อบิเกล เด็กที่มีชีวิตที่ไม่เหมือนใคร เธอต้องตะลุยไปตามสถานที่ต่างๆ กับอาของเธอจนกระทั่งวันหนึ่งที่กับมาบ้านแล้วเธอก็ได้พบกับจดหมายที่เธอไม่คาดคิด จดหมายนี่จะเปลี่ยนชีวิตของเธอที่เธอไม่รู้จักอีกมากมาย
แฟนตาซี,ชาย-หญิง,รั้วโรงเรียน,ตะวันตก,อื่นๆ,แฟนฟิค,แฟนฟิคแฮร์รี่พอตเตอร์,เวทมนตร์,ฮอกวอตส์,รุ่นลูก,คาถา,แฮร์รี่พอตเตอร์,เด็กหญิงผู้รอดชีวิต,YukiCoCo,แฟนตาซีน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 9 ก่อเรื่องวันแรก
เช้าวันต่อมาหลังจากค่ำคืนแรกอันวุ่นวายในสลิธีริน ช่วงเช้าอบิเกลคิดว่าจะไม่มีปัญหาอะไร แต่เธอก็โดนพวกรุ่นพี่ผู้หญิงจ้องอย่างจะกินเนื้อตอนออกมาจากห้องพัก ทำให้เธอรู้เลยว่าพวกนี้น่าจะอยู่กลุ่มเดียวกับพวกรุ่นพี่แม็กนัส แต่เธอก็ไม่สนใจอะไรก่อนจะเดินทางไปรวมตัว ณ สถานที่นัดหมาย ช่วงเช้าตอนแรกคิดว่าจะเป็นการทดลองเรียนวิชาแรก แต่ทว่ากลับเป็นช่วงเดินชมโรงเรียนถึงสถานที่ต่าง ๆ ทุกคนได้ยินก็ตื่นเต้นกันจนบางคนเริ่มยกมือและเสนอที่อยากเห็นคนอื่น ๆ ก็ทำตามกันจนอาจารย์แฮกริดไม่คิดว่าเด็ก ๆ จะสนใจแบบนี้ ก่อนที่เขาจะนำทางพาเด็ก ๆ ไปสถานที่ต่าง ๆ
ทุกคนต่างเดินกันตามอาจารย์แฮกริดอย่างสนุกสนามได้ไปเยี่ยมชมรุ่นพี่กำลังเรียนวิชาต่าง ๆ ความสนุกอยู่ตรงที่ทุกคนได้มาเชยชมสถานที่ต่าง ๆ ที่ตัวเองจะต้องเรียน อบิเกลเห็นห้องเรียนต่าง ๆ ก็แอบประทับใจอยู่ภายใน เธอรู้สึกชอบใจที่สิ่งที่หวังนั้นเป็นจริงสุด ๆ เธอกำลังจะได้เรียนหนังสืออย่างที่หวัง เสียงพูดคุยอย่างสนุกสนามดังไปทั้งทางเดินจนพวกเขามาถึงสนามควิดดิชที่ต้องเดินออกมานอกตัวโรงเรียนถึงจะมาได้ เด็ก ๆ หลายคนกำลังสนใจสถานที่ตรงหน้ายกเว้นเธอที่ไม่ค่อยสนใจเรื่องกีฬาเสียเท่าไหร่ เธอสนใจพวกสัตว์ต่าง ๆ เสียมากกว่า ทุกคนที่กำลังสนใจสถานที่ตรงหน้าอยู่นั้นพวกเอวาก็หันมาเอ่ยถามอบิเกลทันที
“นี่ อบิเกลพอโตขึ้นสนใจเป็นนักเล่นควิดดิชไหม?” เอวาเอ่ยแล้วโอบไหล่ของอบิเกล
“ไม่สนใจนะ” อบิเกลยักไหล่อย่างไม่สนใจสิ่งตรงหน้าเท่าไหร่
“ห๊า...”
อบิเกลมองเพื่อน ๆ ที่ส่งเสียงอย่างเสียดายที่เธอไม่สนใจเรื่องพวกนี้ ระหว่างนั้นก็เดินกันต่อไปยังอีกทีก่อนที่เอวาจะเอ่ยถามอีก
“ทำไมตอบแบบไม่คิดเลยนะ”
“ก็ฉันมีความฝันอยู่แล้วนี่น่า ใครอยากจะเป็นนักเล่นควิดดิชล่ะ?”
“ฉันไงล่ะ!!” เอวาตอบ
“หือ? หรือว่าเธออยากเป็นเหมือนอาของเธอเหรอ? เจ้าหน้าที่ดูแลสัตว์วิเศษนะ” เจนน่ากล่าว
“ฮิฮิ ใช่ เพราะอา...อ๊ะ...เอ่อ...พ่อฉัน ทำให้ฉันชอบพวกสัตว์ต่าง ๆ รวมไปถึงพวกสัตว์วิเศษด้วยล่ะนะ”
ใบหน้าของอบิเกลดูมีความสุขที่ได้พูดถึงอาของเธอ ทำเอาทุกคนต่างชอบความฝันของหญิงสาวที่ใฝ่ฝันอยากเหมือนอาของตนเอง แต่แล้วก็มีบางคนสอดรู้สอดเห็นเอ่ยพูดออก
“โธ่ ๆ คนบ้านฆาตกรรักสัตว์เป็นด้วยเหรอเนี่ย? หวังว่าพวกสัตว์คงไม่โดนเอาไปทดลองซะก่อนนะ”
เสียงฮิวโก้ดังขึ้นพร้อมท่าทางอันหยิ่งยโสที่มีต่อเด็กสาว อบิเกลได้ยินแบบนั้นก็ยิ่งกำหมัดแน่นสุด ๆ ทำไมทุกครั้งที่ไปไหนต้องมีอีกฝ่ายตามมาด้วยกัน แต่ไม่ใช่แค่เธอคนเดียวที่ไม่พอใจกับคำพูดนั้น เด็กทั้งหกคนที่อยู่ข้างอบิเกลจ้องมองเด็กชายด้วยท่าทางอันไม่พอใจและโกรธกับท่าทางอันไม่เคารพของอีกฝ่ายจน ฮิวโก้ที่เห็นท่าทางของเด็กพวกนี้ก็สงสัยว่าเขาทำอะไรผิด หางตาของเขามองพวกเด็กหญิงทั้งสี่คนก่อนจะเอ่ยถามออกมา
“พวกเธอ…ทำไมมองฉันแบบนั้นนะ?”
