ไม่มีใครกล้าออกจากม่านหมอก เว้นเสียแต่ว่า คำตอบเดียวที่เขาตามหานั้น มันอยู่ข้างนอกนั่น
แฟนตาซี,ไซไฟ,ลึกลับ,ผจญภัย,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หอคอยเหล็กกล้า และปริศนาคำสาปโคอาโรอา
ไม่มีใครกล้าออกจากม่านหมอก เว้นเสียแต่ว่า คำตอบเดียวที่เขาตามหานั้น มันอยู่ข้างนอกนั่น
ลีโอ เด็กหนุ่มอ่อนแอ ต้องคอยให้พี่ชายของเขาปกป้องอยู่ตลอด ท่ามกลางโลกใหม่ที่เต็มไปด้วยภัยอันตราย เมื่อปมในวัย ได้ลากเขา และพี่ชายผู้หวังดี ให้ต้องออกเดินทางตามหาความจริงอีกครั้ง คำสาปในคืนพระจันทร์เต็มดวง ที่กลืนกินชีวิตผู้คนในหมู่บ้านรวมถึงพ่อและแม่ของเขา และการเดินทางไปยังหอคอยเหล็กกล้า คือหนทางเดียวที่เขาจะได้คำตอบของเรื่องราวทั้งหมด
เขตมืด แสงแดดถูกบดบังโดยธรรมชาติเบื้องบน เกือบทั้งหมดอยู่ภายใต้เงาของพงไพรมาแสนนาน ก่อนที่เหล่าพรางจะถือกำเนิดขึ้นเสียอีก มันก็เป็นเช่นนั้น พร้อมกับการเริ่มต้นของชีวิตที่เหลือหลังจากการล่มสลาย ระบบนิเวศท่ามกลางเศษซากปรักหักพัง และนักล่าที่หลับไหลในความมืด สำหรับสิ่งมีชีวิตที่พึ่งพาแสงเช่นมนุษย์ อะไรเล่าจะดึงดูดพวกเขาได้เท่าแสงอันริบหรี่ตรงหน้า ลีโอไล่ตามแสงสีน้ำเงินนั้นอย่างมีความหวัง แม้ในความมืดนั้น แสงอาจมีเจตนารมณ์ที่แตกต่างออกไป
เขานั่งลงตรงจุดกำเนิดแสง มันเป็นเห็ดที่หมวกของมันกว้างห่มรอบตัวก้านเกือบทั้งหมด บนหมวกมีเกร็ดเล็กๆ นับไม่ถ้วน ที่เปร่งแสงสีน้ำเงินส่องสว่างแวววาวออกมา ลีโอไม่สามรถละสายตาจากสิ่งที่เขาเห็นได้ เขาสงสัยว่าทำไมไม่มีใครพูดถึงสิ่งที่งดงามเช่นนี้ในเหล่าพรางเลย
แต่ไม่นานนัก จู่ๆ ในช่องแคบลึกลงไปอีก ก็เกิดสว่างขึ้น แสงสีน้ำเงินแบบเดียวกัน ฉายให้เห็นทางเดินที่จะพาเขาปีนลงลึกเข้าไปอีก ทุกอย่างยังคงซับซ้อนไปด้วยรากไม้และซากโบราณ แสงสว่างตรงหน้าเกิดขึ้นราวกับจะนำเขาไปที่ไหนสักแห่ง หรืออาจจะเป็นดวงวิญญานของเหล่าบรรพชน ที่จะนำลีโอไปยังสุสานของพวกเขา ท่ามกลางความสงสัยนั้น แสงตรงหน้าก็ค่อยๆ หรี่ลง เหลือไว้แค่ความสว่างที่อยู่ลึกลงไป เขาเหลือเวลาไม่มากนักในการตัดสินใจ ก่อนที่แสงตรงหน้าจะดับไปทั้งหมด
ลีโอที่ไม่มีทางเลือก เขาพยายามมองโลกในแง่ดี และค่อยๆ ปีนตามแสงนั่นลงไป แต่พอเขาไปถึงอีกจุดหนึ่งได้สักพัก แสงสีน้ำเงินตรงจุดที่อยู่ลึกลงไปอีก ก็สว่างขึ้น เช่นเคย แสงตรงหน้าเขาค่อยๆ ดับลง เมื่อเห็นอย่างนั้น เขาไม่รอช้า รีบตามมันลงไปก่อนที่รอบตัวจะกลับสู่ความมืดอีกครั้ง มันบังคับให้เขาต้องลงลึกเข้าไปเรื่อยๆ ผ่านช่องแคบมากมาย มุดจากห้องโถงหนึ่งไปอีกห้องโถงหนึ่ง หรือแม้แต่กลับขึ้นมาโผล่ยังอีกจุดหนึ่ง ถึงตอนนี้ สิ่งที่ลีโอทำได้เพียงอย่างเดียวคือเดินหน้าต่อ เพราะเมื่อเขามองกลับไป ก็เห็นเพียงแค่เงาจากตัวของเขาเองเท่านั้น และที่แย่ขึ้นไปอีก ยิ่งมันพาเขาปีนลงไปลึกมากขึ้นเท่าไร ทางตรงหน้า ก็ยิ่งดูวกวนมากขึ้นไปเรื่อยๆ
