ไม่มีใครกล้าออกจากม่านหมอก เว้นเสียแต่ว่า คำตอบเดียวที่เขาตามหานั้น มันอยู่ข้างนอกนั่น
แฟนตาซี,ไซไฟ,ลึกลับ,ผจญภัย,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หอคอยเหล็กกล้า และปริศนาคำสาปโคอาโรอา
ไม่มีใครกล้าออกจากม่านหมอก เว้นเสียแต่ว่า คำตอบเดียวที่เขาตามหานั้น มันอยู่ข้างนอกนั่น
ลีโอ เด็กหนุ่มอ่อนแอ ต้องคอยให้พี่ชายของเขาปกป้องอยู่ตลอด ท่ามกลางโลกใหม่ที่เต็มไปด้วยภัยอันตราย เมื่อปมในวัย ได้ลากเขา และพี่ชายผู้หวังดี ให้ต้องออกเดินทางตามหาความจริงอีกครั้ง คำสาปในคืนพระจันทร์เต็มดวง ที่กลืนกินชีวิตผู้คนในหมู่บ้านรวมถึงพ่อและแม่ของเขา และการเดินทางไปยังหอคอยเหล็กกล้า คือหนทางเดียวที่เขาจะได้คำตอบของเรื่องราวทั้งหมด
แสงจันทร์ส่องลอดผ่านเงาต้นไม้ลงมาให้เห็นเศษฝุ่นที่เคยล่องหนบนพื้นดิน สะท้อนแสงราวกับอณูเพรชพเนจรไปในอากาศ เผ่าฟานานิ่งสงบ ทุกคนนั่งลงกับพื้นล้อมรอบเหล่าคูร์บานที่กำลังเฝ้ารอการเข้าพิธีกรรมแห่งคำสาปโคอาโรอา น้ำตาของผู้คนไหลนอง เว้นแต่เสียงสะอื้นยังคงถูกรักษาไว้ไม่ให้ดังจนเกินไป เพราะพวกเขาไม่อยากให้เหล่าคูร์บานที่สงบนิ่งต้องหวั่นไหวและเสียสมาธิจากพิธี
ไม่มีเสียงใดออกจากปากนอส เขาได้แต่หวังให้สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นเป็นเพียงแค่ฝันร้ายที่รอเวลาตื่น เขาเข้าไปโอบกอดเซเวญ่าเป็นครั้งสุดท้าย ทั้งคู่หยุดนิ่งท่ามกลางดอกไม้ที่ถูกโปรยไสวลงมาแทนที่ความโศกเศร้าด้วยปอยสีสดใสของมัน
ลุงนอร์แมนเดินเข้ามาแตะไหล่นอส มองเขาด้วยสายตาที่บอกว่ามันถึงเวลาแล้วที่ต้องออกห่างจากเซเวญ่า ทั้งสองปล่อยมือจากกัน นอสถอยออกมาพร้อมกับก้มหน้าเพื่อปกปิดน้ำตาที่อาบแก้มลงมาไม่ให้เธอเห็น ตอนนี้เหลือเพียงแค่เสียงของแมลงกับป่าที่คลอไปกับเสียงถอนใจกลบเกลื่อนความเจ็บปวดเท่านั้น
เซเวญ่าหลับตาลงพร้อมกันกับเหล่าคูร์บานทั้งหลาย ทันใดนั้น ร่มไม้และเถาวัลย์ด้านบนก็คอยๆ เปิดออก ปล่อยให้แสงจันทร์ทั้งหมดส่องสว่างไปทั่วทั้งหมู่บ้าน ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาราสะกดทุกสายตาที่มองขึ้นไป และแล้ว สิ่งที่เคยเป็นฝันร้ายสำหรับลีโอมาตลอด ก็กำลังเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาเขาอีกครั้ง
เส้นเลือดบนตัวเหล่าคูร์บานปูดออกด้วยหัวใจที่สูบฉีดมันอย่างรุนแรง กล้ามเนื้อแข็งเกร็ง ดวงตาเหลือกขึ้นเปลี่ยนเป็นสีขาว
ลาก่อนนอส
เธอจากไปแล้ว เซเวญ่าและเหล่าคูร์บานทั้งหมดต่างก้มหน้าลง ขาที่แข็งเกร็งเริ่มขยับ พวกเขาเริ่มออกเดินไปในทางเดียวกัน พื้นดินที่เป็นไม้ใจกลางหมู่บ้าน คอยๆ เปิดออก ด้านในเป็นทางเดินลงไปยังความมืดที่หาปลายสุดของมันไม่ได้ นอส และคนอื่นๆ นอกจากพวกฟานาที่นั่งอยู่ตกตะลึงกับสิ่งที่เห็นตรงหน้าเป็นอย่างมาก ตอนนี้นอสไม่ได้ยินเสียงใดอีกแล้ว นอกจากคำพูดในหัวที่กำลังบอกให้เขาห้ามเซเวญ่า