“ยังจะมาถามอีกนะ!! วีสลีย์” ลูน่าขึ้นเสียงใส่อีกฝ่าย
“ใช่! ปากนายสร้างมาจากโถ่ส้วมหรือไง! ถึงพ่นคำสกปรกออกมาได้นะ!!” ฟาร่าตั้งท่าเท้าเอวใส่ด้วยท่าทางไม่พอใจ
“โถ่ส้วม!! เธอกล้าพูดแบบนี้กับฉันเหรอ?”
ฮิวโก้ตกใจกับคำพูดอีกฝ่ายที่เปรียบเทียบเขาเป็นสิ่งสกปรกในห้องน้ำได้ ฟาร่าไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะโกรธเธอแค่ไหนก็ตามที
“ใช่ แล้วทำไม!?” ฟาร่าชักสีหน้าใส่อีกฝ่ายอย่างไม่พึ่งประสงค์ จนอบิเกลต้องเข้ามาขัดขวาง
“พวกเราพอเถอะ เดียวอาจารย์แฮกริดเขาจะมาดุเรานะ”
“อย่ามาห้ามฉันอบิเกล ฉันทนกับคนแบบนี้ไม่ไหวล่ะ!!”
“จริงของฟาร่านะ เจ้านั้นคิดว่าตัวเองเป็นลูกท่านรัฐมนตรีแล้วจะทำอะไรก็ได้นะ งั้นเหรอ?”
“ทำไม!? ฉันเป็นลูกท่านรัฐมนตรีแล้วผิดตรงไหน!?” ฮิวโก้ได้ยินคำพูดอีกฝ่ายที่พูดถึงตำแหน่งของแม่เขาก็ทำให้สงสัยว่าพวกอีกฝ่ายมีอะไรกับเขากัน
“ผิด! ผิดตรงที่นายนั้นเอาอำนาจของแม่มาใช้ในทางที่ผิดนะสิ!!” แพนซี่ชี้หน้าใส่ทันที “นายคิดว่าเราเป็นเพื่อนนายแล้วจะยอมฟังคำพูดนายที่ดูถูกเพื่อนเราเหรอ? งั้นก็แปลว่านายต้องการเป็นศัตรูกับพวกเราเช่นกัน วีสลีย์!!”
“อึ้ก!!!”
คำพูดของอีกฝ่ายทำให้ฮิวโก้สะดุ้งทันทีที่เขานั้นจะโดนหมายหัวเป็นศัตรูกับเพื่อนแบบนี้ ทำให้เขาหันสายตาไปมองเด็กสาวที่เขารังเกียจที่สุด อบิเกลหันไปสบตากับอีกฝ่ายที่จ้องมองเธอด้วยสายตาอาฆาตและกำลังครุ่นคิดว่าอีกฝ่ายทำอะไรกับเพื่อนตนเองหรือว่ากำลังใช้มนต์ดำกับเพื่อนเขาให้เชื่อฟังและความคิดอยู่ฝั่งคนละฝั่งกับเขานั้นทำให้เขายกนิ้วชี้หน้าใส่อีกฝ่าย
“แก! ใช้เวทมนตร์ควบคุมเพื่อนฉันใช่ไหม! ยัยสายเลือดฆาตกร!!”
อบิเกลจ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเบื่อหน่ายกับคำพูดอีกฝ่ายพูดเป็นอย่างมาก ถึงมันจะเจ็บจี๊ดที่โดนว่าแบบนั้น แต่เธอไม่อยากไปต่อล้อต่อเถียงกับอีกฝ่าย
“เพื่ออะไรไม่ทราบ? ฉันไม่ใช่พวกฝ่ายมืดที่จะคิดวิธีชั่ว ๆ แบบนั้นนะ!”
“แต่แกก็เป็นครอบครัวของฆาตกรไม่ใช่หรือไง? ไม่แน่พ่อแกก็คงเป็นคนของพวกศาสตรามืดก็ได้ไม่ใช่หรือไง!?”
คำพูดอีกฝ่ายทำให้สีหน้าของอบิเกลเปลี่ยนไปทันใด ถ้าอีกฝ่ายพูดถึงเธอก็ไม่ค่อยมีปัญหาอะไร แต่อีกฝ่ายพูดลามไปถึงคนในครอบครัวของเธอมันยิ่งทำให้อารมณ์ที่เงียบสงบของเธอกำลังจะปะทุขึ้น
“ถอนคำพูดของแกเดียวนี้!! นายวีสลีย์!!”
“ทำไม! แทงใจดำเรื่องครอบครัวหรือไง? ไม่ยอมรับสิ่งที่ฉันพูดสินะ แปลว่าครอบครัวเธอปิดบังอะไรสินะ ยัย ลูก ฆาตกร!!”
“ฉันทนฟังมาเกินพอแล้ว!!”
