ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด - 42 ลาจาก โดย อิชง @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ชาย-หญิง,ครอบครัว,จิตวิทยา,รัก,ดราม่า

นางเอกน่าสงสาร,พระเอกปากร้ายแต่ใจดี,ฝาแฝด,แก้แค้น,ชายหญิง,ดราม่า,พล็อตสร้างกระแส

เป็นเมียน้องแล้ว เป็นเมียพี่อีกคนจะเป็นไรไป

ผู้แต่ง

อิชง

เรื่องย่อ

ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -0 บทนำ ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -1 แต่งงานกันนะ?,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -2 ฉันไปส่ง,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -3 คิดอะไรของนาย,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -4 ข้อแม้หรือคุก,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -5 เข้าหอ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -6 วันเกิด เปิดอ่านฟรี 26/2/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -7 สัมผัส Nc,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -8 เกมนี้เพิ่งเริ่ม เปิดอ่านฟรี 26/2/68 ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -9 ปัจจุบัน (ตอนเสริม),ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -10 ความเจ็บปวดที่ยาวนาน เปิดอ่านฟรี 5/3/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -11 ความจริงและสับสน เปิดอ่านฟรี 5/3/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -12 สมควรตาย Nc ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -13 คำสั่ง เปิดอ่านฟรี 12/3/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -14 แค้นหรือหึง เปิดอ่านฟรี 12/3/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -15 ยัยนี่ แค่คู่นอน/เมีย เปิดอ่านฟรี 26/03/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -16 อย่าลืมสถานะตัวเอง เปิดอ่านฟรี 26/03/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -17 สะใจ เปิดอ่านฟรี 02/04/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -18 เอาคืน,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -19 ผู้หญิงของน้องกู/ของกู,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -20 หวง,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -21 ห้องนอน Nc,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -22 พิสูจน์สิ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -23 เริ่มปรากฎ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -24 ความสงสัย,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -25 ความจริงถูกเปิดเผย,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -26 คลี่คลาย,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -27 พฤติกรรมที่เปลี่ยนไป ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -28 จากใจคนแพ้,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -29 เหตุการณ์วันนั้น ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -30 ลังเล,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -31 ผิดหวัง,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -32 ความหวัง,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -33 ขอคืน,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -34 สงบ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -35 งงงวย/สงสัย,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -36 ตาม,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -37 มีอะไรจะคุยกับฉันไหม,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -38 ฉันโง่เหรอ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -39 ไม่ยอมปล่อย NC,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -40 เราไม่เหมือนกีต้าร์ตรงไหน ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -41 ไม่ใช่แค่อาบ NC,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -42 ลาจาก,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -43 ตั้งหลัก,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -44 ตามหา,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -45 ตามหาอีกครั้ง ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -46 สิ่งที่ไม่คาดคิด,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -47 ในเรื่องร้าย ยังมีเรื่องดี ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -48 ชีวิตใหม่,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -49 ข่าวที่ได้รับ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -50 ลองคบหา,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -51 ความบังเอิญ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -52 พบกันอีกครั้ง,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -53 ลูกอยู่ไหน?,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -54 ขอแค่ใบหย่า,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -55 อยากฆ่ามันทิ้ง,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -56 เปิดใจบอกเรื่องพ่อเด็ก,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -57 สังเกต,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -58 เจรจา,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -59 มาได้ไง?,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -60 ปรับความเข้าใจ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -61 ความรู้สึก Nc ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -62 ภาพบาดตา,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -63 คำขอสุดท้าย,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -64 เรื่องแค่นี้,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -65 พิธีแต่งงาน,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -66 เกลียด,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -67 สิ่งที่ไม่คาดคิด,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -68 ซึม!,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -69 END

42

ลาจาก

 

"งั้นพอแค่นี้ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวหนูต้องรีบไปทำงานต่อแล้ว" 

"เราลาออกให้เธอแล้ว ต่อไปนี้ เธอไม่ต้องไปทำงานแล้ว" 

ปัง! 

"อะไรนะ เปียโน!" 

ฉันตบโต๊ะอาหารลุกพรวดเสียงดังลั่น ทำแบบนี้ได้อย่างไง

"ทำไมถึงไม่ยอมให้ฉันทำงาน นี่คงอยากจะควบคุมชีวิตฉันจนตัวสั่นเลยสินะ" 

"เราบอกว่า เราลาออกให้เธอแล้ว เธอไม่ค่อยสบาย ไปทำงานถ้าไปอ้วกต่อหน้าคนที่ทำงาน ไม่อายเขาแย่เหรอ?" 

