อบิเกล เด็กที่มีชีวิตที่ไม่เหมือนใคร เธอต้องตะลุยไปตามสถานที่ต่างๆ กับอาของเธอจนกระทั่งวันหนึ่งที่กับมาบ้านแล้วเธอก็ได้พบกับจดหมายที่เธอไม่คาดคิด จดหมายนี่จะเปลี่ยนชีวิตของเธอที่เธอไม่รู้จักอีกมากมาย

[Fanfiction Harry Potter รุ่นลูก] เด็กหญิงผู้รอดชีวิต - ตอนที่ 16 ฝึกการบิน โดย YukiCoCo @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

แฟนตาซี,ชาย-หญิง,รั้วโรงเรียน,ตะวันตก,อื่นๆ,แฟนฟิค,แฟนฟิคแฮร์รี่พอตเตอร์,เวทมนตร์,ฮอกวอตส์,รุ่นลูก,คาถา,แฮร์รี่พอตเตอร์,เด็กหญิงผู้รอดชีวิต,YukiCoCo,แฟนตาซีน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

[Fanfiction Harry Potter รุ่นลูก] เด็กหญิงผู้รอดชีวิต

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แฟนตาซี,ชาย-หญิง,รั้วโรงเรียน,ตะวันตก,อื่นๆ

แท็คที่เกี่ยวข้อง

แฟนฟิค,แฟนฟิคแฮร์รี่พอตเตอร์,เวทมนตร์,ฮอกวอตส์,รุ่นลูก,คาถา,แฮร์รี่พอตเตอร์,เด็กหญิงผู้รอดชีวิต,YukiCoCo,แฟนตาซีน

รายละเอียด

[Fanfiction Harry Potter รุ่นลูก] เด็กหญิงผู้รอดชีวิต โดย YukiCoCo @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

อบิเกล เด็กที่มีชีวิตที่ไม่เหมือนใคร เธอต้องตะลุยไปตามสถานที่ต่างๆ กับอาของเธอจนกระทั่งวันหนึ่งที่กับมาบ้านแล้วเธอก็ได้พบกับจดหมายที่เธอไม่คาดคิด จดหมายนี่จะเปลี่ยนชีวิตของเธอที่เธอไม่รู้จักอีกมากมาย

ผู้แต่ง

YukiCoCo

เรื่องย่อ

++คำอธิบายจากนักเขียน++

สวัสดีทุกคนนะคะ ขอต้อนรับสู่อีกเรื่องที่เป็นแนวนิยายฟิครุ่นลูกอีกเรื่อง

เรื่องนี้ทุกคนก็น่าจะรู้จักก็คือเรื่อง แฮร์รี่ พอตเตอร์ ผู้เขียน เจ.เค.โรว์ลิง

เนื้อเรื่องนิยายครั้งนี้ก็เหมือนเคยไรท์อยากสนองฮีทของตัวเองเลย

สร้างเรื่องนี้ขึ้นแต่งรุ่นลูกของแฮร์รี่ขึ้น อันนี้จะแตกแขนงจากละครเวทีอย่างเรื่องเด็กต้องสาป

มาอีกทีเหมือนโลกคู่ขนามอีกโลกหนึ่ง เนื้อเรื่องอาจจะมีปวดตับมั้งหรือเปล่านะ

แต่ถ้าใครไม่ชอบก็ขอประทานอภัยกับเนื้อเรื่องที่ทางไรท์ต้องการนะคะ


 

บทนำของเรื่อง

 

อบิเกล เด็กสาวที่มีชีวิตที่ไม่เหมือนใคร เธอนั้นได้เดินทางไปกับอาของเธอโดยไม่รู้ว่าต้องออกเดินทางเพราะไร จนพวกเขาตั้งหลักได้แล้วก็กลับมายังลอนดอนอีกครั้งและใช้ชีวติจนเวลาผ่านไปนานจนอบิเกลได้อายุ 11 ปี พวกเขากลับมาจากทำงานแล้วกลับมาบ้าน แต่แล้วอบิเกลต้องดีใจที่เธได้ จดหมายจากโรงเรียนเวทมนตร์ ฮอกวอตส์ แต่เธอไม่รู้ว่าชีวิตของเธอกำลังจะเปลี่ยนไป เมื่อเข้าสู้โรงเรียนแห่งนั้น

เรื่องนี้เชื่อมโยงกับโลกเทพปกรณัมกรีกในนิยายแฟนฟิคของเรา

อย่างเรื่อง สายเลือดแห่งโพไซดอนที่หายสาบสูญ นะคะ

ไปติดตามกันได้นะ

 