เสียงสกอร์เปียสดังมาก่อนตัวที่พุ่งตัวเข้าไปโจมตีใส่ฝ่ายตรงข้ามด้วยความโกรธเคืองอย่างรุนแรงกับคำพูดอันดูถูกและหมิ่นประมาทครอบครัวอบิเกลแค่ไหน สกอร์เปียสยืนฟังอยู่ในกลุ่มสาว ๆ ตั้งนานก็ถึงกับโกรธจนออกมาตอบโต้แทนเพื่อนของเขาที่ยังไม่โต้ตอบแต่อย่างใด เสียงผู้คนต่างพากันส่งเสียงเชียร์ที่ทั้งสองกำลังชกต่อยกัน พวกผู้หญิงเห็นไม่รู้ว่าจะควรทำยังไง จนอบิเกลจะเข้าไปหาให้ทั้งสองเลิกทะเลาะกัน
“สกอร์เปียส! พอได้แล้ว!!”
“ไม่มีทางจนกว่าหมอนี้จะขอโทษเธอ!!” สกอร์เปียสตะโกนใส่อบิเกลโดยไม่ได้มองคนที่เขาทับอยู่
“อย่าหวังให้ยากเลย!!” ฮิวโก้พูดแล้วถีบอีกฝ่าย
“อ๊ะ!!”
สกอร์เปียสถึงกับตั้งตัวไม่ทันจนเขานั้นล้มลงกับพื้นจนก้นจ้ำเบ้าเลยทีเดียว อบิเกลเห็นแบบนั้นก็รีบเข้าไปดูอาการของอีกฝ่ายโดยไม่ได้ดูเลยว่าฮิวโก้กำลังกระโจนเข้ามาโจมตีพวกเธอสองคน อบิเกลรู้สึกถึงสิ่งที่ไม่คาดคิดก็หันหลังไปมองก็เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะโจมตีพวกเธอ นั้นทำให้เธอเข้าไปกอดเพื่อนชายไม่ให้อีกฝ่ายโดนการโจมตี สกอร์เปียสเห็นแบบนั้นก็ตกใจที่อีกฝ่ายปกป้องเขานั้นทำให้เขาดันตัวอีกฝ่ายแต่ไม่มีทีท่าจะหลุดเลยสักนิด
“อบิเกล!! ปล่อยฉัน!!” สกอร์เปียสตาโตทันทีที่เห็นอีกคนปกป้องเขา
“ไม่!!”
อบิเกลไม่ยอมให้อีกฝ่ายบาดเจ็บเพราะเรื่องของเธอเด็ดขาด เหตุการณ์ตรงหน้ากำลังเกิดขึ้นก็มีเสียงทุ้มใหญ่ดังขึ้นทันที
“หยุดเดียวนี่!!”
ทุกคนหยุดชะงักกับเสียงอันดังก้องของอาจารย์แฮกริด ทุกคนต่างมองไปที่อาจารย์ก่อนจะหลบทางให้เขาที่กำลังเดินตรงมาทางพวกเด็ก ๆ ที่ก่อปัญหา อบิเกลลืมตาขึ้นมามองก็เห็นมือฮิวโก้เกือบจะใกล้เข้ามาใบหน้าของเธอ สกอร์เปียสเห็นแบบนั้นก็ดันตัวอบิเกลออกแล้วหันไปผลักอีกคนออกห่างจากพวกเขาทันที
“นายกล้าดียังไงจะทำร้ายผู้หญิงนะ!!”
“ยัยนั้นอยากเข้ามาขวางเอง ฉันไม่เกี่ยวสักหน่อย แล้วอีกอย่างยังไม่โดนด้วย!!”
“แล้วถ้าโดนล่ะ เจ้าบ้านี้!!” สกอร์เปียสกระชากคอเสื้ออีกฝ่ายทันที
“หยุด ๆ พวกเธอหยุดเดียวนี้เลยนะ!!” แฮกริดเข้ามาใกล้ ๆ ก็จับเด็กทั้งสองคนออกห่างจากกัน “ฉันจะร้องเรียนพ่อแม่พวกเธอถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น”
ฮิวโก้ได้ยินแบบนั้นก็ตาลุกวาวอย่างตกใจ “ปู่แฮกริด! อย่าบอกพ่อแม่นะ! พวกนั้นเริ่มก่อนนะ!!”
“เดียวสิ! นายต่างหากที่เริ่มก่อน!!” สกอร์เปียสชี้หน้าใส่อีกฝ่ายทันที
“ทั้งสองคน หยุดเดี๋ยวนี้!!”
เสียงตะโกนของอบิเกลดังกล่าวไปทั้งบริเวณนั้น ทุกสายตามองมาที่เธอตะโกนอย่างไม่พอใจที่ทั้งสองคนมาทะเลาะเพียงแค่จุดเริ่มต้นมาจากฮิวโก้มาหาเรื่องเธอแล้ว สกอร์เปียสกับขึ้นแทนเธอก่อนที่เธอจะเริ่มพ่นคำพูดสุดจะทนออกมา
“พวกนายมันก็ผิดกันทั้งคู่นั้นล่ะ นายวีสลีย์ ฉันไม่รู้ว่านายจะโกรธอะไรกับครอบครัวเมอร์รัลหนักหนา แต่ฉันพึ่งเจอนายได้ไม่กี่ครั้งเท่านั้น ยังไม่เคยมีอะไรต่อกัน อย่ามาเอาเรื่องผู้ใหญ่มาใส่หัวนาย แต่นายต้องการเป็นศัตรูกับฉัน ก็มากับฉันไม่ใช่เอาเพื่อนฉันมาวุ่นวายด้วย!”
อบิเกลจ้องมองอีกฝ่ายด้วยดวงตาถลึงตาใส่อีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ ก่อนจะหันไปมองอีกคนที่เธอไม่อยากทะเลาะด้วยแต่ก็ต้องดุสักครั้ง
“ส่วนนาย สกอร์เปียส ขอบคุณที่เข้ามาวุ่นวาย แต่นายไม่ควรที่จะเข้ามายุ่งเรื่องคนอื่นจนต้องบาดเจ็บแบบนี้!!”
“แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่!! เรื่องของฉัน...ฉันจะจัดการเอง ขอบคุณที่นายโกรธแทนฉัน...แต่ตอนนี้เราพึ่งเป็นเพื่อนกัน ถ้านายกลายเป็นเพื่อนสนิทของฉัน เราค่อยมาโกรธเรื่องเดียวกันจะดีกว่านะ!!”
“อ๊ะ...อืม...ก็ได้...”
พอโดนดุแบบนั้นสกอร์เปียสเลยนิ่งไปเลย ตอนนี้เขาเป็นแค่เพื่อนยังไม่ใช่เพื่อนสนิท ทำให้คิดเลยว่าตัวเองโกรธมากไปจริง ๆ เพราะได้ยินคำดูถูกเพื่อนของเขา มันทำให้เลือดขึ้นหน้าสุด ๆ แฮกริดได้ฟังคำพูดของเด็กหญิงก็ถึงกับอึ้งไปเล็กน้อยก่อนจะตบมือเสียงดัง ๆ
“เอาล่ะ! งั้นพอแค่นี้ เมอร์รัล เธอพาเพื่อนไปรักษาหน่อยละกัน เธอคงใช้เวทมนตร์รักษาได้นะ”
“ไม่ต้องห่วงค่ะ หนูมียารักษาติดตัวพอดี” อบิเกลเดินไปหาสกอร์เปียสทันที
“เยี่ยมมาก!”
“ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอกน่า” สกอร์เปียสปฏิเสธที่จะไม่ให้อีกฝ่ายรักษา แต่สภาพอีกฝ่ายนั้นมีตั้งแต่รอยช้ำจนถึงรอยแผลถลอก
“ไม่เป็นบ้านนายสิ!! ดูสิทั้งแผลทั้งรอยช้ำ ถ้ายังพูดอีกว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก ฉันจะจิกทุกจุดที่นายเป็นแผลจนนายร้องลั่นปราสาทเลยนะ” อบิเกลจับแขนอีกฝ่ายแล้วพูดข่มขู่
“อึ้ก!!” สกอร์เปียสสะดุ้งที่อีกฝ่ายจับแขนของเขาที่มันเจ็บอยู่ ทำเอาได้แต่ฝืนว่าไม่เจ็บและยอมให้อีกฝ่ายรักษา “ก็...ก็ได้...รักษาให้หน่อยนะ…”
“ดี!”
ทั้งสองคนเดินไปหาพวกเพื่อน ๆ บ้านสลิธีริน แล้วช่วยเอายาขึ้นมาทาจุดต่าง ๆ ให้อีกฝ่ายเพื่อจะได้หายไว ๆ แฮกริดเห็นแบบนั้นก็โล่งใจไปกลุ่มหนึ่ง ก่อนจะมองเด็กชายที่เขารู้จักที่เป็นต้นตอเรื่องทุกอย่าง เขารู้ว่าเด็กรู้สึกยังไงที่ครอบครัวเมอร์รัลนั้นมีข่าวลือแบบไหน ทำให้ทุกคนเกลียดครอบครัวเมอร์รัล แต่เวลาผ่านไปก็มีบางคนไม่คิดที่จะโกรธเคืองอะไรแต่แค่ไม่ชอบเท่านั้น ส่วนเขานั้นได้แต่ปล่อยวางเพราะถึงโกรธไปเด็กชายที่เขาเห็นเหมือนเป็นครอบครัวก็คงไม่มีทางกลับมาได้ เขาหลับตาลงสักครู่ก่อนจะหันไปหาเด็กชายทันที
“ฮิวโก้ ปู่ไม่ชอบเลยนะที่หลานทำแบบนี้”
“แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่! ครั้งนี้บ้านกริฟฟินดอร์ต้องโดนหักคะแนน 20 แต้ม สำหรับพฤติกรรมที่ไม่ดีแบบนี้”
“ว่าไงนะ!!”
เสียงเด็กบ้านกริฟฟินดอร์แถวนั้นต่างอุทานกันออกมาจนเด็กบ้านอื่นหันไปมองพวกเขา ก่อนที่จะมีเด็กบางคนเอ่ยพูดขึ้น
“ไม่ยุติธรรมเลย!!”
“พวกเราไม่ได้ไปทำอะไรนะ ทำไมต้องโดนหักคะแนนด้วย!!”
“งั้นพวกเธอก็ต้องไปโทษคนที่ทำให้พวกเธอโดนหักคะแนนละกัน เพราะฉันไม่เกี่ยว เอาล่ะ เดียวเราจะสถานที่ต่อไป”
แฮกริดพูดจบก็เดินออกจากตรงนั้นไปหน้าแถวที่นักเรียนต่างยืนรออยู่ เขาก็นำทางเด็ก ๆ ไปต่อ โดยที่บ้านกริฟฟินดอร์ได้แต่มองอย่างอ้ำอึ้งแล้วหันกันมากำหมัดอย่างไม่พอใจจนฮิวโก้เห็นท่าทางทุกคนก็เหงื่อตก เด็กหญิงผมแดงก็เข้ามาพร้อมกับชกเข้าที่แขนอีกฝ่ายอย่างรุนแรง
“เพราะนายคนเดียวอีกแล้วนะ ฮิวโก้!!” เด็กสาวผมแดงคนหนึ่งพูดขึ้น
“โอ๊ย!! มาโทษฉันทำไมกัน!!” ฮิวโก้ลูบแขนตัวเองอย่างเจ็บ ๆ แล้วมองเด็กหญิงที่เป็นญาติของเขา
“ไม่โทษนายแล้วโทษใคร!! สร้างแต่เรื่อง!! ครั้งนี้ฉันขอให้นายโดยพ่อแม่นายเล่นงานละกัน!! บ้าจริง! โดนหักตั้ง 20 คะแนน!!”
