ไม่มีใครกล้าออกจากม่านหมอก เว้นเสียแต่ว่า คำตอบเดียวที่เขาตามหานั้น มันอยู่ข้างนอกนั่น
แฟนตาซี,ไซไฟ,ลึกลับ,ผจญภัย,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หอคอยเหล็กกล้า และปริศนาคำสาปโคอาโรอา
ไม่มีใครกล้าออกจากม่านหมอก เว้นเสียแต่ว่า คำตอบเดียวที่เขาตามหานั้น มันอยู่ข้างนอกนั่น
ลีโอ เด็กหนุ่มอ่อนแอ ต้องคอยให้พี่ชายของเขาปกป้องอยู่ตลอด ท่ามกลางโลกใหม่ที่เต็มไปด้วยภัยอันตราย เมื่อปมในวัย ได้ลากเขา และพี่ชายผู้หวังดี ให้ต้องออกเดินทางตามหาความจริงอีกครั้ง คำสาปในคืนพระจันทร์เต็มดวง ที่กลืนกินชีวิตผู้คนในหมู่บ้านรวมถึงพ่อและแม่ของเขา และการเดินทางไปยังหอคอยเหล็กกล้า คือหนทางเดียวที่เขาจะได้คำตอบของเรื่องราวทั้งหมด
เมลดึงนปขึ้นมาเป็นคนสุดท้ายก่อนที่ทุกอย่างจะจมลงไปกับฝูงหน้ากากร่างกำยำ ระหว่างที่ข้างล่างยังคงวุ่นวายอยู่กับการพยายามปีนตามพวกเขาขึ้นมา แต่ด้วยความที่เจ้าบายันนั้นยังไม่ชำนาญนักในการควบคุม ทั้งหมดจึงหลบหนีออกจากพื้นที่ขึ้นที่สูงออกจากความโกลาหลมาได้
“เจ้าบายันมันบ้าไปแล้ว!” เมลโวยวายขึ้น “สุดท้ายก็ล่มสลายกันหมดเพราะมันคนเดียว”
เมล เธอเป็นหัวหน้าหน่วยเช่นเดียวกับหัวหน้าเปา คลองแคล่วว่องไว เชี่ยวชาญในการปีนป่ายเป็นพิเศษ เป็นไม่กี่คนที่หาญกล้าปีนขึ้นสู่ดินแดนพระเจ้า
“แล้วเจ้ามีแผนอะไรล่ะ?” หัวหน้าเปาถาม
“หึ แผนงั้นรึ พวกเราไม่เหลืออะไรอีกแล้ว เจ้าบ้านั่นมันคิดจะเปลี่ยนพวกเราทั้งหมดให้เป็นศพเดินได้ และเป้าหมายต่อไปก็คือเผ่าฟานา พวกข้าไม่มีแผนอะไรทั้งนั้น นี่ ยามะ กับ จี ที่รอดมาได้ก็มีเท่านี้” ดวงตาแดงก่ำไปด้วยความเหนื่อยหน่ายผสมความแค้น
“เราต้องไปเตือนพวกเขาไหมครับหัวหน้า ไหนๆ ก็เหลือกันอยู่แค่นี้” ฮานที่ยืนอยู่ข้างๆ พูด
“เตือนงั้นรึ?! คิดว่าพวกนั้นมันจะฟังที่พวกเราพูดรึไง เจอหน้ากันก็จะพุ่งเข้าใส่ทุกที แถมยังคุยกันคนละภาษาอีก” เมลแทรกขึ้นมา
“แต่เรามีเจ้าหนูนี่นะ” หัวหน้าเปาชี้ไปยังลีโอที่ยืนมองพวกหน้ากากกำยำอยู่ ดูเหมือนว่าพวกนั้นจะเลิกพยายามที่จะตามขึ้นมาแล้ว ทั้งหมดเริ่มล่าถอยกลับเข้าไปยังห้องบัญชาการของบายัน
“เขาก็คุยกับพวกเราไม่รู้เรื่องเหมือนกัน นั่นแปลว่าเขาอาจจะคุยกับพวกเผ่าฟานารู้เรื่องก็ได้นะ” ซปพูดเสริมขึ้น
ทั้งหมดเริ่มออกเดินทาง มีเพียงลีโอคนเดียวเท่านั้นที่ต้องอดทนกับความอึดอัดที่สื่อสารกับใครไม่ได้ ต้องคอยใช้ภาษามือสะกิตหัวหน้าเปาหรือซปเมื่อเขาต้องการที่จะทำอะไรสักอย่าง เมลก็ดูจะเอ็นดูเขาดี แต่พักพวกที่เหลือเองก็ดูจะไม่ได้ใส่ใจเขามากนัก ทั้งหมดยังคงเศร้าโศกกับโศกอนาถตกรรมที่เกิดขึ้น
“เจ้าบายันมันไปเอาพลังแบบนั้นมาจากไหนกัน ทั้งๆ ที่พวกเราก็จะเอาชนะมันได้อยู่แล้ว” นปพูดขึ้น แสงแดดเริ่มอ่อนแรง พวกเขาทั้งหมดเองก็เช่นกัน