ฉันต้องเจอพวกเขาให้ได้ สุสานบรรพชน ลีโอหวังมาตลอดว่าเขาจะต้องได้เห็นมันกับตาตัวเอง ข่าวรือที่ว่าจริงๆ แล้วพวกบรรพชนไม่ได้จากพวกเขาไป แต่เพียงแค่มารวมตัวกันด้วยเหตุผลบางอย่างเท่านั้น แสงนี่จะพาเขาไปให้พบกับเหล่าพรางที่สูญหายอีกครั้ง และฝันร้ายทั้งหมดกำลังจะจบลง เมื่อเขาได้คำตอบ
ตอนนี้ ลีโอรู้สึกได้ว่าเขาลงมาลึกมากพอสมควร แต่ก็ยังไม่มีวี่แววของสิ่งที่เขาตามหา ที่พบได้มากขึ้นกลับเป็นเศษกระดูกและกลิ่นฉุนของมูลสัตว์ที่เขาไม่รู้จัก เขาเริ่มหยุดนิ่งเพราะรับรู้ได้ถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้น แต่แสงตรงหน้าก็กำลังหรี่ลง พร้อมกับแสงที่สว่างขึ้นลึกลงไปเบื้องล่างตามเคย แต่ในรอบนี้ เขาตัดสินใจที่จะไม่เดินหน้าต่อ เขานั่งลงกอดเข่าตัวเองอยู่ตรงนั้น ในที่สุด เขาก็ปล่อยให้ความล้มเหลวที่อัดแน่นกลืนกินจิตใจ เขากำลังทำอะไรอยู่กันแน่ ตัวเขาเริ่มสั่น แสงยังคงสว่างรอให้ลีโอตามลงไป แต่ทว่า ด้วยร่างกายที่อ่อนแรง มันบังคับให้เขาต้องนั่งอยู่ตรงนั้นอย่างสิ้นหวัง
ทันใดนั้นเอง แสงเบื้องล่าง ก็เหมือนจะถูกบดบังโดยบางสิ่ง ที่ค่อยๆ ขยับขึ้นมาเรื่อยๆ เงานั่นส่ายไปมาราวกับว่ามันกำลังขยับมาหาลีโออย่างช้าๆ ใจเขาหล่นไปที่ตาตุ่มตั้งแต่แวบแรกที่เห็นเงานั่นขยับขึ้นมา แต่ก็ต้องกลั้นใจชะเง้อลงไปมองด้วยความอยากรู้อยากเห็น
ตรงข้ามกับเห็ดแสง ฉายให้เห็นดวงตาเล็กๆ จำนวนมาก ที่สะท้อนแสงกลับมาท่ามกลางแสงสีน้ำเงินในความมืด มันจับตัวเป็นแถวสองแถวเรียงยาวไปในเงา ลีโอคิดว่าท่าไม่ดีแล้วแน่ๆ เขาคงกำลังจะกลายเป็นอาหารให้กับฝูงแมลงที่หิวโหย แต่เมื่อสิ่งนั้นขยับเข้ามาใกล้ เผยให้เห็นส่วนที่เหลือในมุมมืด เป็นปากอันยาวเหยียดของสัตว์เลื้อยคลาน ที่มีฟันซี่เรียวแหลมเรียงสลับกันอย่างน่าขนลุก นิ้วที่ผอมยาวแบน เกาะติดไปกับผนัง เกร็ดบนผิวหยาบๆ ของมันสะท้อนแสงระยับระยับเมื่อมันขยับตัวไปมา ราวกับเทพทิดาที่จะพาพวกเขาพ้นจากความตาย
ลีโอไม่รอช้า เขาถีบตัวเริ่มปีนกลับขึ้นไปยังทางเดิมทันที อย่างน้อยเขาก็จำได้ว่าเพิ่งเลี้ยวมาทางไหนก่อนจะต้องปีนตรงขึ้นไป เขาเร่งฝีเท้าสุดกำลัง คว้าเอาทุกอย่างที่จะดึงตัวเขาขึ้นไปจากตรงนี้ แสงจากเบื้องล่างดับลงพร้อมสัตว์ประหลาดที่หายเข้าไปในเงามืด แต่แสงจากเห็ดตรงบริเวณที่เขาอยู่กลับสว่างขึ้นมาแทน เหมือนโชคเข้าข้าง ที่มันทำให้เขาพอมองเห็นทางข้างหน้าอยู่บ้าง แต่นี่ก็อาจจะหมายถึงจุดจบของเขา เพราะเสียงคืบคลานจากเบื้องล่าง ก็กำลังเร่งฝีเท้าขึ้นมาหาเขาเช่นกัน
