ชาย-หญิง,ครอบครัว,จิตวิทยา,รัก,ดราม่า,นางเอกน่าสงสาร,พระเอกปากร้ายแต่ใจดี,ฝาแฝด,แก้แค้น,ชายหญิง,ดราม่า,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บรรยาย First person
#พักพิง
กี่เดือนแล้วนะ ที่เขาพาผู้หญิงเข้าบ้านไม่ซ้ำหน้า กี่เดือนแล้วนะ ที่ฉันต้องทนทุกข์ทรมาน และกลายเป็นความชินชา กี่เดือนแล้วนะ ที่ฉันจะต้องฟังเสียงเขาเรียกชื่อผู้หญิงคนอื่นซ้ำแล้วซ้ำเล่า
"คิคิ ! พี่กีต้าร์ อย่าสิคะ ไม่อายบ้างเหรอนี่มันห้องโถงนะคะ"
"อายทำไมล่ะ คนกันเองทั้งนั้น วันนี้ น้องบูม อยากกินอะไรคับ?"
"อยากกินพี่ไงคะ มันอร่อย ใหญ่ และแซ่บดี~"
ฉันที่ยืนฟังพวกเขาหยอกล้อกันอยู่หน้าประตู ก็แทบทำใจไม่ไหว แต่เพราะความชินชา ถึงจะรู้สึกอย่างไง ก็ต้องทนเก็บเอาไว้ไม่ให้มันพรั่งพรูออกมา ก่อนจะเดินออกไปจากบ้านเพื่อไปมหาลัย
วี้วอ~ วี้วอ~ วี้วอ~
หลังฉันกลับมาจากบ้าน ก็เห็นรถของโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง ขับเข้ามาในบ้านพร้อมกับนำตัว คนบนเตียงที่นอนราบกับเตียงขึ้นไปยังบนบ้านของฉันอย่างรวดเร็ว
จนฉันต้องรีบผลัดวิ่งผลัดเดินเข้าไปดู ว่าคนบนเตียงนั้นเป็นใครกันแน่
"ไม่ได้ค่ะ คุณพักพิง คุณกีต้าร์สั่งเอาไว้ ถ้าคุณเข้าไป คุณอาจจะติดเชื้อก็ได้นะคะ"
"ป้านายคะ คนนั้นเป็นใครเหรอคะ?"
"เป็นน้องชายของคุณกีต้าร์ค่ะ"
"ฮะ?"
ฉันสับสนปะป่นกับความงงงวย เพราะไม่เคยรู้ว่าก่อน ว่าสามีตัวเองมีน้องชาย แถมประวัติความหลังหรือเรื่องครอบครัวของเขา ฉันก็ไม่เคยรู้มาก่อนด้วย ว่าคืออะไร
"นะ.....น้องชาย กีต้าร์มีน้องชายด้วยเหรอ?"
"ใช่ค่ะ คุณพักพิง แต่เรื่องอื่นๆ ป้าคงตอบให้ไม่ได้นะคะ เรื่องแบบนี้ คงต้องถามกับทางคุณกีต้าร์เอง"
ฉันทำได้เพียงนิ่งเงียบ และพูดอะไรไม่ถูก ทำได้เพียงเดินออกไปจากตรงนั้น และไม่หันกลับไปมองคนบนเตียงอีก
แต่แล้ว เมื่อฉันกำลังจะเปิดประตู เข้าห้องนอนของตัวเอง เสียงจากด้านหลังก็พูดแทรกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
"นี่! ชอบเสือกเหรอ ถึงอยากเห็นน้องชายฉัน"
ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา ก่อนจะหันตัวไปมองเจ้าของเสียง แต่แล้ว ฉันก็ต้องเจ็บปวดอีกครั้ง ที่มีผู้หญิงหน้าใหม่ประกบควงแขนเขา เดินเข้ามาหาฉันติดๆ
"เสือก ในเรื่องที่ควรเสือก ดีกว่านะพักพิง ไม่ใช่เห็นอะไรก็เสือก"
"เฮอะ! คำก็เสือก สองคำก็เสือก จริงๆ ฉันว่า ฉันก็ควรจะเสือกให้สุดนะ แต่เสียดาย ที่เสือกได้แค่ผ่านๆ แย่จัง"
"พักพิง"
ดวงตาคมจ้องมองฉันอย่างเดือดดาล น้ำเสียงที่เรียกชื่อฉัน กลับเป็นโทนเสียงที่ต่ำ จนน่าเกรงขาม แต่เพราะตอนนี้ฉันแข็งแรงมากพอ ที่จะต่อปากต่อคำกับเขาโดยไม่มีน้ำตาแล้ว ฉันจึงไม่ได้ รู้สึกถึงความกลัวใดๆ กับเขาอีก
"เดี๋ยวนี้ กล้ามากนะ ต่อปากต่อคำกับฉันเก่งจังนะ ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา ทำตัวเงียบ เดินหนี ไม่กล้าสู้หน้าฉัน มาตอนนี้ กลับกล้าพูดจาต่อปากต่อคำขนาดนี้"
"แล้วอย่างไงเหรอ ก็มันไม่ใช่เรื่องจริงหรือไง นายว่าให้ฉันว่าเสือก แล้วที่ผ่านมา ฉันเคยเสือกเรื่องของนายไหม?"