เด็กหญิงเดินนำหน้าอีกฝ่ายไปอย่างไม่สบอารมณ์ สายตาของเธอหันไปมองหลังแถวที่พวกบ้านสลิธีรินกำลังเดินตามกันมา สายตาของเธอพินิจไปที่เด็กหญิงผมดำที่ญาติของเธอไปมีเรื่องด้วย ตอนอยู่ที่ร้านไม้กายสิทธิ์ตอนนั้นได้เห็นเพียงนิดเดียว แต่พอได้มองใกล้ ทำให้เธอคิดว่าอีกฝ่ายช่างเหมือนกับคนที่เธอเคยรู้จักอย่างที่ผู้ใหญ่กล่าว เธอรู้เลยว่าทำไมฮิวโก้ถึงไม่ชอบอีกฝ่าย แต่เรื่องมันผ่านไปแล้วคนตายไม่มีทางกลับมาแน่ ๆ แล้วจะไปทำให้ตัวเองทุกข์อยู่ทำไม เธอคงต้องควบคุมญาติสักหน่อยถึงไม่อยากก็ตามที อยากปล่อยให้ทำอะไรก็ทำ เพราะถึงโดนไล่ออกก็โดนไล่ออกคนเดียว
‘ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อแม่ฝากฝังหมอนี้นะ ถ้าไม่กลัวว่าจะโดนด่านะ ฉันทิ้งนายตั้งแต่วันแรกแน่!! ฮิวโก้’ เด็กหญิงผมแดงคิด
ทุกคนเดินตามอาจารย์แฮกริดออกจากปราสาทตรงดิ่งไปยังแถว ๆ ป่า ทุกคนต่างลงตามทางลานเนินสูงกัน ดีที่มีขั้นบันไดเลยเดินลงกันอย่างง่ายดาย แต่ว่าตรงหน้านั้นมีกระท่อมหลังหนึ่งตั้งอยู่ อบิเกลมองลงไปรู้สึกแปลกเหมือนเคยเห็นที่ไหนจนเธอเอียงคอมอง แต่ก็ส่ายหน้าเบา ๆ แล้วคิดว่าคงเห็นตอนที่เดินทางเพราะกระท่อมแนวนี้เยอะมาก ๆ ทุกคนต่างพากันเดินลงมาจนมาถึงลานหน้ากระท่อม อาจารย์แฮกริดก็ยืนหันหลังให้เด็ก ๆ ก่อนจะหันหน้ามามองนักเรียน
“ที่นี่เป็นสถานที่สำหรับเรียนวิชาสัตว์วิเศษทุกคาบเราจะมาที่นี่ก่อนจะเดินทางไปจุดที่อยู่ไม่ไกล น่าเรียกว่าเป็นจุดรวมพลก่อนไปเรียนนะเด็ก ๆ”
“ครับ/ค่ะ!”
“อาจารย์แฮกริด แล้วกระท่อมตรงนี้เป็นของใครเหรอคะ?”นักเรียนหญิงคนหนึ่งเอ่ยถามออกมา
“อ๋อ บ้านอาจารย์เองน่านะ ใช้มาเกือบหลายสิบปีแล้วล่ะนะ”
“ว้าววว เป็นบ้านสวยจังนะคะ อาจารย์”
“อืม ๆ เจ้าบ้านนี้คงดีใจแน่ ๆ ที่ชมมันน่านะ”
“เหอะ ก็แค่รังหนู มันจะมีความรู้สึกอะไร”
เด็กบ้านสลิธีรินคนหนึ่งเอ่ยพูดออกมาทำเอาคนอื่น ๆ ต่างได้ยินก็นิ่งไป แต่อบิเกลหันไปมองอย่างไม่ชอบใจที่มีคนพูดแบบนั้นออกมา ถึงเป็นบ้านเธอก็ไม่ชอบใจเหมือนกันนะ
“ไร้มารยาทที่สุด!” เอวาเอ่ยขึ้น
“ก็คงเป็นลูกบ้านพ่อมดแม่มดเลือดบริสุทธิ์นั้นล่ะ เห็นว่าบางคนเป็นพวกมีทัศนคติที่แย่มาก ๆ เลยล่ะ” เจน่าเอ่ยขึ้นมา
“แต่ก็เป็นสิ่งที่เด็กไม่ควรพูดต่อหน้าผู้ใหญ่จริง ๆ ฉันว่าปีนี้บ้านสลิธีรินได้ที่สองจากกริฟฟินดอร์เหมือนเดิมแน่ ๆ” ลูน่ามองด้วยสายตาเศร้า ๆ
“ทำไมคิดแบบนั้นนะ? แล้วเกี่ยวอะไรกับได้ที่หนึ่งที่สองนะ”
“ก็คนประเภทนี้ล่ะจะทำให้บ้านเราบางที่ไม่ได้ที่หนึ่ง ทำให้พวกอาจารย์หรือเพื่อนร่วมบ้านเดือดร้อน แล้วอีกอย่างพี่ชายฉันอยู่บ้านกริฟฟินดอร์ เขาบอกว่าบ้านสลิธีรินชอบหาเรื่องจนต้องโดนหักคะแนนหลายครั้ง แต่เขาก็ชอบใจเพราะทำให้บ้านเขาได้ที่หนึ่งมาเกือบหลายสมัยซ้อนแล้วนะ”
“ห๊า!” ห้าสาวได้ยินต่างพากันมองด้วยสายตาไม่อยากเชื่อเลย
แต่อบิเกลไม่เคยรู้ว่าลูน่ามีพี่ชายก่อนจะพูดคุยเล็กน้อยกับลูน่าเรื่องพี่ชาย พวกเธอก็ได้รู้ว่าพี่ชายลูน่าอยู่ปีห้าบ้านกริฟฟินดอร์ ทำให้คิดเลยว่าพี่ชายของลูน่าจะหน้าตายังไง ระหว่างที่กำลังคุยอยู่นั้นอาจารย์แฮกริดก็พูดบางอย่างออกมาพร้อมรอยยิ้ม
“แหม~ ถึงจะเป็นรังหนู แต่ก็เป็นบ้านแสนอบอุ่นสำหรับใครบางคนที่มีคุณค่าสำหรับคนที่มีค่าเนอะ เด็ก ๆ”
“ใช่ค่ะ!!”