ปล. เรื่องนี้เป็นนิยายฟรี ไม่อาจะคาดเดาในวันที่จะลงได้

สารบัญ

[Fanfiction Harry Potter รุ่นลูก] เด็กหญิงผู้รอดชีวิต-ตอนที่ 1 ความผิดพลาดที่เกือบตาย,[Fanfiction Harry Potter รุ่นลูก] เด็กหญิงผู้รอดชีวิต-ตอนที่ 2 ช็อปปิ้งก่อนเปิดเรียน,[Fanfiction Harry Potter รุ่นลูก] เด็กหญิงผู้รอดชีวิต-ตอนที่ 3 การพบหน้าที่โคตรอึดอัดใจ,[Fanfiction Harry Potter รุ่นลูก] เด็กหญิงผู้รอดชีวิต-ตอนที่ 4 อดีตของสก็อต,[Fanfiction Harry Potter รุ่นลูก] เด็กหญิงผู้รอดชีวิต-ตอนที่ 5 เพื่อนคนแรกของกันและกัน,[Fanfiction Harry Potter รุ่นลูก] เด็กหญิงผู้รอดชีวิต-ตอนที่ 6 เวลาคัดสรร,[Fanfiction Harry Potter รุ่นลูก] เด็กหญิงผู้รอดชีวิต-ตอนที่ 7 เล่นมาก็เล่นกลับ ,[Fanfiction Harry Potter รุ่นลูก] เด็กหญิงผู้รอดชีวิต-ตอนที่ 8 บ้านใหม่ เพื่อนร่วมห้องใหม่ ,[Fanfiction Harry Potter รุ่นลูก] เด็กหญิงผู้รอดชีวิต-ตอนที่ 9 ก่อเรื่องวันแรก,[Fanfiction Harry Potter รุ่นลูก] เด็กหญิงผู้รอดชีวิต-ตอนที่ 10 เกือบตกเสียแล้ว,[Fanfiction Harry Potter รุ่นลูก] เด็กหญิงผู้รอดชีวิต-ตอนที่ 11 เหตุร้ายยังไม่หมดไป,[Fanfiction Harry Potter รุ่นลูก] เด็กหญิงผู้รอดชีวิต-ตอนที่ 12 น่าเวทนาจริง ๆ,[Fanfiction Harry Potter รุ่นลูก] เด็กหญิงผู้รอดชีวิต-ตอนที่ 13 ห้องอาหาร,[Fanfiction Harry Potter รุ่นลูก] เด็กหญิงผู้รอดชีวิต-ตอนที่ 14 เพื่อนหรือบอดี้การ์ด,[Fanfiction Harry Potter รุ่นลูก] เด็กหญิงผู้รอดชีวิต-ตอนที่ 15 ส่งข่าวเล็กน้อย,[Fanfiction Harry Potter รุ่นลูก] เด็กหญิงผู้รอดชีวิต-ตอนที่ 16 ฝึกการบิน,[Fanfiction Harry Potter รุ่นลูก] เด็กหญิงผู้รอดชีวิต-ตอนที่ 17 การแข่งขัน,[Fanfiction Harry Potter รุ่นลูก] เด็กหญิงผู้รอดชีวิต-ตอนที่ 18 เจ้าของ,[Fanfiction Harry Potter รุ่นลูก] เด็กหญิงผู้รอดชีวิต-ตอนที่ 19 หักคะแนนอย่างไม่เป็นธรรม,[Fanfiction Harry Potter รุ่นลูก] เด็กหญิงผู้รอดชีวิต-ตอนที่ 20 ไม่อยากแย่งตำแหน่งกับหมา

เนื้อหา

ตอนที่ 16 ฝึกการบิน

ตอนที่ 16 ฝึกการบิน

ดวงตาสีเขียวกำลังจับจ้องสถานการณ์ตรงหน้าเมื่อรุ่นพี่บ้านเรเวนคลอกำลังไล่ล่าบ้านสลิธีรินอย่างโกลาหล เหล่าคณาจารย์กับเหล่านักเรียนปีหนึ่งกำลังจ้องมองด้วยสีหน้างุนงงว่าการกระทำอันไร้สาระนี้ ทั้งสองบ้านพอเข้าประชิดตัวนั้นก็เริ่มการปะทะทางร่างกายกันตั้งแต่เตะ ต่อย กัด ข่วน ดึงผม จนไม่เหลือสภาพความเป็นผู้ดีกันเลย ศาสตราจารย์ใหญ่จ้องมองอยู่ไม่นาน เธอก็ยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นพวกรุ่นพี่อีกสองบ้านที่ไม่เกี่ยวข้องเห็นศาสตราจารย์ยกไม้กายสิทธิ์ก็ทำการหลบกันทันทีจนปีหนึ่งแต่ละคนมองว่าอะไร ก่อนที่ศาสตราจารย์ใหญ่จะสะบัดไม้กายสิทธิ์เสกคาถาบางอย่างออกมาทำให้บริเวณที่พวกปีห้าที่กำลังต่อสู้กันนั้นหยุดนิ่งไปอย่างรวดเร็ว เหล่าปีห้าทั้งหลายต่างขยับดวงตามองไปอย่างงุนงง เพราะร่างกายพวกเขาขยับไม่ได้เลย

