามที่จะลุกขึ้นนั่ง กวินรีบเข้าไปประคองลุงที่ยังคงตัวสั่นไม่หยุด ใบหน้าของลุงซีดเผือดและเต็มไปด้วยความหวาดกลัวสุดขีด “ลุงแดง! เป็นยังไงบ้างครับ!” กวินถามด้วยความเป็นห่วง เขามองลุงแดงอย่างหดหู่ก่อนจะเบนสายตามองไปที่เพื่อนๆ ที่กำลังเปลี่ยนแปลงอย่างน่ากลัว “เมื่อไหร่เรื่องบ้าพวกนี้มันจะจบสักที!!” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น
พลอยมองลุงแดงด้วยความหวาดกลัว น้ำเสียงสั่นเครือ “มันคืออะไรน่ะ...ที่ตามล่าลุงแดง”
“ไม่มีใครรู้” แพรวาตอบ
อิฐเดินเข้ามาใกล้ลุงแดง เขามองไปที่ลุงแดงด้วยความสนใจ “ลุงเห็นอะไรครับ ไอ้ที่มันตามล่าลุง” อิฐถามเสียงเรียบ
ลุงแดงตัวสั่นไม่หยุด เขาพยายามจะพูด แต่เสียงของเขาติดๆ ขัดๆ “มัน... มันเหมือนปีศาจ... มันไม่มีตัวตน... แต่มัน... มันสัมผัสได้!”
“เราจะทำยังไงกันต่อดี?” กวินถามขึ้นมา สีหน้าของเขาอ่อนล้าเดต็มที น้ำเสียงที่ใช้ก็ฟังดูเหมือนกับว่ากำลังรู้สึกหมดหนทาง
“ต้องหาทางออก” อิฐพูดพร้อมกวาดสายตาไปทั่วบริเวณ
แพรวากำลังยืนอยู่ใกล้กับทางแยกที่ทอดยาวออกไปอีกเส้นทางหนึ่ง มันเป็นทางเดินที่ดูเหมือนจะเป็นส่วนที่ค่อนข้างเก่าแก่ของอควาเรียม ผนังบางส่วนมีรอยร้าว และแสงไฟก็ดูสลัวกว่าโซนอื่นมาก แต่สิ่งที่ทำให้แพรวาสนใจคือประตูบานหนึ่งที่อยู่สุดทางเดิน ประตูนั้นดูเก่าแก่และมีสนิมเกาะหนาแน่น ราวกับไม่เคยถูกเปิดมานาน แต่แพรวากลับรู้สึกว่ามันมีบางสิ่งที่ดึงดูดใจเธออย่างประหลาด ราวกับว่ามันกำลังนำไปสู่คำตอบที่เธอตามหา
“ทุกคนคะ... ดูนั่นสิ” แพรวาเรียก น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้นปนความหวาดกลัว “ประตูบานนั้น... มันดูเหมือนจะเป็นทางออก” เธอเดินเข้าไปใกล้ประตูบานนั้นอย่างช้าๆ หัวใจของเธอเต้นระรัวด้วยความหวังที่ริบหรี่ แต่ก็มีบางอย่างที่กระตุ้นให้เธอกล้าที่จะเข้าไปใกล้
“แพรวา! อย่าเปิดประตูนั้นนะ!” กวินร้องเตือนเสียงดัง เขานึกถึงกฎข้อที่ 9 ที่ถูกประกาศไปแล้ว “มันมีกฎ... ห้ามเปิดประตูที่ปิดอยู่!”
“แต่กวิน! มันอาจเป็นทางออกเดียวของเรานะ!” แพรวาตอบกลับด้วยความใจร้อน เธอเชื่อในสัญชาตญาณของเธอ และต้องการหาทางออกจากที่นี่ให้ได้ “ฉันต้องลอง!”
เธอเอื้อมมือออกไปที่ลูกบิดประตูที่ขึ้นสนิม และออกแรงบิดมันอย่างสุดกำลัง
กึก!
มันถูกล็อกเอาไว้...
เสียงประกาศก้องดังไปทั่วบริเวณ ทั้งรุนแรง เกรี้ยวกราด และดุดัน แพรวาหัวใจตกวูบ เธอรู้ดีว่าสิ่งที่เธอทำมันละเมิดกฎของสถานที่แห่งนี้ แต่ถ้าเธอไม่ทำก็คงไร้ซึ่งความหวังที่จะได้ออกจากที่นี่โดยสิ้นเชิง
"กฎข้อที่ 9... ห้ามเปิดประตูที่ปิดอยู่!"
แสงไฟในทางเดินที่แพรวากำลังจะเปิดประตูก็เริ่มกะพริบถี่ขึ้นอย่างบ้าคลั่ง เช่นเคยผนังและตู้ปลาโดยรอบเริ่มบิดเบี้ยวไปจากเดิม มิติของสถานที่กำลังเปลี่ยนแปลงเหมือนกับที่คนก่อนหน้าโดนลงโทษ แต่ดูเหมือนว่าร่างกายของแพรวาเองจะยังไม่ได้รับผลกระทบอะไร
แกร็ก!
