ไม่มีใครกล้าออกจากม่านหมอก เว้นเสียแต่ว่า คำตอบเดียวที่เขาตามหานั้น มันอยู่ข้างนอกนั่น
แฟนตาซี,ไซไฟ,ลึกลับ,ผจญภัย,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หอคอยเหล็กกล้า และปริศนาคำสาปโคอาโรอา
ไม่มีใครกล้าออกจากม่านหมอก เว้นเสียแต่ว่า คำตอบเดียวที่เขาตามหานั้น มันอยู่ข้างนอกนั่น
ลีโอ เด็กหนุ่มอ่อนแอ ต้องคอยให้พี่ชายของเขาปกป้องอยู่ตลอด ท่ามกลางโลกใหม่ที่เต็มไปด้วยภัยอันตราย เมื่อปมในวัย ได้ลากเขา และพี่ชายผู้หวังดี ให้ต้องออกเดินทางตามหาความจริงอีกครั้ง คำสาปในคืนพระจันทร์เต็มดวง ที่กลืนกินชีวิตผู้คนในหมู่บ้านรวมถึงพ่อและแม่ของเขา และการเดินทางไปยังหอคอยเหล็กกล้า คือหนทางเดียวที่เขาจะได้คำตอบของเรื่องราวทั้งหมด
เป็นการสร้างสมดุลของธรรมชาติ จำกัดประชากรมนุษย์ให้อยู่ในจำนวนที่ไม่เป็นภัย มนุษย์ที่แปรงสภาพแล้วไม่มีทางหวนคืนได้ เพราะร่างกายที่เคยขับเคลื่อนภายใต้จิตใจนั้นไม่มีอีกต่อไปแล้ว สิ่งที่กลับขึ้นมาเป็นเพียงส่วนหนึ่งของเชื้อรา ยูนิลาเทอราลิส ที่วิวัฒนาการขึ้นมาเพื่อมนุยษ์โดยเฉพาะ…
ลีโอถูกปลุกขึ้นโดยซป ที่ถูกนปที่รับคำสั่งมาจากหัวหน้าเปาอีกทีวานให้มา เขาส่งภาษามือบอกให้ลีโอตามเขาไปที่ไหนสักแห่ง ลีโอที่ไม่มีทางเลือกลุกออกจากที่นั่งที่ถูกปั้นขึ้นมาจากดินเหนียว ผนังสีน้ำเงินถูกทำให้สว่างขึ้นได้จากเห็ดเรืองแสงแม้จะอยู่ใต้พิภบ เขาเดินตามซปที่นำเขาออกจากห้องพักที่ถูกจัดให้โดยหัวหน้าเปา เขาไม่รู้ว่าตอนนี้เขาอยู่เขาอยู่ที่ไหน เพราะก่อนที่จะถูกพามา เขาก็โดนจับให้ดมดอกยาสลบจนเมาหลับไป และพอตื่นขึ้นมาอีกที่ก็พบว่ารอบๆ นั้นเป็นสีน้ำเงินไปหมดเสียแล้ว
ที่ท่านเทพพูดมันคืออะไร ไม่มีทางหวนคืนได้แล้วงั้นเหรอ เขายังคงมึนจากริดยาจึงเดินเซเล็กน้อย
ทั้งสองเดินขึ้นบันไดดิน ความนุ่มและชื้นของมันทำให้ลีโอรู้สึกไม่คุ้นเคยแต่ก็สบายเท้าดี พวกเขาผ่านอุโมงมากมายขึ้นไปยังชั้นบนเรื่อยๆ จนในที่สุด ความสว่างจากด้านนอกก็มาแทนที่ บนพื้นพิภบเป็นชั้นดินและหินที่แยกตัวออก ด้านในแตกออกเป็นชั้นๆ และมีพื้นที่มากมายให้อยู่อาศัย ด้านบนถูกปกคลุมไปด้วยตึกร้างที่ถล่มลงมาเป็นหลังคา กันแดด กันฝน และภัยจากนกยักษ์สีดำได้เป็นอย่างดี อันตรายเดียวสำหรับพวกเขาคือสัตว์ร้ายจากความมืด เว้นเสียแต่ว่าในแถบนี้พวกเขาจะเป็นสัตวร้ายเสียเอง
