ไม่มีใครกล้าออกจากม่านหมอก เว้นเสียแต่ว่า คำตอบเดียวที่เขาตามหานั้น มันอยู่ข้างนอกนั่น
แฟนตาซี,ไซไฟ,ลึกลับ,ผจญภัย,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หอคอยเหล็กกล้า และปริศนาคำสาปโคอาโรอา
ไม่มีใครกล้าออกจากม่านหมอก เว้นเสียแต่ว่า คำตอบเดียวที่เขาตามหานั้น มันอยู่ข้างนอกนั่น
ลีโอ เด็กหนุ่มอ่อนแอ ต้องคอยให้พี่ชายของเขาปกป้องอยู่ตลอด ท่ามกลางโลกใหม่ที่เต็มไปด้วยภัยอันตราย เมื่อปมในวัย ได้ลากเขา และพี่ชายผู้หวังดี ให้ต้องออกเดินทางตามหาความจริงอีกครั้ง คำสาปในคืนพระจันทร์เต็มดวง ที่กลืนกินชีวิตผู้คนในหมู่บ้านรวมถึงพ่อและแม่ของเขา และการเดินทางไปยังหอคอยเหล็กกล้า คือหนทางเดียวที่เขาจะได้คำตอบของเรื่องราวทั้งหมด
หลังจากที่พวกเขาเดินทางข้ามทะเลสาบมายังป่าฟานาได้นั้น ลีโอก็ขออาสานำทางพวกหัวหน้าเปาเดินทางต่อผ่านป่าที่เขาเพิ่งจะออกมา ซึ่งเขาก็จำทางกลับไปหาพี่ชายของเขาได้เป็นอย่างดี พวกเผ่าหน้ากากที่เพิ่งเคยเข้ามาในป่านี้ครั้งแรกต่างก็ประทับใจกับความงดงามของแมลงที่ส่องแสงหลากสีไปตามมุมของป่า
ลีโอเดินไปตามทางที่ส่องสว่างขึ้นเลือนราง เขาซาบซึ้งใจเป็นอย่างมากเมื่อรู้ว่าพรจากเซเวญ่ายังคงติดตัวเขาอยู่ ซึ่งก็ทำให้เหล่าพักพวกที่ตามมาพากันซุบซิบชื่นชมลีโอกันยกใหญ่ เขาพาทั้งหมดปีนผ่านช่องไม้ขึ้นไปเรื่อยๆ และในที่สุด เขาก็พาทุกคนมาถึงยังจุดที่ดูรกเป็นพิเศษจนได้
เถาวัลย์ขึ้นหนา หนามแหลมปกคลุม พวกเขามาถึงทางตันที่ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดกล้าเข้าใกล้ แม้จะใช้มีดอันคมก็คงต้องใช้เวลามากพอสมควรที่จะตัดผ่านความหนาของหนามตรงหน้า
ทันใดนั้น เถาวัลย์หนามก็เปิดออก คืบคลานหลีกทางให้ แต่ในครั้งนี้ มันเปิดให้เฉพาะแค่ลีโอเท่านั้น หนามแหลมทำท่าทางขู่ใส่ เหมือนจะพุ่งโจมตีคนที่เหลือที่จะเข้ามาใกล้ ลีโอยกมือขึ้นพยายามจะห้ามพวกเถาวัลย์ไม่ให้โจมตีเพื่อนของเขา แต่ความวุ่นวายที่ดังกึกก้องก็ดูเหมือนจะได้รับความสนใจจากเหล่าฟานาเสียแล้ว พวกเขาเริ่มพากันมามุงดูเมื่อเถาวัลย์หนามเลื้อยไปมาอย่างดุร้ายตอบสนองต่อภัยอันตราย
“ใครก็ได้! ใครก็ได้ช่วยตามนอสกับเซเวญ่ามาที!” ลีโอพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน
ระหว่างที่ผู้คนเริ่มแตกตื่นถึงการมาเยือนของผู้แปลกหน้า ทหารของนาสิเอลก็เข้ามาเพื่อควบคุมสถานการณ์
“เจ้า! น้องชายเจ้านอสไม่ใช่รึ?” ทหารนายหนึ่งกล่าว
“ใช่! และคนพวกนี้เป็นเพื่อนผม ช่วยห้ามเถาวัลย์นี่ก่อน!”
