ได้แต่แอบรักเธออยู่ในใจ เพราะเราไม่มีอะไรดีเลย
ชาย-ชาย,รัก,ดราม่า,รั้วโรงเรียน,ไทย,yaoi,แอบรักรุ่นพี่,นักศึกษา,ภาคใต้,รักเพื่อน,อกหัก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
น้ำค้างมองพระจันทร์
ได้แต่แอบรักเธออยู่ในใจ เพราะเราไม่มีอะไรดีเลย
คนบางคนมีค่าไว้พียงแค่มอง
เราไม่มีสิทธิ์เป็นเจ้าของ
ดั่งกระต่ายที่หมายพระจันทร์
คนบางคนมีค่าสูงส่ง
แต่ตีคุณค่าของตนเองไว้ต่ำต้อย
ทั้งๆ ที่บริสุทธิ์งดงามดั่งน้ำค้าง
คนบางคนซื๋อตรงต่อใจตนเอง
ดั่งพระอาทิตย์ที่มอบแสงสว่าง
และความอบอุ่นเท่าเทียมกัน
บรรยากาศการเรียนวันต่อมาเป็นสีเทาสีเดียวกับท้องฟ้า มีฝนตกหนัก ตกเบา เว้นช่วงสลับกันไปตามใจของสิ่งที่เรียกว่าธรรมชาติ พอช่วงบ่ายพวกผู้หญิงลากผมเข้าห้องเกียรติยศภายในหอบรรณสารสนเทศเพื่อเค้นความจริงอะไรบางอย่างจากปากผม
“แกกับเจฟเป็นอะไรกัน?” ป้าชุยิงคำถามเปิดประเด็นถามถึงสัมพันธภาพของผมและเจฟอย่างตรงไปตรงมา
“เป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น” ผมตอบคำถามโดยไม่ต้องคิดอะไรมาก ในใจพลันนึกสงสัยว่าอะไรคือสาเหตุที่ทำให้พวกผู้หญิงคิดวุ่นวายได้ขนาดนี้
“แกแน่ใจนะ” แก้วถามย้ำอีกหน “สิ่งที่ฉันรู้มา มันทำให้ฉันและเพื่อนๆ อดสงสัยไม่ได้”
“ฉันได้ข้อมูลมา แกกับเจฟมักจะหายไปด้วยกันในช่วงค่ำและกลับมาช่วงดึกๆ บอกพวกฉันมาว่าแกไปทำอะไรกับเจฟ” ยามเมื่อต่อมความอยากรู้เรื่องคนอื่นทำงานมันเปลี่ยนผู้หญิงเซื่องๆ อย่างอ้อให้เป็นอย่างนี้ไปได้ ข้อมูลที่หล่อนได้มานั้นคงจะมาจากรูมเมทคนใดคนหนึ่งของเจฟ ดีไม่ดีนี่เป็นการรวมหัวกันจากเพื่อนๆ ทั้งหมดของผมก็เป็นไปได้
“ก็แค่สองครั้งเอง” ผมตอบ
“อะไร ยังไง?” ป้าชุรุกถามต่อ
“ครั้งแรก เราจัดงานวันเกิดให้เจฟ โดยจัดที่ศาลาจานบิน ช่วงนั้นความตายของโอมยังคุกรุ่นอยู่ งานวันเกิดเป็นงานรื่นเริง จะเชิญเพื่อนๆ มาร่วมงานเยอะมันก็กระไรอยู่ เราสองคนแลองวันเกิดจนผ่านลุล่วงไป ไม่มีใครรู้ ไม่มีใครถาม เราก็เลยทำเนียนไม่เมาท์มอยอะไรให้ฟัง”
“เดี๋ยวก่อน” แก้วแย้งขึ้นมา “แกหมกเม็ดนะเน่า แกเล่าไม่หมด น้องนนท์บอกว่าเห็นแกหอมแก้มเจฟ”
