เกิดคดีฆาตกรรมขึ้นกลางทะเล หลักฐานทุกอย่างถูกทำลายลงกลางทะเลไปจนหมด ไอวี่จะเจอฆาตกรไหม หลักฐานชิ้นนั้นยังเหลืออยู่ไหมและ ฆาตกรทำไปเพื่ออะไรกัน
ลึกลับ,สืบสวนสอบสวน,อาชญากรรม,ผู้ใหญ่,สืบสวนสอบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ทั้งสองเดินเข้าไปเห็นประตูเปิดแง้นอยู่ ไอวี่ส่งสัญญาณให้ชารีนเปิดแต่เธอกลับปฏิเสธ จู่ๆชายร่างใหญ่เปิดประตูบ้านมาต้ัอนรับทั้งสองคน
“อ้าว..เข้ามาสิ ข้างในมีของกินเยอะแยะเลย” ผู้ชายพาพวกเธอเข้าข้างใน
“สวัสดีค่ะ พวกเราจะมาสอบถามนิดหน่อยค่ะ”
“ว่ามาเลย..” ผู้ชายกำลังนำชามาเส์ริฟที่โต๊ะโซฟา ฉันเริ่มถามเขาด้วยสีหน้าท่าทางมั่นใจ ส่วนเขานั้นยิ้มตลอดเวลา ชารีนเธอแปลกใจที่เขายิ้ม คงจะแสดงให้เห็นว่าถึงแม้ลูกจะจากไปเขาก็ยังมีความสุขเพื่อลูกจะได้ไปสู่สรวงสวรรค์อย่างนั้นแหละ ส่วนใจที่แท้จริงนั้นเขากลับเหงาเศร้าจนไม่อยากเปิดร้านอีก
“วันนี้ไม่เปิดร้านเหรอคะ”ฉันถามในความสงสัย
“อ๋อ ก็เปิดนะ ที่ฉันปิดประตูเพราะว่า….” จู่ๆเขาก็ร้องไห้โฮขึ้นมา ฉันปลอบใจเขาไปพลางๆ
“คุณมีอะไรบอกฉันได้นะคะ ถึงคุณจะไม่บอกแต่ทุกคนเขาก็รู้ค่ะ” ฉันพูดจบ ชายคนนั้นยังร้องไห้ไม่หยุด จากนั้นเขาเดินเข้าห้องนอนชั้นบนไปและล็อคประตู ฉันไปเคาะประตูปรากฎว่า
”ไม่..ออกไป..อย่าเข้ามา“ ฉันพยายามพูดเกลี้ยกล่อมให้เขาใจอ่อนแต่ไม่สำเร็จผล ชารีนพาฉันไปนั่งข้างล่างสักพัก รอให้เขาสงบสติอารมณ์ หลังจากนั้นไม่นานชายคนนั้นลงมาแล้วไล่ฉันออกไปจากบ้านเขา
นั้นมันคืออะไรกัน อยู่ดีๆก็ไล่ออกมาจากบ้าน ฉันมองไปที่สมุดบันทึกเก็บข้อมูลบุคคล ในนั้นไม่มีข้อมูลอะไรเลย ว่าแต่สิ่งที่เห็นในบ้านดูท่าเขาจะย้ายบ้านเลยนะ ของชั้นล่างไม่มีอะไรเลย นี่เขาจะย้ายบ้านหรือว่าเตรียมขายบ้านงั้นเหรอ
นั้นแหละใครจะไปรู้ บางทีเขาอาจจะเก็บของใช้ที่ไม่จำเป็น ของใช้ของลูกชายเอาไปขายอะไรประมาณนี้ เอาจริงนะของที่อยู่ชั้นล่างคือทรัพย์สมบัติของลูกชายเขาทั้งนั้นเลยเหรอ
“ไม่น่าเชื่อจริงๆ” ฉันเดินตามหลังชารีนไป บ่นพึมพำไป ไม่รู้เสียงดังไหม แต่เธอได้ยินเสียงฉันพูด
“อะไรของเธอนะ..นี่เธอจะบอกว่า ชายคนนั้นเอาทรัพย์สมบัติของลูกไปงั้นหรือ”
“ใช่น่ะสิ..เธอไม่แปลกเหรอ ปกติแล้วชั้นล่างมันควรมีห้องอะไรบ้างล่ะ”