"เปียโน!" 

"........." 

"นายต้องการอะไรจากฉันกันแน่ ร้อยวันพันปี ไม่เคยมาสนใจใยดีฉัน มาตอนนี้ จะมาวุ่นวายอะไรกับชีวิตฉัน" 

"พักพิง เธอไม่สบายนะ จะไปทำได้อย่างไง เธอควรพักผ่อน หรือว่า.... เธออยากหลบหน้าฉัน" 

"ใช่ ฉันอยากหลบหน้านาย!" 

"เอาอีกแล้วนะ พักพิง เธอหาเรื่องฉันอีกแล้ว" 

ฉันกำมือแน่นขบกรามจนเป็นสันนูน ก่อนจะผลักเก้าอี้ออก และพุ่งตัวไปยังบันได เพื่อจะขึ้นห้อง แต่แล้ว ฉันก็รู้สึกหน้ามืดกะทันหัน จนรีบจับราวบันได 

"พิง!" 

"อย่ามายุ่งกับฉัน ออกไป" 

"ทำไมถึงชอบไล่ผัวตัวเองนักนะ" 

เพี้ยะ! 

ฉันเผลอตบหน้าเขาเข้าอย่างจัง จนหันไปอีกทาง ก่อนที่หน้าคมจะเม้มปากลง เพื่อข่มความเดือดดาลเอาไว้ 

พร้อมกับปล่อยมือออกจากแขนของฉัน แล้วหันหลัง เดินไปหาป้านาย 

"ป้านายคับ รบกวนดูแลเมียผมด้วยนะคับ ช่วงนี้เธออารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ แถมยังอาเจียนบ่อย ไปหาหมอก็ไม่ยอมไป เดี๋ยวผมต้องเข้าบริษัทแล้ว ผมคงต้องรีบไปหน่อย พอดี คนแถวนี้คงไม่อยากเห็นหน้าผมนานสักเท่าไหร่" 

พูดจบ เขาก็เหลือบมองหน้าฉัน ก่อนจะรีบเดินตรงออกไปจากบ้านในทันที จนป้านาย มองค้อนฉันอย่างไม่พอใจนัก 

"คุณพักพิงคะ!" 

"ป้าว่า อาการคุณคงไม่ปกติ จริง ๆ ลองไปหาหมอดีกว่าไหมคะ?" 

"ป้านาย คิดว่าหนูบ้าเหรอคะ?" 

"ไม่ใช่ค่ะ แต่ป้าคิดว่า... เออคือ!" 

ป้านายเม้มปากลง ทำตัวเลิ่กลั่กอ้ำอึ้งใส่ฉัน จนฉันเผลอขมวดคิ้ว พุ่งตัวเดินขึ้นห้องไปอย่างรวดเร็ว ด้วยความเดือดดาล 

ฉันนั่งลงบนเตียงใหญ่ พร้อมครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา ว่าฉันควรอยู่ที่บ้านหลังนี้ต่อจริง ๆ หรือเปล่า เพราะจะว่าไปแล้ว 

คนในไดอารี่ก็โผล่มาแล้ว ทุกอย่างมันควรจะจบได้แล้ว ใจฉันกระตุกวูบ เมื่อยิ่งคิด ผลที่ได้รับกลับมาก็คือ บอกฉันว่า ฉันควรออกไปจากบ้านหลังนี้ 

เพราะถึงอยู่ต่อไป มันก็คงไม่มีอะไรดีขึ้นมา เมื่อคิดได้แบบนั้น ฉันก็รีบเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า และเดินเข้าไปหา กีต้าร์ที่ห้องนอนของเขาในทันที 

"สวัสดีค่ะ คุณพักพิง มาหาคุณกีต้าร์เหรอคะ" 

"สวัสดีค่ะ คุณพยาบาล วันนี้กีต้าร์เป็นไงบ้างคะ?" 