เน่าคือฉายาที่พวกเพื่อนผู้หญิงตั้งให้ผม ด้วยเหตุว่าผมเป็นคนชอบอ่านนิยายแล้วนำคำพูดที่ประทับใจในนิยายมาใช้พูดจากับเพื่อนๆ “มันเป็นการใส่ความชัดๆ เรากับเจฟฝ่าฝนกลับมาจากศาลาจานบินผ่านมาทางหอ 3 ความที่เราซุ่มซ่าม เราไปสะดุดกับขอบปูนทางขึ้นหอ 5 ล้มทับเจฟ ปากเราไปชนกับแก้มของเจฟเท่านั้นเอง”
“ถามจริงนะ แกไม่ได้รู้สึกอะไรกับเจฟจริงๆ นะ” ติ๊กถามย้ำอีกรอบ พวกนี้จะซักเอาถ้วยรางวัลหรืออย่างไรกัน
“ก็ใช่นะสิ” ผมยังยืนคำตอบเดิมเช่นกัน
“หากในอนาคต แกชอบเจฟขึ้นมา แล้วมีเพื่อนๆ คนอื่นชอบเจฟเหมือนกันแกจะทำอย่างไร?” ป้าชุถามคำถามที่ผมต้องชั่งใจ ครุ่นคิดอย่างหนักในการตอบ เพราะในชีวิตนี้ของผมยังไม่เคยมีประสบการณ์ชิงรักหักสวาทกับใคร ดวงใจดวงนี้ชาชินกับการรักใครข้างเดียว
“เราคงเสียสละให้เพื่อน ถ้าเจฟไม่ได้เลือกเรา มันจะมีประโยชน์อะไรที่เป็นตัวไม่ทราบค่าระหว่างความรักของคนทั้งคู่ คนเราแม้เลือกเกิดไม่ได้แต่เลือกที่จะเป็นคนดีของสังคมได้” ยิ่งตอบไปผมยิ่งเอ๋อเลยตัดจบด้วยคำคมที่หยิบยืมมาจากเวทีการประกวดนางงาม เมื่อผมให้คำตอบเป็นที่น่าพอใจแล้ว พวกเพื่อนผู้หญิงก็แยกย้ายจากผมไป ปล่อยให้ผมนั่งอ่านนิยายอยู่ในห้องนี้ตามลำพัง
ทว่าเหตุการณ์ที่ผ่านมาสดๆ ร้อนๆ นั้นรบกวนจิตใจผมให้ต้องกลับมาคิด ผมเลิกอ่านนิยายเดินไปที่หน้าต่างมองออกไปข้างนอก ป่ายางสีเขียวเมื่ออยู่ในทะเลฝนกลับแปรเปลี่ยนสีเทาหม่นๆ หยาดฝนนั้นตกกระทบใบไม้ ยอดหญ้าเสมือนผ้าเช็ดหน้าบาติกผืนนั้นที่เจฟรังสรรค์ขึ้นมาเพื่อปลอบโยน ใช้เช็ดหยาดน้ำตาที่ไหลเอ่อจากใจของผม ก่อนหน้านั้นผมไม่เคยคิดและไม่มีความรู้สึกหวั่นไหวใดๆ กับเจฟ ผมเกลียดตัวเองจริงๆ ทำตนเองเป็นไม้เลื้อยเถาวัลย์ไปได้ อยู่ใกล้ใครคนไหนก็มีอันคิดเลยเถิดกับเขา เจฟแสดงออกและปฏิบัติต่อผมเสมือนอย่างที่เพื่อนทั่วๆ ไปพึงกระทำต่อกัน หน้าที่ของเพื่อนคือมีสุขร่วมเสพมีทุกช์ร่วมต้าน เรื่องพี่ตงคาราคาซังอยู่อย่างนี้จะเอาเรื่องของเจฟเข้ามาเพิ่มให้วุ่นวายอีก อย่าหาเหาตัวใหม่ใส่หัวเน่าๆ หัวนี้เลยพงษ์ชิษณุ ผมบอกกับตนเองอย่างนั้น
