รัก,อาชญากรรม,ชาย-หญิง,เลือดสาด,สะท้อนปัญหาสังคม,ดราม่า,อาชญากรรม,แก้แค้น,NC+,Nc18+,Nc,คนรัก,ข่มขืน,รุมโทรม,ไม่เหมาะกับคนอายุไม่ถึง20,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
อย่าเล่นกับระบบคนติดยา.........เพราะเวลามันบ้า มันทำได้ทุกอย่าง!!!!
ผู้แต่ง
อิชง
เรื่องย่อ
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้ สร้างขึ้นจากจินตนาการของนักเขียนเท่านั้น❗️❗️ อาจมีความรุนแรง ทางเพศ และการใช้ภาษา คำหยาบคาย ฆาตกรรม การใช้สารเสพติด ไม่เหมาะสำหรับเด็กต่ำกว่าอายุ 20 ปี โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
เราไม่สนับสนุนให้นำเนื้อหาในนิยายเรื่องนี้ ไปใช้ในชีวิตจริง และ ไม่สนับสนุน การกระทำอันเกิดจากการลอกเลียนแบบทุกชนิด โปรดอ่านด้วยความบันเทิงเท่านั้น
ขอบคุณค่ะ
อิชง
"คุณว่า คนเราจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไง หากตัวเองเคยถูกผู้มีอำนาจระดับ VIP ข่มขืน คุณจะหนีและลืม ๆ มันไป หรือ
แก้แค้น"
2*
ตอนพิเศษ 2
"จำคนผิดงั้นเหรอ?"
มือใหญ่กดต้นคอขาวเข้าหาตัว เพื่อประกบจูบอย่างดูดดื่ม ปลายลิ้นร้อนสอดเข้าไปในโพรงช่องปากคับแคบ เก็บกวาดน้ำสีใส เพื่อให้เธอรับรู้ว่า เขาคิดถึงเธอมากเพียงใด
ก่อนใบหน้าหวาน จะรีบดันตัวเขาออกอย่างเดือดดาล
เพี้ยะ!
ฝ่ามือเรียวเล็กฟาดเข้าใบหน้าของพิไท อย่างเต็มแรง จนเขาหันไปอีกทาง สติของเขาเริ่มกลับมา แต่แน่นอนว่า เขาจำเธอได้ ไม่ว่าเธอจะเปลี่ยนไปขนาดไหน
แต่น้ำเสียง กลิ่น และทุก ๆ อย่างของเธอ มันอยู่ในความทรงจำของเขาอยู่ตลอด
"คุณพิไท ฉันไม่คิดเลยนะ ว่าคุณจะเป็นได้ถึงขนาดนี้"
"เพลง! เพลงโกรธอะไรพี่ เธอกลับมาหาพี่เถอะนะ กลับมาเถอะ ได้โปรด ฮื้ออออ!"
เพลินณิชาสูดหายใจเข้าเต็มปอด เมื่อพิไทเริ่มคุกเข่าลง ตรงหน้าเธอ เพื่ออ้อนวอน สิ่งที่เธอลองใจเขา ในที่สุดก็แพ้เขาเข้าให้แล้ว
"แย่จัง! ฉันแพ้ลูกอ้อนของพี่อีกแล้วสินะ!"
พิไทที่คุกเข่าลง รีบคลานเข่าไปกอดสะโพกของเพลงเพลินหรือเพลินณิชา เอาไว้อย่างแน่นหนา โดยมีเพลงไท และพี่ข้าวเหนียว ยืนมองอยู่หลังประตูกระจก ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
"จำฉันได้ไงกัน!"
