รัก,อาชญากรรม,ชาย-หญิง,เลือดสาด,สะท้อนปัญหาสังคม,ดราม่า,อาชญากรรม,แก้แค้น,NC+,Nc18+,Nc,คนรัก,ข่มขืน,รุมโทรม,ไม่เหมาะกับคนอายุไม่ถึง20,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
13
เดท
"ไปเดทกันไหม?"
"คะ?"
"คือผมถามว่า เราไปเดทกันไหม เป็นการไถ่โทษที่ผม"
"ไปสิ!"
รอยยิ้มสดใสของเพลงเพลิน ทำให้หัวใจของพิพัฒน์สั่นระรัว เธอดูราวกับดีใจที่เขาขอเธอไปเดท ทั้งที่พูดยังไม่ทันจบคำ
"จะเป็นไรไหม ถ้าฉันไม่แต่งหน้า?"
"คุณสวยอยู่แล้ว จะแต่งหรือไม่แต่งก็สวย"
พิพัฒน์ลุกขึ้นจากโซฟา ขยับกายไปลูบใบหน้าเรียวเล็ก เพลงเพลินที่ขาวเนียนละเอียด ขนคิ้วของเธอหนาเรียงกันได้รูปทรงพอดี จมูกที่เป็นส้น ควรมีสิวเสี้ยนกลับเนียนราวกับรูปปั่น
ก่อนคนตัวเล็กจะขยับร่างกายถอยหลัง เพราะรู้สึกใจเต้นรัว หวั่นใจว่าเขาจะเห็นแผลศัลยกรรม เมื่อจ้องมองใบหน้าของพิพัฒน์อย่างใกล้ชิด เช่นนี้
"ไปกันเถอะค่ะ!"
ภัตตาคารหรู ใต้โรงแรม T
นัยน์ตาของพิพัฒน์ แอบจ้องมองเรือนหน้าสวยหวาน ของเธอจนแทบไม่วางตา ขนาดไม่ได้แต่งหน้า
เธอยังมีใบหน้าที่สวยงามได้รูป ถึงจะดูออกว่า ศัลยกรรมมาเพียงเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ทำให้ ใบหน้าสวยหวานของเธอ ดูแปลกปลอมไปได้เลย
"จ้องหน้ากันแบบนี้ ฉันเขินนะคะ!"
พิพัฒน์ ตื่นจากภวังค์ความคิดลงอย่างฉับพลัน เขารีบกระพริบตาก้มหน้าลง เมื่อนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อน เหลือบจ้องนัยน์ตาของเขากลับมา
"เออ!! ขอโทษครับ!"
"อยากกินฉันเหรอ?"
เพลงเพลินพูด พลางขยับใบหน้าหวาน เข้าใกล้ชายตรงหน้า เธอใช้มือเท้าคาง อย่างเจ้าเล่ห์ มุมปากยกขึ้นยิ้มอ่อน
"คุณสั่งอาหารเถอะ!"
ตึก! ตึก!
"ไม่นึกเลยนะครับ ว่าดาราสาวสวย จะมาทานอาหารในโรงแรมของผม?"
ชายหนุ่มร่างสูง ราว 187 ซม. ผิวสีน้ำผึ้ง เดินตรงเข้ามาหาเพลงเพลิน และพิพัฒน์ ในชุดสูทสีแดงเลือดนก เขามีความสูง ที่เทียบเท่ากับ พิพัฒน์ จนสามารถจ้องมองกันได้ โดยไม่ต้องเลื่อนสายตาลง
"ใครเหรอครับ คุณเพลงเพลิน?"
พิพัฒน์ขมวดคิ้วแน่น เหลือบนัยน์ตาจ้องมอง คนร่างสูงผิวน้ำผึ้งตรงหน้า พร้อมเอ่ยถามหญิงสาวที่ตนพามาด้วย
"อ๋อ! พี่ชายน่ะค่ะ พี่ชายต่างแม่!"
