ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด - 60 ปรับความเข้าใจ โดย อิชง @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ชาย-หญิง,ครอบครัว,จิตวิทยา,รัก,ดราม่า

นางเอกน่าสงสาร,พระเอกปากร้ายแต่ใจดี,ฝาแฝด,แก้แค้น,ชายหญิง,ดราม่า,พล็อตสร้างกระแส

เป็นเมียน้องแล้ว เป็นเมียพี่อีกคนจะเป็นไรไป

ผู้แต่ง

อิชง

เรื่องย่อ

ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -0 บทนำ ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -1 แต่งงานกันนะ?,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -2 ฉันไปส่ง,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -3 คิดอะไรของนาย,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -4 ข้อแม้หรือคุก,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -5 เข้าหอ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -6 วันเกิด เปิดอ่านฟรี 26/2/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -7 สัมผัส Nc,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -8 เกมนี้เพิ่งเริ่ม เปิดอ่านฟรี 26/2/68 ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -9 ปัจจุบัน (ตอนเสริม),ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -10 ความเจ็บปวดที่ยาวนาน เปิดอ่านฟรี 5/3/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -11 ความจริงและสับสน เปิดอ่านฟรี 5/3/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -12 สมควรตาย Nc ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -13 คำสั่ง เปิดอ่านฟรี 12/3/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -14 แค้นหรือหึง เปิดอ่านฟรี 12/3/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -15 ยัยนี่ แค่คู่นอน/เมีย เปิดอ่านฟรี 26/03/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -16 อย่าลืมสถานะตัวเอง เปิดอ่านฟรี 26/03/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -17 สะใจ เปิดอ่านฟรี 02/04/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -18 เอาคืน,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -19 ผู้หญิงของน้องกู/ของกู,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -20 หวง,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -21 ห้องนอน Nc,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -22 พิสูจน์สิ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -23 เริ่มปรากฎ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -24 ความสงสัย,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -25 ความจริงถูกเปิดเผย,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -26 คลี่คลาย,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -27 พฤติกรรมที่เปลี่ยนไป ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -28 จากใจคนแพ้,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -29 เหตุการณ์วันนั้น ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -30 ลังเล,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -31 ผิดหวัง,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -32 ความหวัง,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -33 ขอคืน,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -34 สงบ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -35 งงงวย/สงสัย,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -36 ตาม,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -37 มีอะไรจะคุยกับฉันไหม,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -38 ฉันโง่เหรอ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -39 ไม่ยอมปล่อย NC,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -40 เราไม่เหมือนกีต้าร์ตรงไหน ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -41 ไม่ใช่แค่อาบ NC,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -42 ลาจาก,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -43 ตั้งหลัก,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -44 ตามหา,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -45 ตามหาอีกครั้ง ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -46 สิ่งที่ไม่คาดคิด,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -47 ในเรื่องร้าย ยังมีเรื่องดี ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -48 ชีวิตใหม่,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -49 ข่าวที่ได้รับ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -50 ลองคบหา,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -51 ความบังเอิญ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -52 พบกันอีกครั้ง,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -53 ลูกอยู่ไหน?,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -54 ขอแค่ใบหย่า,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -55 อยากฆ่ามันทิ้ง,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -56 เปิดใจบอกเรื่องพ่อเด็ก,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -57 สังเกต,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -58 เจรจา,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -59 มาได้ไง?,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -60 ปรับความเข้าใจ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -61 ความรู้สึก Nc ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -62 ภาพบาดตา,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -63 คำขอสุดท้าย,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -64 เรื่องแค่นี้,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -65 พิธีแต่งงาน,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -66 เกลียด,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -67 สิ่งที่ไม่คาดคิด,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -68 ซึม!,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -69 END

60 

ปรับความเข้าใจ 

 

"ฮ่าๆ ลูกๆ ของพ่อ น่ารักจัง" 

ใบหน้าที่เปี่ยมล้ม ไปด้วยความสุขของเปียโน มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกว่า การที่ฉันหนีออกมา โดยไม่ให้เขารู้ถึงการมีอยู่ของเด็กๆ มันกลับตอกย้ำให้ฉันรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่ 