ท้องฟ้าเปิดแทรกไปกับผนังคอนกรีตที่ขึ้นมาบดบัง บนนั้นเองก็มีผู้คนมากมายมารวมตัวกันอยู่ ลีโอที่ยังเมาทำได้แต่สงสัยอยู่ในจิตใจของตัวเอง เดินตามซปแหวกผู้คนที่พากันสนใจในตัวเขา หน้ากากมากมายมากรายล้อม หลอกหลอนเขาด้วยการเคลื่อนไหวที่มากเกินจำเป็นจนมันผิดเพี้ยนไป
พวกหน้ากากต่างพากันมาแตะตัวเขา ทั้งด้วยความสงสัยและหยอกล้อ ซปต้องคอยไล่พวกที่ล้ำเส้นให้ถอยห่างออกจากลีโอ ที่ก็ยังคงเดินตามซปไปเรื่อยๆ ด้วยความเบลอเต็มหัว พอหลุดจากผู้คนมาได้ ก็พบว่าหัวหน้าเปา และพักพวกของเขาได้นั่งรออยู่ในมุมหนึ่งของห้องโถง หัวหน้าเปากวักมือเรียกให้ลีโอมานั่งข้างๆ เขา และยื่นถ้วยที่มีน้ำซุปร้อนๆ ให้
ลีโอมองดูน้ำสีแดงที่มีเนื้อและผักบางอย่างในนั้น ความอุ่นจากถ้วยช่วยให้เขาค่อยๆ ตื่นตัวขึ้นมาได้บ้าง เขาซดน้ำอุ่นๆ จนเขาเริ่มได้สติกลับมา ความวุ่นวายรอบๆ และเสียงสนทนาเริ่มกลับมาชัดเจน เหล่าหน้ากากมากมายมารวมตัวกัน ณ ลานกว้างบนพื้นดิน ราวกับว่าพวกเขาได้ถูกเรียกให้มาประชุมหรือดูงานเทศการอย่างไรอย่างนั้น
ลีโอมองไปรอบๆ หัวหน้าเปาที่รู้ว่าเขากำลังข้องใจอะไรบางอย่าง เลยทำมือเป็นวงบีบเข้าหากัน แล้วชี้ไปที่ด้านหน้าที่เป็นช่องหินขนาดพอดีคน ที่ดูเหมือนว่าจะเป็นช่องที่ราชาของที่นี่ใช้ในการสื่อสารกับคนของเขา ลีโอพยักหน้าตอบ
ไม่นานนัก เสียงพูดคุยก็เริ่มจะเงียบลงเมื่อมีบางอย่างโผล่ออกมาจากช่องหินด้านหน้า เป็นใบหน้าอันเหี่ยวยนของชายชราที่หนวดเคราสีขาวยาวลงมาถึงท้อง ทุกสายตาเริ่มจับจ้องไปที่ช่องหินนั่น หัวหน้าเปาและพักพวกของเขาก็เช่นกัน ต่างก็ลุกขึ้นมาเพื่อให้มองเห็นได้ง่ายขึ้น
บายัน ฮอนกอร์ ไม่ได้ปรากฏตัวต่อหน้าเผ่าหน้ากากมาเป็นปีที่เก้าแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าการกลับมาครั้งนี้มีเหตุผลอะไรกันแน่ ผู้คนต่างพากันส่งเสียงเชียร์เมื่อได้ยินเสียงของราชา แม้แผ่วเบาแต่ก็ยังคงเป็นเนื้อเสียงเดิมของบายัน และกลับมาเงียบลงอีกครั้งเมื่อราชาของพวกเขาพูดต่อ
“มันถึงเวลาแล้ว ที่พวกเราจะรวมกันเป็นหนึ่งเดียว อย่างแท้จริง…”
หัวหน้าเปามองหน้าพักพวกที่ต่างก็มองหากันเลิ่กลั่ก พวกเขาที่ออกตามเก็บข้อมูลมานานรู้ดีว่ามีบางอย่างที่เลวร้ายกำลังจะเกิดขึ้น
ทันใดนั้น รากไม้จำนวนมากก็โผล่ทะลุขึ้นมาจากดิน ปลายแหลมๆ ของมันพุ่งหาพวกเขาทุกคนอย่างรวดเร็ว มันเสียบเข้าไปบนร่างของเหล่าหน้ากากที่ไม่ทันได้ตั้งหลักระวังตัวใดๆ แต่ก็ยังมีบางกลุ่มที่หลบการโจมตีอย่างกะทันหันเมื่อครู่นี้ได้ หัวหน้าปาเองและพักพวกก็รอดด้วยเหมือนกัน พวกเขากระโดดหลบได้ทันทั้งยังฟันรากไม้พวกนั้นจนขาดสะบั้น
