“เฟยเฟย แต่จริงๆแล้ว ข้าชอบฤดูใบไม้ร่วงนั่นนะ! เพราะทุกครั้งที่มันเกิดขึ้น ข้าก็จะได้เห็นและพบเจอเจ้าเสมอ ฤดูใบไม้ร่วงของเราสองคน แท้จริงแล้วมันไม่ได้เป็นแค่คำสาป แต่มันคือความงดงามแห่งโชคชะตา เพราะถึงแม้กระจกบานที่สิบจะดับสูญไปจากโลกนี้แล้ว แต่ “สุสาส์นราคะ” ที่พันผูกจิตวิญญาณเราทั้งสองคนไว้ด้วยกันนั้นจะยังคงอยู่เป็นปัจจุบันขณะเสมอ ไม่เปลี่ยนแปลง ไม่เปลี่ยนแปลง ไม่เปลี่ยนแปลง เป็นดั่งสัจจะนิจนิรันดร์” เจ้าวั่งซูเอ่ยพร้อมยิ้มอ่อนโยนให้คนรัก
ชาย-ชาย,รัก,ผจญภัย,แฟนตาซี,นิยายรักจีนโบราณ,นิยายรัก,นิยายจีนโบราณ,นิยายวาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
น่าจะเป็นยามดึก ในสวนดอกไม้ภายในบริเวณคฤหาสน์แห่งนี้ เก๋งจีนตรงเรือนริมน้ำตกมีเพียงเสียงน้ำไหล และ แสงจันทร์ส่องสว่างกลางท้องฟ้า นั่น “เฟยเฟย” ทำไมเค้าดูแปลกไป สีเสื้อหม่น ใบหน้าหมองเศร้า เหมือนมีน้ำตาเอ่อตรงดวงตาคู่งาม ในตากลวงว่างเปล่า เหมือนคนใจสลาย ในมือถือสุราดอกมฤตยูดำ (ดอกมฤตยูดำคือดอกไม้ที่ผสมข้ามสายพันธุ์ระหว่าง ดอกมฤตยูดำที่ปลูกแค่บริเวณคฤหาสน์ตระกูลเจ้า และ พลังจักราของคนสกุลเจ้า) มีต้นกำเนิดและมีที่เดียวคือสกุลเจ้า
คนที่คิดค้นคือ เจ้าวั่งซูรุ่นที่1และถูกนำมาหมักเป็นเหล้ารสเริด เมาแต่ไม่หนักหัวและสามารถช่วยสร้างความคิดและจินตนาการของผู้ดื่มให้สมจริง ดื่มเพื่อลืมความทุกข์จากโลกแห่งความเป็นจริง
ไป่ชิงหลงขดนอนอยู่บนโขดหินหน้าน้ำตก เกล็ดของชิงหลงจากสีขาวสว่างเปลี่ยนเป็นสีหม่นเหมือนขี้เถ้าและนอนหมดแรงอยู่ตรงนั้น “นั่นเจ้าเป็นอะไรเฟยเฟย” เจ้าวั่งซูเดินเข้าไปใกล้เพื่อฟังสิ่งที่ฮวาเฟยฟาพึมพำ “ทำไมท่านถึงทิ้งข้าไป ไหนว่าเราจะอยู่และร่วมกันต่อสู้เคียงข้างกันไปตลอด ทำไมทำไม” และเสียงก็เงียบหายไป
“เค้าหมายถึงใคร” เจ้าวั่งซูสงสัยในใจ
“เจ้าสัญญาแล้วนะว่าจะกลับมา ข้าจะจดจำเจ้าไว้ ข้าจะรอเจ้าไม่ว่านานแค่ไหน ข้าก็จะอยู่รอเจ้า” ฮวาเฟยฟาเพ้อ
“จดจำ” เจ้าวั่งซูพูดซ้ำ ในใจก็นึกถึงคำพูดของเฟยฟาที่พูดกับตนที่ห้องอาบน้ำบ้านสกุลเจ้า เมื่อสักครู่ “ข้าจำได้ เจ้ายังดูไม่เปลี่ยนไปจากเดิม ไม่เลยยังเป็นคนเดิมที่ข้ารู้จัก” ภาพในอดีตยามนั้นเริ่มเลือนลางหายไปพร้อมกับภาพฮวาเฟยฟานอนหลับทั้งน้ำตาพร้อมสุราดอกดำมฤตยู
