เป็นเมียน้องแล้ว เป็นเมียพี่อีกคนจะเป็นไรไป
ผู้แต่ง
อิชงเรื่องย่อ
เป็นเมียน้องแล้ว เป็นเมียพี่อีกคนจะเป็นไรไป
ชาย-หญิง,ครอบครัว,จิตวิทยา,รัก,ดราม่า,นางเอกน่าสงสาร,พระเอกปากร้ายแต่ใจดี,ฝาแฝด,แก้แค้น,ชายหญิง,ดราม่า,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด45
ตามอีกครั้ง
เมื่อรู้ว่าอย่างไง พักพิงก็ไม่กลับมาที่บ้านแม่ ผมจึงให้คนมาเฝ้าดูไว้ ก่อนที่ตัวผม จะออกตามหาเธออีกครั้ง
แต่ถึงออกตามหามากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกว่ามันไกลออกไปทุกที ผมไม่รู้จริงๆ ว่าเธอไปอยู่ไหน จะใช้ชีวิตอย่างไง
ผมโทรหาเธอกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ก็ไม่ติด เธอเปลี่ยนเบอร์หนีผม เธอเปลี่ยนทุกอย่างหนีผม ตอนนี้ คงมีแค่รูปแต่งงานไม่กี่ใบ กับรูปภาพที่ผมแอบถ่ายเธอขณะหลับ
ไว้เป็นภาพทรงจำ เธอคงเกลียดผมมาก จนยอมทิ้งผมไปแบบนี้ทำไมผู้หญิงมันถึงใจร้ายได้ขนาดนี้นะ ยอมทิ้งผู้ชายที่อยู่กินกันมาถึง สี่ห้าปี เพื่อออกไปใช้ชีวิตอิสระ ข้างนอกงั้นเหรอ
ความสุขของเธอคือการไม่มีผมแล้วสินะ ถึงแม้ภายในสมองของผม จะคิดแบบนั้น แต่ในจิตใจและร่างกายมันกลับไม่ทำตาม มันกลับยังตามหาเธอจนเป็นบ้า เป็นหลัง เหมือนเดิม
ผมโทรหาคนนั้นคนนี้ จนวุ่นวายไปหมด น่ารังเกียจตัวเองสิ้นดี ที่ผู้หญิงคนเดียวผมยังรักษาไม่ได้เลย แล้วผมจะมีชีวิตไปทำไม
วินาทีนั้น ผมคิดแค่ว่า อยากตายให้จบๆ ไป แต่ในโสตประสาทกลับคิดต่างออกไป ว่าเธออาจจะกลับมาเร็วๆ นี้ ผมจึงหันรถขับไปยังคอนโดของวาวา ด้วยความหวังอันแรงกล้า
ติ๊ง! ติ๊ง!
แกร๊ก!
"ปะ.....เปียโน"
ใบหน้าของวาวาซีดเผือดเมื่อเห็นผมมาหาถึงห้อง ก่อนที่ไอ้คัง จะโผล่หน้าออกมาหาผมอีกคน
"อ้าว.....ไอ้เปียโน เข้ามาก่อนนน!"
คังดึงตัวผมเข้าห้องอย่างรวดเร็ว พลางปิดประตูห้อง และพาผมไปนั่งยังโซฟารับแขก
"มึงแดกไรมายังว่ะ?"
ผมส่ายหน้าเล็กน้อย ก่อนที่วาวา จะเอาน้ำเข้ามาให้ผม
"ดะ...ดื่มน้ำก่อนนะ นายดูโทรมจัง ไม่ได้นอนเลยเหรอ?"
"อื้มใช่ เธอติดต่อพักพิงได้ไหม?"
"เดี๋ยวนะ เมียมึงหายไปเหรอ?"
ผมพยักหน้ารับอย่างสิ้นหวัง แต่สีหน้าของวาวา กลับมีอาการเลิ่กลั่กจนเห็นได้อย่างชัดเจน ว่าเอปิดบังผมอยู่
"เมื่อกี้เธอเรียกฉันว่า เปียโน เธอรู้ได้อย่างไง?"
"ไอ้คังมันบอกน่ะ"
"อย่าบอกนะ ว่าพวกมึงสองคน"
นัยน์ตาผมจ้องมองไปยังทั้งสองอย่างสงสัย ก่อนที่ไอ้คัง จะทำหน้าเขินอาย เลิ่กลั่กใส่ผม
"ตามที่มึงคิดแหละ"
"ไม่ใช่สักหน่อย!"
วาวา รีบพูดแทรกขึ้นอย่างฉับพลัน แต่แค่นี้ผมก็รู้แล้ว ว่าสองคนนี้ กำลังจีบๆ กันอยู่ มันก็เป็นเรื่องที่ดี ที่ สองคนนี้ ได้คบกัน เห็นเป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาหลายครั้งต่อหลายครั้งแล้ว
หากจะคบกันขึ้นมาจริงๆ ไอ้คังมันคงยอมเมียบ้างแหละ เพราะถึงไอ้คังมันจะเจ้าชู้ แต่ถ้ามันได้มีเมียเป็นตัวเป็นตน มันจะรัก และยอมเมีย ยิ่งกว่าสิ่งอื่นใดในโลกเสียอีก
"เออ ว่าแต่ มึงมาหา วาวา ทำไมว่ะ?"
