ไม่มีใครกล้าออกจากม่านหมอก เว้นเสียแต่ว่า คำตอบเดียวที่เขาตามหานั้น มันอยู่ข้างนอกนั่น
แฟนตาซี,ไซไฟ,ลึกลับ,ผจญภัย,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หอคอยเหล็กกล้า และปริศนาคำสาปโคอาโรอา
ไม่มีใครกล้าออกจากม่านหมอก เว้นเสียแต่ว่า คำตอบเดียวที่เขาตามหานั้น มันอยู่ข้างนอกนั่น
ลีโอ เด็กหนุ่มอ่อนแอ ต้องคอยให้พี่ชายของเขาปกป้องอยู่ตลอด ท่ามกลางโลกใหม่ที่เต็มไปด้วยภัยอันตราย เมื่อปมในวัย ได้ลากเขา และพี่ชายผู้หวังดี ให้ต้องออกเดินทางตามหาความจริงอีกครั้ง คำสาปในคืนพระจันทร์เต็มดวง ที่กลืนกินชีวิตผู้คนในหมู่บ้านรวมถึงพ่อและแม่ของเขา และการเดินทางไปยังหอคอยเหล็กกล้า คือหนทางเดียวที่เขาจะได้คำตอบของเรื่องราวทั้งหมด
ย้อนกลับไปยามก่อนพระอาทิตย์ขึ้น ในตอนที่นอสหลับไหลโดยที่ไม่รู้เลยว่า ลีโอ ได้มาถึงใจกลางก่อนที่แผงขายของจะเปิดเสียอีก แต่ไม่นาน ทุกอย่างก็กลับมาคึกคักอีกครั้ง เหล่าพรางที่ตื่นเช้าต่างพากันมาเปิดแผงแลกของกัน ลีโอกระโดดแวะตามแผงที่คิดว่าน่าจะมีประโยช ชิ้นเนื้อนกและแมลงแห้งๆ ที่เก็บมาได้ มีค่าพอสำหรับแลกของจำเป็นทั้งหมด เขาไม่เคยไปไหนมาไหนคนเดียวมาก่อนโดยที่ไม่มีนอส สายตากวาดมองไปทั่วด้วยความไม่เคยชิน ระแวงเหล่าโร้คที่อาจจะผ่านมาเมื่อไหร่ก็ได้
โร้คจะไม่โจมตีพวกเขาในเขตใจกลาง เพราะเหล่าพรางตามแผงลอยเองก็ไม่ใช่เหยื่อที่พวกมันจะล่าได้ง่ายๆ ยิ่งถ้าพวกเขาอยู่รวมกันอย่างนี้ โร้คที่เสียสติและอ่อนแรงไม่มีทางเข้าใกล้พวกเขาได้เลย แต่นอกเหนือจากนั้นเป็นอีกเรื่อง อันที่จริงแล้ว ลีโอต้องการที่จะลงไปยังเขตมืดตั้งแต่รุ่งสาง แต่ด้วยที่ว่าตัวเขาไม่ได้มีอุปกรเอาตัวรอดใดๆ เลย ถ้าโชคดีเขาอาจจะมีโอกาสได้จุดไฟย่างนกกินระหว่างตั้งที่พักก็ได้ เขาจึงจำเป็นต้องแวะมาแลกเสบียงซะก่อน แผงของต่างๆ เริ่มมีคนเข้ามาเยียมชม การที่เหล่าพรางยังคงสงบกันอยู่ ก็เท่ากับว่าตอนนี้พวกโร้คยังคงอยู่ห่างออกไป
“มาคนเดียว?” ลุงฟอกส์ถามลีโอ ที่ตอนนี้จมอยู่ในห้วงลึกของการเถียงกับตัวเองถึงการตัดสินใจครั้งนี้ เขาพยักหน้า ชี้ของที่เขาต้องการ เก็บข้าวของ แล้วก็กระโดดออกไป ทิ้งลุงฟอกส์ให้ประหลาดใจกับลุงแรบบิตที่นั่งห่มผ้าอยู่ข้างๆ หน้านิ่ว
“อะไรกัน เจ้าเด็กนี่! ท่าทางแปลกๆ”
“เขาอาจจะแค่รีบไปไหนรึเปล่า?”
