ได้แต่แอบรักเธออยู่ในใจ เพราะเราไม่มีอะไรดีเลย
ชาย-ชาย,รัก,ดราม่า,รั้วโรงเรียน,ไทย,yaoi,แอบรักรุ่นพี่,นักศึกษา,ภาคใต้,รักเพื่อน,อกหัก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
น้ำค้างมองพระจันทร์
ได้แต่แอบรักเธออยู่ในใจ เพราะเราไม่มีอะไรดีเลย
คนบางคนมีค่าไว้พียงแค่มอง
เราไม่มีสิทธิ์เป็นเจ้าของ
ดั่งกระต่ายที่หมายพระจันทร์
คนบางคนมีค่าสูงส่ง
แต่ตีคุณค่าของตนเองไว้ต่ำต้อย
ทั้งๆ ที่บริสุทธิ์งดงามดั่งน้ำค้าง
คนบางคนซื๋อตรงต่อใจตนเอง
ดั่งพระอาทิตย์ที่มอบแสงสว่าง
และความอบอุ่นเท่าเทียมกัน
กลับมาถึง ผมเอาจอดไว้ในบ้านให้เรียบร้อย เบสท์ไปทำโปรเจคท์ชีวภาพที่ค้างคาอยู่ในมหาวิทยาลัยแล้ว ส่วนเบียร์เก็บหนังสือหนังหาลงลัง
“นายเบียร์จะย้ายออกวันไหน?” ผมถามขณะหยิบเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวลงเป้
“วันจันทร์หรือไม่ก็วันอังคาร” เบียร์ตอบ
“งั้น! เรากลับมาทัน”
“จะไปไหน?”
“ไปเที่ยวทะเลกับเจฟ นอนค้างด้วยกันสักคืนนึง พรุ่งนี้กลับมาทันงานปาร์ตี้แน่ๆ” ผมบอก
“แหม! ไปเที่ยวกับผัว ทิ้งเพื่อนซะแล้วนายพงษ์ชิษณุ จะฟีทเจอรริ่งกันทั้งทีต้องถ่อกันไปถึงทะเล” เบียร์แซว
“ผัวเผออะไร ผ. สระอัวเพื่อนโว้ย แค่คบกันเฉยๆ ไม่เคยคิดไปถึงเรื่องนั้นเลยซักกะนิด” ผมรีบขึ้นเสียงปฏิเสธทันควันเพื่อกลบเกลื่อนความเขินอาย
“โตๆ กันแล้ว จะทำอะไรก็ตามใจแบงค์ เอาที่แบงค์สบายใจเลยนะ แต่เตรียมไว้ก็ไม่เสียหลายนิ รุ่นนี้บางเฉียบเหมือนไม่ได้ใส่อะไรเลย” เบียร์หย่อนกล่องถุงยางอนามัยลงในกระเป๋าเป้ของผม เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เจฟมาถึงพอดี
“เราไปล่ะนะ” ผมลาเบียร์แล้วเดินออกมา
“เที่ยวให้สนุกนะ ของที่ให้ไป อย่าลืมใช้ด้วยนะ” เบียร์อวยพรไล่หลังมา
“ไปเถอะ” ผมขึ้นคร่อม นั่งซ้อนท้ายรถจักรยานยนต์ของเจฟ และไม่ลืมสวมหมวกนิรภัยและคาดสายรัดคางให้เรียบร้อย
“ของอะไรที่เบียร์ให้มา” เจฟถาม
“อย่ารู้เลยนา ขับรถไปเถอะ” ผมบอกปัดเพื่อหยุดความสงสัยของเจฟ คนอย่างเขานะหรือจะมีเรื่องอย่าว่าอยู่ในหัว ส่วนเจฟยิ้มเล็กน้อยแล้วขับเคลื่อนรถออกไป เจฟนำพาผมไปทางท่าสนเพื่อออกถนนเส้นสุราษฎร์-นครศรีฯ ซึ่งย่อนระยะทางได้ระดับหนึ่ง เราสองคนมาถึงทะเลเกือบๆ บ่ายโมง ในตอนแรกเจฟจะพาผมข้ามทะเลไปสมุยด้วยเรือเฟอร์รี่แต่ผมไม่อยากไป เพราะอยากเที่ยวทะเลแบบเงียบๆ ไม่วุ่นวาย เจฟจึงพาผมมายังทะเลขนอมชายหาดในเพลา ชายหาดแห่งนี้เงียบสงบ หาดทรายขาวเนียนละเอียดทอดยาวนับเป็นกิโล ลมทะเลพลิ้วพัดล้อเล่นกับทิวมะพร้าว เสียงคลื่นซัดกระทบชายหาดชวนให้ฟัง
