ไม่มีใครกล้าออกจากม่านหมอก เว้นเสียแต่ว่า คำตอบเดียวที่เขาตามหานั้น มันอยู่ข้างนอกนั่น
แฟนตาซี,ไซไฟ,ลึกลับ,ผจญภัย,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หอคอยเหล็กกล้า และปริศนาคำสาปโคอาโรอา
ไม่มีใครกล้าออกจากม่านหมอก เว้นเสียแต่ว่า คำตอบเดียวที่เขาตามหานั้น มันอยู่ข้างนอกนั่น
ลีโอ เด็กหนุ่มอ่อนแอ ต้องคอยให้พี่ชายของเขาปกป้องอยู่ตลอด ท่ามกลางโลกใหม่ที่เต็มไปด้วยภัยอันตราย เมื่อปมในวัย ได้ลากเขา และพี่ชายผู้หวังดี ให้ต้องออกเดินทางตามหาความจริงอีกครั้ง คำสาปในคืนพระจันทร์เต็มดวง ที่กลืนกินชีวิตผู้คนในหมู่บ้านรวมถึงพ่อและแม่ของเขา และการเดินทางไปยังหอคอยเหล็กกล้า คือหนทางเดียวที่เขาจะได้คำตอบของเรื่องราวทั้งหมด
เช้าอันสว่างไสวไร้ไอน้ำบดบัง ในที่สุด ทั้งสองก็ผ่านรังนกยักษ์และเขตของเผ่าหน้ากากมาไกล นอสนั่งอยู่บนยอดไม้รับแสงแดดอย่างอบอุ่น มองไปสุดสายตาที่เขาจะมองเห็นได้ ผืนน้ำกว้างใหญ่ไพศาลล้อมรอบเกาะขนาดเล็กมากมาย และมีต้นไม้สูงระฟ้าขึ้นอยู่เต็มไปทั่ว เขาเพิ่งเคยได้รู้สึกถึงความสุดลูกหูลูกตาของโลก ที่เหนือไปกว่าที่จินตนาการในสายหมอกจะมอบให้ได้ ทั้งสีสันมากมายที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน หรือแม้แต่กลิ่นใหม่ๆ ที่น่าหลงไหลตามสายลม ลีโอเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน เขาอยู่บนยอดไม้สูงขึ้นไปอีก ตื่นตาตื่นใจกับความยิ่งใหญ่ตรงหน้า ขณะเดียวกัน ก็สอดส่องหาสิ่งที่เขาตามหาไปด้วย แต่ก็ยังไร้วี่แววของ หอคอยเหล็กกล้า ถึงแม้ว่าลุงฟอกส์จะบอกไว้ว่า เขาสามารถมองเห็นมันได้จากที่ไกลๆ ด้วยความอลังกาลของมันเลยก็ตาม
ทั้งสองยังคงเดินหน้าต่อ ต้นไม้ใบหญ้าเปลี่ยนจากสีส้มกลับมาเป็นเขียวดังเดิม สัตว์น้อยใหญ่ที่เห็นพวกเขาแถวนี้ดูค่อนข้างหวาดกลัวมนุษย์ วิ่งหายเข้าพุ่มไม้เมื่อได้ยินเสียงทั้งสองเข้ามาใกล้ นักล่าเองเมื่อเห็นพวกเขาก็ยังหลีกทางให้เช่นกัน พวกมันคงรับรู้ได้ถึงพลังงานนักล่าบางอย่าง หรือไม่ก็แค่กลิ่นเลือดที่ติดมาจากการต่อสู้ก่อนหน้า เงาไม้เองก็ยังคงเป็นที่หลบภัยชั้นดีสำหรับมนุษย์บนยอดไม้อย่างพวกเขา การเดินทางครั้งนี้สำหลับลีโอจึงมีแต่ความรื่นรมย์ ต่างจากนอส ที่ยังคงตื่นตัวด้วยสายตาอันเฉียบคมอยู่ตลอดเวลา
ตึกสูงเริ่มกลับมาให้เห็นอีกครั้ง ผืนป่าเองก็เช่นกัน ถึงแม้จะไม่สูงเท่ากับที่พวกเขาจากมาก็ตาม แต่ความหนาแน่นของต้นไม้ที่นี่ ก็มากพอที่จะบดบังแสงแดดที่ส่องลงมาตรงๆ ทำให้แถวนี้อยู่ภายใต้ร่มเงาอันเย็นสบายของเหล่าพนาลัย ลีโอหาวออกมาหลายรอบจนนอสเองที่เหลือบไปมองยังต้องหาวตาม
