รัก,อาชญากรรม,ชาย-หญิง,เลือดสาด,สะท้อนปัญหาสังคม,ดราม่า,อาชญากรรม,แก้แค้น,NC+,Nc18+,Nc,คนรัก,ข่มขืน,รุมโทรม,ไม่เหมาะกับคนอายุไม่ถึง20,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
1*
ตอนพิเศษ 1
3 ปีต่อมา
พิไทยังคงทำงานหนักเหมือนที่ผ่านมา โดยมีพี่ข้าวเหนียว ผู้จัดการคนเก่าของเพลงเพลิน มาเป็นเลขาส่วนตัว
พี่ข้าวเหนียว รู้ดีว่าชีวิตนี้ พิไทคงไม่มีใครมาแทนที่เพลงเพลินได้อีกแล้ว เขารอเพียงวันตายที่จะได้ไปพบเธออีกครั้งเท่านั้น
ชีวิตของเขาอุทิศให้กับงาน และน้องชาย วันหยุดของบริษัท ทีไรเขาก็จะบินไปหาน้องชายทั้งสอง ที่สวิต อยู่ตลอด
โดยเขาได้ซื้อ คอนโดที่นั่นให้กับทั้งคู่คนละห้อง เพื่อให้น้อง ๆ ได้มีเวลาส่วนตัวกัน จนบางที หากเพลงเพลินยังมีชีวิตอยู่ ป่านนี้ พิไทคงจะเป็นพ่อที่ดีมาก ๆ อย่างแน่นอน
เพราะเขาเอาใจใส่คนรอบข้างอยู่ตลอด เป็นคนที่ดี มีคุณภาพมากขึ้น และเป็นที่รักของน้อง ๆ และ บริษัท
"คุณพิไทคะ คุณเพลินณิชานักเขียนสารคดี มาถึงแล้วค่ะ คุณพิไทพร้อมไหมคะ?"
พี่ข้าวเหนียวยิ้มกว้าง ก่อนจะเลื่อนใบหน้า เข้าใกล้พิไท อย่างเขินอาย
"คุณนักเขียนสวยมากเลย หากคุณพิไทเห็น คงต้องชอบมากแน่ ๆ เลยค่ะ"
พิไทเก็บเอกสาร เรียงกันอย่างเป็นระเบียบไว้บนโต๊ะทำงานด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม เขารู้ว่า พี่ข้าวเหนียว อาจจะแกล้งจับคู่เขา กับเหล่านักข่าว และ นักเขียนที่มาสัมภาษณ์เขาอย่างแน่นอน
แต่ถึงกระนั้น ก็ไม่ได้ทำให้ ปณิธานอันแรงกล้าของเขาลดลงไปได้เลย แม้แต่น้อย
"เรารีบไปกันเถอะครับ เธอคงรออยู่"
"ค่าาาา!!"
พี่ข้าวเหนียว รีบเดินตามหลังพิไทมาติด ๆ โดยภายในใจ ก็รอลุ้นว่า พิไทจะตกหลุมรัก นักเขียนสาวสวยคนนี้เข้าให้ได้ ในพริบตาเดียว
แกร๊ก!
ก่อนพี่ข้าวเหนียวจะรีบ เปิดประตูห้องรับรองแขก ให้พิไทได้เห็นรูปร่างของ คุณนักเขียน ที่กำลังเล่นกับลูกชายของตนอยู่อย่างน่ารักน่าชัง
วินาทีนั่น พิไทหยุดชะงักไปในทันที ร่างกายของเขาหยุดเคลื่อนไหว ราวกับเวลาทุกอย่างหยุดหมุน
"อะแฮ่ม!"
จนพี่ข้าวเหนียวเรียกสติ หญิงสาวร่างบาง ใบหน้าหวานนัยน์ตากลมโต เธอใส่แว่นตาหนาเตอะ รีบหันตัวลุกขึ้นมายกมือไหว้ พิไทอย่างลนลาน
"สะ....สวัสดีค่ะ!"
