อบิเกล เด็กที่มีชีวิตที่ไม่เหมือนใคร เธอต้องตะลุยไปตามสถานที่ต่างๆ กับอาของเธอจนกระทั่งวันหนึ่งที่กับมาบ้านแล้วเธอก็ได้พบกับจดหมายที่เธอไม่คาดคิด จดหมายนี่จะเปลี่ยนชีวิตของเธอที่เธอไม่รู้จักอีกมากมาย
แฟนตาซี,ชาย-หญิง,รั้วโรงเรียน,ตะวันตก,อื่นๆ,แฟนฟิค,แฟนฟิคแฮร์รี่พอตเตอร์,เวทมนตร์,ฮอกวอตส์,รุ่นลูก,คาถา,แฮร์รี่พอตเตอร์,เด็กหญิงผู้รอดชีวิต,YukiCoCo,แฟนตาซีน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 17 การแข่งขัน
ดวงตาสีเขียวหรี่ตาลงสกัดกั้นสายลมที่โหมกระหน่ำเข้ามาจากการพุ่งทะยานไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เสื้อคลุมสีดำกำลังสะบัดพลิ้วไปตามแรงลม ใบหน้าของอบิเกลกำลังมีความสุขกับการโลดแล่นไปตามสายลม เหล่าปีหนึ่งที่กำลังบินไปตามทางก็ตะลึงกับความเร็วของอีกฝ่ายที่ตรงไปข้างหน้าโดยไม่สนใจพวกเขา ความเร็วที่อีกฝ่ายกำลังขับเคลื่อนไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน แต่เหมือนเคยเห็นผ่านเดลี่พรอเฟ็คว่าเคยมีนักขับขี่ไม้กวาดคนหนึ่งพุ่งตรงจัดการกับสัตว์วิเศษตนหนึ่ง แต่ไม่มีการเปิดเผยว่าคนผู้นั้นเป็นใคร ทำให้เหล่าปีหนึ่งกำลังคิดว่าคนผู้นั้นอาจจะอยู่ตรงนี้แล้วก็เป็นได้
แรงลมพัดเข้ามาจนฮิวโก้ต้องจับไม้กวาดที่เขาขี่ไว้แน่นที่สุด เขาหรี่ตาลงเมื่อแรงลมมาพร้อมกับฝุ่นที่กระจายมากระทบใบหน้าของเขา เขาลืมตาขึ้นมาหันไปมองอีกฝ่ายที่บินผ่านเขาไปด้วยความตกตะลึงเขาไม่เคยเห็นใครบินเร็วแบบนี้ มันยิ่งทำให้เขารู้สึกเหมือนตัวเองด้อยกว่าอีกฝ่ายมากกว่าเดิม เขาจับด้ามไม้แล้วย่อตัวลงเพื่อตั้งท่าก่อนจะเร่งความเร็วพุ่งทะยานตรงไปข้างหน้าอย่างไม่คิดชีวิต เด็กหญิงกำลังบินอยู่ข้างหน้าเห็นว่าญาติชายของตนเองกำลังขี่ไม้กวาดอย่างไม่คิดชีวิตนั้นทำให้เธอต้องบินตามไปเพื่อหยุดอีกฝ่าย
“ฮิวโก้!! หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!!” มอลลี่เตือนอีกฝ่ายแต่หารู้ไม่ว่าเขาไม่สนใจอะไรเลย
“อย่ามายุ่ง!! มอลลี่!!” ฮิวโก้กล่าวก่อนจะเร่งความเร็วอีกครั้งจนห่างจากอีกฝ่าย
“เจ้าบ้านี่!!”
