ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด - 67 สิ่งที่ไม่คาดคิด โดย อิชง @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ชาย-หญิง,ครอบครัว,จิตวิทยา,รัก,ดราม่า

นางเอกน่าสงสาร,พระเอกปากร้ายแต่ใจดี,ฝาแฝด,แก้แค้น,ชายหญิง,ดราม่า,พล็อตสร้างกระแส

เป็นเมียน้องแล้ว เป็นเมียพี่อีกคนจะเป็นไรไป

ผู้แต่ง

อิชง

เรื่องย่อ

ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -0 บทนำ ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -1 แต่งงานกันนะ?,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -2 ฉันไปส่ง,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -3 คิดอะไรของนาย,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -4 ข้อแม้หรือคุก,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -5 เข้าหอ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -6 วันเกิด เปิดอ่านฟรี 26/2/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -7 สัมผัส Nc,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -8 เกมนี้เพิ่งเริ่ม เปิดอ่านฟรี 26/2/68 ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -9 ปัจจุบัน (ตอนเสริม),ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -10 ความเจ็บปวดที่ยาวนาน เปิดอ่านฟรี 5/3/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -11 ความจริงและสับสน เปิดอ่านฟรี 5/3/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -12 สมควรตาย Nc ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -13 คำสั่ง เปิดอ่านฟรี 12/3/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -14 แค้นหรือหึง เปิดอ่านฟรี 12/3/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -15 ยัยนี่ แค่คู่นอน/เมีย เปิดอ่านฟรี 26/03/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -16 อย่าลืมสถานะตัวเอง เปิดอ่านฟรี 26/03/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -17 สะใจ เปิดอ่านฟรี 02/04/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -18 เอาคืน,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -19 ผู้หญิงของน้องกู/ของกู,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -20 หวง,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -21 ห้องนอน Nc,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -22 พิสูจน์สิ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -23 เริ่มปรากฎ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -24 ความสงสัย,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -25 ความจริงถูกเปิดเผย,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -26 คลี่คลาย,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -27 พฤติกรรมที่เปลี่ยนไป ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -28 จากใจคนแพ้,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -29 เหตุการณ์วันนั้น ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -30 ลังเล,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -31 ผิดหวัง,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -32 ความหวัง,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -33 ขอคืน,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -34 สงบ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -35 งงงวย/สงสัย,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -36 ตาม,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -37 มีอะไรจะคุยกับฉันไหม,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -38 ฉันโง่เหรอ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -39 ไม่ยอมปล่อย NC,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -40 เราไม่เหมือนกีต้าร์ตรงไหน ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -41 ไม่ใช่แค่อาบ NC,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -42 ลาจาก,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -43 ตั้งหลัก,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -44 ตามหา,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -45 ตามหาอีกครั้ง ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -46 สิ่งที่ไม่คาดคิด,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -47 ในเรื่องร้าย ยังมีเรื่องดี ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -48 ชีวิตใหม่,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -49 ข่าวที่ได้รับ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -50 ลองคบหา,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -51 ความบังเอิญ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -52 พบกันอีกครั้ง,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -53 ลูกอยู่ไหน?,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -54 ขอแค่ใบหย่า,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -55 อยากฆ่ามันทิ้ง,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -56 เปิดใจบอกเรื่องพ่อเด็ก,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -57 สังเกต,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -58 เจรจา,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -59 มาได้ไง?,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -60 ปรับความเข้าใจ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -61 ความรู้สึก Nc ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -62 ภาพบาดตา,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -63 คำขอสุดท้าย,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -64 เรื่องแค่นี้,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -65 พิธีแต่งงาน,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -66 เกลียด,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -67 สิ่งที่ไม่คาดคิด,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -68 ซึม!,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -69 END

67

สิ่งที่ไม่คาดฝัน! 

 

เพี้ยะ!

ฉันตบเข้าหน้าคมอย่างจัง จนหันไปอีกทาง ด้วยความเดือดดาลจนยากจะเอ่ย กล้าดีอย่างไงกัน ถึงได้พาลูกๆ ของฉันไปจากอกของฉัน 

"เธอตบฉัน ทั้งที่ฉันยังหัวแตกอยู่เนี่ยนะ?" 

