เกิดคดีฆาตกรรมขึ้นกลางทะเล หลักฐานทุกอย่างถูกทำลายลงกลางทะเลไปจนหมด ไอวี่จะเจอฆาตกรไหม หลักฐานชิ้นนั้นยังเหลืออยู่ไหมและ ฆาตกรทำไปเพื่ออะไรกัน
ลึกลับ,สืบสวนสอบสวน,อาชญากรรม,ผู้ใหญ่,สืบสวนสอบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เวลาผ่านไปรวดเร็ว ท้องฟ้าเริ่มมัวหมองเหมือนฝนจะตก ทั้งสองเริ่มท้อแท้ไม่อยากตามหาเพื่อนแพทตี้อีกแล้ว ไอวี่ตั้งใจจะพยายามหาอีกรอบในวันพรุ่งนี้แต่ชารีนห้ามไว้
“เธอไม่คิดเหรอ...แพทตี้อาจหลอกเธออยู่ก็ได้นะ..เธอนี่ก็เชื่อคนง่ายจัง” ชารีนเอ่ยปากออกมาแล้วจึ๊ปาก
“ฉันขี้สงสารน่ะ..ไม่น่าเลย”
“เอาเถอะ..ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เราต้องหากันต่อ ตอนนี้ใกล้มืดแล้ว”
ไอวี่เดินออกไปทางหน้าระเบียง มองเห็นพระจันทร์เต็มดวงสีเหลืองทองอร่าม เธอมองดูแล้วเห็นว่าสวยมากเป็นพิเศษ ยังไม่ทันไรชารีนออกมาดูด้วย เมื่อทั้งสองชมพระจันทร์ไปหนึ่งชั่วโมงก็ได้ยินเสียงสุนัขหอน ฟังดูแล้วท่าจะหอนหลายครั้ง แล้วมันใกล้เข้ามาทุกทีใกล้หูเธอ
“ไอวี่..เข้าห้อง..เร็วๆ”ชารีนชักมือไอวี่เข้ามาในห้อง
“โอ๊ย..อะไรเนี่ย..มันอาจจะไม่ได้อยู่แถวนี้ก็ได้”
“ฉันกลัวน่ะสิ..ในคืนพระจันทร์เต็มดวงมันเป็นแบบนี้เสมอ” ชารีนโชว์ฝีหน้าที่กำลังกลัว ส่วนไอวี่หัวเราะท่าทางร่าเริง
“อะไรกัน..มันแค่ความเชื่อเท่านั้นแหละ..มนุษย์หมาป่าใช่ไหมล่ะ”
“เฮ้ย..อย่าพูดสิ..นอนๆ” ชารีนรีบเอาผ้าห่มมาคลุมโปงแล้วฝอยหลับไป
หลังจากนั้นเสียงหอนดังขึ้นอีกรอบ ไอวี่รู้สึกกลัวไปด้วยอีกคน คิดว่าสิ่งที่เธอพูดน่าจะเป็นจริง เธอรีบปิดประตูหน้าต่างตรงระเบียง สุดท้ายห่มผ้าห่มคลุมโปงไปกับชารีน
“นี่เธอ..มันน่ากลัวจริงๆนะเนี่ย”
“เห็นไหม..ฉันบอกแล้ว..ไม่เชื่ออย่าลบหลู่”
“โอเคงั้น..พวกเราสวดมนต์กันไหม”
“ไม่..ไม่เอา..ฉันขี้เกียจ” ชารีนหันหน้าหนีแล้วหลับไป ส่วนไอวี่นั้นสวดมนต์ยาวแล้วเผลอหลับไปในที่สุด
ตื่นเช้ามาอากาศดูเปลี่ยนแปลงไปไม่เหมือนเมื่อวาน วันนี้แดดส่องมาด้วยแสงที่พอดี ไม่ร้อนมากเกินไปหรือนี่ยังเช้าอยู่ ทั้งสองตื่นขึ้นมาขยี้ตา ดูทรงท่านอนของชารีนเหมือนเธอจะฝันร้าย เพราะเธอนอนไม่แบ่งให้ไอวี่เลย ไอวี่ตื่นมาถึงกับตกใจ ท่าที่นอนอยู่คือเกือบจะตกเตียง
“นี่ชารีนเป็นอะไรเปล่า..ปกติเธอไม่เคยทำแบบนี้กับฉันนะ” ไอวี่มองหน้าชารีนอย่างโกรธเคือง
“ขอโทษ..ฉันฝันร้าย”
“แน่ะ..ฉันบอกแล้วใช่ไหม..ว่าให้สวดมนต์บ้าง”
“ฉันขี้เกียจนี่นา” ชารีนพูด ไอวี่ถอนหายใจสุดเฮือก
ทั้งคู่ลุกขึ้นจากเตียงนอน มองมาที่นาฬิกาเป็นเวลาเจ็ดโมงซึ่งยังไม่ถึงเวลากินข้าว ชารีนเลยจับเข่าคุยกับไอวี่ไปก่อนเรื่องคดีเผื่อจะคิดอะไรออก
“ไอ้เรื่องเพื่อนแพทตี้ที่หายน่ะเธอบอกว่า น่านน้ำคนเดียวเหรอ”