ใบหน้าที่ดูราวกับได้พบความสุขที่สุดในชีวิตของเขา ทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดจนยากเกินจะอธิบายได้ 

"พักพิง ลูกๆ เหมือนเธอกับฉันมากเลย" 

ฉันไม่ได้ตอบอะไรเขา เพียงแต่ เดินหนีออกมาเพื่อให้เขาได้อยู่กับลูกตามลำพัง  และแล้ว เขาก็เดินออกมาจากห้องนั่งเล่น และเดินมาหาฉันยังริมระเบียง 

"ที่นี่สวยนะ! เหมาะที่เด็กๆ จะได้อยู่ แต่จะดีกว่าไหม ถ้าเด็กๆ มีสนามหญ้าไว้คอยวิ่งเล่น ไม่ใช่ห้องแคบๆ ที่มีพื้นที่แค่ 30 ตารางเมตรแบบนี้" 

"นายต้องการจะสื่ออะไร?" 

"ฉันหมายถึง เรากลับไปอยู่ไทยด้วยกันนะ ไปบริหารบริษัทของเรา ไม่ต้องไปเป็นลูกจ้างใคร อีกอย่างฉันอยากให้ลูกๆ มีพื้นที่ในการวิ่งเล่นด้วย" 

ฉันขมวดคิ้วแน่น ก่อนหันหน้าจ้องมองเขาอย่างหัวเสีย เพราะคำพูดนั้น มันทำให้ฉันรู้สึกว่าเขากำลังบังคับให้ฉันกลับไปอยู่กับเขา 

"เหอะ! เปียโน เราไม่เคยรักกันด้วยซ้ำ อีกอย่างฉันชินกับการอยู่ที่นี่แล้ว ลูกๆ ก็เกิดที่นี่ด้วย ฉันไม่อยากกลับไทย ไม่อยากไปเจอความทรงจำเก่าๆ" 

"ฉันรู้ว่าฉันผิด พักพิง แต่การที่เธอหนีฉันออกมาแบบนี้ เธอไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยเหรอ ฉันอยากแก้ไขในสิ่งที่ผิดพลาด แล้วเธอล่ะ อยากแก้ไขเหมือนกันไหม?" 

ฉันแสยะยิ้มขึ้น ใช้มือกอดอก ราวกับต้องการให้เขารับรู้ว่า ตอนนี้ ฉันไม่ได้ต้องการอะไร นอกจากใบหย่า 

"ในเมื่อนายพูดออกมาแบบนี้แล้ว งั้นก็ดี" 

"พูดมาสิ!" 

"ฉันต้องการหย่า สิ่งเดียวที่จะทำให้ฉันกลับเมืองไทยได้ คือ ใบหย่าจากนาย นี่แหละ คือการแก้ไขที่ดีที่สุดของพวกเรา แก้ไขมันตั้งแต่ต้นจนจบ" 

"พักพิง!" 

นัยน์ตาคมแดงก่ำ เขากระชากตัวฉันเข้าไปประกบริมฝีปากอย่างดุดัน พร้อมกดต้นคอฉันไว้อย่างแน่นิ่ง เพื่อที่เขาจะได้พิสูจน์ว่า ฉันมีความรู้สึกดีๆ ให้เขาอยู่บ้างไหม

เพี้ยะ! 

"นายมีสิทธิ์อะไร มาจูบฉัน ตอนนี้ฉันมีแฟนใหม่แล้วนะ นายไม่ควรทำแบบนี้กับฉัน"  

ใบหน้าคมหันไปอีกทางเพราะถูกแรงตบของฉัน กระแทกเข้าใบหน้าเพื่อเตือนสติ แต่นั่นมันกลับทำให้เขาเดือดดาล 

"เธอถามว่า ฉันมีสิทธิ์อะไรงั้นเหรอ?" 

"........" 