 

“หยุดกันแล้วสินะ…”

ศาสตราจารย์มักกอนนากัลกล่าวเหล่าปีห้าทั้งสองบ้านไม่มีคนตอบกลับ

“ฉันลืมไปว่าพวกเธอตอนนี้ไม่สามารถตอบได้”

เสียงฝีเท้ากำลังก้าวไปข้างหน้าตรงหน้าเด็ก ๆ ทั้งหลายทำเอาพวกเขามองกันอย่างสงสัยว่าอาจารย์จะทำอะไรกัน ศาสตราจารย์มักกอนนากัลจ้องมองเด็กทั้งสองกลุ่มก่อนจะเอ่ยพูดขึ้น

“พวกเธอน่าจะรู้นะว่าการกระทำครั้งนี้รุนแรงกว่าที่ฉันเห็น งั้นคงต้องเชิญพวกเธอไปห้องอาจารย์ใหญ่ทั้งหมดนี้!!”

“!!”

พวกปีห้าทั้งสองบ้านต่างตาลุกวาวอย่างตกใจว่าตนเองกำลังจะโดนพาไปยังห้องอาจารย์ใหญ่ ศาสตราจารย์มักกอนนากัลหันไปมองเหล่าคณาจารย์ที่ตามเธอมา

“อาจารย์ประจำบ้านทั้งสองบ้านก็ตามมาด้วย!!”

“ครับ...ศาสตราจารย์มักกอนนากัล”

รองศาสตราจารย์บลัดเวิร์ทตอบอย่างเข้าใจ เขาเป็นอาจารย์ประจำชั้นของบ้านเรเวนคลอคงต้องตามด้วย แต่อีกคนไม่ได้เข้าใจเมื่อได้ยินว่าตนเองต้องตามไปด้วย แล้วครั้งก่อนเธอพึ่งโดนไปแล้วครั้งนี้เธอกำลังจะโดนอีกรอบ

“อาจารย์ใหญ่ค่ะ แต่ว่า...เรื่องนี้มัน...!!”

“ไม่มีแต่อาจารย์มิลเกรด คุณก็เห็นและได้ยินคำพูดพวกนั้นว่าเด็กพวกนี้วางแผนกจะลงมือกับใครสักคน แต่ว่าบ้านเรเวนคลอกับโดนลูกหลง เด็กคุณสร้างปัญหาคุณที่เป็นอาจารย์ต้องรับผิดชอบเช่นกัน!! ตามฉันมา!!”

 

ศาสตราจารย์มักกอนนากัลกล่าวจบก็โบกไม้กายสิทธิ์อีกครั้งทำให้พวกรุ่นพี่ที่ขยับร่างกายไม่ได้นั้นเริ่มขยับร่างกายแล้วเดินตามอีกฝ่ายที่เดินนำ พวกแม็กนัสต่างโวยวายอย่างไม่พอใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น อาจารย์มิดเกรดได้ยินแบบนั้นสายตาของเธอก็หันไปมองบุคคลที่เป็นต้นเหตุที่เด็กของเธอต้องโดนเข้าห้องอาจารย์ใหญ่รอบสอง อบิเกลจ้องมองสายตาของอาจารย์ที่จ้องมองเธอ นั้นทำให้เธอยกยิ้มให้ด้วยสีหน้าใสซื่อก่อนที่อาจารย์จะอารมณ์ฉุนเฉียวออกไป

 

อบิเกลไม่สนใจอยู่แล้วว่าอีกฝ่ายจะมีความขัดแย้งอะไรกับเธอ แต่เธอก็ไม่ชอบอีกฝ่ายแบบสุด ๆ ทำให้เธอนึกถึงกลุ่มคนที่ไล่ล่าเธอสมัยเด็ก ๆ ถ้าอีกฝ่ายเป็นพวกเดียวกับกลุ่มนั้นเธอจะส่งอีกฝ่ายเข้าคุกอัซคาบันไปเลย ตอนนี้เหลือเพียงน้องปีหนึ่งกับอาจารย์ประจำวิชาปรุงยา เวลาก็เลยไปเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วสิ่งที่อาจารย์ซลักฮอร์นอยากให้เด็ก ๆ ทำก็ต้องใช้เวลาเยอะเสียด้วย เขาเลยหันไปหาเด็ก ๆ แล้วตบมือสองสามครั้งจนเด็ก ๆ หันมามอง

 

“เด็ก ๆ วันนี้ยกเลิกคลาสของฉันไปก่อนนะ!!”

“ห๊า!!!!”

