รัก,อาชญากรรม,ชาย-หญิง,เลือดสาด,สะท้อนปัญหาสังคม,ดราม่า,อาชญากรรม,แก้แค้น,NC+,Nc18+,Nc,คนรัก,ข่มขืน,รุมโทรม,ไม่เหมาะกับคนอายุไม่ถึง20,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
อย่าเล่นกับระบบคนติดยา.........เพราะเวลามันบ้า มันทำได้ทุกอย่าง!!!!
ผู้แต่ง
อิชง
เรื่องย่อ
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้ สร้างขึ้นจากจินตนาการของนักเขียนเท่านั้น❗️❗️ อาจมีความรุนแรง ทางเพศ และการใช้ภาษา คำหยาบคาย ฆาตกรรม การใช้สารเสพติด ไม่เหมาะสำหรับเด็กต่ำกว่าอายุ 20 ปี โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
เราไม่สนับสนุนให้นำเนื้อหาในนิยายเรื่องนี้ ไปใช้ในชีวิตจริง และ ไม่สนับสนุน การกระทำอันเกิดจากการลอกเลียนแบบทุกชนิด โปรดอ่านด้วยความบันเทิงเท่านั้น
ขอบคุณค่ะ
อิชง
"คุณว่า คนเราจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไง หากตัวเองเคยถูกผู้มีอำนาจระดับ VIP ข่มขืน คุณจะหนีและลืม ๆ มันไป หรือ
แก้แค้น"
45
ไม่ยอมเด็ดขาด
พิพัฒน์รีบวางตัวเพลงเพลินลง จัดท่าทางให้เธอนอนหงายตัวตรง ก่อนจะเริ่มทำ CPR ด้วยใจที่สั่นระรัว
ปึก! ปึก! ปึก!
"เพลงงงงง!!!"
เขาทำ CPR ให้เธอทั้งน้ำตา มือของเขาทั้งสองข้าง กดไปตรงกลางอกเธอซ้ำ ๆ แม้รู้ดีว่า ร่างกายของเธอทุกส่วนตอนนี้ แหลกละเอียด เพราะโดนเขาใช้ไม้เบสบอลตี
แต่ก็ไม่คิด จะทำเธอถึงตายได้เช่นนี้ เขาภาวนาในใจ ว่าขอให้เพลงเพลินฟื้นขึ้นมา เขาจะยอมเธอทุกอย่าง ทุกอย่างจริง ๆ ความรู้สึกทั้งรักทั้งเกลียดที่เขามีต่อเธอ
จะจบลงทันที เมื่อเธอฟื้นตื่นขึ้นมา แต่แม้เขาจะพยายามขนาดไหน ก็ไม่มีเพลงเพลินที่รักของเขาอีกต่อไปแล้ว ไม่มีอีกแล้วตลอดกาล
"เพลง! ไม่!!!!!!!!!!"
พิพัฒน์พยายามนั่งสงบจิตใจตัวเอง โดยการกอดร่างของเพลงเพลินไว้บนอกอยู่ตลอด เขาพยายามพรั่งพรู คำพูดมากมาย ให้เธอได้รับรู้ ถึงความรู้สึกต่าง ๆ
"ผมรักคุณนะเพลง ผมรักคุณ ถึงคุณจะเป็นอย่างไง ผมก็รักคุณ ฮื้อออออ!!!"
พิพัฒน์อุ้มร่างไร้วิญญาณของเพลงเพลินขึ้นมา ด้วยความเสียใจสุดขีด ก่อนจะพาร่างนั่น เดินกลับไปยังโกดัง ที่ตอนนี้เหล่าลูกน้อง เริ่มทะยอยขนของจนใกล้หมดแล้ว
"ลูกพี่ เรารีบหนีกันดีกว่า ตอนนี้ของขนกันใกล้หมดแล้ว"
"พวกมึงไปกันก่อนเลย ทรัพย์สินที่พวกมึงขนไปกัน แบ่งให้ทุกคนเท่า ๆ กัน แล้วหนีไปให้ไกล อย่าให้พวกตำรวจตามเจอ"
"แล้วลูกพี่ละครับ?"
เอหัวหน้าคนดูแล รีบเอ่ยถามเจ้านาย เพราะหากเป็นเช่นนี้ เขากลัวว่ามันจะยุ่งยากไปกันใหญ่
"กูไม่ไปแล้ว กูจะอยู่กับเมียกูที่นี่ มึงเผาที่นี่ซะ ของที่เหลือ จะได้ไม่เป็นหลักฐานให้ตามเจอพวกมึง"
พิพัฒน์รู้แน่แล้ว ว่าอย่างไงเพลงเพลินก็ไม่มีลมหายใจกลับมาอีกแล้ว เขาจึงเลือกที่อยากจะตายตามเธอไป ดีกว่าจะต้องมาหนีตำรวจไปตลอดชีวิต
ความรักของเขา มันมากมายเกินกว่าเธอจะรับรู้ได้ มันคือความผูกพัน ที่บิดเบี้ยว แต่เมื่อได้มอบหัวใจดวงนี้ให้แล้ว แน่นอนว่า เขาคงมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว หากไม่มีเธออยู่
สู้ยอมให้เธออยู่ ทะเลาะกับเขามันยังสนุกกว่าที่เธอต้องนอนแน่นิ่งเป็นผักอยู่แบบนี้
"ลูกพี่ ไปกับพวกเราเถอะ! ได้โปรด"
"พวกผมจะอยู่กันอย่างไง หากไม่มีลูกพี่แล้ว"
"พวกมึงเอาเงินนี้ไปหาเมีย กลับไปหาครอบครัว สร้างเนื้อสร้างตัว กลับใจเป็นคนดีซะ ก่อนทุกอย่างจะสายเกินไป"
"ไปได้แล้ว ออกไป"
"ไปให้หมด! ไป!!!!"
"ลูกพี่!"
เหล่าคนงานต่างแยกย้ายกันไปคนละทิศละทาง โดยพิพัฒน์ยังคงอุ้มร่างของเพลงเพลินเดินไปยังห้องนอนของตน โดยไม่สนใจว่า ข้างนอกจะวุ่นวายแค่ไหน
เขาวางตัวเธอลงบนที่นอน ราวกับร่างนั้นยังมีชีวิตอยู่ ก่อนจะเอาน้ำมาเช็ดตัวให้เธออย่างอ่อนโยน แม้ลมหายใจของเธอจะเลือนหายไปแล้ว
แต่ทุกความทรงจำเกี่ยวกับเธอ ยังคงฝังลึก ราวกับมันยังไม่ไปไหน