ได้แต่แอบรักเธออยู่ในใจ เพราะเราไม่มีอะไรดีเลย
ชาย-ชาย,รัก,ดราม่า,รั้วโรงเรียน,ไทย,yaoi,แอบรักรุ่นพี่,นักศึกษา,ภาคใต้,รักเพื่อน,อกหัก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
น้ำค้างมองพระจันทร์
ได้แต่แอบรักเธออยู่ในใจ เพราะเราไม่มีอะไรดีเลย
คนบางคนมีค่าไว้พียงแค่มอง
เราไม่มีสิทธิ์เป็นเจ้าของ
ดั่งกระต่ายที่หมายพระจันทร์
คนบางคนมีค่าสูงส่ง
แต่ตีคุณค่าของตนเองไว้ต่ำต้อย
ทั้งๆ ที่บริสุทธิ์งดงามดั่งน้ำค้าง
คนบางคนซื๋อตรงต่อใจตนเอง
ดั่งพระอาทิตย์ที่มอบแสงสว่าง
และความอบอุ่นเท่าเทียมกัน
พี่เบลล์ใจดีเป็นแม่งานจัดงานเลี้ยงวันเกิดของผม ณ บ้านพิกุลทอง นอกอาหารและเครื่องดื่มที่พวกพี่ๆ เลี้ยงผมแล้ว พี่เบลล์และพี่หมอให้กระปุกออมสินรูปสุนัขสีขาว พี่แป๊ะแลพี่ออยล์มอบกล่องดนตรีไขลานเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์รูปขนมเค้กสีชมพูให้ผม งานเลี้ยงวันคล้ายวันเกิดของผมที่ความสุขจบลงในเวลาเที่ยงคืนเศษๆ ผมขับรถประครองมาอย่างระมัดระวังเป็นพิเศษเพราะฤทธิ์แห่งแอลกอฮอล์ที่ดื่มมาและเรื่องของพี่เบนซ์ที่ขับรถจักรยานยนต์ตีวงเลี้ยวตกไหล่ทางไปนอนเล่นในคูน้ำตรงสามแยกปากทางเข้ามหาวิทยาลัยเตือนสติผมตลอด ผมจอดรถไว้ใต้หอล็อคล้อรถด้วยแม่กุญแจอันโตเพื่อป้องกันรถหายเพราะสถิติรถหายที่นี่มีบ่อยมาก รถจักรยานยนต์ของผมยังใหม่เอี่ยมไม่มีป้ายทะเบียนทีจึงเป็นที่หมายปองของโจรได้ง่าย
ระหว่างที่เดินขึ้นบันไดสู่ชั้น 4 ผมสวนทางกับเจฟ เราสองคนได้ทักทายกัน เขาอาสาถือของขวัญวันเกิดที่ผมหอบมาอย่างพะรุงพะรัง
“ปาร์ตี้สนุกไหม?” เจฟถามผมขณะเดินไปสู่ห้องผม
“สนุกดี พวกพี่ๆ ดีกับเรามากเลยล่ะ” เราสองคนเดินมาถึงห้อง 5413 ผมไขกุญแจห้อง ในห้องมืด มดหลับอย่างสบายบนเตียงชั้นบน เสียงกรนสนั่นราวกับเสียงเรือเครื่องเป็นตัวบ่งบอกว่าเขาหลับสนิทไม่มีใครก้าวล่วงรบกวนได้ ผมเดินไปวางของขวัญไว้ตรงโต๊ะหนังสือ “เจฟง่วงนอนหรือยัง?”
“ยังเลย ทำไมล่ะ?”