ด้วยความคิดอันแสนบรรเจิดของชุ ผม ดา แมน แก้ว ติ๊ก ตุ่มและอ้อต้องร่วมกันถ่ายทำโฆษณาประกอบรายงานในวิชามาร์เก็ตติ้งเป็นโฆษณา 3 ชิ้นของผลิตภัณฑ์เครื่องดื่มน้ำอัดลมตรา แฮปปี้ และยังได้รับความอนุเคราะห์จากกลุ่มพี่บาสที่สนิทสนมกันเมื่อครั้งทำงานในงานวิชาการร่วมกัน สถานที่ถ่ายทำเป็นอาคารโรงแรมและศาลาจานบิน
“เบื่อจัง ไม่มีอะไรให้ทำเลย” ผมบ่นกับเพื่อนๆ ที่นั่งร่วมโต๊ะเดียวกัน ตามที่พี่ตู่สั่งให้แสดง
“ใช่แล้ว” แมนพูดเสริม ดาและติ๊กที่นั่งร่วมโต๊ะแสดงสีหน้าเซ็งๆ เช่นกัน
พี่บาสวางเครื่องดื่มแฮปปี้สี่ขวดลงบนโต๊ะกลางวงสนทนา เมื่อผมและเพื่อนๆ เห็นเครื่องดื่มแฮปปี้ก็แสดงความผ่อนคลาย ตื่นเต้นกระฉับกระเฉงขึ้นมาโดยบัดดล
“แฮปปี้” เราทั้งหมดส่งเสียงพร้อมกันด้วยน้ำเสียงดีใจและสนุกสนานเป็นที่สุด
“คัท” พี่ตู่สั่งให้ผมและเพื่อนๆ ยุติบทบาทที่แสดงอยู่ ผมหยิบเครื่องดื่มมากระดกดื่ม เพื่อนๆ ที่เหลือก็ทำเหมือนๆ ผม ความซ่าของมันสร้างความผ่อนคลายได้เป็นอย่างดี พี่ตู่ตรวจสอบคลิปโฆษณาเสร็จสรรพ งานชิ้นแรกผ่านไปด้วยดี
โฆษณาตัวที่สองเป็นงานกำกับของพี่บาส เขากำลังบอกคิว บอกสิ่งพี่ตู่และตุ่มต้องแสดง พี่เขาและหล่อนรับบทเป็นคู่รักที่นัดเดทรับประทานอาหารในร้านอาหาร พี่ตู่มาสายทำให้ตุ่มรอคอยอยู่นานจนหงุดหงิด เมื่อพี่ตู่มาเลยโดนตุ่มสวดฉอดๆ แว้ดๆ ขนานใหญ่จนพี่เขารำคาญเรียกบริกรที่รับบทโดยพี่เอสสั่งน้ำอัดลมมาง้อตุ่ม เมื่อเจ้าหล่อนดื่มแฮปปี้แล้วหายงอนอารมณ์ดีเหมือนปกติ
มาถึงโฆษณาชิ้นสุดท้ายแล้ว ศาลาจานบินคือฉากถ่ายทำ เป็นเรื่องราวของกีฬามวยปล้ำ มีพี่บาสและพี่เอสแข่งขันกัน พี่ตู่รับททพี่เลี้ยงของพี่เอส ส่วนแมนรับบทพี่เลี้ยงของพี่บาส ส่วนผมและเพื่อนๆ ที่เหลือยกเว้นป้าชุรับบทเป็นผู้ชมที่คอยเชียร์กีฬามวยปล้ำอยู่ แน่นอนว่ารูปร่างผอมบาง ผิวซีดราวับคนขี้โรคของพี่เอสจะเอาอะไรไปต่อกรกับพี่บาสผู้มีรูปร่างล่ำสันเหมือนนักซูโม่ ทั้งสองโรมรันพันตรูกอดรัดใช้พละกำลังอย่างมากเพื่อล้มคู่ต่อสู้อีกฝ่าย
