เป็นเมียน้องแล้ว เป็นเมียพี่อีกคนจะเป็นไรไป
ผู้แต่ง
อิชงเรื่องย่อ
เป็นเมียน้องแล้ว เป็นเมียพี่อีกคนจะเป็นไรไป
ชาย-หญิง,ครอบครัว,จิตวิทยา,รัก,ดราม่า,นางเอกน่าสงสาร,พระเอกปากร้ายแต่ใจดี,ฝาแฝด,แก้แค้น,ชายหญิง,ดราม่า,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด55
อยากจะฆ่ามันทิ้ง
#เปียโน
"โว้ยยยยยยย!"
ปึง!
"โอ๊ย! เปียโนมึงเป็นอะไรว่ะ?"
"กูเจอเมียแล้ว"
"ห๊ะ! จริงดิ เจอพี่สะใภ้แล้วเหรอ?"
"ก็เออดิว่ะ!"
"แต่ทำไม มึงดูไม่ดีใจเลยว่ะ?"
ผมเหวี่ยงเสื้อสูทลงบนโซฟาอย่างแรง ก่อนจะเดินไป ยังตู้เย็นเพื่อหยิบไวท์มากระดกอย่างรวดเร็ว จนไอ้กีต้าร์ถึงกับผงะ
อึก! อึก!
"เห้ยๆๆ นั่นไวท์นะ เปียโน ไม่ใช่น้ำ"
"จะให้กูดีใจได้ไงว่ะ ก็ยัยนั่น ดันมีแฟนใหม่เฉยเลย แถมจับมือถือแขนกัน ต่อหน้าต่อตากูอีก"
"อ่อ...สรุป หึงเขาว่างั้น?"
"ก็เออ ดิว่ะ!"
ไอ้กีต้าร์ยิ้มร้าย มันยกมือถือขึ้นมา วิดีโอคอลไปหาน้องพราวเพื่อจะได้หาโอกาสแซวผมตามประสา พ่อติดลูก ย้ำนะ พ่อติดลูกไม่ใช่พ่อลูกติด
"ฮัลโหลค่ะ คุณพ่อ"
"จ้า น้องพราวเป็นไงบ้างลูก?"
"สบายดีค่ะ วันนี้ น้องพราวมีเพื่อนใหม่เยอะเลย"
"จริงเหรอลูก!"
"ค่ะ ว่าแต่ เมื่อไหร่พ่อจะกลับมาหาน้องพราวค่ะ น้องพราวคิดถึงงงงงง คิดถึงพ่อจังเลย"
แค่ลูกบอกคิดถึง ไอ้กีต้าร์ก็น้ำตาคลอเบ้าเลย คนอะไรเส้นตื้นชะมัด นี่ขนาดลูกโตแล้วนะ ไอ้กีต้าร์มันยังไล่ป้อนข้าวลูก
แถมยังทำตัวเป็นขี้ข้าลูกจนเคยตัว ลูกดื้อ ก็ไม่เคยห้าม ลูกโกหกอะไรก็เชื่อไปหมด จนทุกวันนี้ ผมคิดว่า มันไม่ใช่พ่อของน้องพราวหรอก
มันน่าจะเป็นทาสรับใช้ของน้องพราวเสียมากกว่า แม่ผมบ่นมันเป็นประจำหลังจากมันกลับมาเป็นปกติ เพราะชีวิตมันตัวติดลูกมาก และมากจนเกินไป
"อีก วันเดียวพ่อก็กลับแล้วลูก น้องพราวอยากได้อะไรที่เมืองไทยไหมคับ?"
"น้องพราวอยาก...."