พวกเขาแทรกตัวผ่านพุ่มไม้เข้าไปเรื่อยๆ ต้นไม้ตรงหน้าเริ่มหนาขึ้น และไม้เลื้อยกับเถาวัลย์ ก็รกจนผิดสังเกต แต่ไม่ว่ายังไง ดูเหมือนว่าเส้นทางของลีโอจะบังคับให้พวกเขาต้องผ่านดงต้นไม้หนานี่ เพราะต้นไม้ที่รกขึ้นทำให้ทั้งสองได้รู้ว่า พวกเขามาถึงแล้ว ป่าเรืองแสง พื้นที่แห่งแม่มด และเวทมนต์ป่า สิ่งที่พวกเขาต้องทำ คือเดินอ้อมผ่านโดยไม่เข้าไปในป่าลึกตรงๆ ตามที่ลุงฟอกส์บอกเพียงเท่านั้น
ก้าวแรกที่หลุดออกมาจากดงต้นไม้ทึบ บรรยากาศตรงนี้ ก็อบอุ่นขึ้นทันที แม้แสงแดดจะหายไปเหลือแค่เพียงความสว่างบางๆ มากพอให้เห็นความอุดมสมบูรณ์ที่สะท้อนแสงเลือนราง ภายใต้ร่มไม้ที่ขึ้นเป็นโดมปกคลุมพื้นที่ตรงนี้ไว้ ดอกไม้นานาพรรณ รูปทรงงดงาม ประดับตามจุดต่างๆ และเหมือนกับว่าพืชบางชนิดในนี้ จะส่งผ่านแสงอาทิตย์ให้กันได้ บางอันที่เจริญเต็มวัย และมีความสว่างมากพอ พวกนั้นจะมีต้นอ้อนมาขึ้นล้อมรอบ หรือถ้าอยู่ไกลออกมา ก็จะหันหน้าไปทางแสงนั่น
ลีโอที่ขี้สงสัยทำท่าบอกนอสว่าเขาอยากจะเข้าไปใกล้กว่านี้ และเขาคงได้รู้ถึงความลับของป่าเรืองแสงแน่ ถ้านอสไม่ห้ามเขาไว้เสียก่อน การที่ทั้งสองอยู่ภายใต้แสงหมอกมาโดยตลอด ไม่มีทางเลยที่เขาจะหยุดความอยากรู้อยากเห็นนี้ได้ แต่สำหรับนอสแล้ว เขาห้ามความวิตกกังวลที่เกิดขึ้นไม่ได้ ลีโอได้แต่เดินมองดูต้นไม้และเห็ดแปลกๆ บนพื้นอย่างเพลิดเพลิน ระหว่างที่นอสยังคงคอยสังเกตไปมาถึงสิ่งต่างๆ ที่อาจจะเป็นอันตราย
ทันใดนั้นเสียงร้องไห้เบาๆ ก็ดังขึ้นมาจากส่วนลึกของป่าเรืองแสง
“ได้ยินไหม?” นอสกระซิบพร้อมย่อตัวลง
“เสียงเด็กร้อง”
“เด็กอีกแล้ว นี่เรากำลังจะโดนหลอกไปฆ่าอีกรึเปล่า และตรงนั้นมันก็เกินขอบเขตที่เราตั้งใจไว้ด้วย ฉันว่าเราออกไปจากที่นี่เถอะ”
“เราจะไม่ไปดูหน่อยเหรอ ถ้าเป็นเด็กจริงๆ ที่กำลังจะโดนกินขึ้นมาจะทำยังไง” ลีโอทำท่าจะวิ่งออกไป แต่นอสก็ดึงเขาไว้ก่อน
“แล้วถ้ามันเป็นกับดักอีกละ ก่อนหน้านี้ก็ทีนึงแล้วไม่ใช่รึไง” นอสบอก มือกำแขนลีโอไว้แน่น
“แต่ว่า—”
ระหว่างที่เถียงกันอยู่นั้น จู่ๆ เสียงสะอื้นเบาๆ ก็กลับกลายเป็นเสียงกรีดร้องของความหวาดกลัว ลีโอสะบัดแขนออกแล้ววิ่งตามต้นเสียงไปทันที