ลีโอไร้รอยขีดข่วน ดูเหมือนว่าเขาเองนั้นไม่ได้อยู่ในเป้าหมายตั้งแต่แรก เขามองความโกลาหลตรงหน้าจนเริ่มปวดหัวขึ้นมา พวกหน้ากากที่โดนรากไม้เสียบอยู่ก็เริ่มออกอาการ กล้ามเนื้อตึงดันเส้นเลือดปูด ผิวเริ่มเปลี่ยนเป็นสีม่วง ราวกับว่าเลือดทั้งหมดในร่างกายกำลังถูกแรงดันที่เกินขีดจำกัดของมนุษย์เล่นงาน ทั้งหมดต่างส่งเสียงร้องราวสัตว์ป่าที่กำลังหิวกระหายอย่างบ้าคลั่ง
หัวหน้าเปาที่ตั้งสติได้ก่อนเริ่มตะโกนเรียกพักพวกที่ยังคงจ้องมองบ้านเกิดของตนที่กำลังล่มสลายตรงหน้าอย่างสิ้นหวัง ทั้งหมดมองไปที่หัวหน้าเปาที่นำพวกเขาทั้งหมดออกจากวงล้อมของเสียงคำราม เขามองไปรอบๆ เพื่อหาพื้นที่ปลอดภัย ทำให้เห็นว่าไม่ใช่ทั้งหมดที่หลงกลให้กับการโจมตีของบายัน พวกที่รอดมาได้ต่างพากันหนีขึ้นไปบนพื้นดิน แต่หัวหน้าเปาก็ยังคงตัดสินใจไม่ได้ว่าจะไปทางไหน เขานั้นรู้ดีว่าอะไรจะตามมาถ้ายังปล่อยเจ้าบายันเอาไว้แบบนี้
เมื่อเป็นเช่นนั้น หัวหน้าเปาจึงพาทั้งหมดวิ่งผ่านเหล่าหน้ากากที่กำลังโหยหวนกับการแปรงสภาพ ตรงไปยังช่องหินด้านหน้า ไปยังห้องบัญชาการของบายัน ฮอนกอร์
ทหารหน้ากากที่เฝ้าอยู่ ณ ประตูทางเข้าต่างก็กำลังผ่านการแปรงสภาพอันแสนเจ็บปวด พวกเขาไม่แม้แต่จะเหลียวมองพวกหน่วยลาดตระเวนและลีโอที่กำลังวิ่งผ่านเข้าไปหวังจะจัดการกับราชาของพวกเขา
ทางเดินยาวที่ไม่มีใครเข้าถึงได้นานเกือบสิบปี พวกเขาปล่อยให้รากไม้ปกคลุมทางเดินจนพื้นขรุขระ ดอกไม้และเห็ดเรืองแสงมากมายขึ้นรกตลอดสองข้างทาง แสงสีน้ำเงินยังคงมอบความสว่างฉาบผนังให้สลัวจนเลือดสีแดงเป็นเพียงแค่ลายตกแต่งบนกำแพง ตามมุมนั้นเรียงรายไปด้วยศพที่แห้งเหือด ราวกับว่าพวกเขาโดนจับมากองร่วมกันไว้หลังจากที่คงถูกสูบเลือดเนื้อออกไปจนหมดแล้ว
ในที่สุด ทั้งหมดก็ผ่านทางเดินยาวจนมาสุดยังประตูอีกฝั่ง ซปที่เห็นสายตาลีโอเปลี่ยนไปจึงปลอบเขาเล็กน้อยโดยการตบไปที่ไหล่เบาๆ ก่อนที่หัวหน้าเปาจะนำทั้งหมดเปิดประตูเข้าไป
บายัน ฮอนกอร์นั่งอยู่บนบัลลังก์ที่ปั้นขึ้นมาจากดินและตกแต่งไว้ด้วยกิ่งไม้ ร่างกายผอมแห้ง ผมและหนวดเคราขึ้นยาวรกรุงรัง มันห่อร่างกายอันอ่อนแอของเขาไว้มิด ห้องทั้งห้องเต็มไปด้วยรากไม้แบบเดียวกับข้างนอก แต่มันมากมายมหาศาลจนหัวหน้าเปาเองก็ยังรู้สึกไม่ปลอดภัย มันปิดทุกทางออก และยังขวางเส้นทางที่จะเข้าประชิดตัวบายันอีกด้วย