“เราเห็นข่าวในทีวี หลังเที่ยงคืนจะมีฝนดาวตก ไปดูกันไหม?” ผมเอ่ยปากชวนเจฟ เพราะเตะถ่วงให้ตนเองง่วงนอนที่สุดเพื่อที่จะได้ล้มตัวลงนอนหลับอย่างสนิท
“กลัวหรือเปล่า?” ผมถามเจฟขณะที่เราสองคนเดินไปตามถนนด้วยกัน
“ไม่หรอก มีแบงค์เป็นเพื่อนเราจะกลัวอะไรได้อีก” เจฟตอบ ผมสังเกตว่าเขาหนาวเพราะเดินกอดอกมาตลอด
“หมายความเราน่ากลัวมากกว่าผีอีกเหรอ?” ผมถามเสียงเขียวขึงขัง แกล้งหยอกล้อเจฟ
“ปะ...ปะ...เปล่า ไม่ใช่” เขารีบปฏิเสธทันควัน
“อ่ะล้อเล่นขำๆ” ผมวิ่งหนีเจฟขึ้นไปบนศาลาจานบิน เขาไล่หลังตามมา ผมหยุดยืนหายใจหอบๆ เจฟตามผมทัน เขาล้วงบางสิ่งบางอย่างที่ซ่อนเอาไว้ในเสื้อแจ็คเก็ต
“เอานี่ไปซะ” เจฟยื่นสมุดไดอะรี่เล่มหนึ่งให้ผม “เป็นของขวัญวันเกิดชิ้นสุดท้ายในปีนี้ของแบงค์”
“ขอบใจนะ เรานึกว่าจะไม่ได้ของขวัญวันเกิดจากเจฟแล้ว” ผมรับไดอะรี่เล่มนั้นมา มันเป็นไดอะรี่เล่มสีแดงหน้าปกมีคำว่าจินตนาการอยู่ที่ไหน ไอเดียอยู่ที่นั่น “เราจะใช้มันให้เป็นประโยชน์มากที่สุด”
เราสองคนนั่งเฝ้ามองดาวอยู่ด้วยกัน แม้ดาวจะเต็มฟ้าแต่ก็ไร้วี่แววว่าจะมีฝนดาวตกหรือแม้กระทั่งดาวซักดวงที่ตกลงมา หรือบางทีที่ตรงนี้ไม่ได้อยู่ในวงโคจรที่มีฝนดาวตกพาดผ่าน
“เรื่องของพี่ตงไปถึงไหนแล้ว?” จู่ๆ เจฟก็ถามเรื่องนี้ขึ้นมา
“มันจบแล้วล่ะ มีอยู่วันหนึ่ง พี่ตงเรียกเราไปคุย เขาบอกว่าไม่มีทางที่จะรักเราได้ พี่เขาไม่ได้ให้ความหวังว่าอนาคตจะรักเราได้แต่ก็ไม่ได้ห้ามให้เรารักพี่เขา”
“เสียใจไหม?” เจฟถามผม
“มันก็เสียใจนะแต่เหมือนว่าเตรียมใจไว้แล้ว ใจเรามันตั้งคำถามว่าเรามีความสุขมากน้อยแค่ไหนกับการรักพี่ตงข้างเดียว เรารักพี่ตงมากแค่ไหนก็เป็นได้รุ่นพี่รุ่นน้องกันเท่านั้น”
“นี่แหละหนอความรัก... หากคนเราเกิดมาคู่กันต่อให้ปฏิเสธความรู้สึกมากแค่ไหน ท้ายสุดแล้วไม่อาจฝืนความรักนั้นไปได้ต้องรักกันอยู่ดี ในทางกลับกัน หากไม่รักต่อให้ฝืนรักกันแค่ไหน สุดท้ายแล้วต้องลงเอยด้วยการเลิกราต่อกัน” เจฟสาธายายนิยามคำว่ารักของเขาเสียยืดยาวเพื่อเป็นการปลอบใจผม
“เหมือนที่โคลงที่อยู่ในโคลงโลกนิติเลย ในโคลงว่า...” ผมท่องโคลงให้เจฟฟัง
รักกันอยู่ขอบฟ้า เขาเขียว
เสมออยู่หอแห่งเดียว ร่วมห้อง
ชังกันบ่แลเหลียว ตาต่อ กันนา
เหมือนขอบฟ้ามาป้อง ป่าไม้มาบัง
เราสองคนไม่ได้ใส่ใจกับการชมฝนดาวตกแล้วหันมาพูดคุยกันจนเราสองง่วงได้ที่จึงลาศาลาจานบิน ท้องฟ้า ดวงดาวกลับสู่หอพัก เจฟมาส่งผมถึงห้องเหมือนเคยๆ
“ส่งแค่นี้นะ ถ้ามากกว่านี้ต้องส่งถึงเตียงแล้วล่ะ” เจฟบอกในขณะที่ผมกำลังไขประตูห้อง
“ขอบใจนะ สำหรับทุกสิ่งทุกอย่างในค่ำคืนนี้ ราตรีสวัสดิ์” ผมอำลาเจฟ
“ราตรีสวัสดิ์เช่นกัน” เจฟลาผมไปนอนที่ห้อง 5401 เช่นเดียวกัน ผมปิดประตูห้อง ล้มตัวลงนอนบนเตียงมองเวลาในนาฬิกาปลุก มันบอกเวลา 2 นาฬิกากว่าๆ ผมหลับตาลง ไม่นานนักก็เข้าสู่ห้วงแห่งนิทรา