ภาพตัดย้ายเจ้าวั่งซูมาตรงกลุ่มบ่าวรับใช้ในบ้านกำลังคุยกับ บ่าวไพร่จากบ้านตระกูลอื่น “ที่นี่ที่ไหนเมือ่ไหร่ น่าจะเป็นแถวตลาดสักที่ข้าว่า” เจ้าวั่งซูพูดกับตัวเอง
“นี่! พวกเจ้าสรุปองค์ชายมังกรนั่นยังอยู่ที่ตำหนักสกุลเจ้าไม๊ เห็นคนว่าองค์ชายรับไม่ได้ ที่สหายคนสนิทอย่างเจ้าวั่งซู ทำการทรยศที่ยิ่งใหญ่ขนาดนั้น และคำสาปแช่งกร่นด่าจากทุกภพที่พรั่งพรูมา องค์ชายเลยตัดมิตรภาพกับสกุลเจ้า และหนีกลับสู่สวรรค์” บ่าวไพร่สกุลโจวเริ่มเล่าก่อน
“ไม่! ข้าได้ยินว่าก็เป็นองค์ชายฮวาเฟยฟานั่นแหล่ะ ที่เป็นคนมอบมุกมังกร และเพิ่มพลังในการจุดระเบิดให้เจ้าวั่งซู แต่ตัวเองกลับหนีออกมาโดยทิ้งสหายไว้ และรู้สึกละอายเลยหนีหายไป” บ่าวสกุลหงเถียงแทรกขึ้นมา
“พวกเจ้า หยุดสามหาวกันทั้งหมด ถ้าข้าได้ยินข่าวลือบ้าบออะไรอย่างนี้มาจากปากพวกเจ้าที่เป็นสหายกันมานาน อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ” เสียงดังใหญ่กังวาลหนักแน่นจาก พ่อบ้านซานตง ที่เดินมาพร้อมกับกลุ่มคนจากสกุลเจ้า
“แหะๆ! ข้าขออภัย ซานตงเจ้าก็ตีความหมายพวกข้าผิด ข้าแค่เล่าในสิ่งที่พวกข้าได้ยินมา เอามาแลกเปลี่ยนกัน หาได้มีเจตนาใส่ความ สกุลเจ้า และ องค์ชายมังกร” บ่าวไพร่จากสกุลโจวรีบออกแก้ตัว
“ถ้าพวกเจ้าไม่อยากให้ข่าวลือ พวกนี้ออกไปในทางเสียหายหรือเข้าใจผิด ก็โปรดเล่าให้พวกข้าฟัง ถ้าต่อไปพวกข้าได้ยินข่าวหรือเสียงซุบซิบนินทาที่ผิดไปจากความจริงที่ท่านเล่า พวกข้าจะเข้าแก้ไขให้เอง” บ่าวไพร่สกุลจูเสริม
“มันเป็นเรื่องภายในสกุลข้า เป็นเรื่องเจ้านาย ข้าไม่มีสิทธิ์เอามาป่าวประกาศให้คนข้างนอกฟัง ถ้าเจ้ายังคิดจะคบหากันเป็นสหายได้โปรดเข้าใจ และ พูดต่อไปในทางที่มันดี” ซ่านตงกล่าวหนักแน่นตัดจบและพากันเดินไป ทิ้งให้บ่าวไร่คนอื่นๆ ยืนงงๆ และ ต่างพากันซุบซิบนินทาต่อ สักพักก็มีเสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นมาจากท้ายตลาด
“โอ๊ย! ปลาเปอ! อาหารทะเลอะไรก็ไม่มี! มาจะหกเจ็ดเดือนแล้ว! พวกเราจะอยู่กันยังไง!” หญิงสูงวัยกะเตงลูกหนึ่งถือตะกร้ามาซื้อกับข้าว แต่ได้กลับไปเพียงผักและเนื้อหมู โวยวายดังขึ้น