อบิเกลขานตอบอย่างเสียงดัง เธอชอบคำพูดของอาจารย์มาก มันเป็นทั้งคำพูดที่ดีและเสียดสีคนที่ไร้มารยาทกับบ้านของเขา แฮกริดมองเด็กน้อยที่ขานตอบแล้วยิ้มให้เขาก็ทำให้เขาเห็นภาพของใครบางคนแฝงอยู่ด้านข้างเด็กน้อย ทำให้เขาตาค้างไปสักครู่ ก่อนจะยิ้มตอบเบา ๆ พอพูดจบนั้นเขาก็พานักเรียนไปภายในป่าไม่กี่ก้าวตามทางเดินที่ทอดไปด้วยหินที่เรียงกันจนมาถึงสถานที่อีกที่ที่พวกเขาจะตะลึง เมื่อเดินผ่านออกมาข้างนอกป่าก็ได้เห็นวิวอันงดงามสีทองจากแสงแดดส่องเข้ามาบนใบหน้าของพวกเขา คอกขนาดเล็กตามจุดต่าง ๆ ที่เชื่อมกับประตูโรงนาขนาดเล็กแล้วมีสัตว์วิเศษตัวน้อย ๆ กำลังเดินออกมากินอาหารกันอย่างน่ารักจนอบิเกลเห็นก็ตาลุกวาวยิ่งกว่าอะไรจนเธออุทานออกมา
“สวรรค์ของคนรักสัตว์วิเศษ!!”
อบิเกลตาลุกวาวยิ่งกว่าใครตรงนั้นถ้าใครรู้ก็คงรู้ว่าทำไมอบิเกลถึงมีท่าทางแบบนี้ พวกเพื่อนของอบิเกลเห็นบุคคลคลั่งสัตว์วิเศษก็ได้แต่ส่ายหน้ากันไปแล้ว แต่ไม่ใช่แค่อบิเกลที่ดีใจเด็กบางคนก็ชอบสถานที่ที่สวย ๆ แบบนี้เหมือนกัน แฮกริดมองเด็ก ๆ ที่กำลังชมสถานที่ที่เขานั้นใช้เวลาอย่างยาวนานกว่าจะได้สถานที่ดี ๆ แบบนี้มาไว้สำหรับการสอน พอเห็นว่าเด็ก ๆ กำลังดื่มด่ำกับเวลานั้น เขาก็ต้องเตือนสติเด็ก ๆ เสียหน่อย
“เอาเด็ก ๆ หันมาสนใจกันก่อนนะ!!”
ทุกคนได้ยินเสียงอาจารย์ก็ต่างพากันหันมามองว่าอาจารย์จะพูดอะไร
“เดียวอาจารย์จะให้พวกเธอลองเดินชมฟาร์มสัตว์วิเศษกันก่อนนะ แต่ระวังสัตว์ที่อยู่ในกรง ห้ามทำอะไรพิสดารเด็ดขาด ไม่งั้นฉันจะหักคะแนนยิ่งกว่านี้แน่ ๆ”
แฮกริดเน้นคำพูดของเขาว่าอย่าเล่นอะไรพิสดารเด็ดขาด เพราะเขาระแวงว่าจะมีพวกเด็กบ้าบิ่นเล่นอะไรพิสดารกับกรงของสัตว์จำนวนหนึ่งที่เขาเอาแอบไว้ในโรงนาใหญ่ไหม
“เข้าใจที่พูดไหมเด็ก ๆ”
“ค่ะ/ครับ!”
“เอาล่ะ งั้นไปกันได้แล้ว ให้เวลา 1 ชม. ที่จะชมสถานที่แห่งนี้ เราจะเริ่มไปทานอาหารแล้วก็ไปเข้าเรียนคาบแรกกัน!!”
“โธ่~”
พวกเขาต่างโธ่ร้องด้วยความเสียดายที่เวลาพักกำลังจะหมดไป พออาจารย์สั่งปล่อยพวกเขาทุกคนก็พากันไปดูว่าสถานที่แห่งนี้มีสัตว์วิเศษอะไรมั้ง บางคนกำลังมีความสุขกับสถานที่แห่งนี้ บางคนก็พากันไปพักแถว ๆ ใต้ร่มเงา บางคนเหมือนกำลังคิดจะเล่นแกล้งพวกสัตว์วิเศษ อาจารย์แฮกริดเห็นก่อนก็เข้าไปห้าม ทำเอาบางคนต่างหัวเราะใส่ อบิเกลนั่งอยู่แถวร่มไม้ เธอไม่ได้อยากไปดูอะไรเลยเพราะว่าสิ่งมีชีวิตต่าง ๆ ที่อยู่ที่นี่ เธอก็เห็นมาหมดแล้ว เลยไม่ต้องเข้าไปวุ่นวายอะไรแล้วเธออยากพักจากเรื่องก่อนหน้านั้นด้วย
“เย็นสบายจังเลยนะ~”
อบิเกลกำลังหลับตารับลมที่เย็นสบายของธรรมชาติ เธอชอบอากาศแบบนี้มาก ๆ ก่อนที่สายตาของเธอจะจับจ้องไปมองเหล่าเพื่อนปีเดียวกันกำลังจดจ้องกับสัตว์วิเศษ สายตาของเธอมองไปที่เด็กคนหนึ่งที่มีผมสีแดงที่เดินผ่านทางไป ภาพในความฝันก็ผุดขึ้นมาน้ำเสียงอันอบอุ่นของใครบางคนที่เธอเรียกว่าแม่ ข้างในอกของเธอมันช่างรู้สึกถึงบางอย่างคิดถึงและโหยหามาตลอด แต่ก็มีความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคยกับเสียงนั้นมาก่อน
‘แม่เป็นใครกัน...?’ อบิเกลคิด ‘หนูรู้จักแม่หรือเปล่า...นะ?’
