ไม่มีใครกล้าออกจากม่านหมอก เว้นเสียแต่ว่า คำตอบเดียวที่เขาตามหานั้น มันอยู่ข้างนอกนั่น
แฟนตาซี,ไซไฟ,ลึกลับ,ผจญภัย,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หอคอยเหล็กกล้า และปริศนาคำสาปโคอาโรอา
ไม่มีใครกล้าออกจากม่านหมอก เว้นเสียแต่ว่า คำตอบเดียวที่เขาตามหานั้น มันอยู่ข้างนอกนั่น
ลีโอ เด็กหนุ่มอ่อนแอ ต้องคอยให้พี่ชายของเขาปกป้องอยู่ตลอด ท่ามกลางโลกใหม่ที่เต็มไปด้วยภัยอันตราย เมื่อปมในวัย ได้ลากเขา และพี่ชายผู้หวังดี ให้ต้องออกเดินทางตามหาความจริงอีกครั้ง คำสาปในคืนพระจันทร์เต็มดวง ที่กลืนกินชีวิตผู้คนในหมู่บ้านรวมถึงพ่อและแม่ของเขา และการเดินทางไปยังหอคอยเหล็กกล้า คือหนทางเดียวที่เขาจะได้คำตอบของเรื่องราวทั้งหมด
นอสตื่นขึ้นท่ามกลางสายหมอกเย็นเฉียบ ก็พบว่าสัมผัสจากลีโอที่นอนอยู่ด้วยได้หายไปแล้ว ผ้าห่มและเครื่องนอนถูกเก็บไปด้วย เรียบร้อยราวกับว่าเขาไม่เคยอยู่ตรงนั้นมาก่อน สมกับเป็นพรางที่มักจะมีนิสัยขี้อาย พวกเขาจะไม่ทิ้งร่องรอยของการมีอยู่เอาไว้ ถ้าการเดินทางครั้งไหนจะทำให้พวกเขาไม่ได้กลับมาที่เดิมอีกเป็นครั้งที่สอง เมื่อนอสเห็นอย่างนั้น เขาก็รีบจัดการสัมภาระ และออกไปจากที่พักทันที มีที่เดียวที่ลีโอจะไปถ้าเขายังหมกมุ่นกับเรื่องราวในอดีต ใจกลางแห่งพราง
เขากระโดดจับเถาวัลย์ล่องลอยไปในไอน้ำสีขาว ที่กระทบตัวเขามอบความเปียกชื้น ความเย็นแทรกไปตามใบหน้าผ่านคอจนขนลุกชัน ปลุกเขาให้มีสมาธิกับการโหนเถาวัลย์มากขึ้น มุ่งไปยังใจกลางแห่งพรางอย่างเร็วที่สุดที่เขาจะทำได้ ภายใต้ต้นไม้ใหญ่ที่รองรับพรางได้เป็นหลายสิบคน เป็นกลุ่มที่มีอิทธิพลที่สุดในม่านหมอก โชคดีที่พวกเขาไม่ได้ดุร้ายไปกว่ามังกรที่หวังแค่จะนอนหลับพักผ่อนก็เท่านั้น
ผู้เฒ่าดามูยล์แห่งพราง ได้อนุญาติให้มีการแลกเปลี่ยนในระแวกต้นไม้ใหญ่ จึงทำให้มีพรางจากหลายกลุ่มพากันแวะเวียนมาบริเวณนี้อยู่บ่อยครั้ง ถึงแม้ว่าผู้เฒ่าจะมีกองกำลังที่เก่งกาจที่สุด แต่พวกเขาก็ไม่ได้เข้มงวดกับการตรวจตราอาณาเขตสักเท่าไร ผู้ที่อ่อนแอกว่ายังคงรับชะตากรรมจากกล้ามเนื้อและพละกำลังที่เหนือกว่าจากพรางด้วยกัน ลีโอเองก็ต้องหลีกเลี่ยงการปะทะเช่นนี้อยู่เป็นประจำ ถ้าไม่ใช่เพราะนอสที่คอยปกป้องเขาอยู่ตลอด ลีโอเองคงเป็นหนึ่งในคนที่รอคอยการแห้งตายอยู่บนต้นไม้เล็กๆ ท่ามกลางเหล่าพรางที่ลอยไปมาในหมอกอย่างไม่ไยดี
