ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด - 59 มาได้ไง? โดย อิชง @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ชาย-หญิง,ครอบครัว,จิตวิทยา,รัก,ดราม่า

นางเอกน่าสงสาร,พระเอกปากร้ายแต่ใจดี,ฝาแฝด,แก้แค้น,ชายหญิง,ดราม่า,พล็อตสร้างกระแส

เป็นเมียน้องแล้ว เป็นเมียพี่อีกคนจะเป็นไรไป

ผู้แต่ง

อิชง

เรื่องย่อ

ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -0 บทนำ ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -1 แต่งงานกันนะ?,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -2 ฉันไปส่ง,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -3 คิดอะไรของนาย,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -4 ข้อแม้หรือคุก,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -5 เข้าหอ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -6 วันเกิด เปิดอ่านฟรี 26/2/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -7 สัมผัส Nc,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -8 เกมนี้เพิ่งเริ่ม เปิดอ่านฟรี 26/2/68 ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -9 ปัจจุบัน (ตอนเสริม),ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -10 ความเจ็บปวดที่ยาวนาน เปิดอ่านฟรี 5/3/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -11 ความจริงและสับสน เปิดอ่านฟรี 5/3/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -12 สมควรตาย Nc ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -13 คำสั่ง เปิดอ่านฟรี 12/3/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -14 แค้นหรือหึง เปิดอ่านฟรี 12/3/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -15 ยัยนี่ แค่คู่นอน/เมีย เปิดอ่านฟรี 26/03/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -16 อย่าลืมสถานะตัวเอง เปิดอ่านฟรี 26/03/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -17 สะใจ เปิดอ่านฟรี 02/04/68,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -18 เอาคืน,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -19 ผู้หญิงของน้องกู/ของกู,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -20 หวง,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -21 ห้องนอน Nc,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -22 พิสูจน์สิ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -23 เริ่มปรากฎ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -24 ความสงสัย,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -25 ความจริงถูกเปิดเผย,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -26 คลี่คลาย,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -27 พฤติกรรมที่เปลี่ยนไป ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -28 จากใจคนแพ้,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -29 เหตุการณ์วันนั้น ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -30 ลังเล,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -31 ผิดหวัง,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -32 ความหวัง,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -33 ขอคืน,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -34 สงบ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -35 งงงวย/สงสัย,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -36 ตาม,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -37 มีอะไรจะคุยกับฉันไหม,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -38 ฉันโง่เหรอ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -39 ไม่ยอมปล่อย NC,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -40 เราไม่เหมือนกีต้าร์ตรงไหน ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -41 ไม่ใช่แค่อาบ NC,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -42 ลาจาก,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -43 ตั้งหลัก,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -44 ตามหา,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -45 ตามหาอีกครั้ง ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -46 สิ่งที่ไม่คาดคิด,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -47 ในเรื่องร้าย ยังมีเรื่องดี ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -48 ชีวิตใหม่,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -49 ข่าวที่ได้รับ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -50 ลองคบหา,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -51 ความบังเอิญ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -52 พบกันอีกครั้ง,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -53 ลูกอยู่ไหน?,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -54 ขอแค่ใบหย่า,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -55 อยากฆ่ามันทิ้ง,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -56 เปิดใจบอกเรื่องพ่อเด็ก,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -57 สังเกต,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -58 เจรจา,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -59 มาได้ไง?,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -60 ปรับความเข้าใจ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -61 ความรู้สึก Nc ,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -62 ภาพบาดตา,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -63 คำขอสุดท้าย,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -64 เรื่องแค่นี้,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -65 พิธีแต่งงาน,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -66 เกลียด,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -67 สิ่งที่ไม่คาดคิด,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -68 ซึม!,ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด -69 END

59 

มาได้ไง? 