“ไม่มีห๊า แต่มีการบ้านกลับไปอ่านหนังสือหน้าที่ 1 ใหม่อีกครั้งทบทวนเรื่องวัตถุดิบ คลาสหน้าฉันจะให้พวกเธอปรุงยาสูตรหนึ่งดู เอาล่ะเตรียมไปเรียนวิชาต่อไปได้”

“โธ่~”

 

พวกปีหนึ่งต่างร้องโหด้วยความผิดหวังและเซ็งที่มีการบ้านที่ต้องกลับไปทบทวน พวกเขาเตรียมตัวไปเรียนอีกวิชาสุดท้ายของวันนั้นก็คือวิชาการบิน ภายในห้องไม่เหลือใครแล้วนั้นอบิเกลหยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาโบกไปมาคราบเลือดและสิ่งของที่กระจายกำลังก่อตัวกันออกจากพื้นและสิ่งรอบข้างลงไปยังถังหนึ่ง อาจารย์ซลักฮอร์นเห็นเด็กน้อยกำลังเก็บกวาดของให้เขานั้น

 

“เธอไม่ต้องเสียเวลาก็ได้ คุณเมอร์รัล ฉันทำเองได้”

อบิเกลได้ยินแบบนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาดูอาจารย์ที่กำลังเดินตรงมาหาเธอ “ไม่เป็นไรค่ะ อาจารย์ เรื่องแค่นี้เอง อีกอย่าง...มันก็เหมือนความผิดหนู...เพราะหนูเคยมีปัญหากับพวกเขา นั้นทำให้พวกเขาวางแผนเล่นงานหนู แต่บ้านเรเวนคลอก็ต้องมาโดนลูกหลง”

“ทำไมเธอคิดแบบนั้นว่าพวกนั้นจะรังแกเธอ?”

“อาจารย์ไม่ได้ยินคำพูดพวกนั้นเหรอคะ? พวกนั้นต้องการแกล้งหนู...เพราะหนูทำให้พวกนั้นโดนอาจารย์ใหญ่เรียกเข้าห้อง แล้วครั้งนี้ก็อีก...เชื่อได้ค่ะ พวกนั้นไม่เลิกราง่าย ๆ”

อาจารย์ซลักฮอร์นมองเด็กน้อยช่างไม่สมกับเป็นเด็กบ้านสลิธีรินสุด ๆ “เธอเหมือนอยู่ผิดบ้านเลยนะ”

“ว่างั้นเหรอคะ? บางทีหนูอาจจะเหมาะกับบ้านนี้ก็ได้ค่ะ เพราะว่าพวกนั้นถึงจะถึงจะเล่นงานหนูยังไง หนูก็จะโต้ตอบทุกครั้งค่ะ!!”

“อย่างที่เธอส่งเจ้าตัวปากเป็ดเข้าไปแอบฟังพวกนั้นคุยน่านะ?”

“ค่ะ~”

“ฉลาดแกมโกง...ดักหน้าพวกนั้นก่อน...เธอช่างเป็นเด็กต่างจากที่ฉันคิดจริง ๆ”

“ตามนั้นค่ะ...” อบิเกลรู้สึกสะใจที่โต้ตอบพวกที่ไม่หวังดีกับเธอได้ ก่อนที่สกอร์เปียสจะโผล่หน้ารออยู่ที่ประตูทางเข้าห้อง เธอเห็นแบบนั้นก็โค้งให้อาจารย์ทันที "หนูขอตัวไปเรียนต่อนะคะ อาจารย์ซลักฮอร์น"

“อ๊ะ! ไปเลย ๆ โชคดีเด็กน้อย!!”

 

อาจารย์ซลักฮอร์นจ้องมองเด็กน้อยออกจากห้องเหลือเพียงแค่เขากับห้องว่างเปล่าที่ได้รับการเก็บกวาดเหมือนไม่มีเรื่องเมื่อกี้เกิดขึ้น แต่หลังจากนี้เขาคงได้เห็นเรื่องต่าง ๆ ที่มีเด็กหญิงเป็นหนึ่งในหัวข้อหลักเป็นแน่ อบิเกลเดินไปตามทางโดยมีสกอร์เปียสเดินตามอยู่ข้าง ๆ ทั้งสองคนเดินกันโดยมีเพียงเสียงรอบข้างและเสียงฝีเท้าของทั้งสองคน วันนี้มีแต่เรื่องเข้าหาอบิเกลตั้งแต่ก่อนหน้าที่ฮิวโก้มาแซะและครั้งนี้พวกแม็กนัสวางแผนจะให้เธอบาดเจ็บ แต่คนอื่นโดนลูกหลงแทนนั้นทำให้อบิเกลดูไม่พอใจมาก ๆ จนสกอร์เปียสต้องเอ่ยพูดขึ้น

 

“เอ่อ...เมื่อกี้เป็นเหตุการณ์ที่แย่มากเลยนะ ทำเอาคนบาดเจ็บสาหัสแบบนั้นนะ”

อบิเกลได้ยินอีกฝ่ายกล่าวอารมณ์มันก็พุ่งขึ้นมา “ใช่!! พวกนั้นเล่นแรงเกินไป!! คิดว่าการกระทำที่ตัวเองทำกันนั้นมันเล็กน้อยเหรอ? ทำอย่างกับคนไม่สามารถตรวจสอบได้ว่าใครทำ?”