เด็กคนหนึ่ง ล้มอยู่ท่ามกลางฝูงแมลง ที่ผิวสีเขียวสะท้อนแสงของมันสุกปลั่งอยู่บนพื้น มีแต่ขาอันน่าขนลุกทั้งหกที่ยื่นออกมาเท่านั้นที่เป็นสีดำทึบ พวกมันเข้าจู่โจมเด็กน้อย ที่ร่างกายเต็มไปด้วยรอยขีดข่วน จับเธอด้วยหนามบนขา มันบาดเธอจนมอมแมมไปด้วยเลือด ปากยาวราวกับเข็มยื่นออกมาจากหัวเตรียมเจาะตัวเธอเพื่อหวังจะกินเป็นอาหาร ถึงแม้ว่ามันจะใหญ่พอที่จะทำร้ายเด็กตัวเล็กๆ ได้ แต่แมลงพวกนี้ ก็ออกหากินแค่กับเฉพาะพวกที่อ่อนแอกว่าเท่านั้น ซึ่งลีโอและนอสนั้น อยู่บนห่วงโซ่อาหารชั้นที่ห่างไกลออกไป พวกเขาเข้าไปจัดการพวกมันได้ทันทีอย่างง่ายดาย และรีบเข้าไปช่วยเด็กน้อยที่น่าสงสารตรงหน้า
แต่ทว่า การต่อสู้ยังไม่จบเพียงเท่านี้ ทันใดนั้น ลูกธนูปริศนา ก็พุ่งออกมาจากส่วนลึกของป่า มันบินผ่านพุ่มไม้ ตรงเข้าใส่นอสอย่างไม่ทันตั้งตัว โชคดีที่เสียงธนูแหวกอากาศทำให้เขากระโดดหลบได้ทันเส้นยาแดงผ่าแปด เฉียดข้อเท้าที่เป็นจุดอันตรายไปอย่างน่าเหลือเชื่อ
ลีโอถอยห่างจากเด็กน้อย ตั้งท่าด้วยมีดสั้นเพื่อเข้าการต่อสู้ จากนั้น ชายร่างปานกลางดูมีอายุ ก็กระโดดตามลูกธนูนั่นออกมาจากพุ่มไม้ หน้าตาที่จริงจังมากับหนวดเคราสีขาว บ่งบอกถึงประสบการณ์อันเหลือล้น ชุดแลดูประณีตและว่องไว พร้อมกับกระรอกตัวน้อยหางปุยเกาะอยู่บนไหล่ เขากระโดดเข้ามาขว้างระหว่างเด็กคนนั้นกับพวกลีโอ ที่ตอนนี้แววตาเต็มไปด้วยความสับสน
“เป็นอะไรรึเปล่า ท่านซานีอา!” ชายคนนั้นพูดขึ้นพร้อมกับส่งเจ้ากระรอกน้อยให้กลับไปตามกำลังเสริม “บอกพวกเขาว่าเจอท่านแล้ว” เขาหันมาหาทั้งสองที่ยังคงตั้งท่าเตรียมสู้ เด็กน้อยยังไม่ทันได้ตอบอะไร ได้แต่สะอึกสะอื้นเพราะความหวาดกลัว ชายคนนั้นไม่รีรอพุ่งเข้าใส่ทั้งสองทันที
“เดี๋ยวก่อนท่าน! เรามาช่วย —” ลีโอร้องขึ้นมาแต่ไม่ทันได้พูดจบ นอสที่พร้อมปะทะ ลุกขึ้นจับมีดสั้นพุ่งเข้าใส่เผชิญหน้า
ทั้งสองดูเชิงกันอยู่สักพัก จนนอสเป็นฝ่ายเปิดการโจมตีก่อน เขาใช้มีดสั้นแทงตรงๆ แต่กลับถูกปัดป้องอย่างง่ายดายด้วยคันธนูบนหลังของชายคนนั้น เขาหมุนตัวหลบ และใช้ลิ้มธนูเกี่ยวนอสจนเสียหลัก และกำลังจะสวนกลับจากช่องโหว่นี้ แต่นอสกระโดดหลบออกมาได้อย่างฉิวเฉียด เพียงแค่นี้ นอสก็รู้ได้ทันทีว่าศัตรูตรงหน้าเขานั้น แข็งแกร่งแค่ไหน
นอสพุ่งเข้าหาอีกรอบ ครั้งนี้เขาใช้ความว่องไว โยกซ้ายขวา พยายามหลอกล่อ ก่อนโจมตีด้วยมีดสั้นที่โยนออกไป พร้อมเข้าประชิดตัวด้วยมีดอีกเล่มในมือ ลีโอพยายามส่งสัญญาณมือให้ทั้งสองหยุดสู้กัน แล้วหันมาคุยกันก่อนที่จะมีการตายเกิดขึ้น มีนสั้นบินผ่านหัวชายคนนั้นไป ทันทีที่เขาย่อตัวลงไปสะกัดขาให้นอสล้มลง ในขณะเดียวกัน กำลังเสริมก็มาถึงสถานที่เกิดเหตุจนได้ พร้อมกับกระรอกตัวน้อยที่รีบกลับขึ้นไปบนไหล่เจ้าของๆ มัน