 

#พักพิง 

1 อาทิตย์ต่อมา 

ในขณะที่ฉันพึ่งจะวางสายจากแม็กทิวได้สักพัก เสียงกริ่งห้องของฉันก็ดังขึ้น จนเงยหน้าขึ้นมาจากโต๊ะอาหารด้วยความดีใจ คิดว่าแม็กทิวกลับมาหาฉันและมารับน้องฮันน่าแล้ว 

"คุณแม็กทิวแน่เลยคะ คุณพักพิง" 

"เดี๋ยวหนูไปเปิดประตูเองค่ะ พี่จิ๋ม" 

ฉันผลัดวิ่งผลัดเดินด้วยใบหน้าอันสดใสอย่างรวดเร็ว เพื่อจะได้รีบเปิดประตูต้อนรับ แม็กทิวกลับบ้าน แต่ฉันก็ต้องหุบยิ้มกว้างลงในทันที 

เมื่อได้เห็น ชายร่างสูง ในเสื้อโค้ทโทนดำ กับกระเป๋าสะพายสีดำใบใหญ่ ใจฉันกระตุบวูบ ในโสตประสาทตีกันวุ่นวาย มึนงงไปหมดว่าเขามายืนอยู่ตรงนี้ ได้อย่างไง 

" นาย!" 

"คุณพักพิงคะ ทำไมไม่ยอมพาคุณแม็กทิว เข้าบ้านสักทีละคะ น้องฮันน่าคงรอพ่อของเธออยู่" 

อี่ตาเปียโนแสยะยิ้มมุมปาก ใส่ฉันอย่างเย้ยหยัน ก่อนจะดันตัวเองเข้ามาในบ้านอย่างรวดเร็ว 

"ไอ้บ้า ออกไปนะ!"  

ฉันพยายามฉุดกระชากลากถูเปียโนให้ออกจากห้อง แต่ก็สู้แรงร่างใหญ่ไม่ไหวจริงๆ 

"โอ๊ย! พักพิง เราเจ็บนะ คนมาตั้งไกล ทำไมถึงได้ไล่กันอย่างกับหมูกับหมาแบบนี้ล่ะ?" 

"นายไม่ต้องทำมาเป็นสำออยต่อหน้าพี่จิ๋มเลยนะ" 

เขาไม่ฟังฉันเลย เขารีบวางกระเป๋าลงยังห้องโถงของบ้าน และยกมือไหว้พี่จิ๋มอย่างสดใส ราวกับเด็กน้อยไร้เดียงสา 

"สวัสดีคับ พี่จิ๋ม" 

"สะ....สวัสดีค่ะ" 

พี่จิ๋มใบหน้าเธอเจื่อนลงในทันที เธอมีอาการเลิ่กลั่กเล็กน้อย ที่ได้มาเห็นหน้า อี่ตาเปียโนตัวจริงแบบนี้ 

"ดะ...เดี๋ยวพี่ไปเอาน้ำมาให้นะคะ" 

"ไม่ต้องเอามาให้หรอกค่ะ พี่จิ๋ม เดี๋ยวเขาก็กลับแล้ว" 

"กลับอะไร ฉันจะนอนที่นี่" 

"ฉันไม่ให้นอน!" 

เขายกยิ้มขึ้นอย่างเย้ยหยันอีกครั้ง ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมา ฝีเท้าหนา ขยับตัวเข้าใกล้ฉันอย่างเด็ดเดี่ยว 

"พักพิง เธอรักลูกไหม ฉันก็รักลูกเหมือนกัน เธอจะไม่เห็นใจพ่อของลูกเลยเหรอ ที่เขายังไม่เคยได้พบหน้าลูกในไส้เลยสักครั้ง" 

"ออกไป!" 

ฉันไม่หวาดหวั่น กับคำพูดของเขาอีกแล้ว เพราะตอนนี้ ฉันเริ่มตั้งหลักได้แล้ว ว่าหากเจอเขาอีก ฉันจะไม่มีทางกลัวคำข่มขู่ใดๆ จากเขาอีกต่อไป 

"พี่จิ๋มคับ น้องพะเพลง กับ พะพายอยู่ไหนคับ?" 

"เออ....คือ" 

ฉันประจันหน้ากับเขาอย่างเดือดดาล กรามก็ขบกันแน่นจนเป็นสันนูน ถ้าเรื่องความหน้าด้านหน้าทน ฉันคงต้องยกให้เขาอย่างจริงจัง เพราะคงไม่มีใคร จะหน้าหนาได้เท่าเขาอีกแล้ว 

"พี่จิ๋ม พาเขาไปหาเด็กๆ เถอะค่ะ" 

เขาขยับตัวถอยหลัง เอาเสื้อโค้ทออก ก่อนจะเดินตามหลังพี่จิ๋ม เข้าไปยังห้องนั่งเล่น ที่เด็กๆ กำลังเล่นกันอยู่  

ฉันเองก็เดินตามหลังเขามาติดๆ เพราะกลัวว่าลูกๆ จะตกใจ ที่เห็นคนแปลกหน้าเข้ามาหาถึงในที่ของพวกเขา

"น้องฮันน่า มาหาแม่ก่อนลูก!" 