นอสเข้าไปกอดลีโอ พยายามกั้นไม่ให้ตัวเองร้องไห้จนตัวสั่นออกมา เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าลีโอจะรอดกลับมาได้ เซเวญ่ายืนมองอยู่จากด้านหลัง ซานีอากับยายเฒ่าก็มาต้อนรับลีโอด้วยเช่นกัน
หัวหน้าเปาและพักพวกเองก็ถูกต้อนรับอย่างดีถึงแม้ว่าจะมาจากเผ่าหน้ากาก ลีโอเล่าให้ทั้งหมดฟังว่าพวกเขาต้องไปเจอกับอะไรมาบ้าง และการมาถึงของบายัน ฮอนกอร์ ที่กลายเป็นรากไม้พร้อมลูกสมุนกำยำหลายร้อยไปแล้ว
เซเวญ่าเรียกประชุมเหล่าหัวหน้าทหารให้เตรียมจัดทัพตอบโต้เจ้าบายัน ค่ำคืนผ่านพร้อมกับจำนวนทหารที่มากขึ้นเรื่อยๆ ตามแนวชายแดน ทุกอย่างเป็นไปอย่างเร่งรีบ วางกำลังไปตามแนวป่าห่างจากหมู่บ้าน หลายกลุ่มแอบอยู่ตามต้นไม้คอยดักซุ่มโจมตีเป็นระยะๆ
“ฉันเจอแล้วนะ ทั้งหอคอยทั้งเทพทิดา” ลีโอพูดขึ้นระหว่างที่เขาได้อยู่ตามลำพังกับนอส
“แล้วได้คำตอบอย่างที่นายต้องการรึเปล่า?”
“ไม่”
“งั้นรึ ฉันเองก็เหมือนกัน”
พวกเขาแลกเปลี่ยนเรื่องราวทั้งหมดที่เจอให้กันฟัง ลีโออ้าปากค้าง ไม่อยากจะเชื่อจุดจดของเหล่าคูร์บานที่น่าสงสาร แต่นอสเองกลับดูไม่ตกใจกับการกระทำอันโหดร้ายจากธรรมชาตินี้เลย ราวกับว่าความเย็นชาได้ครอบงำจิตใจของเขาทั้งหมดไปเสียแล้ว
หน่วยวิชาการได้เข้ามาช่วยแปลภาษาให้ ทำให้การสนทนาระหว่างพวกเขาและหัวหน้าเปาผ่านไปได้ด้วยดี ทั้งหมดประหลาดใจกับความเป็นมิตรของเหล่าฟานาเป็นอย่างมาก พวกเขาอธิบายรูปร่างหน้าตาของบายันและเล่าถึงการทดลองลับที่เกี่ยวเนื่องถึงเห็ดเรืองแสงและการกินเนื้อมนุษย์ รวมไปถึงจำนวนคร่าวๆ ของเหล่าหน้ากากผีดิบร่างกำยำ และที่สำคัญ เจ้าบายันยังคงไม่ชินกับการต้องควบคุมร่างจำนวนมหาศาล แต่ถ้ายิ่งปล่อยเวลาให้ผ่านไปนานเข้า
“เจ้านั่นก็อาจจะเก่งขึ้นมากกว่าเดิมสินะ” นาสิเอลพูดขึ้น
“งั้นเราต้องไปกำจัดมันก่อน” เซเวญ่าเสริม สายตาแน่วแน่
หมู่บ้านที่เคยสงบ ณ ตอนนี้ต่างไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง ผู้คนต่างพากันขนย้ายข้าวของที่ไม่จำเป็นต่อการป้องกันหมู่บ้านห่างออกจากชายแดน ในระหว่างที่พวกทหารก็ทยอยกันไปเสริมกำลังตามจุดต่างๆ อย่างต่อเนื่อง
พอถึงเวลาค่ำ ทุกคนรวมถึงหน่วยลาดตระเวนจากเผ่าหน้ากากและลีโอนั้นต่างก็แยกย้ายกลับเข้าที่พักกันไปพักผ่อนหลังจากที่เตรียมการตั้งรับเจ้าบายันมาตลอดทั้งวัน สำหรับนอส เขากลายเป็นคนของที่นี่ไปเสียแล้ว มีที่พักส่วนตัวเป็นของตัวเองตามต้องการ และยังคอยหายไปกับเซเวญ่าในเวลานี้อยู่เสมอ
และนี่ก็เป็นอีกคืนที่เซเวญ่าและนอสหลีกตัวหายไปกับความเงียบงันของหมู่บ้านที่หลับไหล พวกเขาพากันไปชมท้องฟ้ายามค่ำคืนบนยอดต้นไม้ โดยที่ทั้งสองขี่เจ้าทวิก กระรอกยักษ์หางปุย ลองล่อยผ่านหมอกของความหนาว และดวงดาวที่ปรากฏอยู่เต็มท้องนภา
ไม่มีใครเข้าใจถึงความกระตือรือร้นของทั้งสองที่ต้องการจะออกไปนอกหมู่บ้านในเวลาเช่นนี้ แต่สำหรับนอส เขาเข้าใจดีถึงเวลาอันน้อยนิดที่พระเจ้ามอบให้เหล่าคูร์บานแสนวิเศษ เขาจึงติดตามเซเวญ่าไม่ห่าง และคอยตามใจเธอในทุกช่วงเวลาอันมีค่าที่เหลือ
