ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด - 68 ซึม! โดย อิชง @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ชาย-หญิง,ครอบครัว,จิตวิทยา,รัก,ดราม่า

นางเอกน่าสงสาร,พระเอกปากร้ายแต่ใจดี,ฝาแฝด,แก้แค้น,ชายหญิง,ดราม่า,พล็อตสร้างกระแส

เป็นเมียน้องแล้ว เป็นเมียพี่อีกคนจะเป็นไรไป

ผู้แต่ง

อิชง

เรื่องย่อ

ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -0 บทนำ ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -1 แต่งงานกันนะ?,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -2 ฉันไปส่ง,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -3 คิดอะไรของนาย,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -4 ข้อแม้หรือคุก,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -5 เข้าหอ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -6 วันเกิด เปิดอ่านฟรี 26/2/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -7 สัมผัส Nc,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -8 เกมนี้เพิ่งเริ่ม เปิดอ่านฟรี 26/2/68 ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -9 ปัจจุบัน (ตอนเสริม),ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -10 ความเจ็บปวดที่ยาวนาน เปิดอ่านฟรี 5/3/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -11 ความจริงและสับสน เปิดอ่านฟรี 5/3/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -12 สมควรตาย Nc ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -13 คำสั่ง เปิดอ่านฟรี 12/3/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -14 แค้นหรือหึง เปิดอ่านฟรี 12/3/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -15 ยัยนี่ แค่คู่นอน/เมีย เปิดอ่านฟรี 26/03/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -16 อย่าลืมสถานะตัวเอง เปิดอ่านฟรี 26/03/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -17 สะใจ เปิดอ่านฟรี 02/04/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -18 เอาคืน,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -19 ผู้หญิงของน้องกู/ของกู,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -20 หวง,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -21 ห้องนอน Nc,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -22 พิสูจน์สิ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -23 เริ่มปรากฎ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -24 ความสงสัย,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -25 ความจริงถูกเปิดเผย,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -26 คลี่คลาย,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -27 พฤติกรรมที่เปลี่ยนไป ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -28 จากใจคนแพ้,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -29 เหตุการณ์วันนั้น ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -30 ลังเล,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -31 ผิดหวัง,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -32 ความหวัง,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -33 ขอคืน,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -34 สงบ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -35 งงงวย/สงสัย,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -36 ตาม,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -37 มีอะไรจะคุยกับฉันไหม,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -38 ฉันโง่เหรอ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -39 ไม่ยอมปล่อย NC,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -40 เราไม่เหมือนกีต้าร์ตรงไหน ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -41 ไม่ใช่แค่อาบ NC,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -42 ลาจาก,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -43 ตั้งหลัก,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -44 ตามหา,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -45 ตามหาอีกครั้ง ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -46 สิ่งที่ไม่คาดคิด,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -47 ในเรื่องร้าย ยังมีเรื่องดี ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -48 ชีวิตใหม่,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -49 ข่าวที่ได้รับ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -50 ลองคบหา,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -51 ความบังเอิญ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -52 พบกันอีกครั้ง,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -53 ลูกอยู่ไหน?,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -54 ขอแค่ใบหย่า,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -55 อยากฆ่ามันทิ้ง,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -56 เปิดใจบอกเรื่องพ่อเด็ก,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -57 สังเกต,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -58 เจรจา,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -59 มาได้ไง?,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -60 ปรับความเข้าใจ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -61 ความรู้สึก Nc ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -62 ภาพบาดตา,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -63 คำขอสุดท้าย,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -64 เรื่องแค่นี้,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -65 พิธีแต่งงาน,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -66 เกลียด,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -67 สิ่งที่ไม่คาดคิด,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -68 ซึม!,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -69 END

68

ซึม! 

 

ห้องพักฟื้น 

ฉันตื่นขึ้นมาอีกครั้งด้วยหัวใจที่แตกสลายจนละเอียดไม่มีชิ้นดี ข้างตัวยังมีสายน้ำเกลือและชายร่างใหญ่ นอนอยู่ข้างเตียง 

"อื้มม!" 

"อ่ะ! ตื่นแล้วเหรอ เป็นไงบ้าง?" 