“พวกชาวประมง ออกเรือไปหาไม่ได้ เรือต่างๆ ก็โดนพายุ โดนน้ำวนดูด บ้างก็โดนคลื่นซัดหายไป เหล่าสัตว์ทะเลลอยตายเกยตื้น แต่เหนือคุ้งน้ำก็เต็มไปด้วยไอพิษไม่สามารถเอามากินได้ น้ำทะเลก็วิปริตบางวันก็สีดำ บางวันก็สีแดง เหมือนโดนคำสาปอะไรสักอย่าง ทุกอย่างในทะเล และแม่น้ำลำธารผิดเพี้ยน ไม่มีอาหารจากน้ำกินกันมานานแล้ว” พ่อค้าปลาบ่นโวยวายตัดพ้อใส่อารมณ์กลับ
“นั่นมันก็ต้องเพราะไอคนสกุลเจ้านั่นหล่ะ ที่มันสร้างความวิปริตผิดเพี้ยนให้กับทุกสิ่ง และมันก็หนีตายไป” ชายวัยกลางคนร่างแคระแกร็นฟันเหยินผมหลุดลุ่ยตะโกนด่าเสริม
“สารเลว! มันทำความลำบากให้คนทั่วไปหมดแบบนี้! และจะมาตายง่ายๆ! อย่าหวังเลยว่ามันจะได้ผุดได้เกิดอีก! ไอ้สกุลชั่วช้า!” หญิงอีกคนยืนแถวนั้นรีบเสริมสาปแช่ง
“แล้วสรุป! ไอ้หนุ่มสกุลเจ้านั่นทำยังไงของมัน!? แม่น้ำลำธารหนองบึงทะเลถึงได้เปลี่ยนให้พวกสัตว์ พากันขึ้นมาตาย ทะเลแปรปรวนวิปริตแบบนี้ หรือแรงระเบิดตอนนั้นมันส่งผล!?” ชายชราดูนิ่งถามแบบเรียบๆ
“ข้าได้ยินว่า สกุลเจ้าไม่ได้มีพลังจักราในการควบคุมแม่น้ำหรือสายน้ำใดๆ และ แรงระเบิดที่จัตุรัสเฟิงสุ่ยนั่น ทำให้แต่ละภพเกิดรอยร้าวและดวงจิตต่างภพลอยผสมผสาน แต่ความวิปริตของธรรมชาติถูกดูดกลับ และรวมศูนย์แค่ที่หมู่บ้านชุนเทียนแห่งนี้ ที่อื่นธรรมชาติล้วนเป็นปกติ ไม่มีอะไรเสียหาย” ชายหนุ่มพกกระบี่คล้ายผู้ฝึกตนกล่าวขึ้น
“ข้าเอง! ข้ารู้! ข้าคือชาวประมงที่เดินทางไปทะเลทางตอนใต้ เมื่อครั้งที่ทะเลเริ่มแปรปรวน มันเริ่มจากทะเลแดนใต้ที่ซึ่งเป็นที่พำนักขององค์ชายแห่งมังกร ฮวาเฟยฟาสหายของเจ้าวั่งซู” ชายวัยกลางคนท่าทางแข็งขันเริ่มเล่า
“เรื่องราวมันเป็นไง ท่านรีบเล่า” ผู้หญิงท่าทางอยากรู้อยากเห็น พร้อมกับความกระหายของทุกคนที่ยืนตรงนั้นต่างส่งเสียงเรียกร้อง
“ข้าได้ไป ในเมืองแถวทะเลทางใต้ ที่นั่นมีรูปเคารพกราบไหว้เทพเจ้ามังกร ซึ่งก็คือพระมารดาขององค์ชายฮวาเฟยฟา เพราะเชื่อว่าท่านทรงประทานพรคุ้มครองให้ทะเลแถบนั้นให้อุดมสมบูรณ์ และคุ้มครองชาวเดินเรือทุกคนมายาวนานมากกว่าพันปี
