เป็นเมียน้องแล้ว เป็นเมียพี่อีกคนจะเป็นไรไป
ผู้แต่ง
อิชงเรื่องย่อ
เป็นเมียน้องแล้ว เป็นเมียพี่อีกคนจะเป็นไรไป
ชาย-หญิง,ครอบครัว,จิตวิทยา,รัก,ดราม่า,นางเอกน่าสงสาร,พระเอกปากร้ายแต่ใจดี,ฝาแฝด,แก้แค้น,ชายหญิง,ดราม่า,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด44
ตามหา
#เปียโน
คลื่น~ คลื่น~ คลื่น~
"ว่าไงคับ ป้านาย?"
"คุณเปียโนคะ คุณพักพิงถือกระเป๋าออกจากบ้านไปแล้วค่ะ"
"อะไรนะคับ?"
ป้านายพูดจบ ผมก็รีบลนลานพุ่งตัวออกจากบริษัทอย่างรวดเร็วเพื่อกลับบ้าน โดยไม่สนใจงานประชุมในวันนี้เลย
บ้าน
ปึก!
"ป้านาย พอรู้ไหม พักพิงไปไหน?"
"คุณพักพิงไม่ยอมบอกเลยค่ะ เธอลากกระเป๋าออกไปดื้อๆ โดยไม่สนใจใครเลยค่ะ"
"เวรเอ้ย! ไม่น่าปล่อยไว้บ้านเลย"
ผมสบถออกมา อย่างเดือดดาลถึงขีดสุด จนเผลอต่อยผนังบ้านเพื่อระเบิดอารมณ์ ความโกรธแค้นเดือดดาลของตัวเองออกมา
ปึก! ปึก! ปึก!
"ว้าย! คุณเปียโนอย่าทำแบบนี้เลยค่ะ ป้าขอร้อง"
"พักพิงต้องกลับบ้านของแม่เธอ แน่ๆ"
เมื่อคิดได้แบบนั้น ผมก็รีบกดโทรศัพท์มือถือ โทรหาแม่ของเธออย่างรวดเร็ว โดยไม่สนใจแผลที่มือของตัวเองเลยแม้แต่น้อย ว่ามันจะเจ็บเพียงใด เพราะตอนนี้ สิ่งที่เจ็บมากกว่าร่างกาย ก็คือ จิตใจของผม
คลื่น~ คลื่น~
"ฮัลโหลค่ะ"
"ฮัลโหลคับแม่"
"อ๋อ เปียโนเหรอ?"
"คับ"
"โทรหาแม่มีอะไร เหรอลูก?"
"คือ คนของผมเห็นว่าพักพิงเก็บกระเป๋า ออกจากบ้านไป ไม่ทราบว่า เธอกลับไปอยู่บ้านหรือเปล่าคับ"
"ไม่นะ ช่วงนี้ ยัยพักพิง ไม่ติดต่อแม่มาเลย สงสัยจะไปเที่ยวกับ วาวา หรือ เปล่า วาวา แฟนมันพึ่งเสียได้ไม่นานนี้เอง ยัยพักพิงคงอยากพา วาวา ไปเที่ยว"
"งั้นเหรอคับ โอเคคับแม่ ขอบคุณมากคับ"
เมื่อวางสายจากแม่ ผมก็โทรหา วาวาในทันที เพราะคาดว่า พักพิงเมียของผมอาจจะอยู่กับเธอก็เป็นได้
คลื่น~ คลื่น~
"ฮัลโหล"
"ฮัลโหลวาวา พักพิงอยู่กับเธอหรือเปล่า?"
"ไม่อยู่อ่ะ ฉันอยู่กับไอ้คังมัน นายมีอะไรรึเปล่า?"
ผมสังเกตได้อย่างชัดเจน ทั้งน้ำเสียงของแม่ และ วาวา ดูไม่มีความตื่นตกใจเลยแม้แต่น้อย ที่พักพิงหายไปแบบนี้ แสดงว่า พักพิง น่าจะ บอกแม่ของเธอ และวาวา เอาไว้แล้ว อย่างแน่นอน
ผมจึงเริ่มไล่โทรปั่นป่วนไปทั่ว คนรู้จักของเธอทุกคน ราวกับคนเสียสติ ผมแทบคลั่ง จนสุดท้ายต้องหันกลับไปพึ่งเหล้า
และเที่ยวเตร่ ติดๆ กันอยู่หลายวัน ผมไม่สนใจผู้หญิงคนไหนอีกเลย ไม่มอง ไม่ยุ่งกับใคร ผมอยากให้พักพิงมาเห็นผมตอนนี้จัง เธอคงดีใจมาก ที่เห็นผมไม่สนใจผู้หญิงคนไหนอีกแล้ว นอกจากเธอ
ผมเทียวตามหาเธออยู่ทุกหนแห่ง เมาหัวลาน้ำอย่างไม่สนใจการงาน จนพ่อผมต้องส่งคนมาบริหารกิจการแทน
บ้านแม่พักพิง
กริ่ง! กริ่ง!
ผมขับรถมายังบ้านแม่ของพักพิงด้วยอาการมึนเมา มือข้างหนึ่งถือขวดเหล้าไว้ แนบกาย ส่วนมืออีกข้างก็ถือผลไม้เอาไว้เป็นของฝากให้แม่
แกร๊ก!