ความคิดมากมายนั้นทำให้เธอตกอยู่ในภวังค์อย่างครุ่นคิดเหมือนทุกที สกอร์เปียสจ้องมองอีกฝ่ายที่กำลังนั่งนิ่งอยู่ที่ใต้ต้นไม้ เขาเห็นก็ลองเดินเข้าไปหาเธอพร้อมกับนั่งลงข้างเธอ อบิเกลเห็นภาพแวบ ๆ ผ่านห่างตาทำให้หลุดออกจากภวังค์แล้วเงยหน้าขึ้นมามองว่าใครผ่านสายตาของเธอก็เห็นบุคคลที่มานั่งข้าง ๆ ทำให้เธอสงสัยว่าเขาไม่ได้ไปเดินเล่นแล้วเหรอ
“นายไม่ไปดูอะไรหรือไง?” อบิเกลเงยหน้าขึ้นมาหลังเอ่ยพูดออกมา
“อ๊ะ!!” สกอร์เปียสสะดุ้งเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยทักโดยยังไม่มองเขา "ไม่ล่ะ ไว้ดูตอนเรียนดีกว่ายังไงก็ได้เห็นอยู่ดี แล้วเธอล่ะ?”
“นายไม่น่าถามนะ สำหรับเจ้าหน้าที่ของกระทรวง ทำงานเกี่ยวกับสัตว์วิเศษด้วยแล้วนั้น นึกเหรอว่าไม่เคยเห็นแถมนอกจากสัตว์วิเศษที่นี่ สายพันธุ์อื่นฉันก็เจอมาเยอะแล้วนะ”
“ไม่คิดเลยว่าเป็นเด็กปีหนึ่งของฮอกวอตส์เนี่ย น่าไปทำงานมากกว่ามาเรียนอีกนะ แต่มาเรียนก็ดีแล้วล่ะ ฉันจะได้มีเพื่อนที่มีความรู้และก็ช่วยสอนนะ”
“แหม ๆ จะใช้ฉันเป็นมันสมองเหรอ?” อบิเกลมองอีกฝ่ายด้วยหางตา
“เธอคิดว่ายังไงล่ะ?”
“คิก ๆ ไว้ชาติหน้าละกัน” อบิเกลหันหน้าไปทางอื่นอย่างไม่รู้ไม่ชี้
“อ้าว!! เดียวสิ เธอต้องช่วยฉันนะ”
“ศึกษาเองสิ พึ่งอยู่ปีหนึ่งนายจะพึ่งพาฉันแล้วเหรอ? มัลฟอย”
“โธ่~ เห็นพ่อบอกยากนี่น่า น๊า~ อบิเกล~ น๊า~”
“ไว้ไม่ได้จริง ๆ ค่อยมาขอให้ฉันช่วย!”
“โธ่~”
ทั้งสองคนพูดคุยกันอย่างสนุกโดยไม่ได้สนใจรอบนอกนั้นห่างออกไปแถว ๆ โรงนาที่มีขนาดใหญ่กว่าโรงนาอื่น ๆ ได้มีเด็กชายกลุ่มหนึ่งกำลังทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ แอบมองมาทางอบิเกลที่กำลังมีความสุข แต่สายตาของพวกนั้นดูไม่ได้เป็นแบบนั้นเลยสักนิด แล้วกลุ่มเด็กชายก็มีหัวโจ๋คนเดิมอย่าง ฮิวโกที่กำลังมองด้วยสายตาไม่พอใจเป็นอย่างมาก
‘ยัยนั้น!! ทำให้ฉันโดนคนในบ้านอาฆาต แถมบ้านฉันยังโดนหักคะแนน แต่แกกลับมายิ้มอย่างสบายใจ!! ฉันจะเอาคืนเป็นพันเท่า!! เมอร์รัล!!’ ฮิวโกคิด
ฮิวโก้กำลังด่าทออีกฝ่ายอยู่ในใจก็คิดถึงคำพูดของปู่แฮกริดพูดถึงกรงสัตว์ขึ้นมา
“ฉันมีความคิดบางอย่างแล้วล่ะ” ฮิวโก้หันไปมองเพื่อนเพื่ออยากจะบอกความคิดของตนเอง
“เดียว! ฮิวโก้ นายจะทำอะไรนะ?”
“จริงด้วยนะ นายคงไม่คิดจะเล่นอะไรพิสดารอย่างที่อาจารย์แฮกริดว่านะ”
“ก็ไม่แน่ล่ะนะ ฉันอยากให้ยัยนั้นรู้ซึ้งว่าการที่มีคนมาท้าทายครอบครัววีสลีย์จะเป็นยังไง!?”