“เห็นว่าช่วงเวลาที่มันเก็บตัวหายไป มันได้ทำการทดลองอะไรบางอย่างกับพวกมนุษย์ที่จับมาได้” เมลพูดขึ้น “สายของข้าบอกว่ามันเป็นเห็ดเรืองแสงจากความมืดที่มันผสมลงไปในอาหารของมัน จนการทดลองก็ลามมาถึงขั้นต้องฆ่าพวกเดียวกันเอง”
“เห็ดเรืองแสงงั้นรึ?” หัวหน้าเปาพูด “เผ่าฟานาเองก็คงได้รับพลังมาแบบนั้นเหมือนกันแน่ๆ”
“เรื่องนี้ข้าก็ไม่แน่ใจหรอกนะ น่าเสียดายที่เราคุยกับเจ้าหนูนี่ไม่รู้เรื่อง ไม่งั้นคงได้ถามอะไรอยู่บ้างละ”
ทางเดินข้างหน้ามุ่งสู่ป่าฟานา ทั้งหมดแบกร่างอันอ่อนแรงออกจากเขตของหมู่บ้านของตน พร้อมกับความหวังเดียวคือการมีชีวิตรอดต่อไป แผนการกำจัดเจ้าบายันก็ดันล้มเหลว ทำให้พวกเขาเองก็เสียกำลังใจไปไม่น้อย สิ่งสุดท้ายที่ยังทำให้พวกเขาพอยิ้มได้มีเพียงค่ำคืนอันเงียบสงบและเสียงของแมลงเท่านั้น
ณ เผ่าฟานา หลังจากที่หน่วยลาดตระเวนเริ่มกลับมากับบาดแผลที่มิอาจรักษาได้ พวกเขาจึงระดมกำลังเพื่อออกสืบข่าวเกี่ยวกับเผ่าหน้ากากมากขึ้น จนในที่สุด พวกเขาก็ได้รับรู้ถึงการล่มสลาย และบายัน ฮอนกอร์ที่กลายเป็นหัวหน้ากองทัพหน้ากากผีดิบร่างกำยำ เรื่องนี้แพร่กระจายไปในหมู่ฟานาอย่างรวดเร็ว สร้างความหวาดหวั่นให้กับทั้งหมู่บ้านเป็นอย่างมาก แต่กระนั้น เหล่าคูร์บานก็ยังคงให้คำมั่นว่าพวกเขาจะปลอดภัยภายใต้การป้องกันของพงไพรนี้ เว้นเสียแต่ยายเฒ่าผู้เป็นยายของเซเวญ่าและซานีอานั้นมีอาการแปลกไป เธอเดินเข้ามายังห้องประชุมพร้อมกับสัมผัสของลางร้าย
“หวังว่าคืนแห่งคำสาปจะไม่มาถึงก่อนที่เจ้าบายันบุกเข้ามานะ” และแกก็เดินจากไป ปล่อยให้พวกทหารใหม่มองหน้ากันไปมาสงสัย
“ที่ท่านแม่เฒ่าพูดเมื่อกี้หมายถึงอะไรกัน?” หน่วยลาดตระเวนคนหนึ่งถามขึ้น
“ฉันว่านายควรมีสมาธิกับตรงนี้นะ” เซเวญ่าพูด เธอยังคงจดจ่ออยู่กับแผนการบนโต๊ะ นาสิเอลเองก็แสดงท่าทีเฉยเมย จนคำพูดของยายเฒ่า ก็ดูเหมือนหลุดลอยหายไปจากความสนใจของวงประชุม
มีเพียงแค่นอสที่ยืนพิงอยู่ที่ประตูทางออกเท่านั้นที่คำพูดของยายเฒ่าทำให้เขาแทบยืนต่อไม่ไหว เซเวญ่าที่แสนดี เขาเริ่มเข้าใจลีโอมากขึ้น และโทษตัวเองที่ไม่ได้ตามเขาออกไป แต่ตอนนี้เขาเองก็จำเป็นที่ต้องอยู่ต่อเพื่อรับศึกที่กำลังจะมาถึง และเป็นกำลังหลักให้กับเซเวญ่าและเผ่าฟานา
ตัดกลับมาที่เหล่าพวกหน่วยลาดตระเวนและลีโอ หลังจากที่พวกเขาได้นอนหลับพักผ่อนผ่านค่ำคืน ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงยังทะเลสาบที่เป็นจุดเชื่อมต่อพวกเขาและป่าเรืองแสง และหอคอยเหล็กกล้าที่ตั้งตระหง่าน พวกเขามิอาจพลาดโอกาสที่จะได้พูดคุยกับท่านเทพทิดาอีกครั้ง ทั้งหมดจึงตัดสินใจแวะพักแรมกันที่นี่