“ก็ห้องรับแขก ห้องโถง ห้องนํ้า ห้องครัว” ชารีนพึมพำทำท่านับนิ้ว
“สิ่งที่เห็นคือ ห้องที่เธอกล่าวมาไม่มีอะไรเหลือเลย เท่าที่ฉันมองมีฝาผนังว่างเปล่า”
“เอ้า..นี่แล้วเตาแก๊ส ทีวีไปหมดเลยเหรอ เอ้า แล้วเขาจะทำอะไรกิน..หรือว่าเขาทำกินข้างบนเสร็จเรียบร้อย”
“นั้นสิ..โอ้ย..อยากรู้แผนแปลนบ้านจัง” ฉันดีดเท้าไม่หยุด
“ช่างมัน..หวังว่าเขาคงไม่ขายหมดนะ ไม่งั้นจะเอาอะไรกินล่ะ”
“นี่เธอกำลังจะบอกว่า ชั้นบนมีห้องครัวอย่างนั้นแหละ บ้าน่า ใครเขาจะทำกัน”
ฉันเดินกลับมาถึงหอพัก ขึ้นมาที่ห้องตนเอง เปิดสมุดบนที่นอน มองดูคำสอบถามที่ไปถามแต่ละคนมา ในนั้นมีแปลกคนเดียวคือ ชายผู้นั้น ทำให้รู้สึกว่า เขาฆ่าลูกและฆ่าชายแก่คนนั้นเป็นรายต่อไปถูกไหม ชารีนมองหน้าฉันเหมือนฉันคิดไม่ตรงกับที่เธอคิด
“ชารีน เธอว่าไงก็บอกมา ฉันขี้เกียจสรุปคนเดียว”
“ไม่หรอก ตอนนี้ฉันคิดอย่างที่เธอคิดอยู่ แต่ว่าแปลกแฮะ เออคนแบบนี้ก็มีด้วย สร้างห้องครัวไว้ชั้นบนของบ้านทำได้เหรอ”
“ไม่รู้ แต่บ้านฉันไม่มีแน่นอน”ไอวี่พูดท่าทางมั่นใจ
ชารีนหยิบสมุดฉันไปดู เธอเดินไปนั่งที่โต๊ะ มองดูเหมือนอย่างที่ฉันพูดจริง สำหรับฉันคิดว่าหน้ากากอินทรีที่เห็นนั้นอาจจะไม่ใช่น่านนํ้า ไม่ใช่นักแปลสามคนนั้น แต่เป็นพ่อของไนท์
“ประมาณดูเหมือนว่าพ่อเลี้ยงเลยนะ ที่เธอจดไว้เนี่ย”
“ใช่ เขาตอบว่า ลูกคนนี้เป็นลูกที่รักมาก ไม่กล้าทำเขา” เท่าที่ฉันฟังพ่อของไนท์พูด เทียบกับร่างที่เคยเจอบนภูเขาวันนั้นมันคือใช่เลย เราไม่มีหลักฐานหรือพยานเลย คุณลุงคนนั้นก็ตายไปแล้วหรือว่านี่เขากลัวคุณลุงจะไปบอกความลับของเขาหมดจึงให้คุณลุงโยนความผิดให้สามคนนั้นที่เป็นเพื่อนเขาเเทน
“เฮ้อ..คิดวนเวียนอยู่ในหัวจนมึนแล้วนะ..เมื่อไรจะจบสักทีวะ“
”เอาน่า..เดี๋ยวสักวันเราคงรู้ ว่าข้างในบ้านนั้นมีอะไร“
”เหลือหลังนี้สินะ ไม่ยอมให้ค้นเลย ชั้นบนเนี่ย“
”แพลนต่อไป ไปไหนอีกล่ะ“
”ฉันว่า ต่อไปจะไปถามพวกค้าขายบ้าง เผื่อเขาจะมีข้อมูลอะไรเล็กน้อยสักหน่อย บางทีฉันรู้สึกสนุกนะที่ได้อยู่นี่ ฉันรู้สึกอยากตกปลาไปกับเขา ฉันไม่อยากทำร้ายปลานะ“
”สำหรับทะเลยังมีกิจกรรมอีกเยอะนะ ลองดูไหม ว่างๆงานเสร็จก็มาดำนํ้าดูปะการังกันเลย
“มันจะมีเวลาไหมเนี่ย” ฉันเกาหัวไปพักหนึ่ง ชารีนยิ้มเกินคาด