อบิเกลได้ยินเสียงตะโกนจากด้านหลัง เธอหันกลับไปมองข้างหลังก็เห็นว่าฮิวโก้กำลังบินไล่ตามเธอมาด้วยความเร็ว นั้นทำให้สังเกตว่าอีกฝ่ายนั้นไม่เคยใช้คาถาเร่งความเร็ว เพราะดูเหมือนร่างกายอีกฝ่ายดูจะฝืนแต่ก็พยายามจะใช้มัน อบิเกลหันกลับไปมองทางข้างหน้าต่อโดยไม่สนใจอีกฝ่ายเธอพยายามเร่งความเร็วต่อ ทำให้ฮิวโก้ที่เร่งความเร็วอยู่ตอนแรกก็ไม่เห็นแล้วว่าอีกฝ่ายไปไหนเหลือแค่ทางข้างหน้าที่มีแต่ปีหนึ่งคนอื่นกำลังบินอย่างช้า ๆ เขามองซ้ายมองขวาหาอีกฝ่ายก่อนจะมีเสียงหนึ่งเอ่ยพูดขึ้นข้าง ๆ เขา
“กำลังหาอะไร!? วีสลีย์!!”
“!?” ฮิวโก้ได้ยินก็หันขวับ ดวงตาเบิกกว้างขึ้นจนดวงตาสีน้ำตาลเล็กลงเมื่อเห็นคนข้าง ๆ เขา “เมอร์รัล!!”
“หึ!”
อบิเกลยิ้มอย่างชอบใจเมื่อเห็นสีหน้าอันตกใจของอีกฝ่ายที่เห็นว่าเธอมาอยู่ข้าง ๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะเมื่อกี้เธออยู่ข้างอีกฝ่าย เมื่อกี้เธอเร่งความเร็วตรงไปข้างหน้าจนมาอยู่ข้าง ๆ อีกฝ่าย เธอจับด้ามไม้กวาดก่อนจะเร่งความเร็วไปข้างหน้าอีกนิด แล้วหันมาพูดใส่อีกฝ่าย
“รอบแรก!! ต่อไปรอบสอง!!!”
สิ้นคำพูดอบิเกลก็เร่งความเร็วบินไปข้างหน้าต่อ ฮิวโก้จับไม้กวาดแน่นเพราะแรงลมของอีกฝ่ายพัดตัวเขาไปด้านข้างเกือบทรงตัวไม่อยู่ เขาหายใจเข้าออกอย่างแรงอีกฝ่ายกำลังดูถูกเขาด้วยการมาแข่งกับเขานั้นยิ่งทำให้เขาไม่พอใจมากขึ้นจนใบหน้าของเขาเริ่มแดงด้วยความโกรธ
“กล้ามาท้าทายฉันงั้นเหรอ? เมอร์รัล!! ได้!!”
ฮิวโก้พุ่งทะยานไปข้างหน้าตามอีกฝ่ายไปอย่างรวดเร็ว ทั้งสองคนนั้นบินกันไปข้างหน้าจนเส้นผมและเสื้อของทั้งสองสะบัดพลิ้วไปตามแรงลม ทั้งสองบินจนมาถึงเส้นชัยรอบที่สองอีกรอบเดียว จะถึงรอบสุดท้ายอบิเกลเงยหน้ามองหาห่วงกลมที่จะต้องบินขึ้นไป เธอชะลอความเร็วมองด้วยความคิดว่าที่ว่าคงไม่มีใครตามเธอมาแน่ ๆ จนกระทั่งอีกฝ่ายลอยตัวมาอยู่ข้าง ๆ พร้อมกับท่าทางอันเยาะเย้ยเธอ
“เหนื่อยแล้วหรือไง? เมอร์รัล!?”
อบิเกลได้ยินเสียงอีกฝ่ายก็ได้แต่ถอนหายใจ เพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายยังตามมาได้โดยที่ควบคุมไม้กวาดก็จะไม่ไหวอยู่แล้วแท้ ๆ เธอหันใบหน้ากลับไปมองอีกฝ่าย
“หึ! นายคิดว่าฉันจะเหนื่อยง่าย ๆ หรือไง?”
“นึกว่าคนอ่อนแอแบบเธอจะเหนื่อยง่ายซะอีก~”
“เสียใจ...ฉันไม่ใช่นาย...ที่เอาแต่หาเรื่องคนอื่น เพียงแค่อคติในอดีต” อบิเกลประชดประชันใส่อีกฝ่าย
“ว่าไงนะ!?”