คืนนี้ดวงจันทร์ส่องสว่าง เป็นที่ชอบใจของเซเวญ่าที่เธอสามารถมองเห็นผืนป่ากว้างใหญ่ไผศาลด้วยโทนสีที่ต่างออกไป เธอบอกว่าแสงจันทร์เป็นราวกับพรวิเศษที่ธรรมชาติมอบให้แก่โลก เชื่อมโยงพลังชีวิตที่ไหลเวียนอยู่ในทุกสรรพสิ่ง รวมถึงตัวเธอเองและเหล่าคูร์บานอีกจำนวนมาก เธอเล่าถึงเหตุการต่างๆ ในอดีตที่ควรค่าแก่การทรงจำ สูดอากาศบริสุทธิ์บนหลังของเจ้าทวิกที่กระโดดไปบนยอดไม้ด้วยความเร็ว นอสเองได้แต่หวังว่าดวงอาทิตย์จะปล่อยให้ดวงจันทร์ได้ชื่นชมดวงดาวนานขึ้นอีกหน่อยก็ยังดี
พวกเขาลอยไปบนผืนป่าที่อาบไปด้วยแสงจันทร์ สะท้อนระยิบระยับออกมาจากเงาของพุ่มไม้นานา เธอบอกว่านี่เป็นอีกหนึ่งความทรงจำที่แสนงดงาม นอสได้แต่เฝ้ามอบความอบอุ่นจากด้านหลังของเธอ เพลิดเพลินไปกับช่วงเวลาที่เขาไม่อยากให้มันจบลง โดยที่พวกเขาไม่ได้สังเกตเลยว่า คืนนี้นั้นแสงจันทร์ส่องสว่างมากกว่าคืนไหนๆ
ทันใดนั้นเอง เสียงแตรปริศนาก็ดังขึ้น มันเป็นเสียงที่นอสไม่เคยได้ยินก่อน มันดังขึ้นมาจากทิศของหมู่บ้าน
“เธอได้ยินไหม? เสียงนั่น”
เซเวญ่าไม่ตอบ สีหน้าเธอดูจะไม่ประหลาดใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นนัก เธอคอยๆ ใช้มือลูบไปที่หัวของเจ้าทวิกเบาๆ
“เรากลับกันเถอะ”
เสียงแตรที่ไม่ได้ถูกเป่าขึ้นมานานชั่วอายุคน ขณะนี้ส่งเสียงดังก้องไปทั่วเผ่าฟานาและผืนป่าบริเวณรอบ นอสประหลาดใจมากเมื่อเขาเห็นพวกขนฟูตัวน้อยๆ พากันเดินไปยังทิศทางเดียวกับเขาราวกับเสียงนั่นกำลังเชื้อเชิญพวกเขาทั้งหมดไป พอเขามาถึง ก็พบว่ามีพวกสัตว์น้อยใหญ่มารวมตัวกันที่รอบๆ หมู่บ้านอยู่ก่อนบ้างแล้ว ทั้งหมดกลับเข้าไปยังหมู่บ้าน โดยที่นอสได้แต่หวังว่าจะไม่มีเหตุร้ายใดๆ เกิดขึ้น
ผู้คนในหมู่บ้านออกมารวมตัวกันท่ามกลางแสงคบเพลิงสลัว พวกเขามาพร้อมดอกไม้ในมือ บางคนเตรียมมามากจึงแจกจ่ายให้กับคนอื่นที่เหลือ ลีโอและพักพวกเผ่าหน้ากากเองก็มารวมตัวด้วย ดูเหมือนว่าจะมีแค่พวกเขาเท่านั้นที่ยังไม่เข้าใจถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้น
เซเวญ่าเขาไปสวมกอดยายเฒ่าและซานีอา ไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากของพวกเขา เขากอดกันนานจนต้องนั่งลงไปกับพื้น นอสยืนดูพวกเขาอยู่ตรงนั้น และเมื่อหันไปมองรอบๆ คูร์บานทั้งหมดเองก็กำลังทำแบบเดียวกันกับเหล่าผู้คนที่เป็นที่รักของตน นาสิเอลที่ยืนอยู่ถัดออกไปก็กำลังถูกรายล้อมไปด้วยหน่วยลาดตระเวนของเขาเช่นกัน
เหล่าฟานาเริ่มพากันโปรยดอกไม้ลงตรงบริเวณที่คูร์บานของพวกเขานั่งอยู่ และยังลากยาวเป็นทางเดินไปยังใจกลางของหมู่บ้าน เป็นจุดกลางระหว่างโรงอาหารและลานฝึก ลีโอเดินมาหานอสที่ยังคงมองไปยังเซเวญ่าอย่างไม่ละสายตา
เขาพยักหน้าให้กัน ลีโอไม่อยากเข้าไปรบกวนสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นถึงแม้ว่าเขาจะยังไม่เข้าใจถึงอะไรเลยก็ตาม เผ่าหน้ากากเองต่างก็ยืนดูกันอย่างสงบ พวกเขาอยู่ห่างออกไปด้วยท่าทีที่เหมือนจะคอยระวังตัวเองมากขึ้นกว่าเก่า
เซเวญ่าลุกออกจากยายเฒ่าและน้องสาว เธอเดินตรงไปที่นอส สายตาเปี่ยมไปด้วยความสงบสุขที่นอสไม่เคยได้เห็นจากใคร เธอจับมือทั้งสองของเขา
“ลาก่อนนอส ขอบคุณสำหรับทุกความทรงจำอันแสนวิเศษที่เธอมอบให้นะ ฉันมีความสุขมาก”