ส่วนองค์ชายฮวา เจ้าชายหนึ่งเดียวแห่งเผ่ามังกรในรอบพันปี ที่มีพระบิดาเป็นเทพแห่งแสงอาทิตย์ เป็นผู้มีพรสวรรค์มากยิ่งกว่า พระองค์สามารถควบคุมและดูความสงบของแม่น้ำลำธารและทะเลทั่วทั้งภพ นำพาความอุดมสมบูรณ์ ความสงบ ความสว่างแก่แหล่งน้ำทุกที่ ดังนั้นสิ่งที่พวกเจ้าสงสัยเกี่ยวกับความวิปริตทีเกิดขึ้นของแหล่งน้ำทั่วทุกที่ย่อมเกิดจากองค์ชายฮวาเฟยฟาอย่างแน่นอนไม่ใช่สกุลเจ้า” ชาวประมงยืนยันหนักแน่นจากสิ่งที่ตนรู้มา
“ข้าเข้าใจว่าองค์ชายฮวาคือสหายสนิทของเจ้าวั่งซูต้นตระกูลเจ้า “เจ้าวั่งซูรุ่นที่1” และองค์ชายฮวาก็เสด็จมาพำนักอยู่ที่คฤหาสน์จันทร์มืดแห่งสกุลเจ้ากับเจ้าวั่งซูตลอด แต่หลังจากเหตุการณ์ระเบิดที่จตุรัสเฟิงสุ่ย และการจากไปของเจ้าวั่งซูแห่งสหายสนิท องค์ชายฮวาเฟยฟาก็หายสาบสูญไปจากหมู่บ้านชุนเทียน ทิ้งไว้เพียงฤดูใบไม้ร่วงที่ไม่มีวันหายไป” ชายหนุ่มถือกระบี่ที่ยืนคู่กับคนแรกเอ่ยเสริมเกี่ยวกับสกุลเจ้า
“มีเสียงข่าวลือจากเหล่าคนที่ทะเลใต้ว่า องค์ชายทำใจไม่ได้จากการจากไปของเจ้าวั่งซูสหายคนสนิทเพียงหนึ่งเดียว และกล่าวถึงตำนาน ที่คนเกาะแดนใต้เชื่อมาแต่โบราณว่า” เทพแห่งมังกรจะไม่มีวันร้องไห้ แต่เมื่อร้องไห้จะร้องไม่หยุด และน้ำตานั้นจะไหลท่วมโลก”
ผู้คนต่างพากันเล่าขานว่า วันที่ฝนและพายุเริ่มกระหน่ำเกาะทางใต้ทะเลเริ่มแปรปรวน ท้องฟ้าแลบ ทะเลมืดดำแดง มีคนเห็นองค์ชายฮวาเฟยฟาที่หัวใจแตกสลายหมดซึ่งพลังจักรา ไม่สามารถคงร่างมนุษย์ และคืนร่างสู่มังกรฟ้า เหาะเกาะไต่ทะยานขึ้นสู่ฟ้าพร้อมน้ำตาสีแดงอาบแก้มเป็นทางหยดลงมหาสมุทรทางใต้ ทำให้แม่น้ำลำธารทะเลมหาสมุทรทุกที่ล้วนแดงมืดมิดบรรยากาศมืดครึ้ม ลมฝนฟ้าพายุเริ่มคะนองคลื่นลมแรง และ น้ำท่วมเขตการทำเกษตรของผู้คนมากมายแบบไม่มีสาเหตุ พืชผลจมน้ำตาย และน้ำจากแหล่งน้ำล้วนแดงดำเป็นพิษใช้ไม่ได้
ตามตำนานสิ่งนี้จะทำให้ภพนั้นๆ ตกอยู่ในกลียุคยาวถึง100ปีถ้ามังกรตัวนั้นสามารถฟื้นกลับ แต่ ถ้าไม่ตื่นจากความทุกข์ระทมนั้นและยิงยาวไป ดวงจิตแห่งมังกรจะดับสูญและความวิปริตแปรปรวนนี้ก็จะคงอยู่ตลอดไป แม่น้ำลำธารหนองบึงทะเลมหาสมุทรจะวิปริต และผู้คนจะไม่สามารถทำการประมงได้เลยตลอดกาล จนกว่าจะมีการถือกำเนิดของเทพมังกรตัวใหม่” ชาวประมงคนนั้นเล่าสิ่งที่ได้รู้ได้เห็นมาจากชาวเกาะทางใต้จนหมด พร้อมกับความอึ้ง และสิ้นหวังของทุกคนบรรยากาศเงียบรอบๆ
