ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด - 47 ในเรื่องร้าย ยังมีเรื่องดี โดย อิชง @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ชาย-หญิง,ครอบครัว,จิตวิทยา,รัก,ดราม่า

นางเอกน่าสงสาร,พระเอกปากร้ายแต่ใจดี,ฝาแฝด,แก้แค้น,ชายหญิง,ดราม่า,พล็อตสร้างกระแส

เป็นเมียน้องแล้ว เป็นเมียพี่อีกคนจะเป็นไรไป

ผู้แต่ง

อิชง

เรื่องย่อ

ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -0 บทนำ ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -1 แต่งงานกันนะ?,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -2 ฉันไปส่ง,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -3 คิดอะไรของนาย,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -4 ข้อแม้หรือคุก,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -5 เข้าหอ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -6 วันเกิด เปิดอ่านฟรี 26/2/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -7 สัมผัส Nc,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -8 เกมนี้เพิ่งเริ่ม เปิดอ่านฟรี 26/2/68 ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -9 ปัจจุบัน (ตอนเสริม),ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -10 ความเจ็บปวดที่ยาวนาน เปิดอ่านฟรี 5/3/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -11 ความจริงและสับสน เปิดอ่านฟรี 5/3/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -12 สมควรตาย Nc ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -13 คำสั่ง เปิดอ่านฟรี 12/3/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -14 แค้นหรือหึง เปิดอ่านฟรี 12/3/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -15 ยัยนี่ แค่คู่นอน/เมีย เปิดอ่านฟรี 26/03/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -16 อย่าลืมสถานะตัวเอง เปิดอ่านฟรี 26/03/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -17 สะใจ เปิดอ่านฟรี 02/04/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -18 เอาคืน,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -19 ผู้หญิงของน้องกู/ของกู,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -20 หวง,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -21 ห้องนอน Nc,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -22 พิสูจน์สิ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -23 เริ่มปรากฎ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -24 ความสงสัย,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -25 ความจริงถูกเปิดเผย,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -26 คลี่คลาย,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -27 พฤติกรรมที่เปลี่ยนไป ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -28 จากใจคนแพ้,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -29 เหตุการณ์วันนั้น ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -30 ลังเล,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -31 ผิดหวัง,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -32 ความหวัง,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -33 ขอคืน,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -34 สงบ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -35 งงงวย/สงสัย,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -36 ตาม,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -37 มีอะไรจะคุยกับฉันไหม,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -38 ฉันโง่เหรอ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -39 ไม่ยอมปล่อย NC,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -40 เราไม่เหมือนกีต้าร์ตรงไหน ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -41 ไม่ใช่แค่อาบ NC,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -42 ลาจาก,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -43 ตั้งหลัก,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -44 ตามหา,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -45 ตามหาอีกครั้ง ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -46 สิ่งที่ไม่คาดคิด,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -47 ในเรื่องร้าย ยังมีเรื่องดี ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -48 ชีวิตใหม่,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -49 ข่าวที่ได้รับ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -50 ลองคบหา,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -51 ความบังเอิญ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -52 พบกันอีกครั้ง,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -53 ลูกอยู่ไหน?,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -54 ขอแค่ใบหย่า,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -55 อยากฆ่ามันทิ้ง,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -56 เปิดใจบอกเรื่องพ่อเด็ก,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -57 สังเกต,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -58 เจรจา,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -59 มาได้ไง?,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -60 ปรับความเข้าใจ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -61 ความรู้สึก Nc ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -62 ภาพบาดตา,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -63 คำขอสุดท้าย,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -64 เรื่องแค่นี้,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -65 พิธีแต่งงาน,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -66 เกลียด,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -67 สิ่งที่ไม่คาดคิด,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -68 ซึม!,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -69 END

47 

ในเรื่องร้าย ยังมีเรื่องดี 

 

คลื่น~ คลื่น~ 

"ฮัลโหลค่ะ คุณเปียโน" 

"คับ" 

"คุณกีต้าร์ ฟื้นแล้วนะคะ" 

ใจผมกระตุกวูบอีกครั้ง อย่างมีความหวัง เพราะในที่สุด ในเรื่องร้าย มันก็ยังมีเรื่องดีอยู่บ้าง 

"กะ...กีต้าร์ฟื้นแล้ว ตอนนี้มันเป็นไงบ้างคับ มันปกติดีไหม?" 