“จริงของเธอ...”

“รู้ทั้งรู้นะว่าโลกนี้คือโลกเวทมนตร์ไม่ใช่โลกกว้างที่มีแต่มักเกิ้ล!!”

“ใช่ มักเกิ้ลเป็นแค่มนุษย์ที่ไร้เวทมนตร์ต่างจากเรา”

“มันก็จริง แต่ถ้าเราไร้ไม้กายสิทธิ์ก็ไม่ต่างจากมักเกิ้ล!!”

“อ๊ะ...มันก็...”

 

สกอร์เปียสมองอีกฝ่ายที่พูดอะไรที่ดูเป็นผู้ใหญ่มาก ๆ จนเขารู้สึกแปลกใจว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นเด็กอายุสิบเอ็ดแน่ ๆ เหรอ ทั้งสองคนมองหน้ากันก่อนจะเดินต่อไปตามทางจนมาถึงสนามหญ้าลานกว้างใหญ่ที่มีเหล่านักเรียนและอุปกรณ์สำหรับการฝึกขี่ไม้กวาดเต็มไปหมด เด็กบางกลุ่มกำลังไปหยิบอุปกรณ์ป้องกันระหว่างขี่ไม้กวาด บางคนกำลังเตรียมตัวไปหยิบไม้กวาด แต่หางตาของอบิเกลก็เห็นเหตุไม่คาดคิดอีกแล้ว พวกลูน่ากำลังจะไปหยิบไม้กวาดที่เรียงกันอยู่ที่แท่นวาง เด็กหญิงที่เนกไทสีแดงที่บ่งบอกถึงสีของบ้านว่าเป็นเด็กบ้านกริฟฟินดอร์สองสามคนกำลังเดินตรงไปที่แท่นวางไม้กวาดก็เดินตรงกันเข้าไปจะหยิบไม้กวาดที่ลูน่ากำลังจะหยิบก็ชนลูน่าจนล้มทันที

 

“โอ๊ย!!!”

“ลูน่า!!” แพนซี่กับฟาร่ารับเข้าไปดูอีกฝ่ายทันที

“ไม่เป็นไรนะ?”

“อืม...” ลูน่าพยักหน้าแต่ก็แสบตรงที่กระแทกมากกว่า

อบิเกลเห็นก็ฉุนขาดทันทีว่าทำไมพวกกริฟฟินดอร์แต่ละคนถึงชอบมาหาเรื่องบ้านเธอ อบิเกลกำลังจะเดินไปก็โดนสกอร์เปียสจับแขนไว้

“สกอร์เปียส!!”

“รอดูสิ!!”

สกอร์เปียสกล่าวแบบนั้นอบิเกลก็มองอย่างสงสัยก่อนจะกลับไปมองต้นทางก็เห็นเอวาเริ่มโวยวายขึ้นมา

“นี่!! ไม้กวาดมีเยอะแยะไม่เอาตรงหน้าตัวเอง ห๊ะ!! แล้วชนคนอื่นขอโทษกันมั้งไหม?” เอวาตะโกนใส่ผู้หญิงบ้านกริฟฟินดอร์ที่เดินกันเข้ามาผลักเพื่อนเธอจนล้ม

“อะไร?”หนึ่งในสามสาวจับไม้กวาดแล้วกอดอกมองอีกฝ่าย "ก็แค่หยิบไม้กวาดเอง แล้วอีกอย่างไม้กวาดอันนี้น่าใช้กว่า"

“ว่าไงนะ!?”

“ไม่ได้ยินหรือไง!? ว่าอันตรงหน้าของยัยนั้นมันดีกว่า เพื่อนฉันถึงจะเอา ทำไมมีปัญหาหรือไง!?”

“ยัยนี้!!!” เอวารู้สึกปรี๊ดขึ้นมาทันที เธออยากจะสร้างระเบิดปาใส่หัวพวกนี้สุด ๆ เอวาถกแขนเสื้อทันที “โคตรมีเลยล่ะ!!!”

“จะเอาหรือไง!?”

“ก็มาสิ!!”

“เอวา!!” พวกเพื่อน ๆ ต่างมองอีกฝ่ายที่กำลังจะต่อสู้กับบ้านกริฟฟินดอร์

เจนน่ารีบวิ่งเข้าไปกอดแขนอีกฝ่ายทันที “หยุดนะ เอวา เดียวบ้านเราจะโดนหักคะแนนนะ!!”