‘เขาไปท้าทายนายตอนไหนวะ มีแต่นายไปวุ่นวายกับเขานะ!!’ เพื่อนชายทั้งสองต่างคิดพร้อมกัน
ฮิวโก้ยิ้มอย่างไม่สนใจอะไร เขาพาเพื่อนไปยังสถานที่ต่าง ๆ ว่ามีสิ่งที่ปู่แฮกริดห้ามไว้อยู่ที่ไหน พวกเขาเดินตรวจสอบจนมาถึงโรงนาที่ทำจากไม้ทั้งหมด ฮิวโก้ก็ฉีกยิ้มออกมาเขาจับไปที่กลอนประตูแต่แล้วมันกับไม่ขยับเลยสักนิด ทำให้รู้ว่ามันโดนล็อกอยู่ยิ่งทำให้คิดว่าจะทำไงดี แต่แล้วก็คิดได้ว่ามีคาถาหนึ่งอยู่นั้นคือคาถาปลดล็อก เขาร่ายคาถานั้น แล้วประตูก็เปิดออกทั้งสามคนต่างเข้าไปข้างในโดยไม่ให้ใครรู้ ถึงตอนแรกเพื่อนอีกสองคนไม่อยากเข้าไป แต่ว่าฮิวโก้ก็ลากทั้งสองคนเข้าไปข้างในพร้อมเขา พอพวกเขาเข้ามาข้างในแล้วก็เห็นสิ่งที่อลังการงานสร้างอยู่ข้างในนั้นก็คือกรงขังสัตว์วิเศษหลากหลายกรงอยู่ภายในนั้น ทำให้เด็กอีกสองคนตาโตกันอย่างหวาดกลัว
“ฮิว...ฮิวโก้...ฉันว่าเรา...ออกไปจากที่นี่ดีกว่า...”
“จริงด้วยนะ!! นี่มัน...ไม่ดีเลย...มีแต่...สายพันธุ์ที่...คิดได้เลยว่า...อันตรายมาก ๆ”
“พวกนายเงียบ ๆ ไปเลยนะ จะกลัวอะไรพวกมันอยู่ในกรง!! ดูสิ!!”
ฮิวโก้เอ่ยพูดอย่างชอบใจเขาเดินไปดูพวกสัตว์ต่าง ๆ ที่อยู่ในกรงขังอย่างขบขันว่าพวกมันจะออกมาได้ไง ระหว่างที่พวกเขากำลังสนุกกับแผนที่กำลังจะเล่นอยู่นั้น ก็มีสิ่งบางอย่างกำลังป้วนเปี้ยนอยู่ที่บริเวณลูกกรงของสัตว์วิเศษ พวกสัตว์แต่ละตัวก็เริ่มมีความรู้สึกแตกตื่นกัน นั้นทำให้เด็กทั้งสองคนยิ่งหวาดกลัวกว่าเดิมเป็นสองเท่า
“ฮิวโก้! ออกไปเถอะ พวกเราคงทำให้พวกสัตว์ตกใจแล้วนะ!!”
“จะกลัวอะไรก็เห็นนี้ว่าพวกมันอยู่ในกรงนะ!! ไม่มีทางที่พวกมันจะออกมาได้หรอกน่า!!”
เคร้ง!!
เสียงปริศนาดังคล้ายเหล็กกระแทกกันอย่างต่อเนื่องจนเหล่าเด็กชายสองคนที่เห็นสถานการณ์ตรงหน้าของตนเองถึงกับหน้าซีดจนเป็นสีกระดาษ ร่างกายของพวกเขาสั่นเทาอย่างหวาดกลัว ฮิวโก้ที่เห็นท่าทางทั้งสองคนก็ตะลึงพร้อมกับสั่นกลัวถึงเสียงที่ได้ยินมันทำให้เขารู้สึกหนาวไปทั้งปลายนิ้วว่าสิ่งที่เขากล่าวมาตลอดกำลังจะกลายเป็นจริง เมื่อเขาค่อย ๆ หันไปมองข้างหลังอย่างเชื่องช้าห่างตาของเขาก็เห็นสิ่งที่ไม่คาดคิด ประตูกรงขังแต่ละอันมันดันเปิดออกมาพร้อมกันหมดและนั้นทำให้พวกสัตว์ต่างพากันออกมาอย่างรวดเร็ว ฮิวโก้รีบถอยหลังไปอยู่กับเพื่อนสองคน
“ซวยแล้ว!!”
“เพราะนายคนเดียว!! ฮิวโก้”
“จริงด้วย!! ถ้าฉันตายนะ ฉันจะไปเข้าฝันนายทุกวันเลย!!”
“ใครมันจะรู้ว่าประตูกรงมันจะเปิดเองล่ะ!!”
ฮิวโก้เริ่มลนลานเขาไม่นึกว่าจะเกิดเรื่องบานปลายแบบนี้ ระหว่างที่พวกเขากำลังหวาดกลัวอยู่นั้นก็มีสิ่งบางอย่างส่งเสียงออกมาจากซอกมืดทั้งสามคนต่างหันไปมองด้วยความสงสัย พวกเขาถึงกับผงะกันไปเลยเมื่อเห็นสิ่งมีชีวิตมหึมาอยู่ตรงหน้า รูปร่างของมันมีขนาดใหญ่กว่ายานพาหนะของมักเกิ้ล ส่วนหัวคล้ายแมว เขี้ยวโง้วสี่เขี้ยวงอกออกมาจากปาก ลำตัวยาวเป็นลายทาง ขนแผงคอกระเซอะกระเซิง และกรงเล็บยาวแหลมคม มันกำลังปีนขึ้นมาบนกรงจนเหล่าเด็ก ๆ เห็นรูปลักษณ์ของมันอย่างเต็มตัว ดวงตาสีเหลืองของมันกำลังจับจ้องมองมาที่พวกเขา ก่อนที่มันจะคำรามใส่เด็กด้วยความเกรี้ยวกราดอย่างรุนแรง
“กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!”
จบตอนที่ 9 โปรดติดตามตอนที่ 10 ต่อไป
![[Fanfiction Harry Potter รุ่นลูก] เด็กหญิงผู้รอดชีวิต โดย YukiCoCo @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์](https://dur8fz7tiz12s.cloudfront.net/books-01JQZHF44SFDBCWKHQG6P37H9J/cover/01JQZHF44SFDBCWKHQG6P37H9J-1743741489306 "[Fanfiction Harry Potter รุ่นลูก] เด็กหญิงผู้รอดชีวิต โดย YukiCoCo @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์")