ฮันน่ารีบถือของเล่นเดินมาหาฉัน อย่างรวดเร็ว ก่อนที่พี่จิ๋ม จะอุ้มตัวน้องฮันน่าไปยังห้องครัว 

"เดี๋ยวพี่จิ๋มป้อนข้าวน้องฮันน่าก่อนนะคะ" 

"แล้ว พะเพลง พะพาย!" 

"เดี๋ยวพี่จิ๋มค่อยป้อนทีหลังค่ะ" 

"ค่ะ" 

เมื่อ พี่จิ๋มและน้องฮันน่าออกไปแล้ว เปียโนก็ขยับตัวเดินเข้าไปหาเด็กๆ อย่างระวัง เขาเดินเข้าไปนั่งเล่นกับเด็กๆ เพื่อทำความคุ้นเคย แต่ฉันกลับเห็นนัยน์ตาของเขา 

กลับมาน้ำตาคลอออกมา ก่อนที่เขาจะหันไปปาดน้ำตาอีกทาง เพื่อไม่ให้ฉันกับเด็กๆ เห็น วินาทีนั้น ใจฉันกระตุกวูบเกิดคำถามต่างๆ นาๆ เข้ามาอย่างมากมาย 

จนอธิบายเป็นคำถามออกมาถามคนตรงหน้าไม่ได้จริงๆ แต่อีกใจก็ยังลังเล ว่าสิ่งที่เขาทำอยู่ตอนนี้ มันคือ เรื่องจริงหรือหลอกฉันกันแน่ 

เขาใช้มือสัมผัสไปยังแผ่นแก้มเล็กๆ ของพะเพลงและพะพายที่นั่งเล่นของเล่นอยู่ ก่อนจะยกยิ้มขึ้นพลางน้ำตาไหลออกมา 

สิ่งนั้นมันทำให้ฉันรู้สึกผิด และรู้สึกแย่ที่ตลอดเวลาที่ผ่านมา ทำไมฉันถึงไม่บอกเขาเรื่องลูก แต่อีกใจ ฉันก็กลัวจะถูกเขาพาตัวกลับไปอยู่ที่บ้านด้วยเช่นกัน 

"พะเพลงพะพาย" 

"คะ? 

"ยกมือไหว้พ่อสิลูก" 

เด็กน้อยผู้ยังไม่รู้ประสีประสา รีบลุกขึ้นยกมือไหว้เปียโนอย่างรวดเร็ว แต่พวกเด็กๆ คงยังไม่เข้าใจ ว่าพ่อคือใคร เขาจะรู้แค่ว่าตอนนี้ เขาอยู่กับใครและใครดูแลเขาเสียมากกว่า 

อันที่จริงมันก็ดีแล้ว ที่เด็กๆ ยังไม่รู้ความอะไร เพราะไม่เช่นกัน มันคงจะมีคำถามต่างๆ นาๆ มากมาย ที่จะถามฉันอย่างแน่นอน 

"ขอพ่อกอดลูกๆ ทีได้ไหมคับ" 

เปียโนอ้าแขนกว้าง รอให้เด็กๆ เข้าไปสวมกอด แต่เด็กน้อยไร้เดียงสาทำท่าทางลังเลใจเล็กน้อย ก่อนจะจ้องมองหน้าฉันอย่างสงสัย จนฉันต้องเดินเข้าไปใกล้ๆ เพื่อให้เด็กๆ สบายใจขึ้น 

"พ่ออยากกอดลูกๆ ให้พ่อกอดได้ไหมคะ เด็กๆ" 

เด็กน้อยพยักหน้ารับเล็กน้อย ก่อนจะจ้องมองหน้ากันอย่างสงสัย และเดินเข้าไปสวมกอดผู้เป็นพ่ออย่างเดียงสา 

เปียโนกอดเด็กๆ อย่างแน่นหนา เขาทั้งหอม ทั้งจูบเด็กๆ จนเด็กๆ ยิ้มออกมาด้วยความสนุกสนาน เพราะเด็กๆ ไม่รู้ว่าที่เปียโนทั้งกอดทั้งหอมพวกเขา มันคือความคิดถึงและโหยหา ที่ฉันได้พรากเขาออกจากกัน 

---