"ใช่! ฉันเกลียดนาย และฉันก็เหนื่อยมากด้วย ที่จะต้องเห็นหน้านาย" 

พูดจบ เขาก็ดึงตัวฉันเข้าไปประกบจูบอย่างดุดัน แถมยังกดต้นคอฉันให้แนบชิดจนถอดฝีปากออกไม่ได้ 

ปลายนิ้วมือฉันฟาดเข้าแก้มขาวย้ำๆ อยู่แบบนั้นถี่ๆ แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าเขาจะยอมถอดริมฝีปากออกจากโพรงช่องปากฉันเลย มันยิ่งแนบแน่นขึ้นไปอีก จนฉันหายใจไม่ออก 

"อ้า!" 

แต่เมื่อฉันเริ่มนิ่ง เขาจึงยอมถอดริมฝีปากออก และลูบแก้มฉันอย่างอ่อนโยน พลางจูบลงบนแก้มขาว เพื่อบ่งบอกถึงการยินยอมฉันในทุกๆ อย่าง 

"ฉันรักเธอมากนะ ฉันยอมเธอได้ทุกอย่าง ถึงเธอจะทำร้ายฉันให้เจ็บปางตายฉันก็ยอม แต่ขอร้อง เราอย่าหย่ากันเลยนะ เพื่อลูกๆ เพื่อฉัน" 

".........." 

"ฉันรู้ว่าฉันทำผิดต่อเธอมาตลอด แต่ฉันขอร้องได้ไหม อย่าทิ้งฉันไปไหนอีกเลย ชีวิตฉันต้องการเธอ บ้านก็ต้องการเธอ เรามาเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหม พักพิง" 

คำพูดหวานหู น้ำเสียงอ่อนโยนของเขา มันทำให้ฉันถึงกับพูดอะไรไม่ออก ทำได้เพียงแค่นิ่งเงียบราวกับถูกสะกดจิต  

"ฉันหวังว่า ถ้าฉันเอาข้าวมาให้อีก เธอจะไม่อาละวาด ฉันเหมือนทุกๆ ครั้งอีกนะ" 

เมื่อพูดจบ เขาก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ฉันนั่งสงบทำใจคิดถึงเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมา แต่ยิ่งคิด ฉันก็ยิ่งรู้สึกแย่ ฉันไม่สามารถให้อภัยเขาได้เลยจริงๆ ไม่สามารถทำได้จริงๆ 

ฉันจะทำใจอยู่กับคนที่โกหกหลอกลวงฉันมาแต่ต้นได้อย่างไง ในเมื่อทุกอย่างในตอนนี้มันเปลี่ยนไปหมดแล้ว ฉันแต่งงานใหม่แล้ว แถมยังออกจากชีวิตเขามาตั้งสามปี 

 

เย็นวันนั้น 

เมื่อเปียโนเข้ามาอีกครั้ง ฉันก็อาละวาดเขาอย่างทุกครั้งอีกตามเคย 

แกร๊ก! 

"เมียจ๋า ผัวเอาข้าวมาให้จ๋า" 

ตุบบบ!! โครม!!!

"ออกไป......!!" 

"โอ๊ยยยยย!" 

เขาพยายามหลบหมอนที่ฉันขว้างใส่อย่างดุดัน ก่อนจะเอาจานข้าววางลงบนโต๊ะอาหาร ก่อนจะเดินเข้ามาหาฉันอย่างหวาดหวั่น เหมือนดั่งทุกครั้ง ที่ฉันอาละวาดออกไป 

"นี่ยังไม่หยุดอาละวาดอีกเหรอ?" 

"เออ ออกไป กูเกลียดมึง!" 

"ออกไป" 

มือใหญ่กระชากแขนฉันอย่างแรง ก่อนที่ฉันจะหยุดชะงักไป จ้องมองเสื้อผ้าสีดำที่เขาใส่ออกตะลึงงัง 

"นาย!" 

"นะ......นายใส่ชุดดำทำไม?" 

นัยน์ตาคมหลบสายตาฉันก่อนกลืนน้ำลายลงคอ เขาหยิบชุดสีดำในมือ ยื่นให้ฉันอย่างเชื่องช้า ราวกับต้องการให้ฉันใส่มัน 

"ไปอาบน้ำใส่ชุดนะ พักพิง แล้วเราจะพาเธอไปหาใครคนนึง" 

ฉันรีบดึงชุดสีดำในมือเขามาอย่างลนลานก่อนจะรีบอาบน้ำเปลี่ยนชุดอย่างรวดเร็ว ในมือใหญ่ ถือกุญแจมาไข้ตรงข้อเท้าฉัน ก่อนจะจูงมือฉันไปขึ้นรถอย่างรวดเร็ว 

 

ณ โรงพยาบาล 

"นะ.....นายพาฉันมาโรงพยาบาลทำไม?" 