และในระหว่างที่เหล่าคูร์บานกำลังเดินเข้าไปใกล้ปากทางเข้าสู่ความมืดใต้พิภพอยู่นั้น จู่ๆ นอสที่หน้ามืดตามัว ก็พุ่งตรงเข้าไปหาเซเวญ่าเพื่อหวังที่จะหยุดเธอ เขาวิ่งใส่สุดกำลังโดยที่ไม่สนใจเสียงร้องห้ามจากลีโอ แต่เมื่อทันทีที่เขาเข้าใกล้เหล่าคูร์บาน ตะข่ายที่ทำมาจากเถาวัลย์จำนวนมากก็ถูกโยนเข้าใส่นอสและหยุดการเคลื่อนไหวของเขาไว้ได้ นอสล้มลงกับพื้นไม้มือพยายามที่จะตะกายออกจากพันธนาการ ลีโอที่พยายามจะวิ่งไปช่วยนอสเองก็ถูกพวกทหารจับไว้ทันที พวกเผ่าหน้ากากเองก็ไม่รอด ถูกล้อมไปด้วยทหารของลุงนอร์แมนเพื่อคุมสถานการณ์เช่นกัน
“ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าต้องทนไม่ได้ เจ้าเห็นเจ้าทวิกที่นี่ไหมละ ถ้ามันรู้ว่าเซเวญ่าเป็นอะไร มันคงอาละวาดจนทุกอย่างได้พังกันหมดแน่”
“นอส!” ลีโอส่งเสียงร้องในระหว่างที่เขาเองก็ถูกล๊อกอยู่กับไม้ด้ามยาว
เขายังคงโบกมือไปมาให้ตะข่ายหลุดออกจากตัว แต่ดูเหมือนว่าความขาดสติของเขาจะยิ่งทำให้ทุกอย่างวุ่นวายไปมากกว่าเดิม ลุงนอร์แมนสั่งให้ทหารเข้าไปหยุดความบ้าคลั่งของนอส ที่ตอนนี้ส่งเสียงร้องด้วยความทรมานออกมาราวกับว่ามันจะหยุดการก้าวเดินของเซเวญ่าได้
ทหารเดินเข้าไปพร้อมไม้ด้ามยาวเพื่อหวังที่จะตีนอสให้สลบไป เขาเหวี่ยงมันใส่เล็งที่หัวของนอส แต่มันก็ถูกหยุดไว้ได้ด้วยสัญชาตญาณที่รับรู้ได้ถึงอันตรายที่เข้ามา เขาคว้ามันได้ทันด้วยมือทั้งสองข้างภายใต้ตะข่ายนั่น และใช้มันฟาดกลับไปที่ทหารนายนั้น กระแทกที่จุดสลบจนเขาล้มไปอย่างง่ายดาย นอสหยิบมีดสั้นที่เขาพกติดตัวอยู่ตลอดตัดเถาวัลย์ที่พันอยู่ออกอย่างรวดเร็ว ลุงนอร์แมนที่เห็นท่าไม่ดีจึงเรียกเหล่าพลธนูที่ซ่อนอยู่ให้ออกมาล้อมเขาไว้ ลูกศรทั้งหมดเล็งไปที่นอสรอสัญญาณยิง
“เจ้าไม่มีทางหยุดพิธีกรรมที่เกิดขึ้นมาหลายชั่วอายุคนได้หรอกนะ พวกเราเผ่าฟานาอยู่รอดได้ถึงทุกวันนี้ก็เพราะพวกเราก้มหัวให้พลังอันศักดิ์สิทธิ์ของธรรมชาติอยู่เสมอยังไงละนอส” ลุงนอร์แมนพูดขึ้น เขาสงบนิ่งแตกต่างจากเหล่าฟานาคนอื่นๆ ที่กำลังโศกเศร้า
นอสหลุดออกมาจากตะข่าย แถมยังปัดป้องทหารทุกคนที่เข้าไปใกล้เขาได้อย่างไม่ลำบากนัก จนลุงนอร์แมนต้องสั่งให้ทั้งหมดถอยออกมาจากวิถีของธนู
นอสยังคงมุ่งมั่นที่จะตามไปห้ามเซเวญ่าต่อ โดยที่เขาไม่สนใจลูกศรที่จ่อตรงมายังเขาจากทุกทิศเลย จนสุดท้ายแล้ว ลุงนอร์แมนต้องหยุดเขาไว้ด้วยคำสั่งยิง โดยที่เขาไม่ได้ขาดหวังว่านอสจะรอดจากการโจมตีครั้งนี้ได้