“ฉันไม่สนใจ!! ยัยนั้นทำลูน่าล้มก็ต้องขอโทษสิเว้ย!!”

“พวกบ้านสลิธีรินเป็นพวกห่วงเพื่อนกันด้วยเหรอ? พวกที่จะโตมาเป็นพวกคนต่ำ ๆ ในโลกมืดนี้ น่าสมเพชนะ!!”

 

เจนน่าได้ยินแบบนั้นอยากปล่อยเอวาออกไปจริง ๆ อบิเกลที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่ก้าวนั้นได้ยินก็อยากกระโจนเข้าไป แต่แล้วก็มีหญิงสาวผมสีเงินกำลังเดินผ่านเธอไป อบิเกลเห็นก็จำได้เลยว่าอีกฝ่ายคืออาจารย์สอนวิชาการบิน แอนเดรีย ฮูช พวกสาว ๆ บ้านกริฟฟินดอร์เห็นอาจารย์กำลังเดินมา พวกเธอจะทำตัวอ่อนแอว่าอีกบ้านทำร้ายพวกเธอก่อน แต่ว่าอาจารย์ก็พูดบางอย่างออกมา

 

“ไม่มีคนสอนหรือไง?”

“เอ๊ะ!?” เด็ก ๆ ทั้งแปดคนตรงนั้นต่างมองอีกฝ่ายที่พูดบางอย่างออกมา

“อาจารย์ค่ะ...พวกบ้านสลิธีริน…”

“ฉันถามพวกเธออยู่นะ เด็กบ้านกริฟฟินดอร์!!”

“เอ๊ะ!?”

”ไม่มีคนสอนหรือไง? แย่งของจากตรงหน้าคนอื่นแถมยังทำคนอื่นบาดเจ็บอีก!!”

“หนู...”

อาจารย์แอนเดรียเดินมาหาลูน่าที่กำลังพยายามลุกขึ้น “ไม่เป็นไรนะ คุณลองบัตท่อม”

“อ๊ะ...ค่ะ อาจารย์ หนูไม่เป็นอะไรค่ะ...”

“หึ ตอนเข้ามาก็บาดเจ็บ ตอนนี้ก็บาดเจ็บอีก เธอนี่เกิดเรื่องทุกครั้งเหมือนพ่อเธอเลยนะ”

“อ๊ะ...พ่อเหรอคะ...แฮะ...ไม่หรอกค่ะ...” ลูน่าทำสีหน้าเกร็ง ๆ เธอคิดว่าตัวเองนั้นไม่ได้เหมือนพ่อขนาดนั้น

อาจารย์แอนเดรียมองอีกฝ่ายก่อนจะลูบหัวเบา ๆ ก่อนจะหันไปมองพวกเด็กบ้านกริฟฟินดอร์ “ว่าไง? คุณอีฟ”

“หนู...หนูไม่ผิดสักหน่อย!!”

แอนเดรียได้ยินแบบนั้นก็ได้แต่ถอนหายใจ “ยังจะปฏิเสธอีกงั้นเหรอ? หักคะแนนบ้านกริฟฟินดอร์ 5 แต้ม!!”

“ห๊า!?”

“อาจารย์!!”

“เงียบ!! เลิกก่อความวุ่นวายได้แล้ว! ถ้าบ้านกริฟฟินดอร์อยากวางอำนาจกัน เอาไปใช้ในวิชาป้องกันตัวละกัน!!” อาจารย์แอนเดรียกล่าวก่อนจะหันไปหาเด็ก ๆ ทุกคน “ทุกคนรวมตัว!! วันนี้มีฝึกให้พวกเธอบินกันนะ!!”

“ครับ/ค่ะ!!”

 

นักเรียนทุกคนต่างพากันเดินตรงไปรวมตัวตามอาจารย์ที่เดินนำไป สกอร์เปียสหันไปมองอบิเกลเหมือนบอกว่าเป็นไงที่เขาบอกว่าให้รอดู อบิเกลจ้องมองอีกฝ่ายก็ยักไหล่เล็กน้อย การที่เธอเข้าไปหยุดมากอาจจะเพิ่มฉนวนก็ได้ เธอเดินตรงไปหาพวกเพื่อน ๆ ทั้งห้าคน พวกนั้นเธอเห็นอบิเกลกับสกอร์เปียสก็พากันยิ้มและพูดเรื่องอื่นแทนเรื่องที่เกิดขึ้นจนพวกเธอมารวมตัวกับคนอื่น ๆ อาจารย์

 

“วันนี้เป็นอีกวันที่พวกคุณได้ฝึกการควบคุมไม้กวาดของตนเองแล้ว ตอนนี้ถึงเวลาที่พวกเธอนั้นจะต้องควบคุมการบินของตนเอง” อาจารย์แอนเดรียกล่าวจนเด็ก ๆ ต่างตื่นเต้นกัน ก่อนที่เธอจะยกมือขึ้นทำให้ทุกคนหยุดเงียบ “อย่ามัวแต่ส่งเสียงมาเริ่มกันเลย!!”