บ่อโคลนที่รายล้อมทำให้ลีโอพยายามที่จะหยิบอาวุธขึ้นมาป้องกันตัว แต่หัวหน้าเปาก็ห้ามเขาไว้และทำให้เขาสงบลง และสั่งให้นปและคลีทำการแจกจ่ายกระบอกดอกไม้สีแดง พวกเขาถือมันโดยที่มีแต่ลีโอเท่านั้นที่ยังคงไม่เข้าใจถึงสถานการณ์ตรงหน้า
ควันเปรี้ยวลอยคลุ้งปกปิดร่างของพวกเขา ทั้งหมดเดินกันเป็นแถวยาวเรียงหนึ่งมุ่งหน้าไปยังสิ่งเดียวที่เด่นสง่าอยู่สุดปลายทาง ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ จากบ่อโคลนที่เป็นราวฝันร้ายสำหรับลีโอ เขาเดินตามเหล่าหน่วยลาดตระเวนด้วยความมั่นใจมากขึ้น ว่าพวกเขาไม่ได้เป็นเพียงแค่มนุษย์ที่กินมนุษย์ด้วยกันเองเพียงเท่านั้น
แสงและเสียงต้อนรับจากท่านเอ็ดน่าดังขึ้น ขานเรียกชื่อผู้มาเยือนทุกคนพร้อมกับอวยพรให้พวกเขามีชีวิตยืนยาว ในที่สุดพวกเขาก็ได้พูดคุยกันผ่านท่านเอ็ดน่าที่ช่วยแปลภาษาให้ ซึ่งลีโอได้เล่าเรื่องราวที่ผ่านมาของเขาให้ทั้งหมดฟัง แน่นอนว่าเขาไม่ได้พูดถึงพลังของเซเวญ่าหรือของนาสิเอล
ในเมื่อพวกเขาไม่สามารถกลับไปยังบ้านเกิดได้อีกต่อไปแล้ว หัวหน้าเปาจึงตัดสินใจที่จะยึดหอคอยเหล็กกล้าให้เป็นฐานที่มั่นของพวกเขาที่เหลือทันที เขาสั่งให้ทุกคนเริ่มออกทำความสะอาด ซปกับคลีถูกส่งออกไปหาลู่ทางของอาหาร เพราะที่แถบนี้มีเพียงแต่บ่อโคลนและหนอนเนื้อแข็งเท่านั้น แต่นั่นก็เป็นเหตุผลที่ทำไมแถวนี้ไม่ค่อยมีสัตว์ใดกล้าเข้าใกล้ พวกเขาจัดที่ทางของตนกันอย่างมิดชิด แบ่งปันมุมส่วนตัวด้วยความเท่าเทียม แม้น้ำที่ขังอยู่จะทำให้พื้นไม่สามารถใช้ได้ก็ตาม แต่โต๊ะอันเรียบก็ยังเพียงพอให้สำหรับทุกคนได้สร้างที่พักของตัวเองบนนั้น
ซปกับคลีที่ออกไปสำรวจด้านนอกกลับเข้ามาบอกกับหัวหน้าเปาว่าพวกเขาเห็นไข่นกยักษ์บนหอคอย แต่ก็คงเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะปีนขึ้นไป เมื่อเห็นอย่างนัน ลีโอจึงอาสาที่จะนำไข่นกยักษ์ลงมาเป็นอาหารเย็นให้พวกเขา
กองไฟได้ถูกก่อขึ้นเพื่อหุงอาหาร ด้านนอกดวงดาวประดับค่ำคืนให้ชวนหลงไหลเช่นเคย ลีโอเล่าให้ทุกคนฟังถึงวิถีชีวิตของพรางที่อาศัยอยู่บนต้นไม้และมีเถาวัลย์มากมายเป็นเครื่องมือเดินทาง ลมเย็นที่พัดผ่านในม่านหมอกมอบความเย็นตลอดการล่องลอยบนนั้น ความตื่นเต้นที่ได้ร่ายรำไปในอากาศ เขาบอกกับทุกคนว่าเขาคิดถึงการปีนป่ายมากเพียงใด ไม่มีวันไหนเลยที่เขาไม่หวนหาที่จะกลับไปยังบ้านเกิดของเขา และตอนนี้เขาก็ได้คำตอบของเรื่องราวทั้งหมดที่เขาต้องการแล้ว มันคงถึงเวลาแล้วที่เขาต้องกลับไปยังม่านหมอก
พวกเขาใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการคุยกับท่านเอ็ดน่า ลีโอยังคงถามคำถามที่เขาอยากรู้ต่อไปในทุกครั้งที่เขามีโอกาส ทำให้เขาได้รู้ข้อมูลต่างๆ เกี่ยวกับผู้ต้องสาปเพิ่มมากขึ้น และในที่สุด หัวหน้าเปากับพักพวก พวกเขาก็เริ่มจัดเตรียมเสบียงอาหารเพื่อการเดินทางไปยังเผ่าฟานา