ลูกธนูชุดแรกพุ่งออกไปเป็นวงกว้าง พร้อมกับส่งเสียงตัดอากาศอันไพเราะไปทั่วทั้งป่า นอสรีบวิ่งเปลี่ยนทิศทันที กระโดดหลีกออกมาจากวิถีของมัน ธนูอีกหลายชุดถูกยิงออกมาจากทุกทิศทาง ไล่ต้อนให้เขาต้องออกห่างจากเซเวญ่า นอสที่ไม่มีทางเลือกต้องหลบลูกธนูออกไปเรื่อยๆ แต่กระนั้น เขาเองก็ไม่มีท่าทีที่จะลดความตั้งใจที่จะหยุดเซเวญ่าลงเลย เขายังคงออกวิ่งต่อ กระโดดจับเถาวัลย์ และพยายามลอยตัวไปหาเซเวญ่าอย่างสุดกำลัง แต่ลุงนอร์แมนเองที่อยู่ตรงนั้นก็ไม่สามารถปล่อยให้คนนอกอย่างนอสมาทำลายพิธีกรรมอันศักดิ์สิทธิ์นี้ได้ เขาจึงยิงธนูดอกสุดท้ายด้วยตัวเขาเอง และด้วยประสบการณ์ที่เหลือล้นของเขา ลูกธนูจึงลอยออกไปพบกับนอสที่กลางอากาศ โดยมันเป็นไปไม่ได้เลยสำหรับเขาในสภาพจิตใจแบบนี้ที่จะหลบมันพ้น
ลูกธนูปักลงไปบนหลังนอส เขาร่วงลงร่างกระแทกเข้ากับเถาวัลย์และไม้หนามที่เป็นกำแพงล้อมรอบหมู่บ้าน แต่ดูเหมือนว่าการโจมตีเมื่อครู่จะรุนแรงจนทำให้เขาสลบไปเสียแล้ว ร่างเขาไถลร่วงลงไปกับขอบกำแพงหนาม ร่างที่ไร้สติควบคุมร่วงหล่นไปอย่างไม่มีการชะลอใดๆ จนในที่สุดเขาก็พ้นขอบกำแพงและหล่นลงไปในเหวของป่า
เป็นอีกครั้งที่ลีโอร้องออกมาอย่างสุดเสียงเพื่อที่จะรั้งสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตเขา แต่ความอ่อนแอที่เขามีมันใหญ่เกินกว่าที่เขาจะทำอะไรสักอย่างได้เลย เขายังคงถูกตรึงไว้กับพื้นทั้งๆ ที่น้ำตาก็อาบแก้มทั้งสองข้างจนหน้าแสบไปหมด
เหล่าฟานาเองก็ไม่ต่าง ซานีอายังคงนั่งกอดยายเฒ่าอยู่ตรงนั้นโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองพวกทหารที่เพิ่งผ่านความวุ่นวายกันมาก่อนหน้าเลย ทั้งหมดยังคงเงียบสงบปล่อยให้เหล่าคูร์บานค่อยๆ พากันเดินหายลับไปกับประตูไม้ที่เปิดออก คนแล้วคนเล่าก้าวเข้าความมืดอย่างเป็นใจ ไม่มีใครเลยที่ยืนหยัดต่อต้านการกลืนกินโดยธรรมชาตอันน่าเศร้าเช่นนี้ และแล้ว ประตูไม้ก็ค่อยๆ ปิดลงเมื่อคูร์บานคนสุดท้ายเดินพ้นแสงจันทร์
ลุงนอร์แมนสั่งให้ทหารเก็บกวาดเศษซากที่เหลือจากการต่อสู้ และสั่งให้จับลีโอและเผ่าหน้ากากไปขังไว้เพื่อสอบปากคำ ผู้คนต่างพากันลุกขึ้นจากความเศร้าและมุ่งหน้าสู่ที่พักของตนเพื่อหวังว่าจะช่วยบรรเทาอาการเหนื่อยล้านี้ได้ ถึงแม้อีกเพียงไม่กี่อึดใจดวงอาทิตย์ก็จะกลับมาส่องสว่างแล้ว
แต่สำหรับเหล่าทหารที่เหลือแล้วนั้น พวกเขาไม่ได้รับคำสั่งให้กลับไปพักใดๆ ทั้งสิ้น ทั้งหมดถูกเรียกมารวมพลกันที่ลานกว้างกลางหมู่บ้าน โดยมีลุงนอร์แมนที่อาวุธครบมือพร้อมชุดออกรบเต็มอัตรายืนอยู่หน้าแถว มองออกไปยังเหล่าทหารของเขาด้วยแววตาที่เคร่งเครียดกว่าเดิม
“ข้ารู้ว่าพวกเจ้าทั้งหมดเสียใจ แต่เราไม่มีเวลาอีกแล้ว พวกเรามีหน้าที่ต้องทำ มีหมู่บ้านและผู้คนต้องปกป้อง และมันก็ถึงเวลาแล้วที่สงครามกับเจ้าบายันจะต้องจบลง”