“เราจะแก้เกมยังไง” พี่เอสปรึกษากับพี่ตู่ เขาเหนื่อยและใกล้หมดเรี่ยวแรงเต็มทีแล้ว
“ท่าจะไม่ไหวแล้ว ไม่งั้นแกแพ้แน่เลยเอส” พี่ตู่คุยกับพี่เอส “นึกออกแล้ว ติ๊กเอาแฮปปี้มา”
ติ๊กยื่นขวดน้ำอัดลมให้พี่เอสกระดกดื่ม พี่เขาทำสีหน้าสดชื่นดุจพละกำลังทั้งหมดกลับคืนมา เมื่อเริ่มแข่งในยกถัดมา พี่เอสคว่ำพี่บาสจนพี่บาสนอนกองกับพื้นแพ้น็อคไป การถ่ายทำโฆษณาจบลง ผมเหนื่อยและสนุกสนานกับการทำงานนี้อย่างมาก
วันอังคารต่อมา... ผมเข้าเรียนในวิชา Marketing อย่างสบายอารมณ์เพราะงานในวิชานี้เสร็จเรียบร้อยแล้ว ป้าชุส่งคลิปโฆษณาให้อาจารย์เกมชมตั้งแต่เมื่อวานแล้ว อาจารย์นำคลิปมาเปิดให้เพื่อนๆ คนอื่นได้ชมกัน ผมและเพื่อนๆ ที่ปรากกฎอยู่ในคลิปนั่งดีใจหน้าบานประมาณจานดำรับสัญญาณโทรทัศน์
อาจารย์ตั้งเพลย์ลิสต์เล่นคลิปไปเรื่อยๆ จนครบ 3 คลิป ทว่ามันมีคลิปที่สี่เล่นต่อ นั่นมันคลิปที่พวกผม อ้อ แก้ว ดา และตุ่มเต้นรีวิวประกอบเพลงลูกทุ่ง อ้อเป็นนักร้องลิปซิงค์ประกอบส่วนผมและพวกผู้หญิงที่เหลือเต้นประกอบเพลง อันที่จริงแล้ว คลิปนี้ตั้งใจถ่ายเก็บไว้ใช้ในวิชากีฬาและนันทนาการ ผมและเพื่อนๆ อายแทบแทรกแผ่นดินหนี เพื่อนๆ คนอื่นๆ หัวเราะฮาครืน
“อีป้า ทำอย่างนี้กับพวกเราได้ไง” แก้วเล่นงานป้าชุแทนพวกเราๆ “ดูสินั่น อับอายขายขี้หน้าไปถึงไหนต่อไหนแล้ว”
“ขอโทษที ตอนส่งลืมไปว่ามันอยู่ไฟล์เดียวกัน ตอนก็อปให้อาจารย์ก็เลยแถมไปให้โดยไม่ได้ตั้งใจ” ป้าชุนั่งห่อตัว แก้ตัวด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ ทำให้พวกเราจะโกรธก็โกรธไม่ลง
“เฮ้ย! แบงค์ เราเพิ่งรู้นะเนี่ยว่านายเท้าไฟกับเขาเป็นด้วย นายอยู่วงดนตรีลูกทุ่งวงไหนล่ะ ใช่วงปิยะรัตน์ ศรีกาญจนดิษฐ์อะเปล่า” เจฟอดไม่ได้ที่จะแซวผมแต่กระทบอ้อด้วย
“ไม่พูด ไม่แซว มันจะเป็นอะไรมากไหมเจฟ?” อ้อแขวะเจฟคืน
แน่นอนว่าเหตุการณ์อันแสนอับอายนี้ยังคงเป็นที่โจษจันในสาขาวิทยาการจัดการอีกนานเลย นับจากนั้นมาอ้อก็เป็นที่รู้จักจากเพื่อนๆ มากขึ้นกว่าเดิม หากสิ่งหนึ่งที่เริ่มก่อกวนใจของผมที่เพิ่มเข้าคือเรื่องของเจฟ