ม่านสีขาวกับพรางเป็นหนึ่งเดียวกันผ่านผู้เฒ่าดามูยล์ ผู้รับพรคุ้มครองโดยตรงจากเทพทิดาแห่งชีวิต และเป็นผู้ที่ได้รับความเคารพสูงสุดในหมู่พราง ม่านสีขาวจะตามท่านผู้เฒ่าไปทุกแห่งหน พิธีกรรมแห่งการเดินทางนี้จะรวบรวมน้ำสะอาดจากอากาศ เพื่อมาหล่อเลี้ยงชีวิตที่มารวมกัน เป็นศูนย์กลางของหมอก ที่ลอยสูงปกคลุมต้นไม้ยักษ์ และขอบเขตของมันก็จะขยับไปตามตำแหน่งของท่านผู้เฒ่า มีแต่ผู้สืบทอดตำแหน่งเท่านั้น ที่จะได้รับพรคุ้มครองต่อจากท่าน
ใจกลางอยู่อีกไม่ไกล นอสสัมผัสได้จากเสียงที่แว่วมาตามสายลม เขาจำเป็นต้องระวังตัวมากขึ้นเมื่อเข้าใกล้ชุมชนที่ต่างคนก็ต่างหลบหน้ากัน มีแต่คนที่ไม่หวังดีเท่านั้น ที่จะพุ่งเข้าใส่กันโดยไม่ให้ซุ่มให้เสียง
ในระหว่างที่เขากำลังลอยตัวอยู่กลางอากาศ ทันใดนั้น บางอย่างในเงาหมอก ก็สะท้อนแสงออกมาเตะตาเขา ตามด้วยแท่งสีดำที่พุ่งใส่เขาผ่านสายหมอกด้วยความเร็ว มันเข้ามาใกล้พอที่นอสจะเห็นว่ามันเป็นแท่งเหล็กจากยุคโบราณ ผูกติดกับเถาวัลย์ที่ถูกถักไว้เป็นเชือก เขาไม่ได้แปลกใจกับการโจมตีครั้งนี้เท่าไรนัก เพราะในที่นี้ก็มีแค่พรางเท่านั้น เพียงแต่บางตนอาจผิดเพี้ยนไปบ้าง
“โร้คงั้นรึ” เขาปัดมันทิ้งด้วยมีดสั้นที่ดึงออกมาได้ทันท่วงที ตามองหาเถาวัลย์อันต่อไปที่จะไม่ให้เขาร่วงลงไปในเหวมืด
เขากลับมาสนใจรอบข้างอีกครั้ง หลังจากที่กังวลถึงแต่เรื่องน้องชายของเขามาตลอดทาง แต่ก็ไม่วายพลาดท่าให้กับแท่งเหล็กอีกสองอัน ที่พุ่งมาดักเถาวัลย์อันต่อไป อันนึงเฉียดผ่านไหล่ซ้ายจนเกิดแผลลึก ระหว่างที่อีกอันเจาะไปยังแขนขวาที่ยกขึ้นมากันหน้าของเขาเอาไว้ มันถูกชักกลับไปพร้อมเลือดไหลออกกระเซ็นตามแรงดึง ตามมาด้วยเงาสีขาวที่กระโจนใส่เขาจากด้านหน้า มันปีนตัวเขาอ้อมไปอยู่ข้างหลัง และจ่อแท่งเหล็กอันเดิมไปที่คอ โร้คเป็นพรางที่เสียสติ เร่ร่อนไปมาคอยแย่งชิงอาหารและชิวิตจากเหล่าพรางด้วยกัน พวกมันเกิดขึ้นไม่นานนักหลังจากคืนพระจันทร์เต็มดวงต้องสาป ที่เป็นจุดเริ่มต้นของการล่มสลายของหมู่บ้านพราง ความโดดเดี่ยวเป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งที่เปลี่ยนแปลงความนึกคิดของพวกเขาให้วิปลาส ใต้สายหมอกยังมีความมืดมิด และปริศนาที่ยังไม่มีใครเคยพบอีกมากมาย