"ผมขอตัวคุณเพลงเพลินสักครู่นะครับ เชิญสั่งอาหารได้ตามสบาย"
มือใหญ่ผิวสีน้ำผึ้ง ดึงรั้งแขนเล็กให้ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพาตัวเธอไปยัง ห้องเก็บของภัตตาคาร
ตุบ!
"เอามันมาที่นี่ทำไม?"
"ฉันไม่ได้เอามันมา มันเป็นคนเลือกร้านเอง"
"แม่ง! เธอเอามันมาเยียบหัวใจพี่"
"ใจเย็น ๆ ก่อนสิ พิไท เราคุยกันแล้วหนิ"
พิไทกัดกรามแน่นจนเป็นสันนูน พร้อมต่อยเข้าผนังกำแพง จนเสียงดังลั่น
ปึก!
"พิไท!"
"แม่ง! เธอไปบอกมันว่าฉันเป็นพี่ชายต่างแม่ ทั้งที่ฉันเป็นผัวเธอ เธอพูดแบบนี้ได้ไงว่ะ!"
"นี่แค่เริ่มต้นเอง ถ้าเป็นแบบนี้ เลิกกันเถอะ! พรุ่งนี้ไปหย่ากันที่อำเภอได้เลย"
เพลงเพลิน ผลักอกกว้างออก ก่อนจะเลื่อนฝีเท้าเรียว ตั้งใจจะเดินออกไปจากห้องเก็บของ
พรึ่บ!
แต่ก็ถูกพิไท รั้งร่างดึงเข้ามากอดจากด้านหลังอย่างฉับพลัน เพราะกลัวว่าเมียรัก จะไปหย่าในวันพรุ่งนี้
"ไม่! ไม่เอา! ขอโทษ พี่ขอโทษนะ ณิชา ขอโทษ พี่จะทำตัวดี ๆ จะอยู่เฉย ๆ "
"อย่าหย่ากันเลยนะ พี่สัญญาพี่จะไม่ทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของณิชา จนกว่าจะจบเรื่องนี้"
ก่อนร่างเล็กจะดันตัวไปประกบจูบผู้เป็นสามี อย่างอ่อนโยน
"ณิชารักพี่นะ ปลายปีนี้เราจะแต่งกันอยู่แล้ว พี่ต้องช่วยณิชานะ"
"ได้ พี่จะช่วยเธอ แต่...พี่ยอมแค่ไอ้เวรนี่ตัวเดียวนะ ถ้าจบเรื่องนี้แล้ว ณิชาต้องรักพี่อย่างซื่อสัตย์ "
มือเรียวเล็ก ดึงมือใหญ่มาซบที่แผ่นแก้มขาวเป็นการออดอ้อน นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อน เหลือบจ้องมอง นัยน์ตาสีเทาอย่างเอ็นดู
"ตั้งแต่ ปราง เสีย ณิชาก็มีแค่พี่คนเดียวนะ ทุกวันนี้ก็ยังนอนกับพี่แค่คนเดียว นี่ยังไม่ซื่อสัตย์อีกเหรอ?"
"พี่เข้าใจแล้ว พี่จะยอมแค่มันนะ รีบทำให้ทุกอย่างจบ ก่อนแต่งงานของเรา!"
พิไทรู้มาตลอด ว่าตัวเองมาทีหลังหมอปราง แถมยังยอมคบซ้อนมาเป็นปี ๆ เพราะหมอปรางเป็นผู้หญิง เขาจึงไม่คิดที่จะหลีกทางให้
ซ้ำเขายังได้ถือทะเบียนสมรส เป็นสิ่งที่หมอปรางทำไม่ได้
"รับทราบค่ะ ที่รัก"
"คืนนี้พี่ไปหานะ"
"ไม่ได้!"
"อ๋อ เข้าใจแล้ว! งั้นถ้ามันกลับแล้ว เธอกลับบ้านด้วยนะ"
"ค่ะ!"