ฮิวโก้กำด้ามไม้อย่างแรง เขานึกย้อนคำพูดอีกฝ่ายซ้ำไปซ้ำมาจนเขารู้สึกปรี้ดจนเลือดมันขึ้นหน้า อบิเกลถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจก่อนจะเตรียมตัวบินไปข้างหน้าต่อ แต่ทว่าเธอก็โดนอีกฝ่ายพุ่งเข้ามาชนอย่างไม่ได้ตั้งตัว จนร่างกายของเธอเกือบหลุดจากไม้กวาด แต่เธอเกร็งร่างกายจนตัวเองยังไม่ตก อบิเกลก็หันไปจ้องมองอีกฝ่ายทันที
“นาย!! ทำบ้าอะไรกัน!!”
“ตกไปเลยไป!!”
ฮิวโก้พยายามยกขาขึ้นเตรียมถีบอีกฝ่าย อบิเกลเห็นแบบนั้นก็รีบตั้งตัวขึ้นไม้กวาดแล้วจับขาอีกฝ่ายแล้วดันออกไปทันที
“อ๊ากกกกกก!!”
“บ้าไปแล้วหรือไง!?”
“ฉันบ้าเธอก็บ้ากว่า!! ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อเธอ!! ป่านนี้อาแฮร์รี่ก็ยังอยู่คนที่ฉันเห็นเขาไปเป็นฮีโร่ของฉัน!!”
“แล้วทำไม!? พ่อฉันก็ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่ดี!! คงไม่ลืมนะ!! ครอบครัวพอตเตอร์ตายเพราะพวกผู้เสพความตายนะ!!” อบิเกลกล่าวพร้อมกับบินออกแล้วชนอีกฝ่าย
“อ๊าก!! ยัยนี้ มันก็แค่ข้ออ้างเท่านั้น!! มีหลักฐานว่าพ่อเธอทำ พ่อแม่ฉันต้องจัดการพ่อเธอแน่ ๆ”
“เจ้าบ้านี่!!”
อบิเกลรู้สึกถึงอาการที่เรียกว่าปรี้ดขึ้นหัวสุด ๆ วันนี้มีแต่เรื่องให้ปวดหัวตลอด ยิ่งอีกฝ่ายไม่ยอมเลิกราเธอคงต้องจัดการอีกฝ่ายจริง ๆ จัง ๆ เธอเร่งความเร็วไปข้างหน้าต่อไม่ให้อีกฝ่ายมาวุ่นวายกับเธอ แต่ทว่าความโกรธครอบงำทำให้ฮิวโก้ไม่สนใจอะไรเขาบินตามอีกฝ่ายไปอย่างโกรธเกรี้ยว ก่อนจะพุ่งชนจากด้านหลัง สกอร์เปียสที่ดูสถานการณ์อยู่ห่าง ๆ มาตลอดก็เห็นการกระทำอีกฝ่ายเขาก็รีบตะโกนเสียงดังทันที
“อบิเกล ระวังข้างหลัง!!”
อบิเกลได้ยินเสียงของสกอร์เปียสเธอก็รู้เลยว่าฮิวโก้กำลังพุ่งตรงมาหาเธออย่างเร็ว แต่เสี้ยววินาทีนั้นเองเพียงการตัดสินใจแค่ไม่กี่นาทีก็เห็นผล อบิเกลตัดสินใจพุ่งตรงไปข้างหน้าโดยไม่ให้อีกฝ่ายเห็นว่าข้างหน้านั้นเป็นอะไรจนกระทั่งเธอต้องหักเลี้ยว เธอก็หักเลี้ยวอย่างรวดเร็วจนฮิวโก้ไม่เห็นทางข้างหน้าตอนแรง เขาตาลุกวาวเมื่อเห็นทางข้างหน้าเป็นกองถังไม้เต็มไปหมดเขาก็พยายามจะหยุดไม้กวาดแต่ไม่ทัน เขาพยายามยกมือขึ้นบังใบหน้าของตนเองอย่างเร็ว ก่อนที่เขาจะพุ่งชนเข้ากับกองถังไม้เข้าอย่างจัดจนเกิดเสียงดังไปทั้งลานกว้างนั้น มอลลี่เห็นก็ตกใจที่ญาติของตนเองเกิดอุบัติเหตุ
“ฮิวโก้!!”