“ครับ/ค่ะ!”

 

ทุกคนขานตอบก่อนจะจับไม้กวาดตัวเองแล้วเตรียมทะยานสู้ท้องฟ้า อบิเกลมองทุกคนที่กำลังลอยตัวอยู่บนอากาศ มันเป็นอะไรที่รู้สึกอิสระมาก ๆ เมื่อขึ้นไปสู่ท้องฟ้ากว้างใหญ่ เธอก็เคยครั้งแรกที่ตัวเองได้บินจนหยุดไม่ได้ ทำให้อยากให้ตัวเองมีปีกมาก ๆ จะได้โลดแล่นอยู่บนอากาศ จนกระทั่งสกอร์เปียสบินมาอยู่ตรงหน้าของเธอ

“รออะไรอยู่!? อบิเกล” สกอร์เปียสถามเธอ “ขี่ตามมาเร็ว!!”

อบิเกลหัวเราะเบา ๆ “รอหน่อยสิ...ฉันกำลังมองสถานการณ์อยู่...”

 

อบิเกลกล่าวแบบนั้นก็มองดูว่าตอนนี้จะมีอะไรจนเธอเห็นว่าสามสาวที่มีปัญหากับพวกลูน่ากำลังซุบซิบบางอย่างแถมยังมีอีกคนที่กำลังเคืองคำพูดเธอไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วอยู่อีกคน นั้นทำให้เธอต้องรวบรวมสมาธิเตรียมตัวให้พร้อม เธอจับไปที่ไม้กวาดแล้วก้าวขาข้ามมันแล้วนั่งบนด้ามไม้กวาดเตรียมตัวลอยขึ้น ไม้กวาดกำลังพาเธอลอยขึ้นสู่พื้น สกอร์เปียสเห็นแบบนั้นก็ยิ้มอย่างชอบใจที่อีกฝ่ายบินมาหาเขาแล้วเตรียมตัวกันไปจุดที่อาจารย์ขีดเส้นบนพื้นให้ ทุกคนต่างพากันรอยไปอยู่หลังเส้นกันแต่ก็เบียดกันจนบางคนก็มาอยู่ด้านหลัง อาจารย์ไม่ได้มองอะไรก่อนจะเริ่มกล่าวต่อ

 

“เมื่อพวกเธออยู่หลังเส้นแล้ว เราจะเริ่มการฝึกควบคุมการบิน พวกเธอจะต้องบินวนรอบสนามแห่งนี้ ห้ามสูงเกินทางเดินรอบข้างเด็ดขาด!! ไม่งั้นพวกเธอบาดเจ็บอาจจะต้องไปนอนกินยาที่ห้องพยาบาล พวกเธอคงไม่อยากกินยาขม ๆ หรอกนะ!!”

“ยี้!!!”

นักเรียนแต่ละคนได้ยินก็รู้สึกไม่อยากปวดขึ้นมาทันที อบิเกลได้ยินก็ไม่ชอบกินยาเหมือนกัน เธอกำลังประมวลผลคำพูดก่อนหน้าของอาจารย์ ก่อนจะลอยขึ้นอยู่เหนือทุกคนที่ลอยอยู่เหนือพื้นไม่กี่เซน ทุกคนต่างมองเธอที่ลอยตัวอยู่เหนือคนอื่น อบิเกลก้มมองทุกคนเล็กน้อยก่อนจะหันไปหาอาจารย์

“คนมันแออัดนี่น่า หนูเลยขึ้นมาอยู่ข้างบนดีกว่า ไม่ได้เหรอคะ?”

“ได้สิ อาจารย์ไม่ได้ขัดนะ”

“ขอบคุณค่ะ~”

อบิเกลยิ้มเยาะเล็กน้อยทำให้พวกที่อยู่ข้างหน้าไม่ชอบใจสักหน่อย แต่บางคนที่ไม่ชอบความแออัดจากข้างล่างก็ตรงดิ่งกันมาอยู่ข้างบนกับอบิเกล ทุกคนตั้งท่าเตรียมตัวที่จะพุ่งตรงออกนอกเส้นชัย อาจารย์แอนเดรียก็มายืนอยู่ข้างหน้ามองทุกคนว่าแต่ละคนพร้อมกันหรือยังก่อนที่จะเตรียมตัวยกมือขึ้นเหนือหัวของเธอ

“เตรียมพร้อมมมมม! ไปปปปปปปปปปป!!!”