แต่ด้วยเวลาอันน้อยนิด หัวหน้าเปาจึงตัดสินใจชักดาบออกมาฟันเข้าไปที่รากไม้ตรงหน้า แต่ทันใดนั้น รากไม้ก็ได้มุดตัวหลบการโจมตีของเขาได้ จากนั้น ก็ขยับเข้ามารวมตัวกันสร้างเป็นกำแพงขึ้นมาขวางทั้งหมดไว้ มันเลื้อยไปมาเป็นคลื่นราวกับว่าพวกมันทั้งหมดนั้นมีชีวิต
ราชาพูดบางอย่างด้วยเสียงอันแหบแห้ง บางอย่างที่ทำให้สีหน้าของหน่วยลาดตระเวนทั้งหมดเปลี่ยนไป ความหวาดกลัวก่อตัวขึ้นในแววตาทุกคนอย่างที่ลีโอไม่เคยเห็นมาก่อน พร้อมกับนึกขึ้นได้ว่า เขาจะยังมาตายที่นี่ตอนนี้ไม่ได้
ลีโอคว้าแขนหัวหน้าเปา เขย่าเขาเพื่อเรียกสติให้กลับคืน และทำท่าทางเพื่อบอกว่าพวกเขาต้องไปกันแล้วเดี๋ยวนี้ แววตาที่เปี่ยมไปด้วยความหวังและความอยากมีชีวิตรอดปลุกหัวหน้าเปากลับมาได้
ทั้งหมดเมื่อรู้ตัวว่าสู้ไม่ได้แน่ๆ พวกเขาจึงพากันวิ่งกลับออกมามุ่งหน้าไปยังทางเดินยาว สองข้างทางเต็มไปด้วยศพของผู้เคราะห์ร้ายที่ลีโอต้องพยายามกั้นใจไม่ให้อ้วกระหว่างที่วิ่งออกมา และรากไม้จากบายันก็กำลังตามไล่หลังพวกเขามาติดๆ แต่แล้วทุกอย่างก็ดูเหมือนจะเลวร้ายลงไปอีก เมื่อเหล่าพวกหน้ากากที่แปรงสภาพได้สำเร็จแล้วมายืนออกันอยู่ที่หน้าทางออกขวางพวกเขาเอาไว้
พวกเขาหยุดชะงักอีกครั้ง เมื่อเสียงของเจ้าบายันดังออกมาจากปากของเหล่าหน้ากากร่างกายกำยำตรงหน้า บายันคงเข้าควบคุมร่างกายพวกเขาทั้งหมดไปแล้ว
นปวิ่งเข้าใส่ก่อน ตามมาด้วยหัวหน้าเปาและฮาน ลีโอและซปวิ่งตามไปเป็นคนสุดท้าย ทั้งหมดวิ่งเข้าใส่หวังเปิดทางให้ตัวเองได้ออกจากใต้พิภบแห่งนี้
แส้บนมือนปตวัดเข้าหน้าของเจ้าหน้ากากตนแรกจนมันล้มลง หัวหน้าเปาก็ใช้ดาบของตนตัดพวกมันขาดเป็นสองท่อน ทั้งหมดต่อสู้พยายามฝ่าเหล่าหน้ากากพวกนี้ไป ถึงแม้ว่าพวกนั้นจะร่างกายใหญ่โตขึ้นมามาก แต่ดูเหมือนว่าเจ้าบายันจะยังไม่คุ้นชินกับการบังคับเหล่าลูกสมุนมากมายเช่นนี้ด้วยตัวคนเดียว
เหล่าหน่วยลาดตระเวนดูเหมือนจะเก่งกาจกว่ามากทางด้านการต่อสู้ แต่พวกหน้ากากก็ยังไม่ลดจำนวนลง พวกมันถูกเติมเข้ามาเรื่อยๆ และตัวที่บาดเจ็บก็ดูจะฟื้นตัวได้เร็วผิดมนุษย์มนา
ในระหว่างที่ความสิ้นหวังเริ่มก่อขึ้นในดวงตาของลีโอ ทันใดนั้นเอง เถาวัลย์จำนวนหนึ่งก็ถูกโยนลงมาตกต่อหน้าพวกเขา พร้อมกับเสียงผู้หญิงที่ตะโกนลงมาจากด้านบน เธอโบกมือเรียกให้ทั้งหมดรีบปีนหนีเอาตัวรอด
ลีโอไม่รอช้า เขากระโดดจับเถาวัลย์เป็นคนแรกตั้งแต่ที่เห็นมันร่วงลงมา จากนั้น ทั้งหมดก็ปีนตามลีโอขึ้นไป พ้นจากอันตรายในที่สุด