“มันจบแล้ว เจ้าหนู” เขาพูดขึ้นพร้อมปัดอาวุธให้หลุดจากมือนอส เขาไร้ทางตอบโต้เมื่อมีดจ่อแนบอยู่ที่ลำคอ ลีโอยืนอยู่ไม่ห่าง เขากล้าๆ กลัวๆ จ่อมีดไปที่ท้ายทอยของชายคนนั้น ที่หันมามองลีโอด้วยสายตาเบื่อหน่าย
“จับพวกมันไว้”
กำลังเสริมทั้งหมดวิ่งเข้าใส่ทันที พร้อมไม้ยาวในมือ ล็อกทั้งสองลงกับพื้น ไม้หลายอันไขว้กันบนตัวนอสที่พยายามจะดิ้นออกแต่ก็ไม่มีผล ลีโอเองที่ตัวสั่นพยายามถอยออกมาไม่ได้ตอบโต้ใดๆ ก็ถูกกดลงกับพื้นหน้าแนบดินไม่ต่างกัน แต่ก่อนที่ทุกอย่างจะเลยเถิด เสียงฝีเท้าของสัตว์ขนาดใหญ่ ก็กำลังใกล้พวกเขาเข้ามาเรื่อยๆ
น้ำหนักของมันทำให้ต้นไม้ตรงบริเวณนั้นกระเพื่อมไปมา พุ่มไม้หนาถูกแหวกออกด้วยมือที่มีเล็บสีดำแหลมชวนให้ลีโอตกใจอยู่ไม่น้อย ก่อนที่แขนสีส้มขนฟูจะยันพุ่มไม้สองข้างให้เปิดกว้าง เผยให้เห็นหัวของสัตว์ตัวใหญ่ขนปุยที่กำลังคอยๆ แทรกตัวออกมา ลีโอโล่งใจเมื่อเห็นว่าดวงตากลมโตและหนวดบนจมูกเล็กๆ ของมันน่ารักกว่าที่เขาขาดไว้มาก
“หยุดก่อน ลุงนอร์แมน ปล่อยทั้งคู่เดี๋ยวนี้!” เด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกับนอสพูดขึ้น ตัวเธออยู่บนหลังเจ้าสัตว์ยักษ์ขนปุย ออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงที่แน่วแน่และเปี่ยมด้วยความเคารพ ผมสั้นระดับคาง ปลายปล่อยยุ่งเล็กน้อยตามธรรมชาติ สีดำเข้มประดับด้วยใบไม้หลากสี เสื้อหนังที่ประณีตยิ่งกว่าพร้อมกับผ้าคลุมขนสัตว์สีเทาไว้กันหนาว ทันทีที่เธอปรากฏขึ้น ดอกไม้รอบๆ ก็พร้อมใจกันส่องสว่างขึ้นมา แสงส่องระยิบระยับสะท้อนตามย่างก้าวของเธอ ราวกับกำลังต้อนรับการมาเยือนของเทพธิดาแห่งเหล่าโกสุม
เธอกระโดดลงมาแล้ววิ่งไปหาเด็กน้อยที่นั่งหวาดกลัวอยู่กับกำลังเสริมที่เหลือ รีบเข้าไปกอดปลอบใจ ชายคนนั้นพร้อมกำลังเสริมทั้งหมด คอยๆ ถอยห่างจากพวกลีโอ ทำความเคารพเธอ และเก็บอาวุธเข้าที่
สัตว์ขนปุยขยับเข้ามาใกล้ลีโอและนอส หางฟู และแก้มบวมป่อง เพราะคงเก็บเมล็ดต้นโอ๊กยักษ์ได้ระหว่างทาง มันใช้จมูกตรวจสอบร่างกายทั้งสอง นอสยืนนิ่งให้มันดมถึงแม้ว่าจะไม่ชอบใจนักก็ตาม ต่างกันกับลีโอ ที่ยอมให้มันสำรวจอย่างสนุกสนาน เขาขำออกมาตอนเจ้ายักษ์เผลอไปโดนจุดจั๊กจี๊ของเขาให้
“นอส ดูเจ้านี่สิ!” ลีโอขำคิกคัก
ทว่า นอสไม่ได้ยินเสียงของลีโอเลยแม้แต่น้อย เพราะความสนใจสวนใหญ่ของเขา ทั้งหมดถูกมอบให้กับดวงตา ที่ผสานกันเพียงชั่วพริบตาเมื่อครู่เท่านั้น