"เออคือ ทางพยาบาลอยากจะขออนุญาตส่งตัวคุณกีต้าร์ ไปโรงพยาบาล เพื่อตรวจร่างกายและสภาพจิตใจอีกสักหน่อยนะคะ ทางเราจะได้เริ่มทำกายภาพบำบัดต่อไป" 

"ได้เลยคับ ยินดีมากๆ ส่งตัวไปโรงพยาบาล A เลยนะคับ" 

"ค่ะ" 

ในที่สุด วันที่ผมรอคอยก็มาถึง ระยะเวลา 5 ปี 6 เดือนที่รอคอยมาแสนยาวนาน ไอ้กีต้าร์น้องชายของผม ก็ได้ฟื้นขึ้นมาราวกับปาฏิหาริย์

ผมจึงรีบโทรไปหาแม่ด้วยความดีใจ ที่ตอนนี้ พยาบาลบอกว่ากีต้าร์ฟื้นแล้ว ให้พวกท่านดีใจ ที่ลูกชายคนเล็กของพวกท่านได้พ้นจากการเป็นเจ้าชายนินทาเสียที 

คลื่น~ คลื่น~ คลื่น~ 

"ฮัลโหล ว่าไงเปียโน?" 

"แม่คับ พยาบาลประจำตัวของกีต้าร์ โทรมาบอกผมว่า กีต้าร์ฟื้นแล้วคับ" 

"จะ....จริงเหรอเปียโน ได้ งั้นเดี๋ยวแม่จะรีบไปเดี๋ยวนี้เลย" 

น้ำเสียงอันสดใสของแม่ ทำให้ผมมีกำลังใจสู้ต่อไปอีกครั้ง ขนาดกีต้าร์ยังยอมฟื้นขึ้นมาดูโลกอีกครั้งได้เลย แล้วทำไมพักพิงกับผม เราจะกลับมาพบกันอีกครั้งไม่ได้ 

 

1 วันผ่านไป 

พ่อแม่และน้องพราวก็ได้มาถึงที่โรงพยาบาล พวกท่านเห็นผมใส่ชุดโรงพยาบาลถูกดามแขน

อยู่หน้าประตูห้องปลอดเชื้อ ที่กีต้าร์กำลังถูกตรวจเช็ดร่างกายอยู่ แม่กับน้องพราวจึงรีบพุ่งตัวเข้ามาหาผมด้วยความเป็นห่วง 

"ลุงเปียโน สวัสดีค่ะ" 

"หวัดดีคับ น้องพราว" 

"เปียโน ตายจริง! ลูกไปโดนอะไรมา ทำไมถึงได้ถูกดามแขน แถมหัวแตกด้วย แล้วพักพิงอยู่ไหน ทำไมไม่มาเฝ้าลูก" 

เพราะการไม่ติดต่อไปหา พ่อกับแม่ พวกท่านจึงไม่รู้ว่า พักพิงหนีผมไปแล้ว ผมทำได้เพียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา แล้วเอ่ยพูดออกมาด้วยใจที่เจ็บปวด 

"พวกเรา ทะเลาะกันอย่างรุนแรง จนตอนนี้เธอเก็บเสื้อผ้าหนีผมไปได้ 5 เดือนแล้วคับ พ่อแม่ เธอพาลูกแฝดของผมติดท้องไปด้วย" 

แม่ผมแทบเป็นลมล้มพับเมื่อรู้ว่า พักพิงพาลูกผมติดท้องไปด้วยแบบนั้น ก่อนที่ผมจะหันหน้าไปอีกทาง เพื่อไม่ให้พวกท่านได้เห็นน้ำตา ที่มันกำลังจะไหลมากระทบแก้มขาว 

แกร๊ก! 

เมื่อหมอออกมาจากห้องปลอดเชื้อ ผมและทุกคนก็รีบลุกขึ้น เพื่อฟังอาการของกีต้าร์อย่างใจจดจ่อ 

"หมอครับ กีต้าร์ แต่อย่างไงบ้างครับ?" 

"ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้วค่ะ แต่ยังมีอาการเคลื่อนไหวช้าลงนิดนึง เพราะนอนโคม่ามาเป็นเวลานาน ในช่วงนี้ คนไข้อาจจะกำลังอยู่ในช่วงสับสน และมึนงง"

"ทางเราจะต้องบำบัดทั้งทางร่างกายและจิตใจของคนไข้ควบคู่ไปด้วยกัน เพราะตอนนี้ ทางคนไข้ ไม่สามารถเดินได้ หมอสรุปเลยนะคะ คือ เราต้องเริ่มต้นกลไกทางกายภาพใหม่ทั้งหมดค่ะ"

ถึงแม้จะเป็นแบบนั้น แต่อย่างน้อย ผมก็มีความหวัง ว่ากีต้าร์จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม 

"เดี๋ยวหมอจะส่งคนไข้ไปห้อง VIP 301 นะคะทางญาติๆ ไปรอ ที่ห้องก่อนได้เลยค่ะ" 

"ค่ะๆ ขอบคุณมาก" 

 

1 ชั่วโมงต่อมา 

หลังจากที่หมอพาตัวกีต้าร์ มาที่ห้องพัก ผมและแม่ก็ได้เข้าไปหากีต้าร์ก่อน เพื่อพยายามพูดคุยสื่อสารกับกีต้าร์ 

"กีต้าร์" 

ใบหน้าที่เลื่อนลอย ค่อยๆ หันมายังผมและแม่อย่างเชื่อมช้า มันทำให้ผมรับรู้ว่าความรู้สึกของเขาในตอนนี้เหมือนกับเด็กวัย 1-2 ขวบ ที่กำลังเรียนรู้ใหม่อีกครั้ง 

"นายจำฉันกับแม่ได้ไหม?" 

เขาค่อยๆ พยักหน้ารับอย่างแผ่วเบา พลางยกยิ้มให้อย่างประหม่า 

"ปะ...ปะ..เปีย..โน!" 

"มะ...มะ....แม่" 

น้ำตาของแม่ไหลพราก เมื่อได้ยินเสียงของกีต้าร์ครั้งแรก ในรอบ 5 ปี เธอโถมตัวเขาไปกอดกีต้าร์ด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ ถึงแม้กีต้าร์ในตอนนี้จะไม่เหมือนเดิม 

แต่ การรับรู้ของกีต้าร์มันไม่ได้เสียเปล่าไปด้วยเลยแม้แต่น้อย ถึงแม้ความรู้สึกจะช้าลง แต่การรับรู้มันกลับปกติ ราวกับเขารับรู้มาตลอด แค่ไม่ยอมตื่นมาเท่านั้นเอง 

"กีต้าร์  ฉันตามหา เมียของนายเจอแล้วนะ และเธอมีของขวัญสุดพิเศษไว้ให้นายด้วย" 

ใบหน้าเลื่อนลอยยิ้มรับ ก่อนที่ผมจะเดินไปจูงมือของน้องพราว มาหากีต้าร์ที่ข้างเตียง กีต้าร์เลื่อนตามองอย่างเชื่องช้าก่อนเอ่ยถาม 

"ใคร!" 

"กีต้าร์ นี่ลูกของนายกับพิงฟ้า!" 

"พิง....ฟ้า..พิง.....ฟ้า...พิง.....ฟ้า เมีย.....ฉัน" 

"ใช่ พิงฟ้า เมียนาย เธอคลอดลูกสาวให้นาย เมื่อ 5 ปีก่อน" 

" 5....ปี" 

"ใช่ 5 ปีก่อน" 

แม่ผม น้ำตาอาบแก้ม เธอยื่นมือมารับตัวของน้องพราว เพื่ออุ้มน้องพราวขึ้นไปหา กีต้าร์ อย่างอ่อนโยน 

"น้องพราว นี่พ่อที่แท้จริงของหนู ลูก" 

"พ่อเหรอคะ?" 

น้องพราวจ้องมองกีต้าร์ อย่างสงสัย แต่ก็ยอมยกมือกราบเท้าของกีต้าร์อย่างอ่อนโยน ถึงแม้พวกเขาจะไม่เคยได้พบกัน แต่ในสายใยพ่อลูกนั้น มันยากที่จะแยกออกจากกันได้จริงๆ 

"ละ...ลูก" 

"ใช่ ลูกแกกับพิงฟ้า" 

"ลูก....ฉัน" 

"ใช่ลูก เธอชื่อ น้องพราว" 

"น้อง...พราว..." 

เพียงแค่นี้ ไอ้กีต้าร์ มันก็มีแรงที่จะมีกำลังใจในการสู้กับชีวิตมันต่อไปได้แล้ว ดูสิ ร่างกายมันเป็นแบบนี้ มันยังมีใจสู้เลย แล้วผมล่ะ ทำไมจะไม่สู้เหมือนมัน 

"พิง....ฟ้า....อยู่...ไหน?" 

"พิงฟ้า อยู่ในที่ ที่เธอควรอยู่ เดี๋ยวฉันจะพานายไปพบเธอ เมื่อนายพร้อม"