มอลลี่รีบลงจากไม้กวาดของเธอแล้ววิ่งตรงดิ่งไปหาอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว ตามมาด้วยอาจารย์แอนเดรียที่ตอนแรกพยายามจะหยุดเด็ก ๆ แต่ไม่ทัน เธอรีบตรงดิ่งไปดูอาการของเด็กชาย ส่วนอบิเกลพยายามจะหยุดไม้กวาดแต่ตอนนี้มันเร่งความเร็วไปสุดกำลังทำให้เธอหยุดไปได้นอกจากตรงไปข้างหน้า เธอตรงไปถึงเส้นชัยก่อนที่จะงัดไม้กวาดให้ทะยานขึ้นข้างบนตรงดิ่งไปที่ห่วงวงกลมที่ลอยอยู่ข้างหน้าก็มีเสียงของคนข้างล่างตะโกนขึ้นมา
“ไปเลย!!”
“ไปไม่ต้องสนอะไรเลย!!”
“อบิเกล!! ไปเลย!!!”
“ไป!! ไป!! ตรงไปเลย!! เมอร์รัล!!”
“ไปเลยยยยยยยยยยยยย!!”
เสียงเชียร์ของทุกคนดังก้องไปหมดทั้งสนาม เธอพุ่งตรงไปที่ห่วงวงกลมอย่างรวดเร็ว แต่มีบางอย่างผ่านสายตาของเธอตรงดิ่งเข้ามาหาเธอ นั้นทำให้เธอชะงักไปชั่วขณะ มือของเธอหลุดออกจากไม้กวาดข้างหนึ่งก่อนจะจับบางอย่างที่พุ่งตรงเข้ามาหาเธอ ร่างอันเล็กจ๋อยพุ่งตรงลอดห่วงวงกลมได้อย่างสำเร็จ เสียงยินดีดังก้องไปทั่วลานกว้างใหญ่ให้กับชัยชนะของอบิเกล ทุกคนต่างตื่นเต้นกับการแข่งนี้ที่ไม่คาดคิดว่าจะได้เจอกับตัว
“เยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย้!!!”
“อบิเกลสุดยอด!!”
“สลิธีริน!! สลิธีริน!! สลิธีริน!!”
“บ้านสลิธีรินมีคนที่รวดเร็วแบบนั้น สามารถเป็นซีกเกอร์ได้เลยนะนั้น!!”
“ทำไมอบิเกลไม่อยู่บ้านเรเวนคลอนะ!!”
“เสียดายคนแบบนี้สุด ๆ”
พวกเพื่อนต่างบ้านต่างพูดคุยกันอย่างสนุก นั้นทำให้บ้านสลิธีรินบางคนภูมิใจที่เป็นเพื่อนบ้านเดียวกับอบิเกล พวกลูน่ารีบบินไปหาอีกฝ่ายแล้วยินดีกับการฝึกครั้งนี้ แต่เมื่อกี้ไม่เหมือนฝึกเลยนอกจากการแข่งขันมากกว่า ระหว่างที่ทุกคนกำลังสนุกกับการฝึกนี้ อาจารย์แอนเดรียดูอาการของฮิวโก้ เขาได้รับบาดเจ็บการแขนที่กระแทกพื้นอย่างแรง อาจจะต้องเข้าเฝือก เธอจึงต้องขอให้ผู้ช่วยของเธอที่อยู่ไม่ห่างมากนักพาฮิวโก้ไปห้องพยาบาล เธอหันกลับไปมองเด็กหญิงที่กำลังลอยอยู่บนอากาศอย่างสงสัยถึงเรื่องบางอย่าง
อบิเกลลอยลงมาสู่พื้นหญ้าด้านล่างเธอมองรอบข้างก่อนที่ห่างตาของเธอก็หันไปเห็นว่าฮิวโก้โดนหามออกไปห้องพยาบาลเป็นที่เรียบร้อย นั้นทำให้เธอรู้สึกใจคอไม่ดีชอบกลว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้จะโดนเรียกผู้ปกครองไหม ถ้าเกิดความผิดพลาดโดนไล่ออก ใบอนุญาตการทำงานของเธอได้จบแน่ ๆ ก่อนที่เธอจะเห็นญาติอีกฝ่ายที่กำลังเดินกลับมาโดยไม่ได้ตามอีกฝ่ายไปห้องพยาบาล อบิเกลจ้องมองอีกฝ่ายที่กำลังเดินมาตรงมาทางนี้เธอกำลังคิดว่าจะพูดอะไรดี ช่วยอีกฝ่ายจะเป็นแบบฮิวโก้ เธอส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยเรียกอีกฝ่าย
“เอ่อ...วีสลีย์...”