"เปียโน!"
"อึก! สวัสดีคับ อึก!"
"ตายจริง ทำไมเมาได้ขนาดนี้ล่ะลูก?"
ผมเดินเข้าบ้านอย่างโซซัดโซเซ จนไปหยุดอยู่ตรงโซฟาที่ผมและพักพิงเคยนั่งด้วยกัน ผมนั่งลงตรงนั้น ด้วยหัวใจที่เจ็บปวดราวกับเข็มนับพันเล่มทิ่งแทง
"แม่ครับ อึก! ช่วยบอกผมที พักพิงอยู่ไหน ผมคิดถึงเธอ ตลอด 4 ปี เราไม่เคยห่างกันเลย อึก! ฮื้ออออออ!"
"แม่!"
แม่ของพักพิงยืนตัวแข็งทื่อ ทำได้เพียงมองผมอย่างน่าสงสาร ผมรู้ดีว่า แม่ของเธอต้องรู้อย่างแน่นอน ว่าพักพิงไปอยู่ไหน แต่แค่เธอไม่ยอมบอกผม เท่านั้นเอง
"แม่ครับ ผมรู้ สิ่งที่ผมทำมันผิด มันเลวร้าย และทำให้เธอไม่มีความสุข อึก!"
ผมลุกขึ้นจากโซฟา ลงไปนั่งคุกเข่าอยู่ต่อหน้าแม่ของพักพิง ด้วยความรู้สึกสำนึกผิดจริงๆ ก่อนจะก้มกราบเธอด้วยหัวใจที่เจ็บปวด
แม่ที่เห็นว่าผม รู้สึกผิดจริงๆ จึงรีบก้มลงมารับไหว้ผมไว้ ใบหน้าขาวที่ดูอึดอัด มันทำให้ผมยิ่งเจ็บปวดใจไม่น้อย ที่รู้ว่า ถึงเธอจะให้อภัยผมแล้ว แต่เธอก็คงไม่ยอมบอกผม ว่าลูกสาวของเธอที่อยู่ไหน อยู่ดี
"เปียโน ลูกไม่ต้องรู้สึกผิด หรือ รู้สึกอะไรทั้งนั้น แม่เชื่อว่า ถ้ายัยพิงมันพร้อม เดี๋ยวมันก็กลับมาเอง"
"แม่ครับ ผมขอร้อง ผมคิดถึงเมีย"
แม่กำมือที่รับไหว้ของผมไว้แน่น นัยน์ตาของเธอเอ็นดูผมอย่างชัดเจน แต่เธอคงไม่มีทางที่จะบอกผมเป็นอันขาด ทำไมคนบ้านนี้ถึงใจแข็งกันจังนะ ผมจะตายอยู่แล้ว ทำไมไม่บอกผมสักที
"เปียโนเมามากแล้วลูก แม่ว่าพักผ่อนก่อนเถอะ ไว้เดี๋ยวถ้าแม่ติดต่อ พักพิงได้ แม่จะรีบบอกเปียโนนะ"
แม่ประคองตัวผมลุกขึ้น ไปนั่งบนโซฟาอีกครั้ง พร้อมลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน
"แม่เชื่อ ยัยพักพิงมันก็รักเปียโน แต่ตอนนี้ มันคงอยากจะออกไปทำใจ ให้เวลามันหน่อยนะ"
ผมทำได้เพียงยิ้มรับ กับคำพูดของแม่ ก่อนที่แม่จะประคองตัวผมให้นอนลงบนโซฟา และห่มผ้าให้เพื่อปลอบโยน
แต่ใครจะนอนหลับลง ขนาดเมาขนาดนี้แล้ว ผมยังนอนไม่หลับเลย ผมทำได้เพียงนอนกอดผ้าห่มร้องไห้ อยู่ในความมืดสนิท เพื่อหวังว่า พักพิงจะกลับบ้านมาหาแม่บ้าง
คลื่น~ คลื่น~
"ฮัลโหล ว่าไงลูก?"
"แม่ เปียโนกลับไปรึยังคะ?"
"ยังหรอก แกกลับมาหาเปียโนเถอะ เขาดูรักแกมากเลยนะ เขาเมามากด้วย แม่กลัวว่า ถ้าแกไม่กลับมา สักวันเขาอาจจะฆ่าตัวตายก็ได้นะ"
"ไม่หรอกค่ะ แม่อย่าไปเชื่อ คำโกหกของเขานะ แค่นี้ก่อนนะคะ หนูต้องพักผ่อนแล้ว"
"ดูแลตัวเองนะ ยัยพักพิง"
"ค่ะ"
ผมได้ยินที่แม่คุยกับพักพิงทุกอย่าง แต่ผมก็ได้แค่นอนฟังเฉยๆ เพียงเท่านั้น หากทำตัวมีพิรุธ ต่อไป แม่อาจจะไม่ยอมให้ผมเข้าบ้านอย่างวันนี้อีกก็เป็นได้
แต่ทำไมเธอต้องหนีผมไปด้วย แค่ไอ้เรื่องเข้าใจผิดนั่น มันทำให้เธอต้องไปจากผมเลยเหรอ ไม่รู้สึกรักผมบ้างเลยเหรอ เพียงแค่เธอกลับมาผมก็พร้อมจะเชื่อฟังคำสั่งเธอทุกอย่าง ทุกอย่างจริงๆ