"นาย!" 

ฉันพยายามมองร่างใหญ่ที่นั่งอยู่ข้างเตียงอีกครั้งอย่างคิดพิเคราะห์ ถึงได้รู้ว่า คนที่นอนเฝ้าฉันอยู่ตรงนี้ คือ กีต้าร์ ไม่ใช่ เปียโน  

"เป็นไงบ้าง เวียนหัวอยู่ไหม เดี๋ยวฉันไปตามหมอมาให้ " 

"นาย!" 

ท่าทีลนลานแบบนี้ ไม่ใช่อี่ตาเปียโนอย่างแน่นอน เพราะอี่ตาเปียโนจะดูเย็นชาและใจเย็นมีสติกว่ากีต้าร์เยอะ แต่ก็ช่างเถอะ จะใครฉันก็ไม่สนใจแล้ว 

สิ่งที่ฉันสนใจตอนนี้ คือร่างที่ไร้วิญญาณของแม็กทิวมากกว่า ถ้าฉันไม่ได้เห็นร่างของเขาอีกครั้ง ฉันคงคิดว่าตัวเองฝันไปอยู่แน่นอน 

"แม็กทิวอยู่ไหน?" 

"เปียโน มันไปทำเรื่องเอาศพออกโรงพยาบาลอยู่น่ะ!" 

ฉันสูดหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะพ่นออกมาด้วยแววตาที่เศร้าหมอง ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น แล้วเขาทำเป็นอะไรทำไมถึงเสียชีวิตเร็วขนาดนี้ 

4 เดือนก่อน ยังขอฉันแต่งงาน ตอนนั้นเขายังดีๆ อยู่เลยด้วยซ้ำ มันเกิดเรื่องแบบนี้กับฉันได้อย่างไงกัน 

"พักพิง คือเรามีเรื่องจะคุยกับเธอน่ะ?" 

ฉันเปรยตามองกีต้าร์อย่างเลิ่กลั่ก เพราะทำตัวไม่ถูกไม่รู้จะแสดงความรู้สึกออกมาอย่างไงดี จริงอยู่ที่ตอนนี้ฉันไม่ได้รู้สึกชอบเขาแล้ว 

แต่ก็ยังรู้สึกอับอาย ที่ฉันเคยแอบชอบเขาแต่ดันได้พี่ชายเขามาเป็นสามีเสียอย่างนั้น ฉันแทบจะไม่อยากมองหน้าเขาเลยเสียด้วยซ้ำ 

แต่แล้ว ร่างใหญ่ก็ขึ้นมานั่งบนเตียงคนไข้ที่ฉันกำลังนอนอยู่ ก่อนจะกุมมือฉันเพื่อปลอบประโลม 

"เปียโนน่ะ มันรักเธอนะ ตอนเธอหนีมันไป มันกลายเป็นโรคซึมเศร้าไปเลย กลายเป็นคนที่ต้องใช้ยานอนหลับอยู่ตลอด 3 ปี แรกๆ มันเมาหัวล้าน้ำทุกวันเลย กระทั่งอยู่ดีๆ มันก็ฮึดสู้ขึ้นมา เฉยๆ แล้วก็พูดว่า จะเปิดบริษัท เป็นชื่อเธอ เพราะอยากให้เธอรับรู้ว่ามันรักเธอมากขนาดไหน" 

"เหอะ! นายคิดผิดแล้ว กีต้าร์ พี่ชายนายเขาแค่อยากเอาชนะเราเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้นหรอก" 

"งั้นเหรอ งั้นเราถามหน่อยนะ เมื่อก่อน ตอนมันคิดว่าเธอเป็น พิงฟ้า มันทำกับเธอแบบไหน?" 

ฉันครุ่นคิดถึงเรื่องเก่าอยู่พักใหญ่ ก่อนจะปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม เพื่อตอบคำถามของกีต้าร์ 

"ก็ทำร้ายทุกอย่างนั่นแหละ!" 

"อื้ม เห็นมะ! เพราะตอนนั้นมันไม่รู้ไงว่าเธอเป็นแพะรับบาป แต่พอมันรู้ว่าเธอไม่ใช่พิงฟ้า พฤติกรรมที่มันทำกับเธอ เปลี่ยนไปไหม?" 