หญิงสาวร่างบาง ในชุดเซ็ตกระโปรงสั้น สีน้ำตาลอ่อน รีบเดินกลับมา ยืนประจำที่เก้าอี้ของตน อย่างรวดเร็ว
โดยพิไทมองเรือนร่างของเธอ ทุกส่วน ต้นขาขวาของเธอ มีรอยเย็บเป็นทางยาว ก่อนมือเล็กจะรีบดึงกระโปรงตัวเองลง อย่างเขินอาย
"เชิญนั่งครับ!"
"ขอบพระคุณค่ะ!"
คนตัวเล็ก รีบหยิบปากกาออกมา ก่อนจะเห็นพิไทขมวดคิ้วแน่น จ้องมองเด็กชายวัย 3 ขวบ นั่งสงบไม่ดื้อไม่ซน อยู่ข้างหน้าต่างบานใหญ่
"ลูกชายของดิฉันเองค่ะ เขาเป็นออทิสติกเทียม เพราะตอนฉันตั้งท้อง ฉันเผลอไปกินยาที่มีผลต่อเขาเข้าให้น่ะค่ะ"
"พ่อเด็กไปไหน?"
แน่นอนว่าพิไทระแคะระคาย เด็กชายผิวสองสี ที่หน้าเหมือนตนในสมัยเด็ก เพราะเขาชอบดูรูปตัวเองสมัยเด็กมาก ๆ จนทำให้รู้ว่า เด็กคนนั้น หน้าตาเหมือนเขาขนาดไหน
"ฉันเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวค่ะ ขอประทานโทษที่ต้องเอาลูกมาด้วยนะคะ พอดี ฉันเลี้ยงเขาคนเดียว"
"ผมถามว่า......พ่อเด็กไปไหน?"
นัยน์ตาเดือดดาลของพิไท จ้องมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างต้องการคำตอบ ก่อนเธอจะรีบ เก็บของใส่กระเป๋าอย่างรวดเร็ว ด้วยความหัวเสีย
"ฉันมาทำงานนะคะ ไม่ได้ให้คุณมานั่งถามหาคำตอบเรื่องเด็ก"
เพลินณิชารีบหันตัวเดินไปอุ้มลูกชายอย่างรวดเร็ว ก่อนพิไท จะรีบเดินมาขวางหน้าไว้ ด้วยใจที่สั่นระรัว
"เพลง! ได้โปรดเถอะ พี่ขอร้อง!"
"ไปกันเถอะ เพลงไท"
พิไทรีบโผเข้ากอดตัวของ เพลินณิชาและลูกชายอย่างรวดเร็ว ก่อนเธอจะรีบสะบัดตัวออก จากอ้อมแขนแกร่ง
โดยมีพี่ข้าวเหนียว ยืนมองอยู่ไม่ห่าง ก่อนพี่ข้าวเหนียวจะรีบเปิดประตูเข้ามา แล้วมาอุ้มตัวเพลงไท
ลูกชายตัวน้อยของเพลินณิชา ออกไปข้างนอก เพื่อปล่อยให้ทั้งคู่ได้พูดคุยกันเสีย จะได้ไม่มีอะไรมาติดค้างใจกันอีก
"เธอยังมีชีวิตอยู่จริง ๆ ฮื้ออออ!"
มือใหญ่ลูบแผ่นแก้มขาวเนียน ทั้งที่ใบหน้าของเธอเปลี่ยนไปจากเดิมมากมาย รอยแผลบาก ที่ถึงแม้จะมองเห็นไม่ชัดแล้ว แต่มันก็ยังมีอยู่
ทำให้พิไท จ้องมองใบหน้าหวานนั้นให้เต็มตาอีกที เขารู้ว่าตัวเขาผิดมากมาย ที่ไม่เคยพูดถึงเรื่องครอบครัวให้เธอฟัง และผิดมากมาย ที่ทำให้เธอต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้
ร่องรอยบาดแผล ตามเนื้อตัวขาวของเธอ มันยังเป็นแผลลึกอยู่บางส่วน จนไม่สามารถทำการรักษาได้ ก่อน เพลินณิชา จะขยับตัวถอยหลัง
"คุณจำคนผิดแล้วค่ะ ดิฉันชื่อ เพลินณิชา ไม่ได้ชื่อ เพลง อะไรนั่น"