จู่ๆ ประตูบานนั้นก็เปิดออกอย่างช้าๆ แต่เบื้องหลังประตูไม่ได้เป็นทางออกสู่โลกภายนอกอย่างที่แพรวาคาดหวัง! แต่มันกลับเปิดสู่ห้องมืดสนิทที่เต็มไปด้วยความว่างเปล่า และมีเพียงตู้ปลาขนาดใหญ่ตู้หนึ่งที่ถูกขังอยู่ภายในห้องนั้น ตู้ปลาขนาดใหญ่นั้นดูมืดมิดและไร้แสงสว่างใดๆ ราวกับเป็นห้วงอวกาศที่ไร้จุดสิ้นสุด แต่เมื่อแพรวามองเข้าไปใกล้ เธอก็เห็นภาพหลอน ที่น่าสะพรึงกลัวปรากฏขึ้นภายในตู้
ภาพหลอนนั้นเป็นภาพพ่อของเธอ แต่พ่อของเธอไม่ได้อยู่ในสภาพปกติ ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยว ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเกล็ดปลาสีเขียวอมดำ ดวงตาของเขาเรืองแสงสีแดงก่ำ และเขากำลังจ้องมองมาที่แพรวาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมาน
“ความจริง... คือความมืดมิด... จงรับมันไว้... และกลายเป็นส่วนหนึ่งของมัน..."
เสียงสังเคราะห์นั้นดังก้องอยู่ในโสตประสาทของแพรวา ราวกับจะเย้ยหยันความหวังของเธอ
“พ่อ!!!!” แพรวากรีดร้องสุดเสียง เธอล้มลงกับพื้นด้วยความตกใจและหวาดกลัว ใบหน้าของเธอซีดเผือดราวกับไร้ชีวิต
“แพรวา! เป็นอะไรไป!!!” กวินรีบพุ่งเข้าไปหาแพรวา เขามองเข้าไปในห้องมืดนั้น แต่สิ่งที่เขาเห็นมีเพียงความว่างเปล่าและตู้ปลาที่มืดมิด ไม่ได้เห็นภาพหลอนอย่างที่แพรวาเห็น
พลอยกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว เธอมองแพรวาที่กำลังกรีดร้องและตัวสั่นไม่หยุด และเริ่มรู้สึกว่ารอยตราประทับบนมือของเธอกำลังร้อน ขึ้นมาอีกครั้งอย่างรุนแรงและเมือกสีแดงข้นคลั่งอย่างบ้าคลั่ง
อิฐเดินเข้ามาใกล้แพรวา เขามองไปที่แพรวาด้วยความเข้าใจ “การเปิดประตูบานนั้น คือการเผชิญหน้ากับความจริงที่ซ่อนเร้น” เขามองไปที่รอยแผลที่ปรากฏขึ้นบนร่างกายของแพรวาหลังจากเธอพุ่งตัวออกมาจากห้องมืดนั้น รอยแผลนั้นเป็นรอยขีดข่วนคล้ายกับรอยเล็บที่ยาวและแหลมคม “รอยแผลนี่มัน... อะไรกัน” อิฐพึมพำ
“เธอได้เห็นความจริงของอดีตแล้ว” ลุงแดงกล่าวด้วยน้ำเสียง ท่าทียังเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและหวาดระแวง หลังจากที่โดนเล่นงานลุงแดงก็พูดไม่ค่อยจะเป็นคำ แต่ครั้งดูเหมือนว่าเขาพยายามอย่างมากที่จะฝืนบอกในสิ่งที่ตัวเองพอจะรู้ “และตอนนี้อดีตกำลังจะหลอกหลอนเธอไปตลอดกาล”
อาการของแพรวาเริ่มแย่ลงเรื่อยๆ เธอกรีดร้องอย่างต่อเนื่อง ร่างกายของเธอกระตุกรุนแรง ดวงตาเบิกกว้างและเต็มไปด้วยความหวาดกลัวสุดขีด ใบหน้าของเธอซีดเผือดราวกับไร้ชีวิต เธอกรีดร้องซ้ำๆ ว่า “พ่อ! ไม่จริง! นั่นไม่ใช่พ่อของฉัน!”
เธอกรีดร้องสุดเสียงก่อนจะหมดสติล้มลงไปนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น
“แพรวา!” กวินย่อลงไปเขย่าตัวแพรวาเบาๆ แต่แพรวากลับแน่นิ่ง “ธะ... เธอตายหรือเปล่า?”
“ไม่หรอก คนอื่นไม่ตาย เธอก็น่าจะยังไม่ตายเหมือนกัน...” อิฐอธิบาย
“เธอยังไม่ตายหรอก แต่เธอกลายเป็นผู้ถูกจองจำ เธอได้รู้ความจริงส่วนหนึ่งของที่นี้ จึงถูกทำให้กลายเป็นส่วนหนึ่งของอดีตที่มืดมิดของอควาเรียม” ลุงแดงพยายามอธิบายต่ออย่างยากลำบาก
ทันทีที่พูดจบ ชายชราก็หมดสติล้มพับไปกองอยู่ที่พื้น ทำให้ทั้งพลอย กวิน และอิฐรู้สึกขนลุกซู่ขึ้นทั่วทั้งร่าง
เสียงประกาศของอควาเรียมดังขึ้นอีกครั้ง... มันเต็มไปด้วยความเย้ยหยันอันแสนเย็นยะเยือก
“หนึ่ง... ถูกกลืนกิน สอง... ถูกพราก สาม... ถูกบิดเบือน สี่... ถูกลบเลือน ห้า... ถูกแบ่งแยก หก... ถูกหลอกหลอน เจ็ด... ถูกจองจำในอดีต แปด... ถูกตามล่า เก้า... ถูกจองจำในความจริง"
พวกเขาหันไปมองร่างของแพรวาที่นอนหลับสนิทอยู่บนพื้นไม่ไกลจากลุงแดงมากนัก พลางรู้สึกว่านี่เหมือนจะเป็นผลลัพธ์จากการลงโทษที่ดูน่ากลัวที่สุด เพราะเธอนอนนิ่งไปเลยแบบที่ไม่รู้ว่าจะเป็นหรือจะตาย ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสรอดชีวิตออกไปแบบคนอื่นอีกหรือเปล่า