ฉันพยักหน้ารับเพื่อเป็นคำตอบ สำหรับคำถามที่ถามเขาออกมา ก่อนที่กีต้าร์จะยกยิ้มขึ้นราวกับให้กำลังใจฉัน 

"เธอเห็นไหม พอมันรู้ว่าเธอไม่ใช่พิงฟ้า มันทำดีกับเธอทุกอย่าง ยอมเธอทุกอย่าง!" 

"พี่ชายนายแค่รู้สึกผิดกับเราต่างหาก!" 

"เธอคิดว่า คนอย่างเปียโนมันจะรู้สึกผิดจริงๆ เหรอ ถ้ามันไม่ได้รักเธออ่ะ?" 

ใจฉันกระตุกวูบ ทำได้เพียงอ้าปากค้าง ไม่รู้จะพูดคำไหนออกมา นอกจากหันหน้าหลบไปทางอื่น 

"เปียโนมันตามเทียวไลเทียวขื่อเธอขนาดนี้ เธอคิดว่ามันสนใจแค่ลูกเหรอ พักพิง อันที่จริงแล้ว เธออยู่บ้านเดียวกับมันมาตั้ง 4 ปีเลยนะ เธอจะไม่รู้นิสัยของมันจริงๆ เหรอ?" 

"พี่นายทำเลวใส่เราก่อนนะ กีต้าร์!" 

"แล้วตอนนี้เธอต่างกับมันตรงไหนอ่ะ เธอไม่ได้ต่างจากมันเมื่อก่อนนั่นเลย เธอพรากลูกไปจากมัน เธอเองก็ทำชีวิตมันพังทลายเหมือนกัน เธอทำให้มันต้องกลายเป็นซึมเศร้า แล้วมันต่างจากที่เธอทำมันตรงไหนเหรอ ตอบเราสิ" 

"........" 

"เธอมองแต่มุมของตัวเอง ที่บอกว่ามันผิด มันทำร้ายเธอ แต่ทำไมเธอไม่ลองมองในมุมของมันบ้าง ว่าเธอก็ทำร้ายมันเหมือนกัน เพราะฉะนั้น เราเจ็บกันมาพอแล้ว พักพิง! พวกเราหยุดเล่นสงครามประสาทกันได้แล้ว พวกเราทุกคนต่างเจ็บปวด เพราะฉะนั้น มาเริ่มต้นกันใหม่นะ มามีความสุขไปด้วยกัน เถอะนะพักพิง" 

น้ำตาฉันไหลพราก มันจุกไปหมด ไม่รู้จะพูดคำไหนออกมา นอกจากคำว่า ฉันเองก็อับอาย ไม่กล้าสู้หน้าเขา 

"ฉันอับอาย!" 

แต่ในขณะที่ฉันกำลังจะพูดโป้งออกมา ว่าฉันเคยชอบเขา เขาก็รีบพูดแทรกขึ้นอย่างฉับพลัน จนฉันหยุดชะงักไปชั่วขณะ 

"ฉันรู้ตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว ว่าเธอเคยชอบฉัน ตั้งแต่ที่เธอบอก วาวา " 

นัยน์ตาคมจ้องมองฉันอย่างอบอุ่น ราวกับขอบคุณที่ฉันชอบเขา อย่างไงอย่างงั้น 

"แล้วนายไม่รังเกียจฉันเหรอ ที่ฉันเคยชอบนาย?" 

"ไม่เลย อันที่จริง ที่เธอชอบฉัน ถ้าเอามาลองคิดอีกที เธอน่าจะอยากรู้จักฉันเสียมากกว่า เพราะเธอเป็นเพื่อนกับทุกคนในห้อง แต่กับฉัน ตอนนั้นมันมืดมน เลยอาจเป็นจุด ทำให้เธอสนใจ ฉัน เธอเลยคิดว่าตัวเองชอบฉันก็เป็นได้" 

"เพราะฉะนั้น เรามาเป็นเพื่อนสนิทกันนะ พี่สะใภ้!" 

---