"กูมาตามเมีย!"
"ตามเมีย เอ้า แล้วมึงติดต่อ พักพิง เมียมึงไม่ได้เหรอ?"
"เขาเปลี่ยนเบอร์หนีกู นี่กูไม่รู้ว่าเขาอยู่ไหน กูรู้ว่ากูทำผิดพลาดมามาก แต่แค่ให้อภัยกู มันยากมากเลยเหรอว่ะ แค่กลับมาฟังกันหน่อย มันไม่ได้เลยเหรอ?"
"อะไรนะ ให้อภัยงั้นเหรอ?"
ใบหน้าของ วาวา แผ่รังสีความโกรธจัดออกมา ก่อนจะลุกพรวดจากโซฟาขึ้นมาชี้หน้าผมอย่างเดือดดาล
"นายไม่คิดว่า ตัวเองเห็นแก่ตัวไปหน่อยเหรอ เปียโน นายเอาพักพิงมาเป็นของเล่น ทำเธอเจ็บช้ำน้ำใจ ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง เปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ ว่านายทำอะไรเพื่อนฉันบ้าง ถึงอี่พิง มันไม่บอกฉัน แต่ฉันก็รู้ว่ามันโดนอะไร"
ผมสูดหายใจเข้าเต็มปอด พร้อมเอ่ยออกมาจากความรู้สึกผิดจริงๆ ที่ได้ทำร้ายเธอลงไปอย่างรุนแรงขนาดนั้น
"ฉันรู้ว่า ฉันผิดไง ฉันก็บอกอยู่ว่าฉันอยากจะคุย"
"คุยเหรอ เปียโน มันสายไปแล้ว พักพิง มันกำลังจะมีชีวิตของมัน นายออกไปเถอะ"
"อะไรนะ เธอบอกว่า พักพิง กำลังจะมีชีวิตของเธองั้นเหรอ แสดงว่าเธอรู้ใช่ไหม ว่าพักพิงอยู่ที่ไหน"
คังและผมหันมองหน้า วาวา เป็นตาเดียว เธอดูอ้ำอึ้ง ท่าทางของเธอสื่อว่าเธอรู้ดี ว่าพักพิงอยู่ที่ไหน แต่เธอแค่ไม่ยอมบอกผม
ผมพุ่งตัวเข้าหา วาวา อย่างฉับพลัน พร้อมเอ่ยถามออกไป อย่างผู้แพ้ ที่ขอร้องให้ผู้ชนะยกโทษให้
"วาวา พักพิงอยู่ที่ไหน บอกไอ้เปียโนเถอะ เชื่อฉันมันรักเมียมันมาก เห็นใจมันเถอะ"
"พวกนายเป็นผู้ชายเหมือนกัน แถมเป็นเพื่อนกัน ก็ต้องเข้าข้างกันสิว่ะ ฉันไม่บอกหรอก ไอ้พิง มันมีชีวิตของมันแล้ว มันสบายใจกว่าอยู่กับนายอีก"
"วาวา ฉันขอร้อง จะให้ฉันกราบฉันก็ยอม"
"ไม่นะ ไอ้เปียโน"
ผมคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ ด้วยความสิ้นหวังอย่างสุดขีด บัดนี้ คนที่อารมณ์ร้าย และมั่นใจในตัวเองสูง ยอมทุกอย่าง ยอมแม้กระทั่งคุกเข่าขอร้องเพื่อนเมีย ยอมจนศักดิ์ศรีของลูกผู้ชายแทบไม่เหลือ อีกต่อไปแล้ว
"เปียโน มึงไม่ควรทำแบบนี้"
วาวาน้ำตาคลอออกมา เมื่อเห็นว่าผมยอมเธอถึงขนาดนี้ แต่เธอก็ไม่ยอมบอกผม ว่าพักพิงอยู่ที่ไหน
"พักพิงมันไม่ได้รักมึง เปียโน พักพิงมันแอบรักกีต้าร์ มึงรู้ใช่ไหม?"
"รู้สิ แต่ตอนนี้ พักพิงมันเป็นเมียฉันนะ ฉันสัญญาเลย ถ้าพักพิงกลับมา ฉันจะไม่ให้พักพิงอยู่ใกล้กีต้าร์ จะไม่ให้พบเจอกัน"
วาวากลืนน้ำลายคงคออึกใหญ่ ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมา
"พักพิงปลอดภัยดี มีความสุขแล้ว นายให้เวลามันหน่อยเถอะ แล้วถ้ามันดีขึ้น ฉันจะให้มันกลับมาหานายเอง แต่ตอนนี้ ยังไม่ได้จริงๆ พักพิงมันยังบอบช้ำกับความรู้สึกอยู่ และอีกอย่างมันก็...."
"ก็อะไร?"
"ไม่มีอะไร ไว้ฉันจะพูดบอกมันให้ก็แล้วกัน"
"จริงๆ นะ วาวา"
ผมลุกขึ้น ดึงมือของ วาวา เข้ามากุมไว้ขอบคุณอย่างสุดแสนที่จะดีใจ แต่ถึงกระนั้น ผมก็ยังไม่ยอมแพ้หรอกนะ ที่จะตามหาเมีย