 

สิ้นเสียงชั่ววินาทีทุกคนต่างพุ่งตรงไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วอย่างกับคนจะวิ่งไปถึงเส้นชัย อบิเกลยังไม่พุ่งออกไปข้างหน้าทำเอาสกอร์เปียสที่พุ่งตรงไปนั้นก็มองหาเธอก่อนจะเห็นว่าเธอยังลอยอยู่ที่เดิม อบิเกลเอียงคอมองก่อนจะหันไปหาอาจารย์ที่ยังมองว่าเธอยังไม่ไปเหรอ

“อาจารย์ยังไม่บอกทุกคนสินะคะว่าต้องบินกี่รอบนะ?”

“อ๊ะ!!!” อาจารย์แอนเดรียรีบจะจับนกหวีดจนล้นไปหมดก่อนจะยกขึ้นมาเบาให้เด็ก ๆ หยุดบิน

 

ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!

 

ทุกคนที่ได้ยินต่างหยุดการบินของตนเองทันทีบางคนเบรกยังไม่เป็นก็บินไปข้างหน้าอย่างไม่คิดอะไรจนต้องมีเพื่อนตามไปหยุด ก่อนที่อาจารย์แอนเดรียจะตะโกนออกไป

“ทุกคนนนนน!! ขอโทษนะ อาจารย์ลืมบอกว่าต้องบินทั้งหมด 3 รอบ!! แล้วรอบสุดท้าย!! ต้องบินเข้าห่วงวงกลมตัวนี้!!”

ทุกคนที่อยู่ไกลไม่ได้ยินเสียงเธอเท่าไหร่จนอบิเกลมองออกไปไกล ๆ ก็รู้ว่าอาจารย์ไม่ใช่คาถากระจายเสียงคงไม่มีคนรับรู้แน่ ๆ ก่อนที่เธอจะหยิบไม้กายสิทธิ์ของตนเองออกมาแล้วจี้กับต้นคอของเธอ แล้วเริ่มพูดออกมา

“ทุกคนฟัง!!”

พวกปีหนึ่งต้องเอามือปิดหนูกับการเปล่งเสียงของอีกฝ่ายที่ดังจนมาถึงคนที่อยู่ไกล ๆ ทำให้บางคนที่อยู่ในห้องเรียนต่างสนใจขึ้นมา

“อาจารย์ฮูชบอกว่าต้องบินให้ครบ 3 รอบแล้วรอบสุดท้ายให้บินเข้าไปที่ห่วงวงกลมนั้นก็ถือว่าผ่านการฝึก!! เข้าใจกันไหม!?”

“โอ๊ส!!”

“เข้าใจแล้ว!!”

อาจารย์แอนเดรียมองไปที่อบิเกลที่ช่วยเธอกระจายเสียงให้ เพราะเธอนั้นไม่ค่อยถนัดคาถากระจายเสียงเท่าไหร่

“ขอบใจมาก คุณเมอร์รัล”

“ไม่มีปัญหาค่ะ”

“งั้นทุกคน!! บินต่อได้!!”

อาจารย์แอนเดรียตวัดมือลงอีกครั้งทุกคนเห็นแบบนั้นก็บินต่อทันที อบิเกลเห็นว่าทุกคนกำลังบินวนกลับมาหาเธอเป็นรอบแรก แต่ว่ามีหนึ่งในนั้นบินไปแล้วยังหันมามองเธอด้วยสีหน้าเยาะเย้ยใส่

“ไง เจ้าลูกฆาตกร!! บินไม่ขึ้นหรือไง!?”

“!!!”

อบิเกลได้ยินแบบนั้นก็ทำให้เธอโกรธจนเส้นเลือดสามารถผูกย่นเข้าหากันได้ทันที จนอาจารย์แอนเดรียได้ยินแบบนั้นก็ถอนหายใจ

“เป็นฉันจะพุ่งชนเด็กนั้นเลยล่ะนะ”

“หึ...ไม่ใช่อาจารย์คิดคนเดียวค่ะ...”

อบิเกลก้มโค้งจนร่างกายอยู่แนวเดียวกับไม้กวาด รอบตัวเธอเริ่มมีบรรยากาศที่ตึงเครียดเหมือนแรงดึงดูดรอบตัวเปลี่ยนไปจนอาจารย์แอนเดรียสำหรับได้ ก่อนที่อบิเกลจะพุ่งตรงไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว อาจารย์แอนเดรียไม่เคยเห็นใครบินออกจากเส้นชัยได้รวดเร็วแบบนั้น

“สุดยอด...เด็กคนนี้...ฉันต้องทำให้เด็กคนนี้เป็นเด็กปั้นของฉันให้ได้!!!”

 

จบตอนที่ 16 โปรดติดตามตอนที่ 17 ต่อไป