“ปกติเจ้านี่จะอารมดีกว่านี้ไม่ใช่รึไง น่าเบื่อจริงๆ”
ลีโอกระโดดผ่านม่านหมอกออกมาด้วยความหวังว่าเขาจะได้เห็นพ่อแม่เขาอีกครั้ง คว้าเถาวัลย์พุ่งตัวออกห่างจากใจกลางมุ่งหน้าไปยังเขตต้องห้าม เข้าสู่เขตมืด
เส้นทางเงียบสงัด เขาตรงไปเรื่อยๆ พร้อมกับลดความสูงตัวเองลง เถาวัลย์ยาวลึกลงไปหาที่สิ้นสุดไม่ได้ แต่พรางรู้ดีว่าไม่ควรไว้ใจความยาวที่แท้จริงของมัน พวกที่ไม่ระวังจบชีวิตอย่างประมาทมาแล้วนักต่อนัก ที่เลวร้ายที่สุดที่ลีโอเคยเห็น คือพรางที่กระโดดจับเถาวัลย์พลาด จนมันพันขาห้อยหัวต่องแต่ง สังเวยให้โร้คที่รีบแย่งกันมาฉีกร่างของเขาทั้งเป็น โดยซากที่เหลือ ถูกพวกนกและแมลงกินซากจัดการ พวกมันบินตามกลิ่นเหม็นเน่าขึ้นมาหลังจากที่พวกโร้คจากไป เสียงร้องวันนั้นยังคงหลอกหลอนเขาอยู่จนถึงทุกวันนี้
ฉันต้องทำได้ ฉันต้องไม่ตาย อย่างน้อยๆ เขาก็มีความหวัง ถึงแม้ว่าจะไม่มีใครพูดถึงการไปเขตมืดหรือออกจากม่านหมอกมาเป็นเวลานานมากแล้วก็ตาม ไม่มีใครอยากจะออกไปเสี่ยงชีวิต แม้แต่นอสเองที่เก่งกาจ ยังตัดสินใจที่จะหลบซ้อนจากโลกภายนอก
ไม่ทันที่ลีโอจะได้ทบทวนความคิดของตัวเองเสร็จ จู่ๆ เงาของกลุ่มคน ที่จากการคาดการของเขาแล้ว น่าจะมีอยู่ราวๆ ห้าชีวิต กำลังโหนเถาวัลย์ผ่านเหนือเขา ตรงไปที่ใจกลางแห่งพราง
ลีโอรีบพุ่งออกห่างจากบริเวณนั้นทันที ทิ้งตัวให้แรงโน้มถ่วงพาเขาออกห่างจากพวกโร้คที่หิวโหย สองมือคว้าเถาวัลย์แน่น พุ่งตัวมุ่งหน้าต่อไปยังจุดหมายเบื้องล่าง เมื่อทางเข้าเขตมืดอยู่ใกล้แค่เอื้อม หัวใจเต้นรัวส่งแรงให้กล้ามเนื้อ เร่งความเร็วสุดกำลัง ความหวาดกลัวพยายามปกป้องลีโอแทนนอส ที่ตอนนี้ก็น่าจะตกใจไม่แพ้กัน
ทว่า ลีโอหนีไม่พ้นสายตาที่มากกว่าของโร้คที่หิวกระหาย เหยื่อตัวคนเดียวล่าง่ายกว่าพวกที่อยู่บริเวณใจกลาง ที่มักจะเกาะกันเป็นกลุ่มหลายเท่า ไม่มีทางที่เขาจะรอดจากการถูกล่าครั้งนี้
พวกมันเร่งความเร็วขึ้นตรงมาที่เขา เถาวัลย์ทั้งหมดเริ่มเด่นชัด แยกออกจากสายหมอก ไม่มีโอกาสให้เขาพลาดเลยแม้แต่ครั้งเดียว เขาจึงพยายามอย่างสุดชีวิตที่จะไม่เสียสมาธิ