“สวยไหมล่ะ” เจฟถาม
“สวยมาก” ผมทึ่งในความสวยงามของทะเล รีบลงจากรถจักรยานยนต์ ผมทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างไว้บนหาดแล้วกระโจนลงสู่ทะเล
“แบงค์เดี๋ยวก่อน” เจฟรั้งผมไว้ก่อน “ถอดแว่นก่อนดิ ถ้าหายไป เราไม่งมหาให้นะ”
“โทษทีเราลืมไป ผมถอดแว่นตาไว้ในตระกร้ารถจักรยายนต์ ผมรีบกระโจนลงทะเล เล่นน้ำทะเลอย่างหนำใจ ผมเล่นอยู่ในเขตน้ำทะเลตื่น ไม่ลึกเกินกว่าขาของผมหยั่งถึง ระเริงระรื่นเล่นน้ำ มีเจฟร่วมเล่นด้วย เสมือนดั่งพยูนเล่นน้ำ (จะเปรียบเป็นนางเงือกก็ใช่ที่ เป็นได้แค่พยูนนี่แหละ) ผมไม่กลัวไอแดด ไอน้ำเค็มที่จะทำให้ผิวไหม้คล้ำ พอแดดร่มลมตกผมและเจฟมานั่งพักให้หายเหนื่อยริมชายหาด
“เป็นไงสนุกมั้ย คืนนี้เราสองคน ค้างกันที่บังกะโลดน่นแล้วล่ะ สลีป วิธ มีแถมฟรีเบรกฟาสต์นะ” เจฟหยอกผม
“ขอบใจนะ”
“ห้องนี้คืนละ 500 บาทจ้า เช็คเอ้าท์ก่อนสิบเอ็ดโมงนะจ๊ะ” คุณป้าแม่บ้านนำพาผมและเจฟมายังห้องพักที่เป็นเรือนไม้ยกพื้นหลังเล็กๆ ห่างจากชายหาดไม่ไกลนัก ภายในมีเตียงเดี่ยว 1 หลัง โทรทัศน์ ตู้เย็น และห้องน้ำในตัว แม้ว่าทุกอย่างอาจะไม่ได้หรูหราทันสมัยแต่ก็ใช้การได้ดีเลยทีเดียว
“เอ่อ ป้าครับ ครัวที่ห้องอาหารปิดกี่โมงครับ” เจฟถาม
“ปิด 3 ทุ่มจ้า ไม่มีอะไรแล้ว ป้าไปก่อนนะ” คุณป้าแม่บ้านเดินลงจากเรือนพักไป เ หลือเพียงแค่เราสองคนเท่านั้น
“เจฟจะอาบน้ำล้างตัวก่อนป่ะ” ผมถาม
“แบงค์อาบก่อนก็ได้ เราไม่รีบร้อนอะไร”
ผมรื้อเสื้อผ้าออกจากกระเป๋าเป้ เผอิญว่ากล่องถุงยางอนามัยที่เบียร์ให้มาเพื่อแสดงความยินดีที่ผมและเจฟเป้นแฟนกัน ร่วงหล่นตกลงไปอยู่แทบเท้าของเจฟ
“เบียร์นะเบียร์ให้มาทำไมก็ไม่รู้ มันคงไม่ได้ใช้งานหรอก” ผมรีบขึ้นเสียงกลบเกลื่อนความอาย
“ไม่เห็นต้องอายเลย ยืดอกพกถุงก็ดีอยู่แล้วนิ บางทีเบียร์อาจจะรู้ว่าอะไรๆ ก็เกิดขึ้นได้ เสือน้อยอย่างเราอาจจะอยากขย้ำกระทิงเปลี่ยวอบ่างแบงค์ก็เป็นได้” เจฟกระเซ้าผม เขาก้มตัวลงไปเก็บกล่องถุงยางอนามัยวางไว้บนโต๊ะข้างโทรทัศน์
“บ้า” ผมรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ รู้สึกร้อนผ่าวๆ พิกลๆ ผมผลัดผ้าผ่อนอาบน้ำจืดชำระล้างคราบความเค็มของน้ำทะเล เมื่อเสร้จสิ้นออกมาจากห้องน้ำ ผมพบว่าเจฟนั่งเอกเขนกรับลมตรงเฉลียงเรือน
“อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ?” เจฟหันมาถามผม
“อืม รีบไปอาบน้ำซะ จะได้ไปหาอะไรกินกัน”