“นี่เราต้องตายกันหมดเลยใช่ไม๊! ถ้าน้ำใช้ไม่ได้! และ พืชพันธุ์ไม้เจริญงอกงาม พวกเราๆๆ!” หญิงสาวคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมน้ำเริ่มไหล
“นั่นสิ! เป็นอย่างที่แม่นางว่า ท้ายสุดแม้พวกเราจะรอดจากการระเบิด และต้องมาอยู่ในหมู่บ้านที่เต็มไปด้วยความผิดแปลกและดวงวิญญาณจากภพอื่นที่อยู่รวมกัน พวกเรายังต้องอดตายอีกหรอเนี๊ยะ ไม่นะ! โฮๆ! ฮือๆ!” ชายวัยกลางคนพูดตัดพ้อและน้ำตาไหล และสีหน้าคนเหล่านั้นเริ่มสิ้นหวัง บ้างก็บ่นเอะอะ ตะโกนด่า บ้างก็ร้องไห้อย่างสิ้นหวัง
“ท้ายสุด ก็เป็นเพราะไอ้สกุลเจ้านั่นอีก! มันเกิดมาเพื่อล้างผลาญทุกคน! มันจะให้พวกเราไปตายกะมัน!” ชายหนุ่มท่าทางฮึกเหิมแต่โกรธาไม่ระวังอารมณ์ตะโกนขึ้นกร่นด่าตระกูลเจ้าและเจ้าวั่งซู
เจ้าวั่งซูทำหน้าหม่นหมอง “สิ่งที่คุณปู่ทวดทำคืออะไรกันแน่นะ หรือมันจะมีเบื้องหลังทำไมทุกอย่างถึงดูเลวร้ายไปหมด สกุลเจ้าต้องโดนผู้คนสาปแช่งไปตลอดกาล เพราะเหตุใดกัน สิ่งที่พวกเค้าเชื่อ คือสิ่งที่ถูกแล้ว หรือว่ามีอะไรอยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ระเบิดครั้งนั้น ข้าจะต้องหาคำตอบให้ได้
แล้วการจากไปของท่านปู่ทวดมันสร้างความสะเทือนใจ และแหลกสลายให้กับเฟยเฟยขนาดนั้น หรือว่าคนที่พระแม่แห่งจิตวิญญาณหมายถึงก็คือ ท่านปู่ทวดของข้า แต่พระแม่บอกว่าจะกลับมาไม่จากกัน อี๋! อย่าบอกว่าวิญญาณปู่ข้าจะกลับมาอยู่ที่ตำหนักกับพวกเรา บรื๋อ! ข้าไม่เอานะแบบนั้น เอาเถอะไว้ข้าจะต้องถามเฟยเฟยให้รู้เรื่องสักที เฉไฉไม่ตอบข้าสักที ว่าแต่ว่าข้าไม่เคยคิดว่าองค์ชายมังกรที่ยิ่งใหญ่ สงบ รอบรู้ แข็งแกร่งเยือกเย็น และยิ่งใหญ่ขนาดนั้น จะแตกสลาย และพังทลายได้ขนาดนั้นเพราะการจากไปของท่านปู่ทวดของข้า นี่เค้าสองคนคงเป็นสหายที่รักกันมากจนถึงขั้นตายแทนกันได้ มันช่างเป็นมิตรภาพที่หาสิ่งใดเทียม
นี่เค้าจะคิดว่าข้าเป็นแค่เด็กน้อยคนหนึ่งไม๊ถ้าเทียบกับท่านปู่ทวด นี่ข้าคิดอะไรเอาตัวเองไปเทียบกะท่านปู่ทวดได้ยังไงกัน” วั่งซูพูดและคิดกับตัวเอง “ว่าแต่ว่าสรุปเรื่ององค์ชายมังกรนี่จบยังไง เพราะทุกวันนี้ เฟยเฟยก็ยังมีชีวิตอยู่และกลับมาแข็งแรงปกติหนิ แล้วไอความปริตที่มันเกิดขึ้นนั่นมันอยู่ไปนานเท่าไหร่กันนะ” สิ้นเสียงความคิด ภาพแห่งความทรงจำก็ดูดวั่งซูไปปรากฏที่ดินแดนสุขาวดีภพสวรรค์