ใบหน้าคมกลืนน้ำลายลงคอขาวอย่างอึดอัดใจ ก่อนที่เขาจะลงรถมาเปิดประตูรถให้ฉัน เพื่อให้ฉันลงรถตามเขาเข้าไปในโรงพยาบาล 

เหล่าพยาบาล ยืนรอต้อนรับเขาอย่างโศกเศร้า ก่อนที่พยาบาลจะเปิดประตูห้องดับจิตออก เพื่อให้ฉันและเปียโนเดินตามเข้าไป 

แต่เมื่อห้องดับจิตเปิดออก แล้วฉันเดินเข้าไปยังร่างที่มีผ้าขาวคลุมปิดร่างกายไว้อยู่นั่น ฉันก็แทบเป็นลมล้มทั้งยืน เพราะนั่น มันคือร่างไร้วิญญาณของแม็กทิว 

ที่นอนตัวซีดเผือดราวกับเสียชีวิตมาหลายวันแล้ว มือฉันสัมผัสไปยังใบหน้าคมทั้งน้ำตาที่อาบแก้ม พร้อมเอ่ยชื่อเรียกเขาอย่างสั่นเครือ 

"มะ... .แม็กทิว ทะ.....ที่รัก ทำไมคุณเป็นแบบนี้" 

ใจฉันแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ ทำได้เพียงยืนร้องไห้เงียบๆ อยู่ตรงหน้าร่างไร้วิญญาณแบบนั้น ก่อนที่ เปียโนจะยื่นซองเอกสารมาให้ฉัน 

"นี่เป็นเอกสารและจดหมาย ที่แม็กทิวฝากไว้ให้ ก่อนเขาจะเสียชีวิต" 

ฉันหยิบซองเอกสารมาเปิดอ่านดูด้วยร่างกายที่สั่นเครือ พยายามปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มออก เพื่อให้ดูเอกสารนั้นชัดขึ้น 

"ถึง พักพิงที่รักของผม ผมขอโทษที่อยู่กับคุณไปจนแก่เฒ่าอย่างที่เราเคยคุยกันไว้ไม่ได้ ผมได้ทำเรื่องยกน้องฮันน่า ให้เป็นบุตรบุญธรรม ของคุณและคุณเปียโนไว้เรียบร้อยแล้ว" 

"ฮึก!" 

"ผมรู้ว่า ตัวเองจะอยู่ได้อีกไม่นาน จึงทำเรื่องเอกสารต่างๆ เอาไว้เป็นอย่างดี ผมได้ยกทรัพย์สินส่วนนึงของตัวเอง ให้คุณพักพิงแล้ว อยู่ในพินัยกรรม และทรัพย์สินส่วนอื่นๆ ไว้ให้น้องฮันน่า คุณจะต้องเป็นผู้ดูแลทรัพย์สินทั้งหมดแทนน้องฮันน่า จนกว่าน้องฮันน่าจะอายุครบ 20 ปี บริบูรณ์ ผมไว้ใจคุณมาก พักพิง และผมคาดว่า ผมดูคนไม่ผิดอย่างแน่นอน และผมขอขอบคุณคุณเปียโนมากๆ ที่เป็นธุระให้ผมทุกๆ อย่างเป็นอย่างดี ผมรู้ คุณเปียโนเขารักคุณมาก ผมไม่อยากให้คุณเกลียดคุณเปียโน ผมขอร้อง คุณทั้งสองกลับมาคืนดีกัน และช่วยกันดูแลเด็กๆ เถอะนะครับ นี่เป็นคำขอสุดท้าย จากผม แม็กทิว" 

เมื่อฉันอ่านจดหมายจบ ฉันก็ถึงกับเป็นลมล้มพับไปปในทันที เพราะทำให้ไม่ได้ ที่ฉันแม็กทิวนอนตายไปต่อหน้าต่อตาแบบนี้ 

"พักพิง! พักพิง! " 

และยิ่งมี จดหมายสั่งลาให้ฉันแบบนี้ด้วย ใครมันจะไปยืนไหว ฉันเจ็บปวดเหลือเกิน ทำไมเขาถึงไม่บอกฉัน ว่าเขาเป็นอะไร ทำไมถึงให้ฉันมารู้ทีหลังแบบนี้ 

ไอ้คนบ้า! ทำไมไม่บอกกัน ถ้าบอกกันสักนิด ฉันจะดูแลเข้าเป็นอย่างดี จะไม่ทำให้เขาต้องรู้สึกแย่เลยสักวัน ฉันจะทำให้ทุกๆ วันของฉันกับเขามีแต่ความสุข 

---