รัก,อาชญากรรม,ชาย-หญิง,เลือดสาด,สะท้อนปัญหาสังคม,ดราม่า,อาชญากรรม,แก้แค้น,NC+,Nc18+,Nc,คนรัก,ข่มขืน,รุมโทรม,ไม่เหมาะกับคนอายุไม่ถึง20,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
อย่าเล่นกับระบบคนติดยา.........เพราะเวลามันบ้า มันทำได้ทุกอย่าง!!!!
ผู้แต่ง
อิชง
เรื่องย่อ
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้ สร้างขึ้นจากจินตนาการของนักเขียนเท่านั้น❗️❗️ อาจมีความรุนแรง ทางเพศ และการใช้ภาษา คำหยาบคาย ฆาตกรรม การใช้สารเสพติด ไม่เหมาะสำหรับเด็กต่ำกว่าอายุ 20 ปี โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
เราไม่สนับสนุนให้นำเนื้อหาในนิยายเรื่องนี้ ไปใช้ในชีวิตจริง และ ไม่สนับสนุน การกระทำอันเกิดจากการลอกเลียนแบบทุกชนิด โปรดอ่านด้วยความบันเทิงเท่านั้น
ขอบคุณค่ะ
อิชง
"คุณว่า คนเราจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไง หากตัวเองเคยถูกผู้มีอำนาจระดับ VIP ข่มขืน คุณจะหนีและลืม ๆ มันไป หรือ
แก้แค้น"
4*
ตอนพิเศษ 4
1 ปีต่อมา หลังกลับมาอยู่ไทย
แน่นอนว่า นี่ก็ 3 ปีเต็มแล้ว ที่เธอไม่ได้เจอกับพิไทเลย และไม่มีการติดต่อใด ๆ เพราะไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่
เธอได้ทำงานเป็นนักเขียนสารคดี จากการที่พี่ข้าวเหนียวเป็นคนหางานให้ งานที่เธอทำ ไม่จำเป็นต้องเข้าไปออฟฟิศ เพราะสามารถทำสรุปที่บ้าน แล้วค่อยนำมาส่งที่ บก. ได้เลย
จึงทำให้เธอมีเวลาอยู่กับลูก และมีเวลาในการทบทวนจิตใจของตัวเองอีกครั้ง แต่โชคชะตาก็เล่นตลก เมื่อเธอต้องเข้าออฟฟิศ ไปพบ บก.
"เพลินณิชา เธอจำข่าวโกดังของคุณพิพัฒน์ลูกชายคนโต เจ้าสัวจิวเวอรี่ ที่ระเบิดได้ไหม?"
แน่นอนว่า เหตุการณ์นั้นเธอต้องจำได้อยู่แล้ว ใครมันจะหลงลืมได้กัน เหตุการณ์ที่ฝังอยู่ในจิตใต้สำนึก ที่ยากจะลบเลือน
"จำได้ค่ะ บก."
"พรุ่งนี้ ฉันอยากให้เธอไปทำข่าวดาราสาวที่เสียชีวิต เธอต้องไปสัมภาษณ์ สามีของคุณเพลงเพลินน่ะ"
"ให้คนอื่นไปแทนได้ไหมคะ ฉันว่าสภาพจิตใจฉันไม่น่าพร้อมนะคะ เหตุการณ์นั้นน่ากลัวเกินไป"
"เอ้า! ถ้าไม่ใช่เธอ จะให้คนเก่าไปสัมภาษณ์หรือไง จะเอาไหมผลงานน่ะ?"
"เอาค่ะ ขอประทานโทษค่ะ"
แน่นอนว่า แผนการนี้ก็เป็นพี่ข้าวเหนียว ที่วางแผนกับ บก. ของเธออย่างแน่นอน ไม่เช่นนั้น คงไม่ยัดเยียดให้เธอไปพบ พิไทเช่นนี้
"พี่ข้าวเหนียว ทำอะไรลงไปน่ะ?"