“หือ?”มอลลี่เงยหน้าขึ้นมามองอีกฝ่ายที่เรียกเธอ แต่พอเห็นอีกฝ่ายตรงหน้าเธอก็เอ่ยพูดบางอย่างออกมา “เมอร์รัล...ฉันว่าเธอเตรียมตัวดีกว่านะ...”
“หมายความว่าไง?” อบิเกลกะพริบตาสองสามทีอย่างงุนงงว่าจู่ ๆ อีกฝ่ายมาเตือนว่าให้เธอเตรียมตัว
“ตอนโดนหามหมอนั้นเอาแต่พูดอะไรที่น่ารำคาญอย่างว่าจะแก้แค้นนะ...”
“อ๊ะ...” อบิเกลได้ยินแบบนั้นก็คิดอยู่แล้วว่าอีกฝ่ายคงไม่เลิกราจริง ๆ ก่อนจะมองอีกฝ่ายที่ยอมบอกเธอเรื่องญาติตัวเองจะทำอะไร “แต่ว่าทำไมเธอถึงยอมบอกฉันล่ะว่าหมอนั้นจะทำอะไร?”
“หือ? ก็...ฉันไม่ได้มีปัญหากับเธอ แล้วก็เรื่องที่ผ่านไปแล้วมันก็ย้อนกลับมาไม่ได้...แล้วอีกอย่าง...คนตายไปแล้ว...เราจะรื้อฟื้นทำไมเนอะ?”
“อืม...” อบิเกลพยักหน้าเบา ๆ ก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินมาหาเธอแล้วแตะไหล่เบา ๆ
“ไม่ต้องห่วง เกิดอะไรขึ้น ฉันช่วยแก้ต่างให้ ยังไงฉันก็อยากให้หมอนั้นได้สติสักที ไม่ใช่ทำอะไรไม่คิด”
“ขอให้หมอนั้นได้สติเร็ว ๆ ละกัน” อบิเกลกล่าวอย่างเห็นด้วยกับอีกฝ่าย “ขอบใจนะ วีสลีย์”
“มอลลี่ เรียกฉันว่ามอลลี่ก็ได้!”
“มอลลี่...งั้นเรียกฉันว่าอบิเกลก็ได้นะ”
“อ๊ะ...อืม...” มอลลี่ตอบสั้น ๆ เธอกำลังนึกบางอย่าง
ทั้งสองคนยืนกันเงียบ ๆ ไม่กี่นาทีพวกเพื่อน ๆ ของอบิเกลก็เดินตรงกันเข้ามาพร้อมกับแสดงความยินดีเรื่องที่อีกฝ่ายชนะวีสลีย์ อบิเกลได้แต่ทำสีหน้าเหนื่อย ๆ วันนี้เธอใช้พลังกายไปเยอะจนปวดเมื่อยไปหมดจนกระทั่งอาจารย์แอนเดรียเดินตรงมาหาพวกเธอ นั้นทำเอาอบิเกลประหม่าหน่อย ๆ ก่อนจะอธิบายถึงเรื่องเมื่อกี้
“อาจารย์ค่ะ เมื่อกี้...”