เสียงเล็กของน้องพราวเงียบไป เหลือไว้เพียงเสียงพ่นลมหายใจเฮือกใหญ่ออกมา ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นเสียงสดใส
"ว่าแต่ คุณลุงสุดหล่อ ของน้องพราวอยู่ไหนคะ น้องพราวคิดถึง"
ผมรู้ดีว่า น้องพราวอยากเจอแม่ของเธอ มากมายขนาดไหน เพราะนี่ก็ 3 ปีแล้ว ที่ยัยพิงฟ้า อยู่ในคุกมันแสนอึดอัด ไอ้กีต้าร์เหลือบสายตามองผมอย่างร้ายกาจ ก่อนเอ่ยบอก ลูกสาวคนสวยของมันอย่างเจ้าเล่ห์
"เฮ้อออ! ช่วงนี้คุณลุงของน้องพราว สติแตกไปหน่อยลูก เขาคงพาป้าพักพิง มาหาหนูไม่ได้แล้วแหละ เพราะป้าพักพิงเขามี แฟนใหม่ไปแล้ว"
"ว้า! แย่จัง งี้น้องพราวก็อดได้เห็นหน้าน้องๆ แล้วอ่ะจิ"
เด็กน้อยรีบกดปิดกล้องลงอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเสียงเดือดดาลของผม ที่พูดโป้งออกไป อย่างหัวเสีย
"ไอ้กีต้าร์ ไอ้เวร ไอ้เชี้ยนั่นไม่ใช่แฟนใหม่ มันเป็นชู้ต่างหาก แม่งเอ้ย! พูดแล้วเจ็บใจนัก อยากจะฆ่ามันทิ้งซะให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย"
ผมเดือดดาลหนักเข้าไปใหญ่ ทำได้แค่ถือขวดไวท์เดินวนๆ ในห้องอย่างหัวเสีย
"เอาว่ะ คืนนี้ ไม่ต้องหลับต้องนอนกันละ ไอ้เปียโน"
"เสือก ไอ้กีต้าร์มึงไปนอนไป"
"เอาจริงนะ มึงควรลด อีโก้ลงหน่อย จะได้ง้อเขาได้"
"ง้อเหี้ยไร มันมีชู้ มีแต่กูเนี้ย ที่รู้สึกผิดอยู่คนเดียว ผู้หญิงหนิ มันเหมือนกันหมดเลยเหรอว่ะ พอห่างผัว ก็มีผัวใหม่ มดลูกแผลยังไม่ทันแห้งเลยมั้ง"
ไอ้กีต้าร์ ยกยิ้มขึ้นราวกับเข้าใจที่เห็นท่าทีของผมเป็นแบบนี้ ก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินเข้าห้องไป
แต่มันก็ไม่ลืม ที่จะโผล่หน้ามาหาผม อย่างกวนบาทา
"ไอ้เปียโน มึงควรแดกยาแล้วไปนอนซะ ไอ้บ้า!"
"ไอ้เชี้ย กีต้าร์ ถ้าฟื้นมาแล้วปากหม่แบบนี้นะ กูไม่ให้ฟื้นหรอก ไอ้ชิบหาย"
ไอ้กีต้าร์ รีบหลบเข้าห้องอย่างรวดเร็ว ราวกับได้แกล้งผมจนอิ่มใจแล้วอย่างไงอย่างงั้น จนผมเองก็แทบจะเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่
อันที่จริงผมยอมรับนะ ตั้งแต่พักพิงหนีไป ไม่มีวันไหน ที่ผมจะไม่ทรมาน ทุกอย่างมันช้าลง จนผมต้องภาวนากับพระเจ้า ว่าให้เวลามันเดินไปเร็วกว่านี้ได้ไหม
เพื่อให้ผมได้พบเธออีกครั้ง หรือ ให้ลืมความทรงจำอันเจ็บปวดนี้ไปเลยก็ได้ แต่มันก็ช่างยากเย็นเสียเหลือเกิน
ผมพยายามทุกทาง กระทั่งต้องหันไปพบจิตแพทย์ และ ใช้ยาช่วยบรรเทาความทรมานนี้ลงไป ผมเข้าใจแล้วว่าทำไม ไอ้กีต้าร์ มันถึงไม่ยอมออกจาก ความรักอันน่าสมเพชของมันได้เสียที
จนผมได้มาพบเข้ากับตัวเองนี่เอง ถึงได้เข้าใจ ว่าการที่เรารักและผูกพันกับใครไปแล้ว มันยากจริงๆ ที่จะแก้ไข ยิ่งสิ่งที่ผมทำร้ายเธอนั้น มันเลวร้ายเกินจะบรรยาย
ผมก็ยิ่งรู้สึกอยากจะชดใช้ทุกอย่างให้กับเธอ ผมสร้างบริษัทขึ้นมา ด้วยแรงรัก และ แรงโหยหาทั้งหมดที่มีต่อพักพิง จนก้าวไปสู่ความสำเร็จที่ใครๆ ก็คิดว่า ผมไม่มีวันจะทำได้หรอก
เพราะผมมันลูกแหง่ พ่อแม่มีทรัพย์สินไว้ให้มากมาย แต่ใครจะคิด ว่าผมจะก้าวมาถึงจุดสูงสุดของธุรกิจภาพยนตร์ระดับโลกได้
อันที่จริงแล้ว ผมควรขอบคุณพักพิง ที่ทำให้ผมมีแรงใจ ยอมเอาความโหยหาทั้งหมด มาลงกับงาน จนประสบความสำเร็จมาถึงทุกวันนี้