"พักพิง"
มือใหญ่กระชากแขนฉันอย่างแรง นัยน์ตาคมมีเส้นเลือดฝายแดงก่ำด้วยความเดือดดาล
"ปล่อย"
"ทำไม ผัวตัวเอง จับนิดจับหน่อย มันจะตายหรือไง?"
"เฮอะ! ผัวงั้นเหรอ?"
คำว่า ผัวที่หลุดออกจากปากของคนที่ทำร้ายจิตใจฉันอย่างแสนสาหัส มันยิ่งตรอกย้ำให้ฉัน ต้องเจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้ง จนแทบจะหลุดร้องไห้ออกมา
ฉันไม่น่าไปชอบ ไปรักคนแบบเขาเลย ความทรมานที่ฉันได้รับ มันก็สุดแสนจะเกินบรรยายแล้ว ถึงแม้เขาจะไม่เคยทำร้ายร่างกายฉัน แต่เขาทำร้ายจิตใจฉัน จนมันไม่สามารถกู้คืนกลับมาได้อีกแล้ว
"ผัวงั้นเหรอ กีต้าร์ ที่ผ่านมา นายทำหน้าที่ผัวกับคนอื่นไม่ใช่ฉัน
"และนี่ไง!"
ฉันชี้มือไปที่ผู้หญิงที่ยืนกอดอก แสยะยิ้มใส่ฉันอย่างชอบใจ ก่อนจะเอ่ยตอบเขาออกมาอีกครั้ง
"นี่ไง นายทำหน้าที่ เป็นผัวให้คนอื่นไง อ๋อ แล้วเธอน่ะ!"
ฉันสบัดแขนออกจากมือของกีต้าร์ ก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาผู้หญิงคนนั้น อย่างเดือดดาล
"เธอน่ะ อย่าคิดว่ามันจะจริงจังด้วยล่ะ เพราะตั้งแต่ฉันอยู่บ้านหลังนี้มา มันเอาผู้หญิงคนอื่นมาเป็นร้อยแล้ว"
ก่อนจะหันหน้า มาจ้องหน้าสามีเลวๆ ของตัวเอง เพราะสุดที่จะทนกับความเลวของเขาต่อไปไม่ได้อีกแล้ว
"ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ขอให้ฉันพูดบ้างเถอะ นี่บ้าน ไม่ใช่โรงแรมม่านรูด เอาผู้หญิงเข้ามาไม่เคยซ้ำหน้าแบบเนี่ย หัดเกรงใจ คนอื่นเขาบ้างนะไม่ใช่ เอามานอนด้วยเสร็จ ก็ทำเสียงดังลั่นบ้าน หัดเกรงใจคนที่เขาจะหลับจะนอนบ้าง"
"นี่เธอ หึงเหรอ?"
"หึง?"
เฮอะ! ให้ตายเถอะ ฉันแทบจะเป็นบ้าตาย ฉันพูดมาตั้งเยอะ เขากลับถามฉันกลับมาว่า ฉันหึงเหรอ คนอะไร เข้าข้างตัวเองได้ขนาดนี้นะ
"หึง! นี่ตลกดีนะ นายเข้าข้างตัวเองมากไปหน่อยไหม หึงงั้นเหรอ ใครจะหึงคนอย่างนาย น่าขยะแขยง สกปรก"
พูดจบฉันก็เดินหนีเข้าห้องไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่ได้หันมามองคนตรงหน้าเลยด้วยซ้ำ ให้ตายเถอะ ฉันอยู่บ้านหลังนี้มานานขนาดนี้ได้อย่างไงกัน