"คุณกีต้าร์ เริ่มมีการตอบรับขึ้นมาบ้างแล้วค่ะ" 

"งั้นก็ดีแล้วละคะ อีกสักพักก็คงฟื้นแล้ว" 

ฉันยกยิ้มขึ้นอย่างแผ่วเบา อยากจะเดินเข้าไปจับมือเขาขึ้นมาซบแก้มเหลือเกิน แต่คงได้แค่ยืนมองจากตรงนี้ เหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมา เพราะตอนนี้

ฉันไม่บังอาจเอื้อมมือ หรือ เอาตัวเองไปอยู่ตรงนั้นได้แล้ว เพราะตอนนี้ ทั้งร่างกาย และ ความรักของฉัน มันไม่สามารถให้กีต้าร์ได้อีกแล้ว ฉันควรหยุดมันลงแค่ตรงนี้แล้วก็ปล่อยให้ทุกอย่างจบลง

"ลาก่อนนะ กีต้าร์" 

ฉันสบถออกมา ด้วยน้ำตาที่อาบแก้ม ก่อนจะเดินหันหลัง ลากกระเป๋าลงจากบันไดบ้านอย่างเชื่องช้า เพราะยังรู้สึกเป็นห่วงกีต้าร์อยู่ 

"นั่น คุณพักพิงจะไปไหนคะ?" 

"หนู ลานะคะ" 

ฉันยกมือกราบป้านายอย่างหัวเสีย ทั้งที่รู้ดี ว่าไม่ควรทำแบบนั้นกับเธอ เพราะเธอเองก็ดูแลฉันมาเป็นอย่างดีมาตลอด ที่อยู่ที่นี่ 

"คุณพักพิงคะ ไม่รอคุณเปียโนก่อนเหรอคะ คุณพักพิงไม่สบายอยู่นะคะ" 

"ไม่ละคะ ขอบคุณป้านายมากนะคะ ที่อยู่ดูแล หนูมาตลอด แต่ตอนนี้ ทุกอย่างมันจบแล้ว หนูขอกลับบ้านนะคะ ส่วนเรื่องค่าสินสอด หนูจะชดใช้ให้เขาทีหลังค่ะ" 

"อ่ะ คุณพักพิง!" 

ฉันเดินออกบ้านไปขึ้นรถ ขับออกไปโดยไม่หันกลับไปมองในบ้านหลังนั่นอีก ด้วยใจที่เด็ดเดี่ยว  ก่อนจะหยิบมือถือโทรหา วาวา 

คลื่น~ คลื่น~ คลื่น~ 

"ฮัลโหล ว่าไงยัยพิง" 

"ฉันขอไปอยู่บ้านแก สักระยะนะ" 

"อะ...อะไรนะ คือว่า ตอนนี้!" 

"วาวาจ้า ผมทำอาหารเสร็จแล้วววว รีบมากินเร็ว!" 

เสียงทุ้มรอดผ่านเข้ามาผ่านหูฉันอย่างชัดเจน จนฉันเข้าใจว่าตอนนี้ วาวา คงไม่สะดวก 

"ไอ้คัง ไอ้เวร จะเสียงดังทำไมเนี้ย!" 

"เอ้า ก็ใครจะรู้ว่า คุยโทรศัพท์อยู่" 

ฉันเลยรีบพูดโป้งออกไปอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวว่า คังจะรู้ว่าฉันจะไปอยู่ที่ไหน 

"วาวา อย่าบอกคังนะ ว่าฉันโทรมา" 

"เอ้า ทำไมอ่ะ?" 

"เออ ไว้จะเล่าให้ฟังทีหลัง!" 

"เคๆ" 

ฉันก็เข้าใจอะนะ ที่วาวามีคัง คอยดูแล ก็เพราะ ช่วงนี้ วาวา เธอโดดเดี่ยว หลังจากที่ พี่ภูมิ แฟนของเธอตายไปเมื่อไม่นานมานี้ ถึงแม้ว่า เธอจะดูร่าเริง แต่จริงๆ แล้ว เธออ่อนแอมาก  

มันก็เป็นเรื่องที่ดีนะ ที่คัง ได้คบกับ วาวา เพราะ วาวา คงจะมีความสุขขึ้นมาบ้าง หลังจากพี่ภูมิ ตายไป 

"งั้นไปพักกับ ไอ้เนมไหม ไอ้เนมมันเปิดห้องเช่าอยู่ กับเพื่อนกับฝูง มันคงไม่เอาแพงหรอก" 

"อื้ม งั้นก็ได้" 

"เออ ว่าแต่ แม่มึงอ่ะ!" 

"ช่วงนี้แม่ เริ่มคบหาดูใจกับลุงสินน่ะ ฉันไม่อยากไปรบกวนท่าน" 

"อ่อ งั้นก็โอเค" 

เมื่อคุยเสร็จ ฉันก็วางสายจาก วาวา แล้วรีบมุ่งตรงไปบ้านของเนมในทันที 

---