"เออ เธอน่าจะไปลองใจเขาหน่อยนะ จะทนคิดถึงกันทำไหม?"
"ร่างกายฉันตอนนี้ ยังเป็นแผลเป็นเต็มตัวอยู่เลย จะไปหาก็กลัวเขาจะรังเกียจ"
"เชื่อฉัน เพลง คุณพิไทไม่มีทางรังเกียจเธออย่างแน่นอน"
เพลงเพลินครุ่นคิดถึงอดีตที่ผ่านมา ก่อนจะหันมองหน้าลูกชายตัวน้อย ที่เอาแต่นั่งมองไปทางหน้าต่างบานใหญ่ ดูไปแล้วเขาก็เหมือนพิพัฒน์กลับชาติมาเกิด
แต่ดูไปอีกที ก็เหมือนเด็กที่น่าสงสารคนนึง ที่ต้องถูกทำร้ายทั้งที่ยังไม่ได้เกิดมาลืมตาดูโลกด้วยซ้ำ
"เอางี้นะ! ถ้าคุณพิไท จำเธอไม่ได้ ก็ถือว่าจบ ๆ กันไป โอเคไหม?"
"ก็ได้"
เพลงเพลิน กดวางสายจากพี่ข้าวเหนียว ก่อนจะเดินตรงไปหาลูกชาย ที่นั่งถือของเล่นไว้ในมือ เด็กชายที่ดูหน้าตาเหม่อลอย และไม่พูดไม่จา
ทั้งที่โดยปกติแล้ว เด็กอายุขนาดนี้ ต้องสามารถพูดออกมาได้เป็นคำ ๆ แล้ว
"พรุ่งนี้เราไปหาพ่อกันนะลูก!"
"พะ....พะ...พ่อ!"
ใบหน้าเพลงเพลินยิ้มกว้างขึ้น ในที่สุดลูกชายก็พูดออกมาได้แล้ว แม้จะเป็นคำแรกที่เรียกพ่อ แต่มันก็ดีกว่า เขาไม่ตอบสนองอะไรเลย
ถ้าตามความเชื่อแล้ว เขาว่ากันว่า หากใครที่รักเรามากที่สุด คน ๆ นั้นก็จะกลับชาติมาเกิด เป็นลูกหลานครอบครัวเรา
เรื่องนี้คงจะจริง เพราะตั้งแต่เพลงไทเกิด ก็ชอบมีพฤติกรรมหลายอย่าง ที่คล้ายพิพัฒน์อยู่ไม่น้อย
เช่นชอบเดินมากอดขา ขี้อ้อน และชอบนั่งเหม่อลอย ดูเจ้าชู้เงียบ ขี้สงสาร สายตาที่ชอบมองผู้หญิงสวย ๆ มันยังตึงใจเธออยู่อย่างมากมาย
"พิพัฒน์ หากเพลงไทคือคุณจริง ๆ ฉันอโหสิกรรมให้นะ ต่อไปขอให้คุณโตไปเป็นคนดี ไม่ว่าจะเกิดเหตุการณ์เลวร้ายแค่ไหนก็ตาม"
"มะ....แม่!"
"เพลงไท"
เด็กชายตัวน้อย ลุกขึ้นเดินมากอดเพลงเพลิน ราวกับจิตวิญญาณของเขารับรู้ แน่นอนว่าตอนนี้เราได้อยู่ด้วยกันแล้วนะ พิพัฒน์
ได้อยู่ด้วยกัน ในแบบที่คุณต้องการ คุณไม่ใช่คนเลวร้ายขนาดนั้น คุณแค่ติดยา อันที่จริง คุณเป็นคนรักคนรอบข้าง รักครอบครัว ห่วยใยคนอื่น
แต่ไม่รู้ว่าตัวคุณ ไปเจอเหตุการณ์อะไรมา ถึงทำให้คุณดูเกลียดผู้หญิง ถึงขั้นรุมโทรมพวกเธอได้ และฆ่าพวกเธอทิ้งราวกับสิ่งของ