“ไม่ต้องห่วง คุณวีสลีย์ไม่เป็นอะไรมากแค่มีแผลถลอกกับอาจจะต้องใส่เผือกเท่านั้น เดียวก็หาย”
“ค่ะ...ส่วน...เหตุการณ์เมื่อกี้...”
“เมื่อกี้เป็นทุกปีที่จะมีพวกชอบแข่งกัน แต่อาจารย์จะถือว่าผิดร่วมคงต้องหักคะแนนต่อบุคคล”
อบิเกลได้ยินก็เข้าใจเพราะเธอก็ผิดเช่นเดียวกัน เพราะทำให้มีคนบาดเจ็บขึ้นถึงแม้อีกฝ่ายจะทำตัวเองก็ตามที
"แต่ว่า..."
อบิเกลเงยหน้ามองอาจารย์แอนเดรียที่เหมือนจะพูดบางอย่างต่อ
“ตอนเธอใกล้ถึงห่วงวงกลม...มีอะไรทำให้เธอชะงักจนต้องปล่อยมือจากไม้กวาดงั้นเหรอ?"
“!?”
อบิเกลเบิกตากว้างขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่ายที่เห็นเหตุการณ์ตอนที่เธอใกล้ถึงห่วงวงกลมว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ พวกเพื่อน ๆ ต่างมองอบิเกลอย่างสงสัยว่าอาจารย์พูดอะไรกัน ก่อนที่เธอจะส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะยกมือขึ้นมา มือของเธอกำลังกำบางอย่างอยู่
“เธอกำลังกำอะไร?”
“สิ่งนี้คือสิ่งที่ทำให้หนูชะงักไปชั่วขณะจนต้องยกมือขึ้นมาจับมันไว้ค่ะ”
อาจารย์แอนเดรียและเด็ก ๆ ทุกคนต่างมองว่าสิ่งในมือของอีกฝ่ายคืออะไร พอเธอกางมือออกสิ่งตรงหน้าทำให้ทุกคนเบิกตากว้างกันอย่างตกใจ ลูกบอลกลมสีทองมันวาว มีรอยนู้นเป็นลวดลายตามลูกและปีกสีทองบางกำลังกลางออกมา ทุกคนเห็นต่างอ้าปากค้างจนอบิเกลมองอย่างงุนงงว่าเกิดอะไรขึ้น
“ทุกคน...เป็นอะไรกันหมดนะ?”
เสียงของอบิเกลเตือนสติทุกคน ทำให้ทุกคนต่างส่งเสียงออกมาในทันใด
“ลูกโกลเด้นสนิช!!!”
อบิเกลตกใจเสียงทุกคนที่ตะโกนออกมา แต่เธอนั้นไม่รู้ว่าลูกกลมสีทองนี้คืออะไร ก่อนจะเอ่ยถามอีกครั้ง
“ลูกอะไรนะคะ?”
“อบิเกลไม่รู้จักเหรอ? นี่คือลูกโกลเด้นสนิช เป็นลูกบอลที่มีคะแนนสูงสุดถึง 20 คะแนนในการแข่งควิดดิช แล้วคนที่จับได้มีแต่คนที่เป็นซีกเกอร์เท่านั้น เพราะมันเร็วและไวมาก ๆ”
“คนที่จับมันได้ต้องมีทักษะและความเร็วที่มองเห็นมัน”
“ใช่ แล้วนี่เธอจำมันได้ตอนที่กำลังพุ่งตรงเข้าห่วงวงกลมนั้นนะเหรอ?”
“ใช่...”
“บ้าไปแล้ว! แบบนี้เธอจะได้เป็นซีกเกอร์ในอนาคตไหมเนี่ย!?”
“เข้าร่วมเป็นนักเล่นควิดดิชเลยอบิเกล!!”
“ฉันเคยบอกนะว่าไม่!”
“โธ่...”
“แต่ว่าสิ่งนี้หลุดมาจากไหนของโรงเรียนหรือเปล่า?”