“มีตับให้กินป่ะ เรากับตับ... ตับ... ตับ...ตับ... ตับ...” เจฟหยอกผมอีกแล้ว
“ทะลึ่งแล้ว” ผมไม่อยากเล่นกับเจฟจึงเลี่ยงไปแต่งตัว เปิดโทรทัศน์ดูรายการต่างๆ เพื่อเป็นการฆ่าเวลา ทว่ารายการโทรทัศน์ว้ำวนเวียนจนผมรู้สึกเบื่อหน่าย ผมออกไปนั่งเล่นที่เฉลียง เวลาบ่ายแก่ๆ ทะเลค่อยๆ สงบลง เสียงคลื่นซัดสาดเข้าชายหาดค่อยๆ เงียบลง พระอาทิตย์ลอยต่ำใกล้จะลาลับเหลี่ยมเขา บรรยากาศแบบนี้คงไม่ได้พบเจอยู่บ่อยๆ ผมรอเจฟอยู่พักใหญ่กว่าคุณชายแต่งองค์ทรงเครื่องเสร็จสรรพ เราสองคนจึงออกไปรับประทานอาหารที่ร้านอาหารประจำบังกะโลแห่งนี้ อาหารที่ร้านพอรับประทานได้ ส่วนเรื่องราคาอย่าคาดหวังว่าจะเจอของถูกแต่มันก็ไม่ได้แพงเว่อร์จนรับไม่ได้แต่อย่างใด เจฟเป็นลูกนายกหรืออย่างไรก้ไม่ทราบ ออกแรงขับรถจักรยานยนต์ถ่อสังขารมาถึงที่นี่แล้ว ยังออกค่าที่พัก ค่าอาหารเลี้ยงผมอีก เราสองคนมาถึงเรือนพักล้มตัวลงทอดกายนอนบยนเตียงเปิดโทรทัศน์
“ขอบใจนะ สำหรับทุกๆ อย่าง” ผมเอ่ยขอบใจอีกครั้ง”
“ไม่เป็นไรหรอก แต่อย่าตอบแทนเราด้วยการร้องเพลงอีกนะ”
ผมระเบิดหัวเราะลั่น “ทำไมเราร้องเพลงไม่เพราะหรือไง”
“เปล่าหรอก แค่เราอย่ากให้แบงค์ทำอย่างอื่นตอบแทนเรามากกว่า” เจฟบอกพลางโน้มตัวเข้ามใกล้ชิดกับผม แค่ใกล้ชิดไม่พอ ยังเอามือมาลูบสัมผัสร่างกายของผม “มันเป็นเพียงเสื้อผ้าที่ทำให้เธอเซ็กซี่เมื่อสวมใส่ มันเป็นเพียงแค่บรรยากาศที่กล่อมให้เราต่างเคลิ้มไป มันเป็นเส้นบางบางที่ขั้นระหว่างความรักและความใคร่ ให้คืนนี้ของเราเป็นคืนที่หนึ่ง ไม่ใช่หนึ่งคืนเท่านั้น อยากให้เธอรู้ว่าฉันเห็นเธอสำคัญ และมีความหมายเพียงใด ให้มันเป็นคืนหนึ่งที่ได้โรแมนติก กับเธอก็พอรู้ไหม เพราะรักของเรายิ่งใหญ่ มากกว่าวัน ไนท์ แสตนด์”
ผมทำดัดจริตกระมิดกระเมี้ยน เจฟจับ ผมหนี เจฟจูบ ผมหลบ เจฟยังคงซุกซนและหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ ผมเคลิ้มไปแล้ว ปล่อยให้ทำอะไรกับผมได้ตามใจที่เขาปรารถนา ความยับยั้งชั่งใจพ่ายแพ้ความกำหนัด ผมตอบสนองการปลุกเร้าอารมณ์ของอย่างเผ็ดร้อน และลเราสองคนก้ได้ปลดเปลื้องความใคร่ให้กันและกัน
วายุพัดซัดสาดละอองฝน จากเวหนฟุ้งฝอยเย็นสะท้าน
ทะเลบ้าครืนครืนเหลือประมาณ สอดประสานแนบชิดสนิทกัน
คลื่นซัดสาดกระแทรกโตรกโขดหิน แทบแดดิ้นปฐพีเลื่อนแลลั่น
อุบัติการณ์นานอยู่แทบอนันต์ มิหวาดหวั่นซ้ำวนจนหนำใจ
ชิดอิงแอบแสบสรรรสสวาท อริราชแพ้ภัยเพราะปืนใหญ่
เกือบรุ่งสางแน่นิ่งบรรทมไป เปรมฤทัยสลบลงดุจม้วยมรณ์…
จบบท