“อาหาร” มันกระซิบ ความกระหายเลือดลอยออกมาเป็นไออุ่นกระทบหน้านอส มันดันมีดใส่เขาเพื่อหวังจะปริดชีพ โชคดีที่เขาใช้มือซ้ายคว้ามันไว้ได้ทัน มีดเสียบทะลุผ่านกลางมือของเขาหยุดห่างจากคอเพียงปลายเล็บ เลือดหยดเปื่อนขนนกสีขาวที่พรางมักใช้ประดับร่างกายให้กลืนไปกับม่านหมอก ทั้งสองยื้อกันอยู่สักพักระหว่างที่แกว่งไปมากกลางอากาศ พอได้จังหวะ เขาหมุนตัวให้หลุดจากพันธนาการ ถีบตัวกระโดดออกไปยังเถาวัลย์อีกอัน และรีบโหนไปต่อโดยที่ไม่ได้หันกลับมามอง
โร้คตนนั้นกระเด็นออกไปอีกทางจากแรงถีบ เกือบที่จะคว้าเถาวัลย์ไว้ไม่อยู่ และพอเห็นว่านอสแข็งแกร่งพอที่จะหลุดออกมาได้ง่ายดายอย่างนั้น มันก็ล้มเลิกความคิดที่จะนำเขามาเป็นอาหาร และเร่ร่อนหายกลับเข้าสายหมอกต่อไป นอสมุ่งหน้าต่อ เขาไม่ได้ใส่ใจการเผชิญหน้าเมื่อครู่มากนัก การที่เขาใจลอยเรื่องลีโอมันไม่ปกติสำหรับเขาเอาเสียเลย
ในที่สุด เขาก็มาถึงใจกลางแห่งพราง แผลที่ได้มาไม่ได้ทำให้เขาหนักใจอะไรนัก เขาดึงขนนกที่เปื้อนเลือดออก แล้วกระโดนเข้าไปในต้นไม้ยักษ์ หยุดอยู่ใกล้กับชั้นแผงวางผลไม้
ใจกลางเป็นต้นไม้ใหญ่ยักษ์ในละแวกนั้น ถูกจัดแต่งให้เป็นชั้นๆ กว้างพอรองรับสิ่งของที่เอาไว้แลกเปลี่ยนกันได้ พื้นที่ว่างระหว่างชั้นมีเถาวัลย์โยงไว้ใช้เดินทางหากัน นอสรีบตรงไปที่แผงอุปกรประดิษฐ์ ที่ลีโอมักจะชอบแวะไปประจำทันที
ลุงฟอกส์ ชายผู้ที่เคยเป็นนักเดินทางเจ้าของแผงสิ่งประดิษฐ์ เขาเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่เคยออกไปผจญภัยแล้วรอดกลับมา ปัจจุบันในวัยชรา เขาเลือกที่จะอยู่เงียบๆ ภายใต้การคุ้มครองแห่งบรรพชน แลกสิ่งประดิษฐ์แปลกๆ กับอาหารจากพรางที่ผ่านมาเจอ
“เขาเข้ามาแลกชิ้นเนื้อสองสามชิ้นกับเชือกเถาวัลย์” ลุงฟอกส์เปิดกระเป๋าหนังให้ดูของที่เขาแลกมาได้ “แล้วก็มี หินเพลิง น้ำมัน เศษถ่าน เห็นว่ามารอตั้งแต่ฟ้ามืดเลยนะ สงสัยจะหลบพวกลอบโจมตี หรือว่า หลบเจ้าด้วยล่ะนอส?” สายตาจ้องเขม็งไปยังนอส
“ฉันเห็นเขา” ลุงแรบบิท น้องชายฟอกส์พูดขึ้น “ฉันจำได้ น้องชายของนาย น่าตาดูไม่สบอารมเท่าไร” ลุงแรบบิทเองก็เคยออกผจญภัยด้วยกันกับลุงฟอกส์ แต่ตอนนี้เขาเสียทั้งแขนและขาซ้ายไป นี่อาจจะเป็นเหตุผลที่ทำให้ลุงฟอกส์ไม่อยากออกไปจากที่นี่อีกแล้วก็ได้
“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะมาที่นี่คนเดียวนะ ว่าแต่ เขาไม่ได้จะไปทำอะไรอันตรายใช่ไหม เห็นหน้าตาเคร่งเครียด พรางที่เหลืออยู่ ไม่เป็นบ้า ก็ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ พวกเจ้าต้องระวังตัวกันให้ดีล่ะ ยุคของพรางจบสิ้นแล้ว” ลุงแรบบิทบ่นพึมพัมต่อ