คำถามของคนหนึ่งเอ่ยพูด ทำให้ทุกคนต่างพากันหันไปมองอาจารย์แอนเดรียที่กำลังจ้องมองลูกโกลเด้นสนิชในมือของอบิเกลก่อนจะยื่นมือไปหาเด็กหญิง
“จริงของทุกคน...งั้นอาจารย์ขอเอาไปตรวจสอบก่อนว่าเป็นของโรงเรียนไหมนะจ๊ะ คุณเมอร์รัล”
“อ๊ะ...ได้ค่ะ...” อบิเกลวางลูกโกลเด้นสนิชบนมืออีกฝ่าย
อาจารย์แอนเดรียจ้องมองลูกโกลเด้นสนิช เธอยกมันขึ้นมามองอย่างสงสัยก่อนจะนำมันยัดใส่กระเป๋าเสื้อของตนเองก่อนจะมองเด็ก ๆ ที่กำลังมองเธอ
“เอาล่ะ งั้นวันนี้เลิกเรียนได้ เดียวอาจารย์ขอไปดูอาการของคุณวีสลีย์ก่อนนะ เด็ก ๆ”
“ครับ/ค่ะ”
“งั้นเลิกได้จ้ะ!”
ทุกคนต่างแยกย้ายด้วยเสียงที่แจ่มใส่หลังจากได้ดูการแสดงที่มันมาก ๆ บางคนคิดว่ายังเหลือเวลาอาจจะลองขี่ไม้กวาดเล็กเสียหน่อย ทางด้านอบิเกลกำลังเตรียมเอาไม้กวาดไปเก็บ แต่เธอเห็นบางอย่างผิดปกติที่ไม้กวาดมันเริ่มมีรอยร้าวจนเธอสังเกตเห็นนั้นทำให้เธอขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจ การที่เธอใช้ไม้กวาดที่ไม่ใช่อันที่ตัวเองใช้ปกติมีแต่ทำความเสียหายตลอดจริง ๆ นั้นทำให้เธอต้องวางไม้กวาดให้ห่างจากที่วางแล้วเอากระดาษเหน็บไว้กับไม้กวาด
‘เดี๋ยวนำของใหม่มาเปลี่ยนให้นะคะ จากเมอร์รัล’
อบิเกลทิ้งข้อความนั้นไว้ก่อนจะเตรียมตัวเดินกลับไปหาทุกคนที่กำลังรอเธออยู่ ทั้งสามคนกำลังเตรียมกลับไปหอพักก่อนจะเตรียมไปห้องทานอาหารกัน แต่อบิเกลกำลังครุ่นคิดอีกเช่นเคยว่าหลังจากนี้คงไม่เจออะไรใช่ไหม เวลาผ่านพ้นไปหลังจากกลับไปยังห้องพักไปพักผ่อนหนึ่งถึงสองชั่วโมงก็ตรงดิ่งไปทานมื้อเย็น พวกเธอกำลังพูดคุยอย่างสนุกไปตามทาง พวกรูปภาพตามทางเดินก็พูดถึงอบิเกลที่การบินในชั่วโมงขี่ไม้กวาด โคตรสุดยอดและเชียร์ให้เธอไปเป็นซีกเกอร์ แต่เธอไม่สนใจเท่าไหร่ จนกระทั่งมาถึงห้องทานอาหารใหญ่ก็พบกับหัวแดงสี่หน่อยืนขวางเธอ
“มีปัญหาอะไรกับฉันเหรอ? พวกคุณเหล่าบ้านวีสลีย์”
จบตอนที่ 17 โปรดติดตามตอนที่ 18 ต่อไป
![[Fanfiction Harry Potter รุ่นลูก] เด็กหญิงผู้รอดชีวิต โดย YukiCoCo @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์](https://dur8fz7tiz12s.cloudfront.net/books-01JQZHF44SFDBCWKHQG6P37H9J/cover/01JQZHF44SFDBCWKHQG6P37H9J-1743741489306 "[Fanfiction Harry Potter รุ่นลูก] เด็กหญิงผู้รอดชีวิต โดย YukiCoCo @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์")