ในที่สุด โร้คตนแรกก็เข้ามาถึงระยะที่มองเห็น มันปล่อยมีดสั้นติดเชือกพุ่งเข้าใส่ลีโอทันที มีดเฉียดหัวเขาออกไปทางด้านขวา ทำเอาลีโอสะดุ้งอยู่ไม่น้อย เขายังคงลอยตัวหนีสุดชีวิตต่อไป แต่ก็ยังไม่พ้นโร้คอีกตน ที่โผล่ออกมาจากม่านหมอก ประกบเขาจากทางด้านข้าง ทั้งคู่ปิดบังใบหน้าและส่วนหัวด้วยผ้าขนสัตว์สีอ่อนที่ถูกย้อมไปด้วยเลือดจนเข้ม ชุดที่เปื้อนเลือดนี้ ต่อมาก็ได้กลายเป็นสัญลักษณ์ ช่วยแยกพวกโร้คที่เสียสติออกจากพราง
ลีโอหันออกมาจากโร้ค และกลับไปมีสมาธิกับการคว้าเถาวัลย์ต่อ ทันใดนั้นเอง โร้คร่างใหญ่ ก็ทะลุผ่านม่านหมอกออกมาตรงหน้าเขา จับเข้าที่คอที่พุ่งเข้าไปหามือหยาบๆ ของมัน เขาดิ้นตัวลอยกลางอากาศ มันรัดคอเขาแน่นจนเขาปวดสมอง ทามกลางเถาวัลย์และโร้คอีกสี่คน ที่โหนไปมารอจะปริดชีพเขา ทั้งหมดปล่อยแท่งเหล็กสีดำแทงเข้าไปยังสีข้างของลีโอ ปลายของมันผูกด้วยเชือกหวังจะยึดไว้ไม่ให้เขาหนี แท่งเหล็กอีกสองสามอันกำลังพุ่งตามมาเพื่อจะจับเขา
ทันใดนั้น ลีโอที่กำลังสายตาพร่ามัว ใช้เฮือกสุดท้ายดึงมีดสั้นออกมา แทงเข้าไปที่แขนของเจ้าโร้คร่างยักษ์ มันปักเข้าไปแน่นเกินกว่าที่เขาจะดึงออกมาได้ แต่เขาก็ยังไม่หลุดออกจากพันธนาการของมืออันทรงพลัง ดูเหมือนพวกมันไม่ได้พยายามจะฆ่าเขา มันคงจับเขาไปทำอาหารที่รังของพวกมันเป็นแน่
แต่ก่อนที่เขาจะหมดสติไป ลีโอตัดสินใจหยิบขวดน้ำมันออกมา เปิดฝาออกแล้วเทมันลงไปยังแขนของเจ้าร่างยักษ์ จากนั้น เขาก็หยิบหินเพลิงออกมา ฟาดเข้าด้วยกันอย่างสุดแรงเพื่อให้เกิดประกายไฟ
“แกร๊ก! …แกร๊ก! …..แกร๊ก!” โร้คทั้งสีหัวเราะเยาะแรงอันน้อยนิดที่เหลืออยู่ของลีโอ ความคิดเรื่องตามหาพ่อและแม่ของเขา แล่นมาในหัวราวกับพายุโหม พัดเอาความทรงจำทั้งหมดที่มีมาเรียงกันตรงหน้า ซ้อนกันกับโร้คทั้งห้าที่เห็นเขาเป็นอาหาร และกำลังเพิ่มจำนวนขึ้น เมื่อการขาดอากาศเริ่มทำให้เขาหลอน นึกถึงพ่อและแม่ที่เป็นจุดเริ่มต้นของการเดินทางอันแสนสั้น และนอส ที่ตอนนี้เขาหวังที่สุดว่าจะมาช่วยเขา