“ใช่..ฉันได้ยินชื่อเดียว”
“แล้วไบรอันล่ะ..ไปอยู่ไหน” ชารีนคิ้วตกชวนสงสัย
“ไบรอัน..อ๋อ..ที่เธอเคยบอกว่าหน้ากากหมาป่า..หรือว่าเมื่อคืน”ไอวี่ท่าทางเหมือนคิดอะไรออก ชารีนเอ่ยปากเอ๋ ท่าทางสงสัย
“อะไรกัน..ไม่น่าใช่มั้ง” ชารีนเบนหน้าหนี ไอวี่อธิบายด้วยเหตุผลทุกอย่างที่สอบปากคำเขาในตอนบ้านชายชรานั้น ชารีนรู้สึกตกใจตาตั้ง ไอวี่ชักแปลกที่เธอทำสายตานี้ซึ่งไม่เคยเห็นมาก่อน หรือว่าเธอจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับไบรอัน
“ชารีน..เธอมีอะไรหรือเปล่า..ท่าทางเธอจะปกปิดนะ”
“เปล่า..ไม่มีอะไร”ชารีนตอบเสียงสูง แต่เธอยังเคร่งเครียดอยู่ ไอวี่คิดไม่ผิดที่เธอทำหน้ามีพิรุธ ต่อไปนี้ฉันต้องสังเกตเธอทุกฝีก้าวแล้ว หลังจากนั้นชารีนไดนั่งคิ้วตกไปเท้าคางไป เธอเริ่มไม่พูดจากับฉัน
ฉันไปนั่งคิดดูบนเตียงนอนว่าเธอต้องมีความสัมพันธ์กับไบรอัน การคาดคะเนของฉันถูกต้องแน่นอน ในตอนนี้เธอเริ่มไม่สนใจฉัน เปิดทีวีดูหนังไปเรื่อยเปื่อย ฉันถอนหายใจไปชั่วครู่ ขอตัวออกไปข้างนอกแต่ชารีนก็หน้านิ่งใส่ไม่พูดจาตอบรับ
ไอวี่เดินออกไปยืนรับลมที่ชายหาด เธอนั่งกลางชายหาด มองทะเลไปก็คิดถึงความกว้างใหญ่ จู่ๆชารีนเดินออกมาจากห้อง มานั่งกับเธอจนได้ต่อจากนั้นเธอพูดคุยกับฉัน
“จริงๆแล้วฉันมีบางอย่างจะบอกน่ะ..เธอสัญญานะว่าจะไม่บอกใครรวมถึงพ่อฉัน”
“ได้สิ..ฉันสัญญา..ว่าแต่เธอมีอะไรล่ะ”
“ฉันมีความจริงจะบอก..ฟังดีดีนะ..ฉันเคยมีอะไรกับไบรอันมาก่อน” ชารีนก้มศีรษะลง ไอวี่ลุกขึ้นมาตกใจสะดุ้งเฉย ไอวี่คิดไม่ถึงว่าเพื่อนเธอจะมีพฤติกรรมแบบนี้ ฉันควรบอกพ่อเธอดีไหมล่ะอย่างนี้ ถึงกับตอนนี้ฉันยังพูดไม่ออกเลย
ผ่านไปได้ไม่นานชารีนนั่งร้องไห้ เธอรู้สึกผิดหวังที่ทำแบบนี้ เธอว่าสักวันยังไงพ่อก็ต้องรู้เรื่องเธออยู่ดี ไอวี่ตั้งท่าพลางสงสัยโดยการนั่งยองแล้วฟังเธอเพื่อที่จะพูดความจริงออกมา
“เธอรู้ไหม..ที่ฉันบอกว่า มีอะไรกับไบรอันน่ะ..ฉันท้อง” ไอวี่ทำตาโต ชารีนร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
“อะไรกัน ทำไมไม่บอกฉันล่ะ..จะได้ไม่ต้องพาเธอขึ้นเขา”
“ฉันเพิ่งตรวจเมื่อเช้านี้..ฉันคิดออกเลย..ทำไมเขาใส่หน้ากากนี้ เพราะว่าเขานิสัยเหมือนสุนัขมาก”ชารีนพูดประชดประชัน
“เล่ามาสิ..มันเป็นอย่างไร” ไอวี่กลับมานั่งชายหาดข้างชารีนเหมือนเดิม
“ก็..ง่ายๆนะ..เธอคิดถึงฤดูผสมพันธุ์ของสุนัขสิ..เขาทำกันยังไง” ไอวี่ได้ยินแล้ว เธอเคยเห็นสุนัขแถวละแวกบ้านเธอทำบ่อย คิดแล้วเธอก็สยองและอาเจียนตาม
“อี๋..เธอทนได้ไงเนี่ย”
“ช่วยไม่ได้..ตอนนั้นฉันอยู่ร้านเหล้า..ฉันจึงเมาแอ๋เลย”
ไอวี่ได้ยินก็รู้สึกเจ็บปวดไม่รู้จะพูดอย่างไรหรือจะช่วยเธอยังไงดี จากนั้นจึงปล่อยให้เธอเข้าไปข้างในก่อนที่ตะวันจะส่องไปมากกว่านี้