"ใครมันจะจำเมียตัวเองไม่ได้ ถึงเธอจะเปลี่ยนไปขนาดไหน แต่ความผูกพันของเราสองคน มันมากมายเกินกว่านั้นเยอะเลย"
ริมฝีปากเล็กจูบพรมหน้าผากของพิไทอย่างอ่อนโยน เธอโอบกอดเขาตอบอย่างดีใจ และมั่นใจแล้วว่า ที่เธอรอดกลับมาหาเขาได้ มันไม่เสียเวลาเปล่าจริง ๆ
ก่อนพิไทจะรีบลุกขึ้น แล้วเรียกให้พี่ข้าวเหนียวพาลูกชายของเขา เข้ามาในห้องด้วย นี่เป็นครั้งแรก ที่เขาได้กอดลูกชายตัวน้อย ของตัวเองจริง ๆ เสียที ไม่ต้องกอดเพียงความฝันอีกแล้ว
ก่อนทั้ง สี่คนจะนั่งลงบนโซฟาใหญ่ โดยพิไท ได้ให้ลูกชายของเขานั่งลงบนตักกว้าง มือของพิไทกุมมือของเมียรักไว้อย่างอ่อนโยน
"มันเกิดอะไรขึ้น ช่วยเล่าให้ฟังได้ไหม?"
3 ปีก่อน
ในขณะที่เพลงเพลิน ถูกพิพัฒน์อุ้มตัวมายังในห้องแล้ว เธอเริ่มรู้สึกถึงความเบาสบายในตัวเอง
อาจเป็นเพราะ พิพัฒน์เช็ดตัวให้เธอ ก่อนหัวใจของเธอจะกลับมาเต้นอีกครั้ง เมื่อได้ยินเสียงปืน วินาทีนั้นเธอเองก็ได้ยินเสียงพี่ข้าวเหนียว ร้องเรียกเธอด้วยเช่นกัน
พี่ข้าวเหนียว พยายามอุ้มตัวเธอเขย่า และ แบกขึ้นหลัง หนีเข้าป่าอย่างทุลักทุเล เพราะเธอไม่หายใจเป็นเวลานาน แต่แล้ว เธอก็สำลักออกมา เป็นเลือด
จนทำให้กลับมาหายใจได้อีกครั้ง ร่างกายที่ทิ้งตัวของเธอ ไม่ได้เป็นอุปสรรคในการช่วยเหลือของพี่ข้าวเหนียวเลย
ก่อนเสียงระเบิดจะดังลั่น ตู๊มม!! พี่ข้าวเหนียวก็ยังพยายามลากร่างของเพลงเพลินอย่างระวัง ทั้งที่เธอคอพับคออ่อนไปแล้ว
"เพลง ฟื้นสิ! ฟื้น!"
มันน่าตลกตรงที่ เธอรับรู้ได้ว่า พิพัฒน์ทำ CPR ให้แก่เธอ แต่ร่างกายเธอกลับไม่ตอบสนอง อาจเป็นเพราะเธอยังจุกจากการถูกทุบตี เป็นเวลานาน
จึงทำให้ ร่างกายของเธอไม่ตอบสนองต่อการช่วยเหลือในตอนนั้น แต่พอพี่ข้าวเหนียว แอบเข้ามาช่วยเธอผ่านทางหน้าต่าง กลับทำให้เธอฟื้นขึ้นมาได้
ตอนนั้น เธออาจจะหายจากการจุกแน่นไปแล้ว เพราะเธอเริ่มมีชีพจรขึ้นมา ประจวบเหมาะกับพี่ข้าวเหนียว พาตัวเธอหนีออกมาได้สำเร็จพอดี
เธอนอนพักฟื้นในโรงพยาบาล และทำกายภาพบำบัด ถึง หกเดือนเต็ม จนคลอดเพลงไทออกมา หมอบอกว่าดีที่สามารถรักษาเด็กในท้องได้ทันเวลาพอดี เพราะเด็กก็อ่อนแอ
อาจเป็นเพราะ เธอถูกบังคับให้กินยาขับเลือด ตั้งแต่พิพัฒน์ลักพาตัวเธอไปได้ จนเด็กเกือบหลุดออกมา เป็นโชคดีของเด็กและของเธอ ที่เมื่อลูกคลอด กลับสมบูรณ์ปลอดภัย
แต่ก็ต้องดูอาการของลูกต่อไปในระยะยาว เพราะ ยาที่ถูกบังคับให้กินเข้าไป มันได้ทำลายสมองของเพลงไท ไปพอสมควร จนเขามี ภาวะออทิสติกเทียม