“โอย!” เศษหินเพลิงแตกออก กระเด็นเข้าตาของเจ้ายักษ์ ความแหลมคมและความร้อนแม้จะน้อยนิดที่เข้าไปในส่วนที่เปราะบางเช่นนั้น บังคับให้มันต้องปล่อยมือจากลีโอ และไปขยี้ตาของมัน เขาใช้จังหวะสุดท้ายนี้สะบัดตัวออกจากแท่งเหล็กที่ปักอยู่ พร้อมมือทั้งสองดึงอันที่เหลืออยู่ออกได้สำเร็จ แต่ทว่า ร่างกายของเขากำลังร่วงลงไปยังความมืดเบื้องล่าง โดยที่เถาวัลย์รอบๆ อยู่ห่างเกินระยะที่เขาจะเอื้อมถึงแล้ว
ลีโอรู้สึกตัวอีกครั้ง เขาร่วงลงมาบนเศษซากไม้ที่กำลังย่อยสลาย ช่วยห้ามเขาไม่ให้จากโลกนี้ไปก่อนที่จะได้หาคำตอบ แม้หน้าอกเขา จะยังคงจุกจากแรงกระแทก แต่ความเสียหายก็ยังไม่เท่ากับเลือดที่ไหลออกมาจากสีข้าง เขาลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปรอบๆ ในความมืดมิดยังคงไร้เสียงใดๆ เศษดินและคอนกรีตให้สัมผัสที่แปลกใหม่ใต้เท้าของเขา เขารู้สึกได้ว่านี่ไม่ใช่เปลือกไม้ที่เขาคุ้นเคย เป็นอะไรบางอย่างที่แข็งแกร่งและทนทานกว่ามาก
ตรงนี้ไม่มีแสงใดสะท้อนออกมา มีแต่แสงบางๆ จากปากทางเข้า ฉายลงมาพอให้เขาได้มองเห็นตัวเองอยู่บ้าง สายตาเริ่มชินขึ้น เผยให้เห็นของเหลวสีเข้มที่ยังไหลออกมาจากสีข้างไม่หยุด ลีโอพยายามห้ามเลือดทั้งหมดด้วยเศษถ่านที่ได้มาจากลุงฟอกส์ ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น เริ่มทำให้เขาน้ำตาคลอ
ในที่สุด ลีโอก็มาถึงเขตมืด พื้นที่ที่กลืนกินชีวิตพรางจำนวนมาก รวมทั้งพ่อและแม่ของเขา เขาพร้อมอย่างที่สุดที่จะลงไปตามหาทั้งสอง แต่ทว่า ตอนนี้กระเป๋าของเขาว่างเปล่า หินเพลิงและน้ำมันเพื่อก่อไฟก็หมดไปกับการต่อสู้ เลือดที่ไหลหนอง ยิ่งค่อยๆ ทำให้เขาอ่อนแรงลง
ระหว่างที่ความสิ้นหวังกำลังขยายตัวอย่างรุนแรงในหัวของเขา แสงจางๆ สีน้ำเงิน ก็สว่างขึ้นมาจากด้านล่างผ่านสายตาเขาขึ้นไป ในส่วนลึก เผยให้เห็นโครงสร้างขนาดมหึมา ซากปรักหักพัง ดิน และรากไม้ปลกคุม เกิดเป็นช่องว่างจำนวนมากที่เชื่อมพื้นที่ต่างๆ เข้าด้วยกัน แสงนั่นสว่างขึ้นมาจากช่องที่อยู่ลึกลงไป มันสว่างกว่าแสงจางๆ จากปากทางเข้าอยู่มาก
ลีโอมองดูมันอยู่สักพัก ก่อนที่จะตัดสินใจหย่อนตัวเองลง กระโดดตามแสงนั่นไป