“ลีโอบอกว่าเขาอยากไปตามหาพ่อแม่เขา” เมื่อได้ยินนอสพูดอย่างนั้น สีหน้าของลุงทั้งสองก็เปลี่ยนไปทันที
“สุสานพรางต้องสาป” ลุงแรบบิทพูดด้วยแววตาจริงจัง “ไม่รักชีวิตกันเลย เจ้าพวกนี้”
ลุงฟอกส์ทำหน้าเป็นกังวลก่อนที่จะหันไปค้นบางอย่างจากกระเป๋าหนังที่อยู่ในส่วนลึกสุดของแผง
“ฉันว่านายรีบตามลีโอไปเถอะ” เขาโยนอะไรบางอย่างที่เป็นแท่งสีแดงยาวเกือบเท่าศอกให้กับเขา “เอานี่ไป ถ้าเขาลงไปในนั้นจริง เห็นฝานี่ไหม แค่ดึงมันออกให้เปิด ทุกอย่างรอบๆ ก็จะสว่างราวกับเวทมนตร์ เท่านั้นแหละ วิ่งให้สุดชีวิตเลย”
นอสไม่รอช้า เขากระโดดออกจากใจกลางไปยังเขตต้องห้ามทันที มันเป็นทางเดียวที่เหล่าพรางในอดีตเคยใช้เพื่อลงสำรวจในเขตมืด ซึ่งตอนนี้ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ ยกเว้นพวกโร้คที่เร่ร่อนไปทั่ว เขตมืดอยู่ลึกผ่านซากปรักหักพังลงไป เลยจุดยึดเกาะของรากต้นไม้ยักษ์ เป็นจุดที่ได้รับผลกระทบจากการเปลี่ยนแปลงของระดับน้ำทะเลอยู่เสมอ และยังไม่ได้รับแสงอาทิตย์มาเป็นเวลาหลายศตวรรษ
นอสหย่อนตัวเองลงไปเรื่อยๆ โดยใช้เถาวัลย์จากต้นไม้ที่ขึ้นอยู่ทั่วไป ไม่นานนัก เขาก็ผ่านเขตต้องห้ามมาได้ ปากทางเข้าเขตมืดมีโร้คกลุ่มหนึ่งเกาะอยู่บนต้นไม้ ท่าทางพวกมันบ่งบอกว่ามันเองก็เห็นนอสแล้วเหมือนกัน หนึ่งในพวกนั้นที่ตัวใหญ่สุดกระโดดเข้ามาขวางเขา
“ถ้าจะมาแย่งเหยื่อกันละก็ แกได้เป็นอาหารพวกข้าอีกคนแน่” เจ้าร่างใหญ่พูดขึ้น “เจ้านั้นเกือบจะเสร็จพวกข้าอยู่แล้ว ถ้ามันไม่เผยลูกเล่นบ้าๆ นั่นออกมาสะก่อน”
นอสไม่ได้ตอบอะไร เขาแค่อยากจะขอผ่านไปเพียงเท่านั้น พวกมันไม่น่าจะหวงทางเข้าเขตมืด เขาเดินหน้าต่ออย่างไม่ใส่ใจ ในหัวมีแต่เรื่องที่จะต้องรีบไปช่วยน้องของตัวเอง แต่เขาอาจจะลืมไปว่า โร้คพวกนี้เอง ก็อาจกำลังรอลีโออยู่เหมือนกัน เขาสังเกตุเห็นมีดสั้นที่คุ้นตา เหน็บอยู่ที่เอวของเจ้าร่างใหญ่นั่น
“นี่แก! ได้ฟังที่ข้าพูดรึเปล่า!” มืออันหยาบกร้านพุ่งเข้ามาหวังจะจบคอนอส ทันใดนั้น มือนั่นก็ลอยหลุดออกไปผ่านหน้าเจ้าของของมันในชั่วพริบตา เหลือไว้เพียงแขนด้วนๆ ที่เลือดสีแดงไหลออกมาเป็นทาง นอสนั้น ไม่เหมือนกับลีโอ เขาทั้งแข็งแกร่ง และเยือกเย็น พวกโร้คตรงหน้าเป็นเพียงแค่เหยื่อของเขา แต่แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว เมื่อเสียงร้องของเจ้าตัวโต ข่มขวัญพักพวกโร้คตัวเล็กที่ดูอ่อนแอกว่ามาก ที่ตอนนี้โหนเถาวัลย์หนี เปิดทางให้นอสผ่านไปได้อย่างง่ายดาย