ลีโอรู้สึกได้ถึงฟันอันแหล่มคมเจาะเข้าไปที่หน้าแข้งซ้าย มันกระชากเขาร่วงลงไปกระแทกกับผนัง ไถลไปกับกำแพง ตกลงไปบนกองมูลสัตว์เบื้องล่าง รองรับแรงกระแทกที่ทำให้เขารอดอีกครั้ง
เขาจุกหน้าอกจนเริ่มจะหายใจไม่ออก พยายามปัดสิ่งปฏิกูลที่ช่วยชีวิตเขาไว้ออกจากแก้มและหน้าผาก เขามองไปรอบๆ ปรากฏเป็นดวงตาขนาดเล็ก ที่สะท้อนแสงสีน้ำเงินมากมายรายล้อมเขาอยู่ เขาไม่มีแรงแม้แต่จะยกแขนขึ้นมาป้องกันตัว น้ำตาคลอไปด้วยความเจ็บปวดและสิ้นหวัง ในระหว่างที่เขากำลังนอนรอรับชะตากรรมจากดวงตาอันไร้เดียงสาเหล่านี้ จู่ๆ เปรวไฟสีแดงจ้า ก็สว่างขึ้นมาไกลออกไป มันขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ระหว่างที่กำลังร่วงหล่น ฉาบผนังรอบๆ ด้วยไฟสีแดงมาตลอดทาง มันร่วงลงมาใกล้ขึ้น และใกล้ขึ้นเรื่อยๆ มันสว่างซะจนลีโอต้องหรี่ตาลง และในที่สุด มันก็มาตกอยู่ตรงข้างๆ เขา ดวงตาน้อยๆ หนีกระเจิงไปทั่วทิศทางเพราะทนแสงที่จ้าเกินไปไม่ไหว ตามมาด้วยนอส ที่โหนเถาวัลย์ลงมาคว้าตัวเขา อุ้มขึ้นหลัง หยิบแท่งไฟขึ้นจากพื้น และปีนกลับขึ้นไปทันที
“นอส…” เสียงอันแผ่วเบาเรียกหาพี่ชายของเขา นอสไม่ตอบอะไร เพราะเขากำลังรีบสุดชีวิต ก่อนที่แสงในมือจะมอดลง เขาแบกร่างลีโอผ่านรากไม้ที่ยึดเกาะอยู่กับซากปรักหักพัง อีกมือหนึ่งถือแท่งไฟที่ฉาบแสงสีแดงสว่างไปทั่วทุกทิศ สิ่งนี้ดูเหมือนจะได้ผลเป็นอย่างดีกับสิ่งมีชีวิตที่ไวต่อแสงเช่นนั้น ทางออกของทั้งสอง จึงเปิดโล่งไร้ภัยอันตรายใดๆ
พวกเขาผ่านห้องโถงใหญ่ที่ถูกทำให้สว่างขึ้น และมันก็กว้างกว่าที่ทั้งสองจะเคยได้จินตนาการไว้มาก ระหว่างที่นอสกำลังจะผ่านโถงใหญ่บนซากสะพานโบราณ สายตาเขา ก็เหลือบไปเห็นเงาตะคุ่มอยู่ใต้เท้า รูปร่างที่ดูคล้ายจะเป็นมนุษย์จำนวนมาก ที่กำลังพยายามปีนขึ้นมาอย่างช้าๆ จากช่องพื้นที่ทะลุผุพังใต้พวกเขา นอสส่องไฟสีแดงไปทั่วเพื่อให้เห็นได้ชัดขึ้น บางตัวไต่มาไกลจนถึงคอสะพาน แต่ก็ดูจะไม่ได้สนใจพวกลีโอเลยแม้แต่น้อย
“เจ้าพวกนี้มัน” นอสหยุดดูพวกมันบางตัวที่ปีนจนเกือบจะพ้นห้องโถงออกไป
“สุสานบรรพชน” ลีโอพูดขึ้น “ต้องใช่พวกเขาแน่ๆ”
“จะกลับขึ้นไปยังแสงสว่างงั้นรึ”
“พวกเขากำลังกลับมาหาเรา รีบไปบอกทุกคนกันเถอะ”
ปากทางเข้าส่องสว่าง แสงไฟแดงมอดดับลงก่อนที่จะถึงทางออกเพียงไม่นาน นอสเก็บแท่งสีแดงลงกระเป๋ากลับไปคือลุงฟอกส์ เขาแบกลีโอที่ไร้เรี่ยวแรงพบไออุ่นจากแสงอาทิตย์ และความคุ้นเคยแห่งสายหมอกอีกครั้ง และมุ่งหน้าอย่างไวที่สุดไปยังใจกลาง เพื่อให้ลีโอได้รับการรักษาจากพวกผู้เฒ่า และเล่าเรื่องราวที่พวกเขาได้เจอทั้งหมด