"ก็สิทธิ์ที่เป็นผัวที่ถูกต้องตามกฎหมาย และสิทธิ์ของการเป็นพ่อเด็กไง อันที่จริงฉันจะเอาลูกๆ ไปจากเธอก็ได้ แต่ฉันไม่ทำ ฉันยังใจดีกับเธออยู่ แต่อย่า...อย่าให้ฉันต้องบังคับเธอก็แล้วกัน พักพิง!" 

"ออกไป...." 

"อะไรนะ?" 

"ออกไปจากบ้านของฉัน เปียโน!" 

เขาใช้มือเสยผมขึ้น ก่อนจะยิ้มเยาะออกมา ราวกับต้องการปะทะคารมณ์กับฉัน 

"เธออย่าลืมสิ บ้านหลังนี้ก็ต้องเป็นของฉันครึ่งนึงเหมือนกัน เพราะเธอซื้อมัน หลังจดทะเบียนสมรสแล้ว เพราะฉะนั้น ฉันจะนอนที่นี่ และจะนอนห้องเดียวกับเธอด้วย!" 

"หน้าด้าน!" 

"คนเขาไล่แล้ว ยังจะหน้าด้านอยู่อีก ไม่ละอายใจบ้างเหรอ เปียโน" 

"ฉันทำได้มากกว่าที่เธอคิดอีก พักพิง เพราะฉะนั้น อย่าหาว่าฉันใจร้าย" 

ฉันขบกรามแน่นจนเป็นสันนูนด้วยความเดือดดาลอย่างสุดขีด แต่ก็ทำได้แค่เดินหนีออกไปห่างๆ จากตัวเขาเพียงเท่านั้น 

"พี่จิ๋มค่ะ วันนี้ พักพิงนอนห้องเด็กๆ นะคะ" 

"อ้าว! แต่ห้องเด็กๆ ไม่มีที่นอนแล้วนะคะ น้องฮันน่า น้องพะเพลง พะพาย และพี่ ก็อัดกันเต็มแล้ว" 

ฉันหันมองใบหน้าเย้ยหยันของเขาตรงริมระเบียงอย่างพอใจ ก่อนที่เขาจะเดินผ่านตัวฉันไปเพื่อเอากระเป๋า เสื้อผ้าไปไว้ในห้องของฉัน 

วินาทีนี้ ฉันอึดอัดใจไปหมด ไม่รู้จะไล่เขาออกไปจากบ้านได้อย่างไง ทำได้เพียงแค่ถอนหายใจ และ เดินไปหยิบที่นอนสำรอง เหวี่ยงเข้าไปในห้องของตัวเอง 

เพื่อบ่งบอกให้เขา ว่าบนเตียงคือที่นอนของฉัน ส่วนที่นอนข้างล่าง มันคือที่นอนของเขา 

 

ตกดึกคืนนั้น 

ฉันนอนอยู่บนเตียงใหญ่ พิมพ์แชทคุยกับแม็กทิวอย่างสบายใจ เหมือนทุกครั้งก่อนนอน 

แต่แล้วคนตัวใหญ่ ก็โผล่หน้าขึ้นมามอง ฉันแชทคุยกับแม็กทิวอย่างเย้ยหยัน ราวกับว่า เขาไม่พอใจที่ฉันคุยกับแฟนของตัวเอง 

"น้องฮันน่าสบายดีค่ะ พักพิงนอนแล้วนะคะ ง่วงแล้ว เฮอะ ทีกับฉันไม่เห็นพูดจาหวานหูแบบนี้บ้างเลย" 

"ลงไปจากเตียงของฉัน" 

"เฮอะ!" 

เขาโดดขึ้นเตียงของฉัน ราวกับว่าที่นอนนี้ก็คือของเขาด้วยเช่นกัน ก่อนจะดึงผ้าห่มของฉัน ไปคลุมตัวเอง 

"ฉันจะนอนบนเตียง!" 

"ได้ งั้นฉันจะไปนอนข้างล่างเอง!" 

เขาดึงตัวฉันเข้าไปกอดแน่น จนฉันสะดุ้งสุดตัว ทำได้แค่นอนแข็งทื่อในอ้อมกอดของเขาอยู่แบบนั้น ก่อนที่เขาจะอารัมภบท ถึงอดีตให้ฉันได้ฟัง 

---